Ik ben pas op m’n 23e gediagnosticeerd. Ik had toen ook pas (teveel) last, omdat ik daarvoor overal best goed doorheen fietste (en blufte) en het allemaal wel redde met minimale moeite. Op die leeftijd moest ik toch echt een beetje m’n best gaan doen voor m’n studie en merkte ik dat ik het niet kon; ik kon niet studeren, ik kon me niet concentreren, ik miste deadlines enz.
Het traject is denk ik voor iedereen verschillend. Ik ben begonnen met individuele gesprekken en e-health, om meer inzicht te krijgen in m’n gedrag, en welk gedrag door de adhd komt en welk niet.
Daarna heb ik een groepstherapie gedaan van een half jaar. En ergens in die periode ben ik ook begonnen met medicatie. Hier was de groepstherapie ‘verplicht’/zeer sterk aangeraden als je ging beginnen met medicatie, maar er zijn ook mensen die na 1 of 2 x toch gestopt zijn omdat het niet bij hun paste en dat was ook prima. Ik vond het zelf wel super fijn, met name door de herkenning en erkenning en het delen van ervaringen. Er waren ook partner bijeenkomsten, ik had in die tijd geen partner maar ik weet van m’n groepsgenoten dat zij dit wel als heel waardevol hebben ervaren omdat er een uitleg voor de partners kwam. Ze gaven aan dat er vaak wel strubbelingen waren en dat partners de adhd als excuus voor vervelend gedrag zagen, maar door de uitleg van een professional dit beter werd.
