@Krabsalade Dankjewel voor je uitgebreide reactie op mijn eerdere bericht. Hoewel we het denk ik niet snel met elkaar eens zullen worden (hoeft natuurlijk ook niet), waardeer ik het echt dat je de tijd hebt genomen om antwoord te geven op mijn vragen. Hoe het voor jou moet voelen op zo’n dag kan ik me niet eens voorstellen, dat je te midden van alle emoties een heel zakelijke handeling komt doen (waarbij er ook geen ruimte is voor jouw emoties). Ondanks dat het je zwaar valt, vind ik het wel fijn dat je je patiënten ook helpt als ze een waardig einde willen, en dat die zekerheid dat je de goede keus hebt gemaakt het iets minder zwaar voor je maakt.
@Sabr Jouw vraag, over waarom iemand denkt het recht te hebben op hulp bij levensbeëindiging vind ik heel terecht. Ik ben er nog niet over uit waarom ik dat vind, het is echt een gevoelskwestie, gevoed door frustratie, die zich nog het best laat samenvatten door ‘als de medische sector iemand niet kan helpen met (over)leven, dan kunnen ze toch helpen met een waardig einde’. Om jouw tweede opmerking, dat ik veel ongenuanceerder ben dan bijvoorbeeld @Eddie moest ik een beetje lachen (op een vriendelijke manier). Ik heb geprobeerd het zo genuanceerd mogelijk te formuleren, maar blijkbaar ben ik echt zo subtiel als een baksteen.
@Eddie Jij weet het zoals altijd zo mooi te verwoorden, met mededogen voor beide ‘kanten’ en aandacht voor de complexiteit van dit onderwerp.