Je hebt me wel aan t denken gezet met deze vraag trouwens, (ik krijg al een waarschuwing van de server dat ik moet overwegen om meerdere berichten in 1 keer te beantwoorden haha).
Er is een bepaalde, rare troost in het kijken van films waar je verdrietig van wordt als je het nodig hebt, net zoals muziek. Dan ben je depri en ga je juist alle tranentrekkers luisteren, maar ik heb nooit gedacht "Ik ben nu zo depri, nu ga ik “Requiem” kijken. Dat is wel echt een groot verschil, je wil dan zielige films kijken waar je toch nog een soort nostalgie/vrolijkheid uit kan halen omdat ze niet hopeloos eindigen. Geconfronteerd worden met realisme is niet wat je wil. Er mogen dooien vallen maar dat gevoel van “hoop” moet blijven.
Best grappig hoe dat werkt.
Oh, “Marley en Me” valt niet in deze categorie, maar dat was ook 1 keer en nooit meer. Vooral het boek…hoofdpijn janken.
Alles met dieren die emoties uiten kost me 10 jaar van m’n leven