Het “bewust-kinderloos” topic

Waarom heb je dan eigenlijk besloten wel kinderen te willen? Als je niet helemaal overtuigd bent. Of lees is dat verkeerd?

Ik twijfel zelf niet, maar heb wel een reactie, als je dat oké vind?

Bij dit stukje:

denk ik: maar dit is niet het normale leven nu…
Dus ik vraag me af of in hoeverre je op basis van hoe je je nu voelt, in deze periode, die beslissing zou willen maken? Als je normaal gesproken wel tevreden bent met hoe het is?
Tegelijkertijd zeg je wel al dat je vorig jaar al begon te twijfelen, dus er zit misschien sowieso toch wel wat ergens, maar dit is wat ik eruit haalde!

3 likes

Haha ik ben het met je eens, maar waarom wil je nu wel kinderen? Ik lees in je bericht vooral tegens van kinderen haha

Mijn tip, laat het niet rusten maar neem op een bepaald moment echt een beslissing. Ik herken heel veel in je verhaal, heb het wel een soort van laten rusten. Ben nu ouder dan jij en voor mijn gevoel is het nu te laat. Want dan zou ik m’n hele leven overhoop moeten gooien én nog even heel snel ergens een andere (net zo leuke) man vandaan moeten halen én nog even snel zwanger worden. Alleen een kind opvoeden zou niet bij me passen. Dus ik heb er voor gekozen om bij mijn man te blijven (hij wil geen kinderen plus het zou een zwaar medisch traject worden met ook maar kleine kans op slagen.) Heel eerlijk weet ik niet of ik met de kennis van nu dezelfde beslissing had gemaakt. Maar ik had toen niet de kennis van nu en soms lopen dingen zo. Ik heb een heel fijn en goed leven maar het verdriet dat ik toch geen moeder zal worden is er altijd wel, soms op de achtergrond soms wat meer aanwezig. Ik voel me toch een uitzondering, in de maatschappij maar ook bij mijn vriendinnen. Dat ligt niet aan hen, ze tonen net zoveel belangstelling voor mij als eerdere maar trekken ook naar elkaar toe omdat ze allemaal een kind in dezelfde leeftijd hebben. En dat is logisch maar voor mij pijnlijk. Maar ik ben me er ook van bewust dan een kind niet ideaal is, slapenloze nachten, altijd die bezorgdheid, alles plannen. Dat niet hebben heeft ook grote voordelen. Maar neem voor jezelf uiteindelijk de beslissing, ook zodat je later elkaar niets kan verwijten.

5 likes

Ah dan begrijp ik je beter! Ik hoop voor je dat je kinderen leuk worden :stuck_out_tongue:

1 like

Ik denk dat ik wel redelijk mijn keuze heb gemaakt, maar toch denk ik soms zou het nog veranderen? Ik heb nooit die behoefte gehad dus ik denk dat het niet zomaar verandert, maar toch. Ook omdat er dan sommige mensen zijn (mijn moeder) ja het komt nog wel, maar mijn moeder was 23 toen ze m’n broer kreeg en ik ben 28, dus hoe kan je dat nou vergelijken.

Ook heel irritant vorige keer dat ik bij m’n ouders was, dat m’n vader zegt ja denk er nog maar goed over na :roll_eyes::roll_eyes::roll_eyes: Naa ik werd echt boos, dacht hoe durf je te denken dat ik er niet goed over na denk.

1 like

Wauw, dit speelt dus bij meer mensen lees ik. Ik dacht eigenlijk dat ik dit vorig jaar al had gedaan, maar blijkbaar niet. Ik ben toch nogal een twijfelkont dus dan is het misschien ook niet gek dat het nu weer de kop opsteekt. Heel vervelend.

Wel heel fijn voor jou dat jij de beslissing hebt kunnen nemen voor jezelf, dan heb je het nu duidelijk en kun je altijd denken dat je er weloverwogen voor gekozen hebt… Heel veel mensen willen kinderen en denken er voor mijn gevoel helemaal niet erg over na.

1 like

Ik ben best vaak met dit onderwerp bezig. Ik wil zelf geen kinderen en mijn vriend ook niet, die is tien jaar ouder. Zelf ben ik bijna 30. Ik heb endometriose, heb een verleden met een eetstoornis en depressie, heb veel slaap nodig en vind het al lastig genoeg om voor mezelf te zorgen en m’n eigen structuur. Ik smelt wel van de kinderen van vrienden, dat mensen waar je van houdt wat produceren waar je nog gekker op bent!
Ik heb ook nooit de wens gehad en wil niet verantwoordelijk zijn voor het leven van een kindje en inderdaad zoals ik veel lees hier discussie met mensen dat ik nog wel van gedachte verander. Dat denk ik zelf niet maar wel zit ik in een rouwproces. Om een soort van parallel leven waar ik wel een kind zou hebben, vooral het hebben van een gezin. Ik zou het heel bijzonder vinden om mee te maken hoe het voelt om zwanger te zijn bijvoorbeeld maar ik zie het niet zitten om op te voeden en alles wat daarbij komt kijken. Wel de keus gemaakt dus maar dat betekent niet dat het makkelijk is. Merk ook dat ik dit sentiment in mijn omgeving nog niet vaak ben tegengekomen.

25 likes

Ik herken wat je zegt over een rouwproces, ik ben ook een tijdje door een soort rouwperiode geweest, omdat mijn geen-kinderwens ook betekende dat ik nooit een zwangerschap zou meemaken, en nooit zo’n lief klein babytje op m’n borst zou hebben. Dat leek me wel heel bijzonder en mooi om te beleven, maar de rest wat erbij hoort wil ik zeker niet.
Inmiddels ben ik hier gelukkig wel overheen, het lijkt me nog steeds mooi en ik kan het nog steeds wel jammer vinden, maar het voelt niet meer als rouw of verdriet. Ik ben er nu ook minder mee bezig (erover nadenken) dan die periode.
Ik hoop voor jou dat het ook een proces is en over een tijdje afzwakt!

Maar nu ik erover nadenk was dat geloof ik ook ongeveer de periode dat er de eerste zwangeren en baby’s in mijn omgeving waren, en nu komt er weer een kleine golf. Ik ben benieuwd of dat wat doet opleven, hopelijk niet eigenlijk haha

6 likes

Al heel fijn deze herkenning! Ik kan me er best wel alleen in voelen. Het komt vooral omdat er nu een enorme babyboom in de vriendengroep is inderdaad. Die kleine wurmpjes voelen zo fijn tegen je aan. Vooral doordat ik daar zo van kan genieten denken mensen dat ik wel een kinderwens heb. Maar daar blij van worden vind ik niet hetzelfde als de verantwoordelijkheid voor een nieuw mensenleven.

5 likes

Ik ben een lurker (met kinderen) maar wil even zeggen dat ik het echt belachelijk vind dat er nog steeds zo begriploos wordt gereageerd als je er voor uitkomt dat je geen kinderen wil. Het is eigenlijk van de zotte dat het normaal is dat men zich bijna gedachteloos voortplant, maar dat mensen die er weloverwogen niet voor kiezen rotopmerkingen krijgen.

24 likes

Ik herken zoveel van wat hier wordt gezegd. Ik ben bijna 30, mijn leven samen met mijn vriend en katten is prima zo en ik voel het gewoon niet. Mijn vriend wil geen kinderen. Er is om mij heen wel een hele dikke babyboom gaande en elke keer als ik ermee word geconfronteerd ga ik er toch weer over nadenken. Wat als ik spijt krijg? Ik heb ook gemerkt dat vriendinnen met kinderen elkaar opzoeken. Zonder kinderen val je er dan toch een soort buiten. Ik vermaak me wel, daar niet van, maar dat vind ik soms wel heel jammer.

Ik vind kinderen leuk en schattig (niet allemaal), maar ik ben ook weer blij als ik hem of haar terug kan geven aan de ouders. Al die rompslomp en zorgen voor de rest van je leven, daar heb ik gewoon geen zin in. Ik word soms al moe en sago van mijn katten als ze lopen te klieren, haha. En toch blijft er in mijn achterhoofd een gevoel knagen van ‘wat als’. Heel vervelend. Ik blijf de knoop doorhakken ook maar voor me uitschuiven. Als het gevoel niet komt, dan komt het gewoon niet. En anders wel. Zoiets maak ik er maar van. En die opmerkingen van mensen, daar word ik echt niet goed van… ‘staat je goed’ heb ik al zo vaak gehoord, of ‘komt nog wel’. Nou, grote kans van niet dus.

7 likes

Die opmerkingen van staat je goed ect. zouden mensen echt achterwege moeten laten. Ik word daar altijd best verdrietig van want het zijn allemaal redenen die uiteindelijk optellen tot het feit dat ik geen moeder wil worden maar daar hebben vreemden niks mee te maken. Net zoals het voor vrouwen met kinderwens bijzonder pijnlijk is om er naar te vragen.
Mij heeft het wel geholpen om de knoop door te hakken, toen kon ik er ook pas om rouwen. Wel bijzonder dat ik bij meerderen nu teruglees dat het komt doordat er om iedereen heen een babyboom ontstaat

1 like

Ik herken jullie gevoel van een rouwproces (@Plukkies , @Hazel , @Viktor). Ik ben 30, dus in theorie kan mijn leven nog alle kanten op, maar momenteel heb ik echt geen kinderwens en kan ik me niet voorstellen dat dat verandert.

Toch ben ik er een tijdje wel bewust mee bezig geweest, omdat ik het gevoel heb dat ik een keuze moet maken en dit niet zomaar voorbij kan laten gaan. Dat gevoel is nu gelukkig weg. Om me heen hebben veel mensen al een gezin of ze zijn zwanger. Ik vind het best lastig dat de mensen met kinderen naar elkaar toe trekken (wat ik tegelijkertijd prima en logisch vind), maar het is jammer om er zelf op een andere manier bij te horen. Ik woon daarnaast 1,5 uur verderop, dat speelt hierbij vast ook mee.

De meeste mensen weten hoe het met mijn kinderwens gesteld is (niet-bestaand). Soms krijg ik nog wel eens een opmerking à la: nu is het jullie beurt/wanneer beginnen jullie. Tegenwoordig voed ik de gedachten van die mensen gewoon met een veelbetekenende blik en een: wie weet binnenkort. Leuk dat er toch iemand uitkijkt naar mijn niet-bestaande kind.

7 likes

Haha vooral je laatste zin! Zo had ik het nog niet bekeken. Ik wil mezelf ook niet meer zo uit de tent laten lokken door die blikken.

1 like

niet per se een reactie op jou, hoor, maar in het algemeen. Want ergens is het toch heel raar dat je als vrouw hier een keuze over moet maken? Alsof het niet hebben van een kinderwens al per definitie iets is om aan te twijfelen. Niemand vind dat ik een keuze moet maken over wel of geen eigen bedrijf op starten, bijvoorbeeld, omdat ik daar geen wens voor heb. Terwijl dat ook een levensveranderende keuze is. Niemand vind dat ik een keuze moet maken over wel of geen hond adopteren, als ik daar geen wens voor zou hebben, want het is niet raar om geen hond te willen.

Ik blijf het maar zo stom vinden dat kinderen krijgen zo extreem vanzelfsprekend is, zeker voor vrouwen. Ergens doet het me ook een beetje denken aan vlees eten. Dat is ook zo vanzelfsprekend, maar de meeste mensen vinden het (gelukkig) ook onzin om dan te vragen “goh wil je echt niet liever vlees eten”.

9 likes

Ja, dat is zeker vreemd. Eigenlijk is het altijd goed zoals het is. Als het gevoel er niet is, prima. Als het er wel is, of komt, ook prima. Als ik naar mezelf kijk denk ik dat dat het deels toch komt door de onbewuste maatschappelijke druk en de verwachtingspatronen. De meeste mensen gaan er vanuit dat je je wil voortplanten. Als vrouw heb je geen eeuwige vruchtbaarheid, waardoor het op een bepaalde leeftijd toch een actueel onderwerp wordt. Je kunt op latere leeftijd nog een hond adopteren (om bij jouw voorbeeld aan te sluiten), maar als je alsnog een kinderwens krijgt, kun je je kans al ‘gemist’ hebben. Ik ben een overthinker, dus misschien heb ik er zelf gewoon te diep over nagedacht.

2 likes

Twee relaties zijn bij mij op de klippen gelopen omdat ik geen kinderen wil. Ik kon wel janken toen mijn huidige vriend zei dat zijn vorige relatie mede door zijn gebrek aan kinderwens niet verder ging. (Ok heb ik ook gedaan, van opluchting)

15 likes

Blij voor je dat jij en je vriend het er over eens zijn! Hebben jouw vorige vriendjes je ermee onder druk gezet? Was het een steeds terugkerend onderwerp? Lijkt me zo lastig als je het er samen niet over eens bent.

Bij vriend 1 werd het een argument toen het uitging ‘Je wist wel dat we niet oud gingen worden samen want jij wilt geen kinderen’. Bij de tweede jongen was het heel pijnlijk voor ons beiden, de relatie was een wervelstorm en werd snel heel serieus. En toen ik hem dat vertelde was het gelijk dat hij niet verder met mij kon gaan. (Ik deed dit ook niet subtiel, we keken naar een interview met Tinkebell die zich heeft laten steriliseren en ik riep gelijk van dat wil ik ook maar het mag niet van de dokter).

Vooral bij de 1e relatie was ik vrij jong toen het begon (18) en uitging (24) dus was ik daar niet zo mee bezig en wist niet dat hij daar dus wel mee zat.

En ik mag me sowieso in mn handjes knijpen met mijn huidige vriend maar pfff toen we het hier eenmaal over hebben kunnen hebben leek het alsof onze toekomst nu echt kan beginnen.

3 likes