Ik lees eigenlijk nooit poëzie en heb er ook geen verstand van, maar ik ben wel eens een mooie video van haar tegengekomen die ik heb opgeslagen. Dit is dan ook poëzie denk ik? Ik vind het heel mooi in elk geval.
5 likes
Jezus. Depressie is zo kut.
1 like
Dit is echt zo mijn favoriete topic geworden. In twee dagen tijd haha
2 likes
We Are Seven
———A simple Child,
That lightly draws its breath,
And feels its life in every limb,
What should it know of death?
I met a little cottage Girl:
She was eight years old, she said;
Her hair was thick with many a curl
That clustered round her head.
She had a rustic, woodland air,
And she was wildly clad:
Her eyes were fair, and very fair;
—Her beauty made me glad.
“Sisters and brothers, little Maid,
How many may you be?”
“How many? Seven in all,” she said,
And wondering looked at me.
“And where are they? I pray you tell.”
She answered, “Seven are we;
And two of us at Conway dwell,
And two are gone to sea.
“Two of us in the church-yard lie,
My sister and my brother;
And, in the church-yard cottage, I
Dwell near them with my mother.”
“You say that two at Conway dwell,
And two are gone to sea,
Yet ye are seven! I pray you tell,
Sweet Maid, how this may be.”
Then did the little Maid reply,
“Seven boys and girls are we;
Two of us in the church-yard lie,
Beneath the church-yard tree.”
“You run about, my little Maid,
Your limbs they are alive;
If two are in the church-yard laid,
Then ye are only five.”
“Their graves are green, they may be seen,”
The little Maid replied,
“Twelve steps or more from my mother’s door,
And they are side by side.
“My stockings there I often knit,
My kerchief there I hem;
And there upon the ground I sit,
And sing a song to them.
“And often after sun-set, Sir,
When it is light and fair,
I take my little porringer,
And eat my supper there.
“The first that died was sister Jane;
In bed she moaning lay,
Till God released her of her pain;
And then she went away.
“So in the church-yard she was laid;
And, when the grass was dry,
Together round her grave we played,
My brother John and I.
“And when the ground was white with snow,
And I could run and slide,
My brother John was forced to go,
And he lies by her side.”
“How many are you, then,” said I,
“If they two are in heaven?”
Quick was the little Maid’s reply,
“O Master! we are seven.”
“But they are dead; those two are dead!
Their spirits are in heaven!”
’Twas throwing words away; for still
The little Maid would have her will,
And said, “Nay, we are seven!”
Zo’n prachtig ritme <3
3 likes
Jaaa een gedichten topic! Dit is een van mijn favorieten van Tjitske Jansen:
Liefste,
Op deze dag zo grijs als haring schrijf ik je een brief waarin het waait
en meeuwen door de wind gedragen cirkels maken in de haven
touwen ijzer hout en letters blauw en wit en netten tonnen plastic
zakjes palen containers apparaten waar ik niks van snap masten
vlaggen ramen schepen overal vandaan overal geweest en ik hoef
nergens om te vragen. Alles is hier al
en jij kent de zee jij vaart op haar jij vecht met haar om wat zij missen
kan - elk schip dat hier nu ligt wordt een schip waar jij op was elke
meeuw die hier nu vliegt een meeuw die jij ook zag en ik hou van
jou geloof ik en ik weet het trouwens zeker maar wat ben ik blij dat jij
al een beminde hebt want alles is hier al en ik hou zo van verlangen
en ik hou zo van alleen zijn en ik hou zo van het denken dat het zou
kunnen als het kon.
En deze twee van Ingmar Heytze: (sowieso fan van zijn poëzie)
Wat ben ik blij dat ik je nog niet ken.
Ik dank de sterren en de maan
dat iedereen die komt en gaat
de diepste sporen achterlaat, behalve jij,
dat jij mijn deuren, dicht of open,
steeds voorbijgelopen bent.
Het is maar goed dat je me niet herkent.
Kussen onder straatlantaarns
en samen dwalen door de regen,
wéér verliefd zijn, wéér verliezen,
bijna sterven van verdriet -
dat hoeft nu allemaal nog niet.
Ik ben nog niet aan ons gehecht.
Ik kijk bepaald niet naar je uit.
Neem de tijd, als je dat wilt.
Wacht een maand, een jaar,
de eeuwigheid en één seconde meer -
maar kom, voor ik mijn ogen sluit.
Het is niets, meer hoef je niet te zeggen als ze vragen wat je heeft bezield, hoe alles komt, de wolk waarin je woont, het gasstel en de grendels op de deur, of je vaak van klokken droomt en of je moeder vroeger ook - het is niets. Vergeet dat nooit.
Het gaat voorbij. Meer hoef je niet te geloven. Als je elke dag tien doden sterft omdat je in je eigen huis verdwaalt. Als je met jezelf moet vergaderen: hoe komen we van dit moment naar het volgende. Als de wereld van glas lijkt. Het gaat voorbij.
Er staat geen muur. Meer hoef je niet te weten. Als iemand je iets anders vertelt, dat je een ziekte hebt, dat je defect bent, dat je niet spoort of gewoon gek bent, zeg: het is niets, het gaat voorbij, er staat geen muur tussen jou en mij.
9 likes
Awwww ik heb tranen in mijn ogen 
Dit is één van mijn favorieten:
Alles blijft - Gerrit Komrij
Daar stond een muur die ik heb aangeraakt.
De muur werd afgebroken. Van het puin
werd verderop een fundament gemaakt.
Ik plantte een fruitboom in mijn oude tuin.
Die werd geasfalteerd. Vijf meter diep
Houdt zich een wortelstronk nog grommend koest.
Vijf eeuwen lang desnoods. De Spaanse griep
Landt ooit op Mars omdat ik heb gehoest.
Er was een vriend aan wie ik heb geschreven,
Een rots waar ik mijn naam in heb gekerfd.
Je bent een deel van alles bij je leven
En alles blijft bestaan wanneer je sterft.
7 likes
Waarom schrijf ik
Ik schrijf omdat ik wil schrijven
dat ik gelukkig ben.
Op een dag zal het zover zijn
en zal ik schrijven-
met mijn tong tussen het puntje van mijn tanden,
en met rode oren en rode wangen;
ik ben gelukkig.
Als ik daarna ooit nog twijfel
en meen dat ik verdrietig ben of de wanhoop nabij
of zelfs reddeloos verloren,
kan ik altijd opzoeken wat ik werkelijk ben:
gelukkig.
Toon Tellegen <3
8 likes
Mooi topic. Dit is mijn favoriet:
Edit: van Emily Dickinson
6 likes
Oja ook zo mooi deze!
1 like
Huh ik ken dit alleen van Arctic Monkeys haha, wist niet dat het eigenlijk van John Cooper is! Weer wat geleerd.
1 like
Ook mijn lievelings.
2 likes
Ik heb zelf eigenlijk geen poezie boeken in huis. Zou ik wel willen maar er zijn er zoveel dat ik nooit kan kiezen. En ik weet nooit of ik een ‘heel’ boek van iemand wel leuk vind, of dat ik dan maar één gedicht mooi vind.
Maar goed, ik was vandaag in de Bruna op het station en zag deze boeken. Misschien leuk als sint/kerstcadeau of voor ‘gewoon’.
(Ik moest aan dit topic denken toen ik ze zag en dacht ‘laat ik een foto maken’. En nu denk ik ‘alsof iemand daar op zit te wachten’. Maar goed, ik plaats ze toch maar.)
5 likes
Wauw heel mooi. Van wie?
Cees Nooteboom en de bundel heet De doden zoeken een huis
Deze vind ik ook erg mooi, met name de dikgedrukte zin
Romantische herfst
schimmig vanavond jaagt die mist de velden
de maan sluipt terug in dodelijke bomen
nu is de grote rafelaar gekomen
een herfst een doodgaan een gekwelde smeekstem
hoor… ademend beweegt de aarde van heimwee
om mensen te bezetten met een adem van verdriet
om koeien zwaar en zwijgend in zich vast te zetten
als schepen, vastgegroeid aan het lichaam van de zee
of de dood, levend aan het gezicht van de mensen,
mééademend, méésprekend.
3 likes
Ik vind deze heel mooi, vooral de laatste zin.
In het Afrikaans, erna de Nederlandse vertaling.
Van Antjie Krog is het.
7 likes
