Jaaa ik wil ook zo graag een baby! De situatie is er alleen nog niet naar. Ik kan dit gevoel overigens met niemand in m’n directe omgeving delen omdat mijn vriendinnen allemaal of geen of nog geen kinderen willen.
Wat zijn jullie ‘‘eisen’’ voordat jullie willen beginnen aan kinderen? (koophuis, baan etc)
Ik meld me hier ook maar even, tot 2 jaar terug vond ik baby’s maar niks terwijl ik er nu elke dag aan denk. Wel wil ik nog enkele reizen maken voordat ik eraan begin en hopelijk staat mijn vriend tegen dan wat meer open voor kinderen dan nu.
Op zich zijn onze omstandigheden wel goed, allebei vaste job met flexibele werktijden en veel verlofdagen, we hebben ook dit jaar een huis gekocht (met extra slaapkamers jazeker). Maar ik vind het zo jammer dat mijn vriend nog helemaal niet klaar lijkt voor kinderen. Ik durf er ook niet vaak over te beginnen want ik wil hem niet pushen.
Ik ben inmiddels zwanger, maar toen ik zwanger werd was onze situatie er nog niet helemaal naar. Onze eisen waren: allebei afgestudeerd zijn, een baan hebben, geld gespaard hebben en eventueel een ander huis. Toen ik zwanger werd was ik net afgestudeerd en had ik al wel een baan. Mijn man studeerde een paar maanden na mij af, maar was al aangenomen bij zijn huidige werkgever. We hadden wat gespaard, maar niet zoveel als dat we wilden en we hebben nu pas een ander huis. Het is fijn en ook heel goed om wat eisen te hebben, maar ik ben wel blij dat wij er wat relaxter mee om zijn gegaan.
Voor mij zijn de “eisen”: vaste baan beide, voldoende inkomen, huis en met name klaar voor zijn. Leeftijd trouwens ook wel, gek genoeg. De randvoorwaarden zijn er bij ons maar echt nog niet klaar voor. Wil bijvoorbeeld graag op carriere gebied nog aantal dingen en halfjaar reizen.
Ik riep altijd heel hard dat ik geen kinderen wilde, of anders wilde adopteren/pleegouder wilde zijn. Maar toch zag ik mezelf ergens wel weer als jonge moeder ofzo? Meer zo van, als ik kinderen krijg dan ook liefst voor mijn 28e. Mijn ex wilde absoluut geen kinderen ivm depressiviteit die echt erfelijk is in zijn familie, dus ik dacht ook altijd ja prima gaat gewoon niet gebeuren. Maar nu heb ik een nichtje van 2, een vriend die heel graag kinderen wil en weet ik sinds kort dat ik pcos heb en dat zwanger worden moeilijk kan worden en ik merk dat ik nu juist heeeel graag wil en het gevoel krijg dat ik er iets mee moet gaan doen (ben nu 25 en nog helemaal niet lang samen met mijn vriend, denk dat wanneer we nu 5 jaar samen waren en ik dus die diagnose heb we nu wel waren begonnen met proberen).
Maar vraag me af hè, ik vind vooral kinderen zo van 0-6 leuk. Maar vind die verdere basisschool leeftijd en puberteit zo’n awkward fase ofzo? Daar voel ik dan weer helemaal niks bij, stel je voor dat je een jongen krijgt, dan heb je ineens zo’n slungelige puisterige puber?? Wat voelen jullie daar dan bij als je daar aan denkt?
En het voelt voor mij ook een beetje alsof de tijd te snel gaat, vroeg moeder worden dat zou voor mij rond mijn 26e zijn. Maar dat ben ik dus al bijna, maar het voelt totaal niet zo alsof ik volwassen ben en mijn leven op orde heb. Eerder alsof ik nog maar wat aan kloot en ja.
Hoe voeg je zo’n poll in waarbij iedereen leeftijd aangeeft en dat je ziet wat de gemiddelde leeftijd is? ben zo benieuwd daar naar 
️
Ik geloof ook heel erg in het ‘‘go with the flow’’ alleen lijkt alles zo maakbaar tegenwoordig en in mijn omgeving is iedereen ook best strikt wat betreft eisen (koophuis, spaarrekening, liefst 30+ en minstens 5 jaar relatie) waardoor ik automatisch twijfel aan mijzelf of ik het allemaal niet romantiseer ofzo.
In mijn hoofd ben ik er heel erg klaar voor: afgestudeerd en een vaste baan (geen ambities om echt de top te bereiken op carrieregebied, iets waarvan ik ook echt het gevoel heb dat ik dat moet verantwoorden aan anderen), stabiele relatie en mijn vriend die het ook erg graag wil. Wat ontbreekt is een vette spaarrekening en een woning.
Wij zaten een beetje in dezelfde situatie, maar doorslaggevend was dat we allebei het idee hadden dat we er helemaal aan toe waren. Uiteindelijk is het een hele goede beslissing geweest om er gewoon voor te gaan. Toen we erachter kwamen dat we in verwachting waren, voelde het ook meteen helemaal goed. Onze omgeving reageerde heel enthousiast en ook de omstandigheden zijn goedgekomen.
Ik denk dat er mentaal klaar voor zijn en een goede stabiele relatie goede eisen zijn. En een vast inmokmen is natuurlijk ook wel handig. Een kind heeft vooral liefde nodig. Het maakt voor een kind bijvoorbeeld echt niet uit of het in een huur- of koophuis wordt geboren. Zoals @Mhysa zei, kunnen bepaalde factoren wel wat (schijn)zekerheid geven, maar daar zou ik me niet teveel aan vasthouden.
Oeee ja liefst binnen een jaar nog. Zie alleen wel echt op tegen het niet drinken tijdens de zwangerschap en voel me ook zo’n loser dat ik dat zo belangrijk vind.
Ik zou ook zeker af gaan op wat jullie belangrijk vinden. Ik heb mensen in mijn omgeving die naar een huis in een dorp met drie extra kamers wilde verhuizen voordat ze aan kinderen wilde beginnen, maar ook mensen die in een appartement van 50 vierkante meter wonen en een baby hebben gekregen. Er zijn natuurlijk grenzen haha, maar baby’s hebben aandacht en liefde nodig en geen spullen.
digibeet hier, want hoe krijg ik als uitslag zo’n gemiddeld getal ipv dat ik zie hoeveel mensen voor een bepaalde leeftijd hebben gestemd?
Volgen jullie ook heel veel (veel te veel) zwangere youtubers/instagrammers en kijk je zwangerschapsaankondigingen ookal ben je zelf niet zwanger? Schuldig.
Door dit topic realiseer ik me weer hoe erg dit bij mij was. Ik volgde echt honderd zwangere vloggers en bloggers enzo, hield namenlijstjes bij, kletste de oren van mijn vriend zijn hoofd over baby’s. Het is gewoon een spannende fase, dat dromen en je voorbereiden op de volgende stap.
Gek genoeg is dat gevoel nu bij mij veel minder sterk. Ik zie het zwanger worden nu meer als een praktisch proces, en wil dat dromerige nog niet toelaten tot ik daadwerkelijk een positieve test in handen heb.
Allen die rammelen, hoe oud zijn jullie?
0 stemmers
Ik heb heel soms ook rammelende eierstokken, maar elke keer als ik kan uitslapen, iets spontaan kan doen en uit ga, dimmen die eierstokken ook weer haha.
Wel heb ik al jarenlange relatie, koophuis, beide vaste baan, financiële zekerheid… Daardoor verwacht je omgeving het ook sneller, wat ik echt irritant vind…
Jaa ik heb het ook goed zitten. Mijn vriend en ik wonen nu 5 maanden in ons eigen huis. Dat was voor ons de belangrijkste voorwaarde. We zijn ook al bijna 10 jaar samen. Ik ben een kleine 3 maand dan ook gestopt met de pil maar voorlopig nog geen maandstonden te bespeuren 
Dat heb ik ook, vanaf een jaar of 9 vind ik ze eigenlijk helemaal niks meer.
Hoewel in mijn werk vind ik het wel leuk werken met die van 11 a 12 maar als oppaskindjes ofzo vond ik dat helemaal niks…
hmmm toch veel mensen hier waar bij het binnenkort toch al mogelijk is.
Ook mensen hier waar bij een relatie nog vrij onhaalbaar lijkt, laat staan zo serieus dat kinderen een gewenste stap is? Vind dat voor al vervelend…
En een bewust alleenstaande moeder zou ik precies nooit voor willen kiezen…
Mijn eierstokken rammelen héél erg. Sterker nog: we zijn het al een paar maandjes aan het proberen. Daarom vraag ik mij af waar ik het zwanger en kind deel in het forum kan vinden? Of zie ik iets over het hoofd? 
Die bestaat maar is voor members only- moet je meer dan 50 berichten hebben gepost.