Jaa het gevoel dat later opeens ‘nu’ is vind ik ook best moeilijk.
2 likes
Ja precies dat. Ik dacht altijd dat ik vroeg kinderen zou willen maar toen klonk 25 nog zo veraf. Nu ben ik 29 en heb ik endometriose dus dringt de tijd nog meer maar ik vind het toch eng.
Voor mij speelt ook mee dat mijn vriend de tijd niet echt voelt dringen (hij is even oud) en zich er niet klaar voor voelt (of nog niet echt over nagedacht heeft). Als hij zou willen beginnen, zou ik ook veel enthousiaster zijn maar nu houd ik dat misschien ook een beetje tegen. Ik wil gewoon samen kiezen om ervoor te gaan en samen denken ja wow dit is eng maar ook leuk spannend en we kunnen dit wel maarja.
O djiez, ik heb inmiddels positief getest 
we zijn de hele dag al een beetje in shock, haha. Ik had niet verwacht dat het zo snel raak zou zijn, maar oh wat is het welkom 
47 likes
Gefeliciteerd 
wat een super leuk nieuws !
1 like
Gefeliciteerd!
Wil ik een baby? Ja.
Heb ik rammelende eierstokken? Ja!
Is het nu verstandig? Nee.
Hotel? Trivago
13 likes
Ik zeg doen.
Sorry ik kon het echt niet laten!
6 likes
Zijn er hier meer met rammelende eierstokken voor een 3e kind? Ik zou graag een 3e willen (de andere 2 zijn nu 4 en 3) maar vind het ook ZO moeilijk om de knoop door te hakken.
Gefeliciteerd!
1 like
Ah zo leuk, gefeliciteerd
Ja ik! Alleen ben momenteel nog bezig met baby 2 dus het is hier nog láng niet aan de orde haha. En mijn man wil het bij 2 houden.
Wat zijn je afwegingen waarover je nu twijfelt?
Voor ons is het vooral het kunnen verdelen van aandacht, praktische aspecten zoals ruimte in huis/auto/oppas, maar voor mij is een gezin met 3 kindjes echt het droombeeld wat ik altijd in mijn hoofd heb gehad.
1 like
Ik twijfel vooral aan ‘wat doen we onszelf aan’. Het gaat nu goed, we hebben het leuk en de afgelopen 3 jaar waren best zwaar. Ik ben niet zo goed in die eerste 2 maanden, en heb beide keren psychisch best overhoop gelegen door de hormonen, slaapgebrek, borstvoeding etc. Tussen de vorige 2 zat (ongepland) 15 maanden dus dat was wel echt druk met 2 kleine kinderen, 2 verhuizingen etc. Vorig jaar ben ik in een burn-out beland en is er veel op mijn man terecht gekomen. We hebben dus echt 3 tropenjaren achter de rug, met heel veel mooie momenten maar het was ook echt zwaar. Er moet een grotere auto komen en op termijn een extra kamer. En we lopen niet over van het geld door de coronacrisis en dat mijn zzp inkomen daardoor is weggevallen. Goed verhaal dit 
Maar… het gaat nu beter, er is veel meer rust en als ik naar de toekomst kijk, dan lijkt een gezin met 3 mij gewoon echt heel leuk. Mijn man komt uit een gezin van 3 en ik vind die gezinsdynamiek erg leuk, veel leuker dan mijn eigen gezin waar we met 2 kinderen waren.
Mijn vriend en ik zouden heel graag nu al willen beginnen met proberen, maar ik durf niet ivm mijn baan(on)zekerheid. Heb een tijdelijk contract wat ook in de komenden tijd geen vast contract gaat worden dus ben dan heel bang dat het op ten duur gewoon niet verlengd wordt (nog erger: tijdens je zwangerschapsverlof)… hoe doen andere mensen dit? Gewoon de gok wagen of wachten tot je de juiste carrière stappen hebt gemaakt die meer zekerheid bieden?
Lastig he! Mijn man en ik zijn sinds een paar maanden aan het proberen. Ongeveer op hetzelfde moment dat ik besloot om op zoek te gaan naar een nieuwe baan… Ik heb hier heel veel twijfels en onzekerheid over gehad, totdat hij zei dat ik wel gek leek om me tegen te laten houden door ‘werk’. Begrijp me niet verkeerd: vastigheid, inkomen etc is hartstikke belangrijk… Maar je weet niet hoe het loopt. Het kan makkelijk een jaar duren voordat je zwanger raakt, wie weet wat er in die periode gebeurt op werkgebied.
Ik was constant bezig met allemaal dingen plannen, scenarios uitdenken etc. Maar uiteindelijk laten veel dingen zich niet plannen.
Ik ben overigens nog niet zwanger, maar heb wel vorige week getekend voor een nieuwe baan! Ik ben erg blij dat ik ervoor gekozen heb er op beide vlakken ‘voor te gaan’!
En nog een tip… Ik merkte dat ik heeel erg bang ben wat mijn werkgever er dan van zou ‘vinden’ als ik ‘snel’ zwanger werd na het accepteren van een nieuwe baan. Maar heel vaak maakt dat een werkgever niet uit. Natuurlijk, ze moeten een tijdelijke vervanger voor je zoeken, maar als jij uiteindelijk járen met veel plezier voor die werkgever werkt maken die paar maanden echt niet uit.
4 likes
Ik ben dus echt net zoals jij het beschrijft allemaal dingen aan het plannen en uitdenken. Wij zijn ook aan het proberen en ik merk dat ik af en toe compleet in de stress schiet en mijzelf afvraag waar ik in godsnaam aan ben begonnen. Wat jij zegt is helemaal waar, veel dingen laten zich niet plannen, maar ik kan mijzelf er niet rustig onder houden. En het vervelende is dat het dan vaak na een dag weer rozengeur en maneschijn is…
Nog gefeliciteerd met je nieuwe baan! Goed van je dat je die keuze hebt kunnen maken om er voor te gaan.
Ik twijfel ook enorm vanwege mijn baan. Momenteel werk ik 40 uur maar ik heb ook bijna 2 uur reistijd op een dag. Ik ben al een tijdje aan het rondkijken naar iets anders maar toen kochten we een huis en snel daarna kwam ineens de kinderwens. Mijn vriend kan echt niet wachten maar ik zou graag eerst een nieuwe baan vinden dichterbij huis en minder uren werken. Helaas zijn er in mijn vakgebied in de regio waar wij wonen niet veel vacatures.
Ik zie gewoon nog niet voor me hoe ik dit werk kan combineren met een baby. Als het zo ver is komt het vast wel goed, maar ik ben ook bang dat als er een geschikte vacature langskomt op het moment dat ik zwanger ben.
Voor nu hebben besloten dat we volgend jaar gaan beginnen met proberen, nieuwe baan of niet. Spannend!
1 like
Wij besloten vorig jaar november er voor te gaan. In december startte ik met een nieuwe baan maar ik ging er vanuit dat het echt wel even zou duren voordat ik zwanger zou zijn. Achteraf gezien was ik m’n eerste werkdag al zwanger en in de eerst week ben ik op donderdag ook eerder naar huis gegaan omdat ik me niet goed voelde en moest overgeven. Iets verkeerds gegeten dacht ik toen nog😅. Maar zwanger dus, en ook nog eens van twee, waardoor ik eerder minder moest gaan werken en m’n verlof ook eerder begon… Ik vond het super spannend om dit aan mijn baas te vertellen, maar er werd zo relaxt en blij gereageerd. Moraal: niet laten tegen houden door die nieuwe baan. Overigens realiseer ik me wel dat er niet overal zo positief gereageerd zal worden, maar ik denk verreweg in de meeste gevallen wel.
5 likes
Fijn om te lezen hoe anderen het doen qua zwanger worden/van baan wisselen. Ik heb een vast contract en wil nog wel even blijven, maar ergens heb ik in mijn hoofd dat als ik eenmaal aan kinderen begin, ik tenminste 10 jaar niet van baan mag wisselen. Wat natuurlijk onzin is!
Bij mij rammelen ze ook hard. Best wel gek eigenlijk, tot een paar maanden terug had ik altijd een ideaalplaatje in mijn hoofd dat ik eerst my best life moest gaan leven (ik wilde eerst heel avontuurlijk, sociaal, zelfverzekerd en gelukkig worden en al mijn issues wegwerken - zodat ik eindelijk de persoon kon zijn wie ik dacht dat ik zou worden toen ik 15 was, al was het maar voor een maandje) maar dat gevoel is ineens nagenoeg verdwenen. Ik wil nu gewoon een kind, haha. Ik durf er alleen niet zo goed over te beginnen tegen mijn vriend omdat ik weet dat hij het meer ziet als iets voor over 5 jaar. (Het helpt ook niet dat er niemand in onze omgeving kinderen heeft, zelfs al zijn we allebei al in de 30)
2 likes
Zo herkenbaar dit. Dat idee dat ik eerst perfect moet zijn voordat ik aan kinderen mag beginnen. Ik heb het inmiddels ook losgelaten. Al denk ik soms nog wel eens als ik moe ben van een nacht slecht slapen, of te lui om een huishoudelijk klusje te doen: hoe zie je dat precies voor je met een kind? Dan ben je nog veel vaker moe en kun je sommige klusjes niet meer laten liggen.
Voor mijn vriend is het ook nog meer iets voor ooit. Mijn vrienden hebben bijna allemaal kinderen, maar in zijn vriendengroep heeft niemand ze. Daarbij is hij opgegroeid zonder vader, dus daar heeft hij ook niet echt een beeld bij. Hij is dus nog niet zo ver, maar ik zou het liefst vandaag nog beginnen met proberen.
Best lastig vind ik het. Ik wil er niet te vaak over beginnen, want hij moet z’n eigen proces doorlopen en ik wil hem absoluut niet pushen. Aan de andere kant ben ik inmiddels 34 (hij is 3 jaar jonger, speelt misschien ook mee) dus ik wil ook echt niet meer heel lang wachten.
3 likes
Ik wil het graag en we zijn zover maar vind het doodeng. Zwanger zijn lijkt me gewoon zo’n raar en onwerkelijk idee en dat je niet meer terugkan en dan de hel van het bevallen en alles. Help haha.
5 likes