Ik heb helaas geen tips voor je, sorry
Maar wil wel even zeggen dat ik het heel herkenbaar vind. Ik was er op een gegeven moment ook zo mee bezig dat de rest van m’n leven bijna nutteloos voelde. Ik kon moeilijk meer genieten in het moment omdat het voelde alsof ik alleen maar aan het ‘wachten’ was.
Maar, nu ben ik eenmaal zwanger en vergeet je die tijd (de afgelopen jaren) ook snel weer. Als je middenin dat gevoel zit is het kut en lijkt de tijd zo traag te gaan. Maar tegelijkertijd, voor je het weet kijk je erop terug als iets van lang geleden en ben je alweer in een nieuwe fase. Gewoon nog even doorzetten dus!
Bij mij hielp het ook wel om er met mijn vriend over te praten. Ook al maakte dat niet dat hij het ineens ook wilde, het was toch fijn om gehoord te worden. Dat ik niet compleet eenzaam was in mijn gevoel.
En voor mijn vriend hielp het ook wel erg toen we praktisch alles geregeld hadden (koophuis, meer ruimte, stabiel leven etc). Toen was hij ook redelijk snel om.
En ik had al jaren benoemd dat ik begin 30 wel wilde beginnen aan kinderen, dus denk dat hij daar wel altijd al rekening mee heeft gehouden.