@En_17_Anderen wat vervelend en ontzettend herkenbaar. Ik zat in eenzelfde situatie met mijn ex-vriend. Ik was er heel erg aan toe en hij niet. Net als jullie zaten we in een verschillende levensfase (ik werkte al een aantal jaren, hij was nog steeds zoekende en bezig met opleidingen). We hadden destijds goede gesprekken en uiteindelijk hadden we een soort van tijdlijn afgesproken waarbij we ons allebei goed voelden. Maar na een aantal maanden en het puntje bij paaltje was, kwam de aap uit de mouw en krabbelde hij terug. Ik was daar enorm kapot van, vanwege mijn sterke wens had ik juist zo naar dat moment toegeleefd. Deze hele kwestie was voor mij wel een grote factor (naast ook een aantal andere zaken) die ervoor gezorgd heeft dat we uit elkaar zijn gegaan. Ik was er niet meer zeker van of we hetzelfde wilden en was ook bang dat hij bij nieuwe gesprekken er in mee zou gaan maar wederom op het moment suprême terug zou krabbelen. Maar dat het in mijn situatie zo gelopen is, hoeft niet te betekenen dat het bij jullie ook zo zal lopen, wilde vooral aangeven dat ik jouw gevoel erg herken. Ik leef met je mee.
Ah dat vind ik sneu. Lijkt me heel moeilijk als de een er wel aan toe is en de ander niet. Maaar een jaar geleden zei ik ook ik wil nog laaang geen kinderen dus er kan binnen een redelijke korte tijd natuurlijk van alles veranderen!
Hmm, dat is wel vervelend. Misschien verandert hij nog van gedachten? Of inderdaad wanneer er meerderen kindjes krijgen… Al vind ik dat altijd wel een stomme reden, toch zie je het wel veel gebeuren.
Mijn eierstokken rammelen de laatste maanden ook steeds wat harder. Eerder had ik dan nog een stemmetje ‘ja maar die leuke feestjes/vakanties/enz dan?’, maar ik denk steeds vaker dat die feestjes me niet meer zoveel boeien.
Mijn vriend is wat meer terughoudend, hoewel hij ook al wel warm begint te lopen. We hebben nu afgesproken om in het nieuwe jaar te beginnen met proberen en ik kijk er zo naar uit 
. Ik kan al zo fantaseren over de kinderkamer, waar de box moet komen te staan, hoe mn vriend over mn bolle buik aait, hoe we met zn 3en lekker liggen te knuffelen op de bank 
. Het liefst zou ik nu al beginnen!
Ohh, mijn vriend zei vandaag, uit het niets, dat hij er aan toe is om samen aan kinderen te beginnen. Ik smolt terplekke uiteraard. Zelf ben ik er nog niet helemaal aan toe maar steeds meer. In het begin van onze relatie was een beetje bang omtrent dit onderwerp gezien hij 10 jaar ouder is.
Maar we zijn nu verloofd en ik heb nu geen baan dus we zullen het toch nog even vooruit moeten schuiven. Maar toch
Ik heb de laatste tijd echt steeds meer rammelende eierstokken. Laatst liep ik in de hema en toen ging ik kijken bij de babykleding. En als ik foto’s en filmpjes van baby’s zie dan smelt ik helemaal. Ik wil het echt super graag!
Ik durf hier amper te posten (ivm herkenning) omdat iedereen die mij kent zal zeggen dat ik gek ben, ik riep namelijk 27 jaar lang dat ik never nooit niet aan kinderen zou beginnen en dat ik kinderen haat. Nu ben ik ongeveer een jaar terug van gedachten veranderd en durf het tegen niemand te zeggen.
Je kunt toch altijd van gedachten veranderen over zoiets. En je bent ook nog heel jong. Zijn genoeg mensen die niets met kinderen hebben en dat het opeens veranderd.
Er zullen vast wel mensen een mening hebben, vooral als je heel fel was dat je kinderen haat. Maar dat is dan maar zo.
Herkenbaar!! Ik zag altijd alleen maar de nadelen van kinderen hebben, maar nu ben ik sinds 1,5 jaar ook zo omgeslagen en denk ik dat het zoveel geluk zou brengen!
Zou ik eerder echt niet gedacht hebben haha
Soms voel ik me ook maar een slachtoffer van mijn eigen hormonen, ze zetten alles op zn kop, 180 graden gedraaid!
Bij mij lijken alle zorgen over gemis van vrijheid, en de angstvoor verantwoordelijkheid inmiddels ‘poef’ verdwenen… gisteren op kraamvisite smolt ik ook weer helemaal weg. Als je dit 2 jaar geleden tegen me had gezegd zou ik je echt keihard hebben uitgelachen
haha ohhh ik herken dit zo erg! Dat je hormonen het ineens over lijken te nemen terwijl mijn hoofd zegt ‘ik wil geen kinderen want vrijheid, geld, etc etc’.
Nadelig puntje is dat ik dus al bijna 32 ben en echt het gevoel heb dat de tijd begint te dringen .
Nee, ik moest er heel erg aan wennen. Het ging van nee nooit kinderen - ze zijn niet allemaal stom - wie weet ooit later - toch wel leuk - oke volgend jaar dan - het liefst zou ik nu op dit moment al zwanger zijn.
Ik vond het ook lastig om met mijn vriend erover te hebben, maar nu praten we wel eens over hoe we zelf dingen zouden doen als ouders. Heb ook weer een nieuw soort verliefdheid bij mijn vriend, als ik hem voor me zie als vader.
Ow god, als ik dit nu ook teruglees 
, geef de schuld maar weer aan de hormonen haha
Lezen jullie trouwens ook alle zwanger-en-kinderentopics trouw bij??
Ja en alle blogs/vlogs/instagrams die over zwanger zijn gaan ook haha 
Wat fijn dit topic!
Heb alles from scratch even bijgelezen: voor een ieder waar het moeilijk gaat of helemaal nog niet gaat (om welke reden dan ook) een dikke knuffel, ik leef met je mee. Voor iedereen die in verwachting is: van harte! En voor een ieder die het probeert of het in de toekomst graag wil: ik sluit me aan!
Wij zijn 11 jaar samen en het kriebelt zo HARD. Enige wat mij tegenhoudt is dat ik geen rijbewijs heb en tevens beide geen spaargeld (wel redelijke goed betaalde banen). Mijn grootste zorg, heb ik al eens gedeeld, is mijn werk. Ik voel me nu al zo schuldig en durf m’n wens niet eens hardop uit t spreken, herkent iemand dit?
Ik hoop dat ik volgend jaar mijn rijbewijs haal en dat we vanaf 2019 iedere maand geld apart gaan zetten (kunnen max €500 wegzetten). En dan misschien eind december stoppen met pil? Hoeveel ‘moet’ je iig gespaard hebben om naar 1 door te komen?
Dan nog een dingetje: de pil slik ik voor m’n huid. Zodra ik stop (al eens gedaan om andere reden) dan flipt m’n huid, dus kan het niet geheim houden qua dat. Bekenden/collega’s zullen dat meteen doorhebben. Hoe hiermee om te gaan?
Wij zijn er gevoelsmatig echt klaar voor maar 1) hebben niet alles perfect op orde en 2)hou teveel rekening met wat de buitenwereld denken zal (terwijl me dat normaal geen flikker boeit?)
(helaas) heel herkenbaar. Ik ben sinds een paar weken begonnen met een nieuwe functie. Weliswaar bij dezelfde werkgever maar toch houdt dit mij tegen om nu al te beginnen aan kinderen. Een vervelend soort schuldgevoel speelt dan op, terwijl ik rationeel vind dat dit totaal geen rol zou moeten spelen. Wat als we misschien wel langere tijd moeten proberen voordat ik überhaupt zwanger ben?
Terwijl aan de andere kant ik denk dat ze heel goed weten dat het een reëel optie is dat ik op korte termijn zwanger raak, dat moet haast wel door hun gedachten zijn gegaan als ze een vrouw van 31 aannemen haha.
“Gelukkig” ben ik niet alleen. Ik vind het lastig al die gedachten, ik heb nog nooit een baby vastgehouden of er na gekeken , waar komen die gedachten dan vandaan ! Dat blijf ik me afvragen .
Relatie zou je het wel kunnen noemen ja, hij wilt al langere tijd kinderen en hij weet ook hoe “negatief” ik er in sta/stond. Maar hij weet niets van deze gedachten verandering.
Dat is ook zo. Zeg ook vaak tegen mezelf dat dit een bevlieging is.
Ik wacht het allemaal af, wie weet wat de toekomst brengt.
(Misschien wis ik mijn berichten nog*)