Ik wil hier even op terugkomen, want ik dacht zonet dat ik Good Bye Lenin! weer eens wil zien en ik besefte dat dat wel écht gewoon mijn favo is. Niet zozeer omdat het de allerbeste film is die ik ooit gezien heb of enorm veel emoties in me opwekt, maar ik heb hem sinds ik 11 ben al een tiental keren gezien en ik word hem letterlijk nooit zat. (Ik werd er thuis ook altijd een beetje mee gepest, dat ik verliefd zou zijn op Daniel Brühl, en dat ik altijd naar die soundtrack van Yann Tiersen zat te luisteren.)
Before Sunrise valt ook een beetje in die categorie, ook al kijk ik die minder vaak omdat ik altijd bang ben dat ik erdoor aan mezelf ga twijfelen. Het klinkt misschien gek, maar ik word altijd zo verliefd op die film en de sfeer en ik moet er echt zelf verliefd en gelukkig voor zijn om ervan te kunnen genieten zonder er extreem melancholisch door te worden.
