Dat hopen herken ik inderdaad wel. Wat mij vooral een beetje ‘angstig’ maakt is dat mijn ouders steeds in de verdediging schieten dat ik toch heel normaal was en er niets aan de hand is? Gelukkig herkent mijn vriend zich wel in dingen van mij (hij heeft zelf laat de diagnose adhd gekregen) en dat geeft wel weer een soort van rust.
Thanks voor de tip. Ben het nu aan het lezen.
Afgelopen vrijdag had ik een gesprek met de psycholoog samen met mijn vriend over hoe ik nu ben en een uur geleden met mijn ouders over mijn jeugd.
Wat kunnen twee gesprekken zo verschillen zijn zeg! Het gesprek met mijn vriend liep heel soepel met veel herkenning (mijn vriend heef adhd) en ging ik met een goed gevoel weg. Het gesprek met mijn ouders vandaag was echt verschrikkelijk en ik kan bijna niet stoppen met huilen. Mijn ouders betrekken alles zo op zichzelf en weten steeds niets meer over mijn jeugd. Alles wordt vaak geschoven op dat ik gewoon een kind was en dat ze niks bijzonders merkten. Als ik naar een rapport van groep 6 verwees waar wat dingen in stonden ging hun hele verhaal over dat de leraar niet goed in zijn vel zat en dat hij dat pas aan het einde van het jaar zei en dat het zo’n verschrikkelijke klas was. Als ik zeg dat ze naar mij moeten kijken en hoe ik was dan luisteren ze daar totaal niet naar en beginnen ze het verhaal weer opnieuw. Ik speelde vroeger klarinet en dat ging best goed alleen oefende ik nooit (behalve net voordat ik les had) en dan zeggen ze dat het toch heel goed ging? Maar ze moeten juist kijken naar hoe ik oefen en of ik dat ook echt doe? Hetzelfde geld voor huiswerk e.d. Ik deed het altijd best goed maar mijn concentratie was nergens te bekennen en dat hebben ze nooit opgemerkt omdat ik mij eigenlijk altijd terug trok op mijn kamer.
Zelfs mijn psycholoog viel het op dat ze zich heel erg aangevallen voelden en dat er niet echt antwoorden kwamen. Op een gegeven moment moest ik huilen omdat het voor veel frustratie zorgde (ik was bij de psycholoog maar mijn ouders belden in ivm Corona). Ik was uit beeld mijn mijn psycholoog zag het al vanaf het begin dat het steeds verder opliep bij mij dus ze zorgde ervoor dat we tijdig stopten.
Ik weet niet zo goed wat ik hiermee aanmoet wat dit is eigenlijk precies waar ik al heel mijn (bewuste) leven tegenaan loop. Ze hebben echt niks verkeerd gedaan in hun opvoeding en mij heel vrij gelaten met dingen die ik wilde doen. Ik heb het idee dat ze denken dat ik ze voor een bus gooi ofzo met het verwijt dat ze al die tijd het fout hebben gedaan. Ik heb al meerdere keren gezegd dat het niet hun fout is en dat we op dit moment alleen naar mij moeten kijken maar dat gaat er niet echt in helaas. Ben op dit moment dan ook echt emotioneel een beetje uitgeput.
Heeft iemand ervaring met adhd en een (postnatale) depressie?
Ik heb adhd en chronische depressie, niet postnataal dus maar ik loop al weel een aantal jaar rond met beide klachten. Je mag me altijd een PM sturen als je dat fijn vind 
Er zitten hier ook wat meiden die dexamfetamine (van Amfexa) slikken toch? Hoe vaak nemen jullie een dosis op een dag en hoeveel tijd zit er tussen? Ik slikte het altijd maar 1x per dag (alleen 's ochtends), dan werkt het ergens in de middag uit. Ik wil nu liever twee dosissen gaan slikken omdat ik merk dat ik me beter voel als er regelmaat in m’n gebruik zit (en het dus de hele dag werkt ipv een deel van de dag, en dat dagdeel varieert nogal). Ik zit een beetje te worstelen met op welk tijdstip ik mijn tweede dosis moet nemen want ik kan niet goed inschatten hoe lang zo’n pil nou werkt. Als ik mijn tweede dosis te laat in neem slaap ik niet, als ik hem te vroeg neem overlappen ze en dat is ook niet prettig. Ik slik 5 mg per keer overigens.
toen ik nog dex slikte, moest ik de 2e niet later nemen dan 13:00, anders sliep ik 's avonds niet
de eerste was rond half 8, 8 uur
1 like
Ik heb een aantal keer gepost in dit topic aangezien ik zelf met kinderen werk met ADHD en aangezien mijn vriend ADHD heeft. Of eigenlijk moet ik zeggen, ex. Ik moet zeggen dat ik uiteindelijk de ADHD bij hem echt niet meer kon handlen (en hij zelf zeer weinig interesse had om er iets aan te gaan doen). Het voelt alsof ik de afgelopen jaren heb lopen trekken aan een dood paard (altijd spullen vergeten, dus ik altijd voor 2 mensen denken, ik in mijn eentje het huishouden, honderden dingen beloven maar nooit doen, etc.). Wat uiteindelijk onze relatie de das om heeft gedaan (ik heb hem eruit gezet - trots op mezelf! -) is dat meneer zijn impulsiviteit en moeite met inhibitie niet kon handlen en vreemd bleek te zijn gegaan en dat in eerste instantie ook nog ontkende. Nu het uit is, heeft ie opgebiecht met tientallen meiden te hebben geappt ook tijdens onze relatie wtf…
Ik heb serieus nog nooit iemand meegemaakt met zulke erge onbehandelde ADHD zegmaar, hij laat zich volledig meeslepen door zijn grillen. In de 5 jaar relatie heeft hij denk ik op 5 verschillende plekken gewoond (waarvan 2 jaar samengewoond) en 5 banen gehad :"). Het is een wonder dat het op zijn huidige werk zo goed gaat. Ik hoop voor hem dat hij echt snel in therapie gaat en medicatie gaat slikken, hij slikte geen medicatie de laatste 1,5 jaar, had veel last van bijwerkingen.
Ik vraag me ook af of zijn ADHD zó erg zijn leven beïnvloedt (en ik weet dat hij zelf ook verantwoordelijk is om hier wat aan te doen hoor), doordat het zo laat is vastgesteld (ik heb paar jaar geleden het vermoeden uitgesproken en het bleek idd ADHD te zijn), hij was denk ik 28 (nu 33). Meer mensen ervaring hiermee? Dat het zegmaar gewoon al die jaren lekker heeft kunnen woekeren ofzo?
Bij mijn vriend is het vorig jaar op zijn 32 vastgesteld. Met zijn banen gaat het gelukkig wel goed en houdt hij dat prima vol. Ik heb het idee dat tussen de jaren 16 - 28 wel echt een eikel is geweest en ook echt deed wat hij zelf wilde (ondanks hij vriendinnen had). Niet dat hij vreemd ging maar wel dat hij altijd weg was met bijvoorbeeld zijn band en bij elk feestje/afspraak met vrienden wilde zijn. Als ik toen een relatie met hem had gehad had ik dat ook echt niet getrokken.
Gelukkig heeft hij nu veel meer rust gevonden en merk ik het soms vooral op de manieren hoe hij reageert als hij overprikkeld is. Dan kan hij echt onterecht uitvallen en op sommige dingen extreem reageren terwijl dat dus niet echt nodig is. Hij heeft een jaar lang verschillende medicatie gebruikt waarvan alleen de eerste die hij probeerde goed werkte. Helaas wordt deze dus niet meer gemaakt waardoor hij nu geen medicijnen meer heeft. Hij heeft nog wel andere soorten geprobeerd maar die werkten niet goed genoeg voor hem.
Voor hem was het dus ook echt een omslagpunt vorig jaar omdat hij 3x naar psycholoog is geweest voor een depressie en 2x een burnout heeft gehad. Door de latere diagnose zijn heel veel puzzelstukjes op de plaats gevallen wat het juist nu waardoor hij het veel beter kan relativeren. Ik denk (en vind) wel dat door de late diagnose het soms wel erg hard werken is om elkaar beter te begrijpen.
Hoe zijn jullie adhd’ers met geld? 
ik ben echt een ramp. Heb nooit geld problemen. Maar soms vraag ik me wel eens af waar het heen gaat?!
Ik gebruik zelfs 3x 10 mg per dag (voorgeschreven, meestal slik ik 2x), maar slapen is wel een ding… de bedoeling is dat ik 8:00, 12:00 en 16:00 een dosering neem.
1 like
Hetzelfde. Geen schulden behalve studieschuld en mijn huis maar geeft teveel impulsief geld uit.
1 like
Vandaag de uitslag van de test gekregen en ik heb inderdaad add. Fijn dat er bevestiging is vanuit een professional maar omdat het gesprek met mijn ouders eigenlijk totaal nutteloos was voelt het een beetje alsof ik iedereen voor de gek houd.
Hoi! Ik kom een beetje binnengevallen hier, ik heb heel lang kunnen compenseren maar nu lijkt mijn concentratie issue na 27 jaar toch echt ADD te zijn. Ik heb een bijna te kinderlijk eenvoudige diagnose gekregen via de poh-ggz en de huisarts heeft me daarna ritalin voorgeschreven. Ik heb het gisteren voor het eerst gebruikt (2x 10mg) maar merkte er eigenlijk weinig van, beetje trillerig rond 15 uur maar verder niks… Is dat normaal voor de eerste dag? Ik voel me een beetje in het diepe gegooid, ook na de supereenvoudige test uit 1995 
ik moet er wel aan toevoegen dat ik wel aan echt alle boxjes voldoe, het is niet dat ik de diagnose niet geloof maar omdat het niet werkte ga ik twijfelen of dit het enige wat mis met me is, ofzo. Beetje rare hersenkronkels
Ik merkte zelf wel gelijk verschil de eerste dag, maar mijn huisarts zei dat ritalin niet voor iedereen werkt (en wat ik hoor zeker bij ADD niet). Misschien is er een ander middel wat beter werkt voor jou? De eerst voorgeschreven dosis kan ook te laag zijn… ik ben zelf nu zo’n 4 maanden bezig met de juiste dosering vinden, maar ben er ook nog niet helemaal uit dus ik zou zeker niet alleen afgaan op je ervaring van de eerste dag!
Heel veel succes in ieder geval, hoop dat je iets vindt wat voor jou goed werkt!
Even klagen hoor, maar ik ben na jaren studeren eindelijk bezig met de laatste loodjes alleen ze vallen me echt zó zwaar en ik kan het zo moeilijk opbrengen om de laatste verslagen te schrijven. Voel me er echt een aansteller door, heb het idee dat ik mezelf gewoon even een schop onder mijn kont moet geven en me moet laten motiveren door het feit dat ik er bijna ben, maar ik kán gewoon niet meer. Verslagen schrijven is door mijn AD(H)D zo’n struggle elke keer en het is ook de dominante toetsvorm binnen mijn opleiding dus heb al heel wat geploeter achter de rug. Weet eigenlijk niet waar ik heen wil met deze post maar ik ben gewoon even down door studie, ben ook al veel te lang bezig en veel te ‘oud’ voor een student en dat zit me ook dwars. Pfff wat zal het een opluchting zijn als ik eindelijk klaar ben zeg
Helpt het om de verslagen op te delen? Misschien:
1 indeling
2 voorwoord
3 begin
4 eerste gedeelte van het belangrijkste
5 tweede gedeelte
6 einde
7 mooi maken?
Misschien wordt het dan ook wat minder groot.
1 like
En wees je bewust dat er een hoop in je hoofd zit, zowel het aansteller als veel te oud.
1 like
Ik kom ook even binnenvallen! Hebben jullie ervaring met diagnostiek bij ADHD centraal? Ik probeer een beetje een beeld te krijgen van hoe zo’n testdag werkt, want ik weet niet precies wat ik kan verwachten. Ik ben benieuwd naar wat ervaringen of tips.
Ik moest er al vroeg zijn en was samen met m’n moeder gegaan. Je krijgt eerst een gesprek over hoe het nu gaat, daarna over je jeugd (daarom was mijn moeder mee), daarna moet je een computertest doen, daarna krijg je medicatie en daarna doe je die test nog een keer en als je adhd hebt zou je op de computertest beter scoren. Daarna was er nog een gesprek met die psychiater en daarna werd er een vervolg afspraak gemaakt.
Zo is het wat ik me ervan kon herinneren. Je zit er wel een hele dag en ik vond dat best intensief. Die computertest kan je niet per se goed of fout maken trouwens, het is meer om te meten of de medicatie invloed heeft.
Ik zou het gewoon over je heen laten komen. De mensen daar waren superlief en begripvol. Ook werd er een lunch geregeld en stond er genoeg (lekker) drinken klaar. Ze doen er alles aan om je op je gemak te laten voelen
1 like
Wat fijn dat ze zo hun best doen! Ik kan me voorstellen dat zo’n lange dag best intensief is, maar het lijkt me ook heel fijn dat je aan het einde van de dag meteen duidelijkheid hebt. Heb je er zelf voor gekozen om je moeder mee te nemen? Ik zag hier namelijk niks over terug in de informatie die ik opgestuurd heb gekregen. Misschien wil ik ook wel m’n moeder meenemen, omdat ik nu al merk dat ik het lastig vind om alles uit mijn kindertijd weer naar boven te halen. Ik lijk zo veel te zijn vergeten. Aan de andere kant merk ik dat mijn moeder ook bepaalde dingen niet zo goed meer weet, dus twijfel ik of het echt een toevoeging gaat zijn.
1 like