Kan je niet alsnog vragen om een doorverwijzing naar een GGZ instelling ipv de ADHD centrale? Dat is ook basiszorg dus wordt vergoed en ze kijken daar sowieso breder. (wel goed opletten dat mocht er ADHD uitkomen, je wel gerichte hulp krijgt en niet met een kluitje in het riet word gestuurd)
1 like
Morgen met mijn tweede intake! Ben benieuwd. Dit keer zal zij vooral het woord doen.
Ja heb je gelijk in! Ik ga morgen maar eens met de dokter bellen. En bedankt voor de tip!
1 like
Dit artikel bevestigt wel mijn vermoeden eigenlijk. Het was onmogelijk om niet met een diagnose weg te lopen, ook omdat er veel leidende vragen gesteld werden vond ik.
Ik had gisteren een gesprek met de verpleegkundig specialist en hij is voornamelijk aan het woord geweest. Ik kreeg voor mijn gevoel niet veel ruimte om mezelf te uiten en moet vooral zelf kijken hoe het gaat met de medicatie. Snap ik aan de ene kant wel, ik kan dat het beste monitoren. Maar ik gaf aan dat ik veel last heb van angst en ook paniekaanvallen de laatste weken en daar werd dan niet echt op in gegaan. Ik gaf letterlijk aan dat ik graag cgt wilde omdat ik ook andere klachten had en toen kreeg ik als antwoord “denk er nog even over na”. Dat had ik al gedaan.
Ik heb tijdens de eerste intake ook aangegeven geen last te hebben van motorische onrust, maar scoorde hoog op de test, en dat werd nu benoemd als klacht. Het was geen klacht, want ik heb er geen last van. Ik heb last van mijn gebrekkige concentratie en prikkelverwerking, niet van mijn wiebel benen.
1 like
Lastig zeg! Niet fijn dat je het gevoel had dat je niet veel ruimte kreeg om jezelf te uiten. Vooral dat er niet ingegaan werd op jouw angst en paniekaanvallen en dat je graag cgt wil. Lijkt me toch fijn als je het gevoel hebt dat je gehoord wordt en dat is nu niet het geval. Kan je nog ergens anders naartoe verwezen worden? Of is dat nu niet mogelijk?
Samenvatting
Ik had ook ineens een verpleegkundig specialist die me hielp nadat ik weer bij de instelling kwam omdat ik bijwerkingen had van medicatie. En hij hiep me ook echt totaaal niet.
De eerste psychiater had me supergoed uitgelegd hoe het werkt, wat je kan verwachten wat je wel/niet moet doen.
En deze persoon kon je hier gewoon niks over vertellen, alleen vragen zoals hoe voel je je, wat denk je ervan. Eh ik kwam hier voor je expertise over dit.
Als ik zei dat de medicatie genoeg was dan was het van probeer maar op te hogen, terwijl ik helemaal niet daarvoor daar was.
Had een beetje het gevoel dat ze gewoon vervolgafspraken wilde maken en niet naar mijn probleem luisterde. Elke keer weer ‘ooooh kwam je eigenlijk voor dit’ na eerst een halfuur wat vragen te moeten beantwoorden.
Dus ik snap wel hoe je je voelt. Uiteindelijk heeft het meer frustratie opgeleverd en een oplossing heb ik niet gevonden (omdat hij niet echt wat over de medicatie kon zeggen behalve probeer maar eens dit).
Angst kan ook door de medicatie komen, dus wel fijn als je behandelaar daar iets mee doet? Sowieso gekkig dat daar niks mee gedaan wordt want dat is best heftig ook. Kan je misschien nog ergens anders terecht? Psycholoog of psychiater?
Waar ik heen ging werd je gewoon getest, niet specifiek. Maar als je specifiek komt voor adhd dan werden de vragen wel sneller daarop gericht (of in iedergeval bij mij wel toen). Stel je zegt ineens op andere dingen ook veel ja dan keken ze denk ik wel ook daarnaar.
(Het was ook niet in 1 dag, maar 2 of drie en ik moest ook een ouder mee. Dat vond ik al best weinig en vraag me soms af of het wel echt echt klopt)
1 like
Ik denk niet dat het per se door de medicatie komt, er spelen momenteel ook andere dingen. Ik ben aan het overwegen weer terug naar de huisarts te gaan voor hulp, mocht het de komende tijd niet beter worden want dit is puur voor de vorm die behandeling volgens mij. Ook @Circe
2 likes
Ja ook al komt het door iets anders dan is het wel naar dat degene niet echt naar je luistert. Dat is toch wel het belangrijkste.
Als je twijfelt zou ik zeker naar de huisarts, desnoods even peilen en kijken wat ze zeggen wat je het beste kan doen. Ik hoop dat je snel ergens terecht kan die je goed kan helpen!
Ik heb vanmorgen mijn vervolg intake gehad, en ondanks dat de intake-arts het niet mag zeggen, is het is vrij duidelijk dat ik dus idd AD(H)D heb. Vanaf nu ga ik door naar een behandelend psycholoog/psychiater die het officieel gaat vaststellen.
Wel mooi ik was de eerste in haar carrière (ze was denk ik tussen de 50-55 jaar) die zo duidelijk kon benoemen wat voor probleem ik met vrije tijd/vervelen heb. Mijn oplossing is namelijk slapen. Ze gaf alvast als tip dat ik een hobby voor in huis moest zoeken.
2 likes
Sinds een week een (voorlopige) diagnose van ADD (en overspannen) gekregen. Heb het hier uiteraard met vriendinnen over omdat ze op de hoogte zijn dat ik naar een psycholoog ga. Ondanks dat ze heel open minded zijn, merk ik een soort afkeer voor een diagnose? Herhaaldelijk wordt er gezegd dat ze toch niet denken dat ik het heb, dat iedereen wel een beetje AD(H)D heeft, dat ik dit nu niet als excuus moet gebruiken (wat ik ook niet doe?) en dat mezelf niet moet gaan vasthangen aan het label.
Tegelijkertijd schaam ik me ook heel erg voor de echte invloed die het heeft op mijn leven (mijn tanden niet regelmatig kunnen poetsen, lampen aanlaten, soms het gas aanlaten staan, rekeningen niet op tijd kunnen betalen etc etc). En praat ik daar ook met niemand over.
Heb wel aangegeven dat ik het vervelend vind dat er zo gereageerd werd en daar hebben ze (gelukkig!) ook wel sorry voor gezegd. Hoe reageerde jullie omgeving op de diagnose?
Mega herkenbaar! Ik word binnenkort getest maar herken mezelf zo in ADD. Zit al anderhalf jaar thuis omdat werken niet lukt, m’n relatie loopt spaak omdat ik huishoudelijke dingen gewoon niet kan en zie soms niet meer hoe nu verder. M’n vrienden zijn mega ruimdenkend maar hierover werd gezegd: ja het is maar een label, allemaal onzin. Wat ik nu doe is zeggen dat ze op onderzoek gaan naar wat ik heb naast een eetstoornis, angststoornis en persoonlijkheidsstoornis die waarschijnlijk komen door ADD en alleen m’n klachten noemen zonder het label. Maar het is toch belachelijk dat dit niet serieus genomen wordt? Geen hulp maar wel herkenning. Sterkte!
Wow, wat toevallig! En heftig zeg :(. Hopelijk kun je snel terecht voor je test en geeft dat meer duidelijkheid. Wat shit van je relatie ook. Mijn vriend is gelukkig heel begripvol maar in onze 6 jaar relatie zijn er ook al talloze ruzie’s geweest over het huishouden. Dingen die voor hem (en veel andere mensen) normaal zijn, zie ik niet of kan ik niet. Denk dat het stigma ook een beetje is dat als je AD(H)D hebt je gewoon geen concentratie hebt etc etc, terwijl het (voor mij in ieder geval) wel veel meer is dan dat.
Goed dat je het nu zo uitleg maar eigenlijk ook zonde dat dat zo moet. Ik heb ook nu duidelijk gemaakt dat ik met de psycholoog vooral aan de slag ga met de dingen waar ik tegen aan loop en niet gezegd dat ik echt met ADD aan de slag ga. Wat eigenlijk absurd is. Fijn in ieder geval dat het herkenning is!
Ja ook argumenten als “add is er nog maar een paar jaar hoor en nu hebben opeens veel mensen dat!”. Terwijl het al mega lang bekend is en mijn psycholoog zelf zegt dat vrouwen gewoon laat gediagnostiseerd worden.
Fijn dat je ook mensen in je omgeving hebt die je wel volledig steunen! Merk inderdaad in het algemeen een soort van afkeer voor ADHD. Jammer, want wordt door deze ervaring wel steeds terughoudender in wat ik deel met mensen.
1 like
Hierdoor twijfel ik nog steeds of ik het wel echt heb. (Vooral als ik zo’n artikel lees dat de diagnoses de pan uit stijgen)
Maar dat kan je natuurlijk nooit helemaal zeker weten.
Nu gaat m’n studie een stuk beter met medicatie en merk ik dat ik een stuk minder labiel ben. Dus dan bedenk ik me he wat maakt het ook uit 
(Maar soms vergeet ik dat het me niet uitmaakt).
Maar heel herkenbaar dus!
Gek he, dat de buitenwereld dan bijna nog meer waarde hecht (in de negatieve zin wel) aan een label dan je zelf doet. Als jij vrede hebt met die diagnose en medicijnen helpen, wat maakt het dan uit? Je hebt dingen waar je tegen aanloopt en daar helpt dat bij, het is niet alsof verder er iemand dan last van heeft.
Edit: mijn psycholoog had het boek hyper sapiens aangeraden om te lezen. Daar worden ook veel symptomen in beschreven, dat hielp mij wel meer om inzicht te krijgen in waarom sommige dingen mij niet lukken.
1 like
Heel herkenbaar! Ik ben doorverwezen door huisarts dus weet nog niet of ik echt ad(h)d heb, maar heb er nu dus veel met vrienden over gepraat. Deed ik al wel vaker, maar heb vaak het gevoel dat er wat overheen gepraat werd. Nu kreeg ik precies dezelfde reactie als jij kreeg. ‘Iedereen is wel eens vergeetachtig of afgeleid.’ En ‘het is ook wel heel populair nu’. Heb het idee dat mensen niet echt snappen wat het precies met je doet op dagelijkse basis. En alsof ze ergens bang zijn dat ik het idd als excuus ga gebruiken. Goed dat je hebt aangegeven dat je de reactie vervelend vond!
Vind het naar voor je dat je je schaamt voor de invloed die het op je leven heeft! Weet dat je niet de enige bent en dat je je er dus niet voor hoeft te schamen. Hoop dat de diagnose misschien wat acceptatie zal geven. Sterkte!
Oh en dit is ook mega herkenbaar. Ruzies met mijn vriend gaan ook over het huishouden/taken. Ik zie het gewoon niet? En daardoor lukt het nooit om alles goed te doen voor mijn gevoel.
1 like
Ik denk ook echt dat het merendeel niet weet wat AD(H)D echt inhoudt. Vanwege mijn werk weet ik het wel en na jaren roepen ‘ik denk dat ik ook ADD heb!’ ga ik het nu ook echt onderzoeken. Heb het nog niet met veel mensen gedeeld, eerst het onderzoek maar.
Zie het ook niet als heel negatief verder, meer als een stukje van mij.
Ben wel benieuwd hoe het allemaal zal gaan en wat de reacties dan zullen zijn.
3 likes
Kun je je laten onderzoeken zonder dat gesprek met je ouders? Mijn vader zat altijd in hotels vanwege zn werk en mijn moeder en oma die daadwerkelijk voor ons zorgden zijn allebei overleden, dus ik heb niemand die voor mij kan vertellen over mijn jeugd…
Er zijn wel mensen met een diagnose zonder het gesprek, maar tis lastiger. Mss heb je nog oude rapporten of boekjes over je kindertijd waar dingen in genoemd worden over bv je dromerigheid?
Heb je dit gesprek ook al met je vader gevoerd en gaf die zelf ook aan niks te weten? Want misschien verrast die je erin.