Dag 1 Elvanse vandaag en het lijkt erop dat ik me wat rustiger voel. Geen mega effect maar toch net iets kalmer van binnen. Ik ben hier in ieder geval positiever over dan dat ik was over eerdere medicatie.
Vertel dit vooral voor anderen die evt in dezelfde situatie zitten of komen. Er zijn nou eenmaal minder onderzoeken gedaan naar vrouwen met ADHD en ik ben ook nog 40+; bejaard dus volgens sommigen.
Dan is het fijn als er hier wat info staat van ervaringsdeskundigen.
Ik doe aan een soort zelf sabotage door NOOIT mijn noise cancelling koptelefoon op te zetten, want vergeet het vaak dat ik dat ding heb. Nu deze ochtend eens wel gedaan en bij opstaan gestart met een hogere dosis medicatie en waarom gun ik mezelf dit niet elke dag :’)
sweepy is al je al aangeraden toch?
Wat vond je niet fijn? Want mogelijk blijf je dan tegen dingen aanlopen als je het niet gebruikt.
De vraag is dan denk ik ook wat je er niet fijn aan vond. Een perfecte oplossing gaat er sowieso niet zijn en je kunt wrs heel veel blijven zoeken, maar t is ook denk ik een beetje een kwestie van dingen uitproberen en kijken wat wel en niet werkt (en dat niet al van tevoren afschuiven zegmaar omdat het “toch vast niet werkt”). Ik voel echt enorme weerstand tegen plannen en huishouden etc en dan kan ik elke tip wel blijven afwijzen zegmaar en kom ik niet verder.
Ik heb zelf ook nog geen oplossing verder haha, maar ik merk dat ik dingen toch vooral zo simpel mogelijk moet houden. En proberen anders tegen dingen aan te kijken en waarom ik ze doe. Blijft ook nog lekker vaag trouwens wel 
Externe druk/motivatie werkt bij mij bijv ook wel en vaak moet ik eigenlijk vooral “op gang komen” dus probeer ik daar ook een beetje trucjes voor te bedenken. Zo van; oke nu even een kwartier dit en daarna mag ik stoppen, of een x aantal liedjes ofzo.
Ik heb qua het huishouden ook moeite dat het een terugkerend iets is. Als de afwas klaar is dan vink ik het mentaal af maar het stapelt zich dan in een paar dagen weer op 🫣 En misschien ook kijken naar waar jij/jullie behoefte aan hebben qua hoe opgeruimd het is etc. Mensen zeggen vaker tegen mij van ja boeiend toch als je in de zooi zit als je er geen last van hebt? Hoewel ik zelf dan wel weer “last” heb van de rommel want het geeft meteen ook weer chaos in mn hoofd.
Ik probeer nu in ieder geval qua spullen ook de boel wat te minimaliseren en dingen ook logisch op te ruimen/in te delen in huis - probeer daar anders naar te kijken, wat nou handig is. Meerdere prullenbakken (zodat ik altijd iets kan weggooien), wasmanden etc, dienbladen om vaatwerk enzo tussen kamers mee te nemen, een bakje voor essentiële spullen die ik mee moet nemen (pasjes, fietslampjes etc) die bij de deur liggen, een krat om evt de afwas in te verzamelen tussentijds zodat ik wat overzicht hou in de keuken en niet de rest dan ook maar laat verslonzen…een memobord in de gang om bijv de weekplanning enzo op te zetten (ondertussen staat ie nog op de tweede week van januari denk ik ahahah). Het ene werkt beter dan het andere en ik zag het natuurlijk ook weer als excuus om allerlei dingen te kopen dan natuurlijk en dat is weer minder handig Maar zo langzaam maar zeker probeer ik m’n draai erin te vinden.
Ik zit sinds een tijd in het traject van medicatie testen waarbij ik begonnen ben met langwerkende methylfenidaat in de laagste dosering en geëindigd ben bij 72 mg per dag. Dit deed echt niets voor mij behalve mijn slaapritme compleet verstoren. Ik raakte een beetje teleurgesteld in medicatie omdat het niets leek te doen en ik dus helemaal niet opmerkte wanneer het begon in- en uit te werken. Misschien verwachtte ik ook te veel door te vergelijken met het effect wat je krijgt als je xtc inslaat tijdens een festival. Maar ik ging hierdoor wel twijfelen aan mijn bestaansrecht als recent gediagnosticeerde ADHD’er (hallo impostersyndrom).
Inmiddels alweer een tijdje overgestapt naar de dexamfetamine en dit lijkt angzaam iets meer te doen. Gestart met 5mg per dag en inmiddels begin ik iedere ochtend met 10mg en neem in de middag nog 5mg bij en mijn bloeddruk en hartslag blijven stabiel. Het lijkt alsof ik mij beter kan concentreren en dingen ook daadwerkelijk af kan ronden zonder ondertussen te wc schoon te maken, op zoek te gaan naar een tekening die ik maakte in 1998 in een van de 8 dozen in de studeerkamer en uit te zoeken hoeveel dagen je onderweg bent als je lopend van Utrecht naar Tokyo gaat. Slapen gaat gelukkig ook veel beter! Ik heb over 2 weken weer een afspraak met mijn verpleegkundig specialist. Zijn er meer mensen die kortwerkende dexamfetamine (tentin) gebruiken? Op welke dosis behaalde jij maximaal resultaat? En ben je uiteindelijk overgestapt naar langwerkende dex?
Over enkele weken ga ik ook eindelijk starten met groepscoaches, ben ik echt benieuwd naar!
Medicatie werkt voor iedereen weer anders toch, 72 methylfenidaat is het dubbele van wat ik neem en kan me voorstellen dat je dan niet meer slaapt haha. Maar fijn dat je iets anders hebt gevonden dat wel werkt voor je!
ik heb tot 90 geprobeerd ofzo en het deed echt geen drol haha. Of ja, niks waar ik wat aan had, ik kreeg er stijve kaken/spieren van, een droge mond en m’n spontane eetlust verdween. Maar tegelijkertijd had ik iemand in de groep die bij 18 al helemaal zat te spacen. Echt zoooo wisselend dat effect per persoon.
@Salty ik gebruik het soms wel, maar eigenlijk alleen op dagen dat ik te laat m’n bed uit ben om nog elvanse te gebruiken (en dat zijn vaker ook dagen met een kater oid dus hoe representatief ze zijn ).
Voor elvanse (de langwerkende variant) geldt iig dat het sowieso wel een vrij subtiele is qua inwerking en dat je dus niet zo’n moment hebt dat het ineens inkickt. Ik heb zelf geen ervaring met xtc maar het klinkt idd niet als zo’n effect.
Maar ik ben dus eigenlijk gewoon met de langwerkende begonnen omdat ik kortwerkend zo’n gedoe vond, doe mij maar gewoon 1 pil per dag, kan ik ook niks vergeten gedurende de dag en hoef ik t nergens heen mee te slepen.
Ik ben benieuwd naar je ervaring met groepscoaches! Weet je al een beetje wat het in gaat houden?
Ik vraag me af of jullie nog tips hebben voor/of de situatie herkennen wanneer je een paar dagen opeens in hyperfocus suuuuuuper productief bent maar dat snachts niet lijkt stoppen. Althans, ik ga dan naar bed maar kan niet slapen omdat mijn lijf vol lijkt te zitten met adrenaline. Echt heel irritant want een beetje rust pakken is ook wel weer fijn.
Helaas geen echte tip voor je maar wel herkenning. Kan echt dagen hebben dat ik in bed ga liggen en gewoon al weet: dit wordt 'm niet vannacht. Vond (en kan ik nog steeds vinden) het altijd heel irritant, maar maak er nu maar gewoon een ‘gezellige’ nacht van voor mezelf. Verhuis naar beneden naar de bank met een dikke deken en lekker kussen, e-reader, films/series (heb een watchlist in notities zodat ik niet na hoef te denken/kiezen wat ik ga kijken). Niet echt een oplossing dus, maar dan ben ik in ieder geval niet de hele tijd bezig met het feit dat ik niet kan slapen want dat heb ik wel als ik in bed blijf liggen klaarwakker.
Heb je het vaak of maar zo af en toe? Want als best vaak voorkomt dan is zo’n nacht ‘doorhalen’ van hierboven natuurlijk niet werkbaar als je overdag ook nog dingen voor elkaar wil krijgen haha
Op wat voor manier zijn jullie gediagnosticeerd? Ik ga dat onderzoek traject in en heb een intake gehad maar bij mijn ggz instelling bestaat het verder alleen uit een gesprek met mijn moeder en psycholoog. Vind dat zo een kort traject. Verder worden er geen tests afgenomen
Volgens mij is dat wel vrij gebruikelijk toch?
Bij mij zat t in een veel langer traject en had ik een vergelijkbaar onderzoek jaren geleden al gehad en daarvoor heb ik eerst nog een aparte afspraak gehad om dat te bespreken met de betreffende psycholoog, maar dat was niet heel anders dan een intake denk ik. Verder idd alleen gesprek met mn moeder erbij (heb nog geprobeerd of t zonder mocht of apart, maar helaas haha). En mn moeder is wat eerder weggegaan toen en toen kreeg ik nog wat extra vragen.
Er zijn denk ik ook niet per se echt tests die je verder zou kunnen doen toch?
Ik ook door middel van 3 gesprekken: intakegesprek met mijzelf en psycholoog, toen gesprek met vriend erbij en als laatste een gesprek met m’n moeder. Moest wel voor de laatste 2 gesprekken van te voren vragenlijsten invullen en dan gingen we dat inhoudelijk bespreken. Succes! Ik vond dat toen best een prettig traject (ligt denk ik ook aan je psycholoog en mate van problematiek maar voor mij was het heel verhelderend en helend).
Gisteravond lig ik nog tot diep in de nacht te lezen in het bewust kinderloos topic en te denken dat ik al die nadelen echt ABSOLUUT NIET herken. Ik voel me een supermoeder en bofkont zo diep in de nacht en nu een paar uur later zit ik alleen boven op m’n bed met 2 jankende kids beneden omdat ik net naar boven stormde met “ik vind het echt veel te druk met jullie, ik wil even helemaal alleen zijn” 
Kutmoodswings en overprikkeling. En eeuwig te laat gaan slapen en uitstelgedrag waardoor al m’n taken terechtkomen op de enige dag waarop ik alleen met 2 kinderen en zonder energie ben. Ik weet dat dat geheid fout gaat maar laat het toch weer gebeuren. Grrr.
Heel herkenbaar wat je schrijft…
Heb zelf 1 kind op de basisschool en een peuter. Ik merk dat ik eigenlijk veel meer behoefte heb aan tijd alleen, om alles te verteren en op te laden dan dat ik nu heb. Aan het eind van de dag kan ik me dan zo enorm overprikkeld voelen dat ik het liefst een maand alleen ergens op een hotelkamer zou zitten ofzo. En dan een uur later ineens een idee krijgen om met mijn kinderen met de kerst naar Disneyland te gaan en die overprikkeling totaal niet meer zien ofzo?!
Ik heb autisme en adhd. Heel waarschijnlijk ook een dwangneurose, maar die is nog niet officieel bevestigd. Hier komt een lichte voorrang te liggen op het stukje dwang, maar dat is meer omdat ik daar over een paar maanden hopelijk voor in een traject ga.
Mijn hoofd wordt inderdaad ook rustig van medicatie.
En dat blijven wachten als je bv pas om 13:30 een afspraak hebt heet de wachtstand 
@Natiui Ik heb 2 gesprekken van 3 uur gehad met de psycholoog, er is een goede vriend van mij gevraagd en er zijn oude schoolrapporten meegenomen (bij afwezigheid van een ouder), maar ik zat al bij die instelling vanwege mijn autisme.
Hebben jullie ook altijd zo’n eeuwig gevoel van onrust als in een soort donderwolk oid die boven je hoofd hangt? Ik krijg dat gevoel nooit weg, altijd bang dat ik ergens mee door de mand val of gezeik krijg omdat ik achter de feiten aan loop of dingen (nog) niet gedaan heb. En dat is op zich ook niet onterecht als in; er zijn altijd wel dingen die ik allang had moeten doen en die ik dan weer aan het uitstellen ben of ik wel echt vergeten ben - mijn geheugen is echt een selectief vergiet.
En als ik dan zelf m’n zaken niet op orde heb dan vind ik het ook moeilijk om met dingen op m’n strepen te gaan staan of bijv. met werk mensen ergens op aan te spreken. Sowieso zie ik werk als iets redelijk negatiefs… omdat ik gewoon altijd wel iets heb wat ik had moeten doen en dan bang ben dat iemand me erop aanspreekt. Daarbij helpt het niet om werk te hebben waar sowieso altijd wat te doen is en achter de feiten aanlopen er ook wel een beetje bij hoort. Daarbij kan ik het dus ook altijd daarop gooien ‘oh ja shit vergeten, oh ja shit nog niet aan toegekomen…drukdruk’ … soms ook wel een veel te makkelijk excuus. Maar soms ben ik misschien ook wel te streng voor mezelf. Terwijl ik ook wel echt enorm veel kan uitstellen dus dat ik echt wel wat meer kan doen. De waarheid zal in het midden liggen, haha. Je kunt niet altijd 100% productief zijn op je werk maar ik heb wel echt periodes zooooo weinig gedaan dat ik dat echt niet open en eerlijk zou durven zeggen denk ik.
Nou ja goed, ik ga binnenkort met een nieuwe baan beginnen en ik heb op voorhand ook al een soort impostor syndrome. Terwijl ik niet eens begonnen ben en ze heus niet eens verwachten dat ik vanaf dag 1 alles kan natuurlijk. Maar in het sollicitatiegesprek is wel steeds ook benoemd dat ik relatief weinig relevante werkervaring heb, dus 't voelt ook een beetje als ‘geluk’ dat ik me hier dan toch naar binnen heb gebluft ofzo? En ik merk dus dat ik nu op voorhand al bang ben dat het me allemaal niet lukt en ik heb wel de neiging om dan mezelf te saboteren - dat self-fulfilling prophecy idee.
Ik zou werk (en andere dingen) wat neutraler willen zien of meer kijken naar mogelijkheden, wat het me kan opleveren etc. Ipv altijd maar bezig te zijn met wat er mis kan gaan en altijd op m’n hoede te zijn omdat ik m’n zaken niet op orde te hebben… maar dat is zo lastig?? Deels is het wel een kwestie van daadwerkelijk meer doen en m’n zaken wat meer op orde te hebben, maar het is ook deels meer een soort van accepteren dat je nooit alles af/op orde hebt en het ook helemaal niet erg is om hier en daar wat achter te lopen met dingen (in de breedste zin van het woord, dus ook in het huishouden etc). Misschien ook dat het deels m’n slechte geheugen is ook, dat ik ook altijd bang ben dat ik wat vergeet? Ook dat is vaak wel echt zo…
Ik wil ook gewoon wat minder al op voorhand in problemen en mogelijke moeilijkheden denken en het gewoon gaan meemaken. Zo durfde ik voorheen me nooit op te geven als vrijwilliger voor een stembureau bijvoorbeeld, wat ja zou ik dat wel kunnen? En wat als mensen moeilijk zouden doen? En als ik fouten zou maken? Uiteindelijk heb ik dat dus wel een keer gedaan, in eerste instantie als ‘extra stembureaulid’ zo van de functie met de minste verantwoordelijkheid, haha. En de keer erna wel als gewoon lid. Voorzitter of plaatsvervangend voorzitter leek me niks want moeilijk en beslissingen nemen en verantwoordelijkheid enzo. Totdat ik er dus vorig jaar zat en toen was het chaos door corona en zieke mensen etc, en toen was er iemand van de reservelijst geplukt als plaatsvervangend voorzitter. Dat was een jochie van een jaar of 20, die kwam echt rond lunchtijd binnen kakken, was uit z’n bed gebeld, had nog een kater van het uitgaan oid en die had nul voorbereiding gedaan en totaal geen idee wat ie moest doen. En die kwam daar gewoon heel relaxed binnen ‘ik ben jullie plaatsvervangend voorzitter’ en ging daar zitten van oke vertel me maar wat ik moet doen. En toen dacht ik wel; oke als hij dit kan dan kan ik dit toch ook heus wel. Dus dit jaar wel opgegeven als plaatsvervangend voorzitter. Maar ik blijf toch altijd een beetje bang zijn verkeerde beslissingen te nemen als het erop aan komt ofzo. Nou ja, we gaan het zien. Baby steps, steeds een beetje meer verantwoordelijkheid, haha. Wie weet een volgende keer dat ik me opgeef als ‘echte’ voorzitter.
En verder vooral wat vaker m’n innerlijke middelmatige witte man channelen, haha. Ik noem het altijd mn ‘inner naam van een collega’ omdat hij echt de personificatie is van de middelmatige witte man met een ego/zelfvertrouwen dat niet per se overeenkomt met z’n prestaties op werk 
Ah ja spannend he zo’n nieuwe omgeving ook! Lukt het een beetje allemaal en heb je je medicatie nog gekregen?
Ik ben zwanger en ik heb wel eens gelezen dat ADHD dan minder is maar het is bij mij echt zo hard weer terug, terwijl ik er normaal wel mee kan dealen. Ik heb allemaal strakke structuurtjes voor mezelf maar die lopen nu compleet in de soep.
En ik merk het vooral in voedselverspilling, normaal ga ik wel goed op een weekmenu maar nu vergeet ik op te schrijven wat ik in mijn hoofd had en dan vind ik ineens weer een verlepte avocado of komkommer en denk ik ‘oja, dat wilde ik maken’. Ook het huishouden lukt me voor geen meter meer, en ik ben daar echt niet veeleisend in. Op werk kan ik me ook amper concentreren en lig eigenlijk het liefst de hele dag in mijn bed.
Wil echt mijn enigszins heldere hoofd weer terug, maar het slaapgebrek als dat kind er eenmaal uit is gaat ook niet helpen.
Oh ik zou juist denken dat je er dan meer last van hebt! Zelf geen ervaring mee maar sowieso als ik m’n collega hoorde die ineens ook juist van alles vergat etc toen ze zwanger was, terwijl zij juist alles altijd strak onder controle had… dan zou ik denken dat het alleen maar erger is als je ook nog adhd hebt. Heb geen concrete tips ofzo en makkelijker gezegd dan gedaan, maar wees niet te streng voor jezelf! Je lichaam is gewoon even een heel mens aan het ‘bouwen’ ondertussen, niet heel gek dat dan niet alles meer even goed lukt als voorheen. 
