Maar het gaat er niet om hoeveel moeite je erin hebt gestoken of dat het van de feestwinkel komt, ook al voelt dat voor jullie wel anders. En dat snap ik ook hoor.
Maar een voorbeeldje: ik heb als kind veel sari’s gehad, maar voelde me vreselijk opgelaten om erin naar school te gaan tijdens bijvoorbeeld het suikerfeest. Dat wilde ik niet, want dan zou ik worden uitgelachen (want je bent anders, je valt op, je eten stinkt, etc). Zo stond op school in ons boek ooit iets over de tapijtmaffia in het land waar mijn vader toevallig vandaan kwam, en iedereen keek naar mij, en een week lang ben ik nageroepen met “tapijtmaffia”. Heb daar verder geen trauma’s aan overgehouden, maar leuk was het niet. Je bent duidelijk anders en minder.
Als vervolgens iemand uit mijn klas met carnaval ineens besluit uren te besteden aan het maken van een prachtige sari en die aandoet met carnaval voelt dat kut. Want ik kon zo’n ding niet aan zonder met de nek aangekeken te worden, maar die witte klasgenoot mag er wel uren aan besteden en er vervolgens feest in vieren en iedereen vindt het geweldig? Dat is krom, en dát is het hele punt van cultural appropriation. Maar als ik (of iemand anders van die cultuur) haar zelf die sari had gegeven om haar in mijn cultuur te betrekken en zij daar respectvol op reageert is het een heel ander verhaal en is dat alleen maar een mooi iets.
Het komt er gewoon op neer dat je luistert naar de persoon uit de “andere” cultuur en die met respect behandelt.