Achtergrondinfo: Het gaat lichamelijk niet zo goed met me (verzakte baarmoeder en daardoor nu sinds 5 weken na de bevalling weer klachten alsof ik 38 weken zwanger ben al 7 weken - bekken-, heup- en rugpijn, constant plassen, niet lang kunnen lopen, rechtop zitten of staan) en m’n man is echt zo ontzettend zorgzaam en lief.
Ik vind het heel fijn dat hij ziet en regelmatig hardop waardeert dat ik heel erg m’n best doe om doordeweeks alles geregeld te krijgen nu ik volledig thuis ben met onze dochter. Ik kook elke avond uitgebreid, zorg fulltime voor haar (vanaf dat hij thuis is in de avond doet hij veel en doen we het samen), zorg dat alle was en het huishouden gedaan is en bestel de boodschappen bij picnic.
Nu ben ik ongesteld geworden en merk ik dat me dat mentaal heel erg zwaar valt. Raakte een beetje in paniek van al het bloed weer (heb een traumatische bevalling gehad en 10 weken voor deze zwangerschap een miskraam waarbij ik 3 weken heel hevig gebloed heb) en vind het heel confronterend en naar dat ik geen tampons kan gebruiken door de verzakking.
Die ik overigens door corona voorlopig nog moet uitzitten, omdat de wachtlijsten van de reguliere zorg oplopen heb ik geen uitzicht op wanneer m’n baarmoeder er eindelijk uit wordt gehaald.
Mn man is mega druk met fulltime werken en daarnaast is hij betrokken bij de gemeentelijke politiek. Hij is verkiesbaar gesteld en nu is hij daar dus nog weer wat drukker mee en wordt van hem verwacht dat hij daar 2/3 avonden per week aan besteedt. Daarnaast heeft ie dus een baby van 3 maanden en mij thuis zitten. Hij werd laatst door een collega in een feedbacksessie aangesproken dat die het gevoel had dat ie maar met 60% inzet in z’n werk zat, terwijl ik hem KEIHARD zie werken en alle ballen hoog zie houden. Ik vind het dus heel pittig voor hem allemaal en vind het niet vanzelfsprekend dat de weinige tijd die hij thuis heeft hij dan ook volledig de zorg op zich neemt van onze baby. Hij vindt dat wel 
Hij doet dus al sinds vrijdagavond echt alles. Ze hoeft maar een kik te geven en ik doe een poging tot opstaan en hij staat er al. Elke nacht heeft hij genomen en vannacht doet ie weer, ondanks dat ie morgenochtend vroeg moet werken weer (normaal doen we omstebeurt).
Net wilde ik opstaan om samen met hem dr laatste avondfles te doen: “blijf maar liggen hoor, ik doe dr wel, jij wil wel even rust toch?”
Ik vind hem gewoon echt heel lief.
Edit: oké nu zit ik te huilen van ontroering.
Hij kwam beneden om extra melk te halen en toen zei ik dat ik hem heel erg waardeer en dat ie zichzelf niet voorbij moet lopen en het moet zeggen als ie vindt dat ik te weinig doe vóórdat ie zich aan me ergert. En toen zei hij: “fuck nee. Je doet mega veel, denk geen seconde dat je te weinig doet alsjeblieft. En ze is nu nog zo klein en ik mis al zo veel, dit is tijdelijk en gaat nooit meer terug komen. Ik geniet hiervan, het is echt oké”.
Dus nu is hij weer naar boven en zit ik als een ongesteld hormonaal hoopje mens te janken op de bank.