Wat fijn dat je buurvrouw is opgenomen en dat ze een nieuwe plek krijgt. Was die ‘diagnose’ van de huisarts een noodgreep om haar in het ziekenhuis te krijgen of dacht hij het echt? Ja, het is moeilijk. Deze dame wilde absoluut in haar huis blijven, en de overheid wil dat ook eigenlijk wel, ze vinden verzorgingstehuizen niet meer van deze tijd. Maar dan moet er met nood wel hulp zijn, denk ik dan, dat hoort bij zulk beleid.
Voor wat betreft deze dame, mijn moeder en ik wisten al wat er aan de hand was, dat ze stervende was. Maar de professionals, huisarts en thuiszorg zagen dat niet zo. Haar halfzus was er de nacht, de thuiszorg is 's nachts 3 keer langs geweest en heeft de volgende ochtend een ambulance gebeld. De huisarts riep nog: “binnen een paar dagen bent u weer thuis!”, hij zag het echt niet. Ze is een half uur nadat ze in het ziekenhuis kwam overleden. En dat is goed zo. Eigenlijk een mooi kort einde. Tot 2 jaar geleden speelde ze nog tennis. Vorige week zondag speelde ze nog bridge met haar hartsvriendinnen. En op woensdag overleden. En zo lang zelfstandig. Ik teken ervoor! Maar ik vond het ook een emotionele rollercoaster, want je staat ineens, zonder voorbereiding, aan iemands sterfbed. Terwijl niemand dat in ziet. Maar goed, ik zal haar missen, as dinsdag de begrafenis.