Voor aankomende week een afspraak gemaakt bij de huisarts. Denk dat het toch verstandig is dat ik doorgestuurd word om met iemand te praten. Het lukt zelf even niet meer helaas…
Wat goed dat je naar de huisarts gaat. Ik heb ook een gesprek met de praktijk ondersteuner van de huisarts komende donderdag. Je hoeft het niet alleen te doen. Zorg goed voor jezelf.
1 like
Ik wil je nog even bedanken voor je hele fijne en uitgebreide reactie, ik zie hem nu pas (insomnia ftw).
Met vlagen ben ik actief en minder actief op social media/internet en ben erg vergeetachtig. 
Dat was ik al voor de burn-out/depressie trouwens, lol. Maar nu is het nog een tikkeltje erger.
Ik ga hierna zeker weer verder met mijn PhD, stoppen is geen optie voor mij, ik was echt ver, de laatste paar maanden. Er moest feitelijk nog een paper af en het boekje bij elkaar schrijven. Maar die paar maanden waren blijkbaar niet haalbaar meer in mijn mentale/fysieke toestand. Collega’s en zelfs m’n baas hebben mij moeten dwingen om te stoppen, ik vrees dat ik anders gewoon was proberen door te gaan, tegen beter weten in.
Het gaat oké. Lief dat je dat vraagt! Maar vind het nu (na al die maanden) nog steeds bijna onmogelijk om het werk uit mijn gedachten te zetten. Ik blijf op ‘lichte’ manieren met mijn proefschrift bezig (cover, lay-out, dankwoord) en ik kan ook mijn mailbox niet negeren. De huisarts is not amused hierover maar het lukt me gewoon niet om het uit m’n gedachten te bannen. Heb het gevoel dat ik niet naar huis (NL) kan voor het af is en zodra m’n ziekteverlof af is heb ik geen inkomen meer zonder te moeten solliciteren terwijl ik in m’n eigen tijd alles nog af moet maken en over al dat soort dingen blijf ik me zorgen maken.
Achteraf vind ik dat mijn werk mij qua begeleiding totaal heeft laten vallen in een cruciale periode (kort: een zeer, maar dan ook echt zeer ernstig ongeluk van een collega dat voor mijn ogen gebeurde - ik haal dit later mogelijk weg wegens herkenbaarheid) maar het slachtoffer uithangen heeft geen zin. Ik zie achteraf bovendien ook waar het bij mijzelf verkeerd is gegaan en dat meerdere dingen, en dus niet alleen werk, tot dit punt hebben geleid.
Ik ben over het algemeen niet iemand die graag ‘klaagt’ en ik ga liever over moeilijke dingen heen met de nodige nuchterheid/humor (daarom voel ik me ook wat ongemakkelijk bij de benaming burn-out/depressie, het klinkt zo als een ‘modeverschijnsel’, zelfs nu weet ik mezelf er soms van te overtuigen dat ik maar klaag). Maar ook van dat ‘doen alsof er niks aan de hand is’ is gebleken dat het niet - altijd - werkt. Het is zwaar (geweest). Tijd om dat toe te geven.
Misschien daarom wel fijn om er eens met iemand over te praten! Hoeft niet al te dramatisch (haha, kijk, daar begint het alweer) maar ben ook wel benieuwd wat jij precies doet en hoe het bevalt! Sowieso altijd fijn om te merken dat je niet alleen staat in hoe lastig dit wereldje soms is (hoewel ik het natuurlijk niemand gun dat een PhD in een soort ‘lijdensweg’ verandert). Ik ben ook wel benieuwd hoe anderen daarmee omgaan. Ik heb dat duidelijk niet erg effectief/gezond gedaan dus kan wellicht van anderen leren.
Ik hoor wel of je PB-box nog open is na al deze tijd. 
Maar hoe dan ook bedankt voor je meelevende reply!
1 like
Ik heb mijn scriptie niet ingediend, dus nu studeer ik niet af. Ik voel me zo enorm gefaald. Het doel was echt om in te dienen, maar de stress zorgt ervoor dat ik niets deftig op papier krijg. Geen idee waarom ik dit hier typ, maar moet het even van mij afschrijven.
Ik denk dat de stress komt omdat ik al op voorhand als een onmogelijke taak zag. Stel dat ik moet indienen in december, dan zal ik dit misschien toch beter moeten plannen. Het is gewoon iets waar ik zó tegenop zie/zag, maar wat moet gebeuren. Mijn begeleider helpt me ook totaal niet, wat ook niet motiverend werkt.
@midheavenmoon Dat van het negeren dat de scriptie er is begrijp ik volledig! Het is iets wat constant in mijn hoofd zit, maar waar ik niet wil aan denken. Ik heb voor mijn faalangst al cursussen gevolgd, naar de psycholoog geweest, zelfs medicatie geslikt. Niets helpt, wat het zo frustrerend maakt, want ik ben de enige die het moet doen.
Bedankt voor jullie berichtjes 
Ik kan het zo al iets beter relativeren.
Ik ben voor mijn vakantie een week eerder “naar huis gestuurd” (niet per se in die hoedanigheid, maar dat ik eerder zou stoppen en langer zou wegblijven was een van de conclusies uit mijn functioneringsgesprek). De stress zat me ineens zo enorm hoog na een zware periode en ik heb het we eens gezegd, maar nooit uitgegild. Heb de eerste week van de vakantie ook niks kunnen doen (was dus echt te ver gegaan). Inmiddels 1,5 maand verder ben ik weer aan het werk en het gaat weer. Mag rustig starten en zit elke week aan het eind van mijn week met mijn baas om mijn week na te spreken.
Nu is het zo dat ik best een stressvolle baan heb (in periodes) en daar bovenop iemand ben die alles wel even doet en goed aflevert. Je ziet aan mij letterlijk niet of het goed gaat en ook vaak niet aan de output. Eis namelijk enorm veel van mezelf dus er mislukt bijna nooit wat. Ben gaan inzien dat dat (wat ik eerder zag als talent) ook gevaar is, had ik niet op dat moment een functioneringsgesprek gehad, had het misschien wel een burnout geworden. Nu wil ik daar wat aan doen. Dus lang verhaal kort: heeft hier iemand cognitieve gedragstherapie gevolgd? En was het wat?
Ga ik zeker eens bekijken! Bedankt!!
1 like
Ik ben al heel de ochtend aan het huilen en het voelt alsof ik niet meer kan stoppen. Ik ben de afgelopen dagen vrij geweest maar ik heb dan genoeg tijd om na te denken over van alles wat niet gelukt is in mijn leven en hoe alleen ik me soms voel. Ik kan ook gewoon niet ontspannen. Ik kan geen serie kijken, ik kan geen boek lezen, ik durf niemand te appen omdat ik het gevoel heb dat niemand op mij zit te wachten.
Ik ben soms zo boos op mezelf. Dat ik het zo ver laat komen en met niemand praat, niemand om hulp vraag en nu als een zielig hoopje me alleen maar slecht kan voelen over mezelf.
Ik heb cognitieve gedragstherapie gehad. Ik heb er wel wat aan gehad maar of het genoeg was weet ik niet. Ik heb soms het gevoel dat mijn gedrag al zo diep zit dat er meer voor nodig is. Ik werkte vooral met het 4G schema. Maar ik denk dat het voor (het voorkomen van) een burn out is je wel wat handvatten kan geven. Het heeft mij wel geholpen om meer te relativeren. Alleen na de therapie viel ik snel weer in mijn oude gedachten patronen.
1 like
Wat naar voor je! Helpt het misschien om even een blokje te gaan wandelen en toch een paar mensen te appen vandaag om even koffie te drinken ofzo? misschien zit je echt totaal niet op advies te wachten, maar ik kan me voorstellen dat het allemaal niet zo somber is als je het je nu voorstelt en de enige manier om het om te draaien dan toch contact zoeken is.
Sterkte!
1 like
Ja misschien wel. Ik ga zo mezelf even bij elkaar rapen en dan naar buiten. Ik had met mijn vriend afgesproken maar we kregen ook een miscommunicatie via de app en hij deed heel geïrriteerd. Waardoor ik me teveel voelde en nu zeg ik maar niks meer. Ik ben ook zo moeilijk en slecht in communiceren en het liefst wil ik dat hij mijn gedachten kon lezen. Maarja dat gaat natuurlijk niet. Dank je wel!
@Camper ik woon nog thuis. Dus ik heb wel mensen om me heen maar thuis voel ik me ook niet altijd even fijn. Ik heb keuze’s gemaakt waardoor ik denk/weet dat mijn ouders teleurgesteld zijn en ook daar wordt niet over gepraat. Dusja de spreekwoordelijke olifant in de kamer is hier zeker aanwezig waardoor ik me thuis ook niet zo fijn voel. Één van de dingen waar ik over pieker en me erg rot voel.
Maar dank je wel! Het komt ook wel weer goed alleen soms weet ik even niet hoe.
Dankje voor je antwoord hierboven.
Wat naar dat je je zo voelt. Kan me voorstellen hoe je op vrije dagen zo in je eigen negatieve gedachten gesleurd wordt dat je steeds dieper gaat. Wellicht is dit totaal niet jouw situatie, maar jegeeft aan dat je denkt dat ze thuis teleurgesteld zijn, maar hier niet over wordt gepraat. Is het niet tijd om die conversatie aan te gaan? Je vult nu in dat dat ze teleurgesteld zijn, wellicht zijn ze dat ook, maar is het minder erg dan jij het in je hoofd maakt. Zolang als je ermee rond loopt kan je het in je hoofd alleen maar dieper laten gaan. Het uitspreken op zich kan soms al een enorm deel van de zwaarte wegnemen
En lukt het misschien je gedachten van je af te schrijven? Of evt toch via de app te communiceren als dat makkelijker is dan face to face? Want als hij ze kon lezen (uit je hoofd), dan zou dat in principe toch niet veel anders zijn dan wanneer je ze op papier communiceert? De gedachten zijn hetzelfde. Al begrijp ik je gevoel hoor, het zou makkelijk zijn als anderen precies zouden weten/aanvoelen wat we willen zodat je er niet ‘om hoeft te vragen’ op een bepaalde manier behandeld te worden. Maar goed, een ander zit anders in elkaar en die probeert het vanuit zijn manier van kijken waarschijnlijk zo goed mogelijk te doen en kan zich van geen kwaad bewust zijn.
Hopelijk vind je een beetje afleiding om je even uit die negatieve spiraal te krijgen!
Misschien is dit een goede plek in het oefenen met praten over mijn gevoel en waar ik mee zit. Al is het opschrijven van wat ik voel zo confronterend dat ik nu al de sterke behoefte voel om dit bericht weg te gooien. Dus als ik zakelijk of koel klink, ligt het aan ongewenste emoties. Dit is vorig jaar begonnen, al weet ik dat pas sinds kort. Vorig jaar zomer heb ik op m’n werk gesolliciteerd naar een functie die ik onofficieel al deed. En toen werd ik afgewezen. En toen plotseling had ik geen mogelijkheid meer om het carrière pad te volgen dat ik in de jaren daarvoor uitgestippeld had. Studies gedaan en interne tijdelijke functies. Alles was erop gericht dat ik project assistent of projectleider zou worden. Door de afwijzing van 1 manager viel mijn werk weg. En ondanks mijn hulpvraag aan andere managers viel ik in een groot zwart gat. Mijn eigen leidinggevende stimuleerde me om extern te solliciteren. Helaas blejen andere bedrijven geen interesse te hebben in iemand van mijn leeftijd. En terwijl ik met deze situatie worstelde werd ik afgelopen februari onverwacht geopereerd. Alle discussies over mijn werk voelen stil. Maar ik knapte na de operatie niet op. Ik bleef extreem moe. Afgelopen mei eb ik bij de huisarts aan de bel getrokken. Helaas bleek GG net een wachttijd van 7 maanden. In juli ben ik gestart met gesprekken met de praktijk ondersteuner van de huisarts. Uit een vragenlijst kwam dat ik overspannen en depressief ben. En dat ik een rouwproces doormaak. En dus ben ik er pas kort geleden achter gekomen wat de impact van de afwijzing op mijn werk met me gedaan heeft. Wat niemand weet en wat ik nooit hardop zeg, is dat ik er helemaal klaar mee ben. Ik leef nu alleen nog maar omdat ik 2 dochters heb. Want voor de rest vind ik er geen ruk meer aan. Zelfs de liefde van een nieuwe vriend kan dit niet weg nemen. Dus ik wacht tot er een psycholoog tijd heeft. En intussen rommel ik thuis een beetje aan. Ik “werk” vier ochtenden per week. Met totaal gebrek aan motivatie. Tja. Ik weet echt niet meer wat ik met m’n leven aan moet. Ik heb al gezocht op vrijwilligers werk in Afrika. Maar ze willen alleen maar geld. Dus ik weet het niet.
Nou. Bij GG net misschien december. Op z’n vroegst. Intussen wil de arbodienst mij koppelen aan hun eigen psycholoog. En m’n leidinggevende wil graag dat ik met hun in gesprek ga. Omdat hij “zicht wil hebben op mijn werk perspectief”. Alsof mij dat interesseert. Dus misschien ergens in september een gesprek met de arbo psycholoog. Geen idee of mij dat wat oplevert. Vooral omdat ik echt geen idee heb hoe ik de enorme afwijzing op mijn werk van vorig jaar kan accepteren. Ik ben er nog steeds boos en verdrietig over. Ik voel me door de hele organisatie in de steek gelaten. Terwijl ik er al 16 jaar werk.
Ook hier nog, jeetje wat een heftige situatie. Weet niet zo goed wat ik moet zeggen, dit gun je niemand.
Ik denk als je eerlijk vertelt wat je hierboven zegt, je wellicht op de spoedlijst kunt bij ggz. Dat lijkt me niet onredelijk, en misschien dat de huisarts je hierin ook lan steunen.
Ik kreeg van de psycholoog een lijstje met dingen waarvan ik ze eigenlijk elke dag moest proberen te doen: naar buiten, iets nuttigs doen, iets sociaals doen, bewegen, en iets doen wat je vroeger leuk vond. Dat kan heel klein zijn, bijvoorbeeld in mijn geval kijken naar plaatjes van geitjes, mijn lievelingsdieren. En even het vuilnis buiten in de bak doen was dan naar buiten gaan en wat nuttigs doen. Het hielp een beetje, ook op dagen dat ik helemaal in de stront zat dacht ik dan nou lekker bezig pik je bent in ieder geval buiten geweest. En met mensen erover praten, dan draag je het niet alleen.
Sterkte met deze narigheid. Als je erover wil praten, doen! Graag.
5 likes
Hee! Ik had dit op vakantie niet goed gelezen maar uiteraard staat mijn inbox nog steeds open. het klinkt heftig, ben benieuwd hoe het nu met je gaat - ik hoop goed.
Ik probeerde gisteren op een vage manier tegen m’n dochter te vertellen dat ik me rot voel. Dat het slecht met me gaat. Zij reageerde heel praktisch. Zo van “dan ga je toch ergens anders werken en dan is het opgelost”. Zo goed bedoelt. Maar ik ben ziek en kom dan maar eens op sollicitatie gesprek. Ze zien je al aankomen. Plus dat de ellende in m’n hoofd niet weggaat door een andere baan.
Dus ik probeer me elke vast te houden aan fijne momenten. Wachten tot de vakantie voorbij is en er misschien een psycholoog tijd heeft.
Eigenlijk echt niet goed. Moest gisteren een examen maken, maar ben niet geweest. Teveel last van mijn faalangst. Straks ook nog een examen, dus nu nog een nachtje studeren. Het is allemaal teveel aan het worden. Iedereen is afgestudeerd en ik weet niet eens of ik mij volgend jaar wel nog kan
Inschrijven (bindende voorwaarden). Dus zie de toekomst nu alleen maar negatief en somber in 
. Heel lief je berichtje!