Ik herken het wel. Vaak denk ik teveel na tijdens het gesprek waardoor ik mezelf verbeter of nog een grapje erin gooi. En dan wordt het zo ongemakkelijk.
Achteraf ga je dan terugdenken aan het gesprek en kan het zo’n rotgevoel geven.
Wat ik de laatste tijd doe is heel bewust luisteren naar wat de ander zegt en als anderen aan het woord zijn hoef je ook niet altijd wat te zeggen… Dan maar een keer een stilte.
Herken het ook heel erg! Zit met een hele spontane collega op kantoor en vaak richten mensen zich dan toch tot haar omdat zij veel makkelijker praat, wat mijn eigenwaarde weer omlaag haalt haha. en hierdoor vermijd ik ook al maanden de borrels, ben gewoon zo niet op mijn gemak in groepen. Stom
Vroeger had ik hechte vriendschappen, maar die zijn allemaal stuk gelopen. De laatste liepen stuk rondom een nare (externe) gebeurtenis. Nu heb ik liever geen hechte vriendschappen meer. Ook wil ik geen moeilijke privé-dingen delen. Maar ik merk dat het een beetje spaak loopt naarmate ik langer met iemand optrek. Dan wil ik er het liefst mee stoppen. Maar misschien moet ik er gewoon aan wennen dat ik een deel voor mezelf houd en dat dat oké is.
Dit had ik geschreven kunnen hebben. Echt een en al herkenning. Bij mij heeft het gewoon te maken met mijn fucked up zelfbeeld. Ga daar nu ook hulp voor zoeken. Dus je kunt hier wrs niet zo veel mee maar weet dat je niet alleen bent
Ik heb vandaag eindelijk eens naar de huisarts gebeld om te praten over mijn somberheid. Al zolang ik me kan herinneren heb ik daar last van, ik heb periodes gehad waarin het een stuk slechter ging en dat is wel altijd goed gekomen, maar ik heb altijd het gevoel gehad dat er een soort sluier over me heen hangt. Zo’n drukkend gevoel en een enorm gebrek aan energie. Ben er de laatste tijd pas achter gekomen dat het niet perse normaal is om je altijd zo te voelen. Ik hoop dat ik het allemaal een beetje goed onder woorden kan brengen, vind het wel spannend.
Niet veel aan toe te voegen, behalve dat ik dat continue sombere gevoel heel erg herken. En nu het is gegaan met mijn vriend is daar paniek bijgekomen.
Dit is zo herkenbaar. Ergens ben ik wel ‘blij’ te lezen dat meer mensen hier last van hebben, want voel me altijd zo sociaal incapabel. Opzich heb ik heel aardige collega’s, kan met iedereen best overweg, maar heb altijd het idee dat mensen nooit zo goed weten wat ze met mij moeten. En eerlijk: dat snap ik wel. Als iemand een beetje probeert te grappen met mij, zoals ze onderling ook vaak doen, dan ga ik altijd maar een beetje awkward lachen, of ik zeg een keer wel wat, maar dan slaat het eigenlijk nergens op. Het stomme: met mijn vrienden kan ik dit wel. Maar met werk lukt dit me gewoon nooit en ben ik één of ander anti-sociaal awkward geval.
Inderdaad ook wat meer mensen hier zeggen: de meeste mensen vinden het prima als ik er wel ben, maar denk niet dat ze me missen als ik er niet was. Merk dat het bij mij ook ligt aan wie ik tegenover me heb. Als ik met één van de sociale, energieke, spontane meisjes werk, voel ik me een soort van geïntimideerd ofzo? En dan ga ik me extra awkward gedragen. Terwijl als ik met een wat meer introverte, rustige collega sta, kan ik prima leuk praten en lachen. En dan denk ik: als ik nou bij iedereen zo kon zijn, dan paste ik er wél helemaal bij. En nu is het altijd gewoon zo net niet.
Had vandaag weer een heftige paniekaanval in de auto, wordt er zo verdrietig van 
bij mijn vorige huisarts liep het een beetje spaak bij de praktijkondersteuner, dit is wel een wake up call dat ik maandag maar moet bellen naar m’n nieuwe huisarts.
Had deze week wel wat spanning, het was druk op werk en kon het moeilijk loslaten. Toen stootte ik vlak voor het rijden super hard m’n hoofd, dat was de laatste druppel schijnbaar 
was er naar van. Gelukkig heb ik morgen niks op de planning.
Ik baal dat ik helemaal niet zo lijk te kunnen genieten van de zomer, het mooie weer en de zon als andere jaren. Heeft denk ik te maken met dat ik al 15 weken thuis werk en daar best wel een mentale klap van heb gehad. Zoveel structuur die wegviel, alle sociale contacten ineens digitaal en al die dingen die ineens niet meer mochten. Voel me eigenlijk heel naar terugkijkend van maart tot nu.
Ja dat had ik nu ook! De laatste nachten onrustig geslapen, nu eindelijk rustig wakker geworden.
@Maria-Andrews dat is verdrietig om te lezen. Misschien proberen te concentreren op de kleine dingen van het lekkere weer. Dus dat dit de tijd is om je favoriete ijsje te eten, of zomergerecht. Ik vind het altijd heel prettig om de zon echt op je huid te voelen en bv een boek te lezen. En verder mediteren om het gevoel even los te kunnen laten.
Dat zijn lieve tips, dank je wel
Lief van je! En zoals jij het omschrijft is het ook zo ontzettend herkenbaar. Ik merk dat het bij teveel inderdaad rap bergafwaarts gaat, maar ook als ik teveel thuis ben en te weinig uitdaging heb. Maar die balans is ontzettend lastig. Ik vraag me wel af hoe het zou zijn als die mist eens wegtrekt.
Mensen vinden mij altijd de jolige in de groep en ik treed best wel op de voorgrond maar van binnen voel ik me altijd te veel, vooral achteraf, dan overdenk ik alles wat ik heb gezegd en gedaan. En bovenal voel ik altijd een bepaalde somberheid (waar ik eigenlijk over kwam posten, dat ik de afgelopen weken thuis echt het liefst uren slapend in bed door breng)
Wat is het toch kut dat (bijna) iedereen intern een ‘gevecht’ vecht en we toch vaak het gevoel van onbegrip hebben 
Hai iedereen, mag ik hier meeschrijven?
Het is geen besloten gemeenschap waar je eerst toestemming hoeft te vragen hoor! Je kan gewoon zeggen wat je kwijt wil
Tuurlijk!
Fijn!
Merk aan mezelf dat ik me een stuk somberder voel door dit weer. Voel me opgesloten. Hekel aan blote benen en armen (want onzeker). Verder heb ik autisme en ik vind het moeilijk om dingen te relativeren. Herkent iemand dit? Ben je ook prikkelbaarder door dit hete weer?
Heel erg. Dat kleffe zweterige gevoel maakt me oncomfortabel en ook dat opgesloten zitten herken ik. Ik vind de lente heerlijk maar als het zo klef wordt voel ik me er niet beter door. Dan heb ik nog liever dat het regent, het is nu toch te warm om buiten te spelen met de kinderen, wandelen gaat niet, ergens naartoe is lastig want overal te warm en een autorit is niet prettig nu. Bleh.
Precies pffffff. Voel me zo veel beter in de herfst en winter. Dan kan ik mezelf verstoppen in dikke oversized truien. Dit speelt echt al sinds de puberteit. Mis door Corona ook de regelmatige gesprekken met mijn psych. Ik weet mezelf gewoon even geen raad. Ik ben op mijn werk ook zoooo ontzettend overprikkeld dat ik mezelf soms een kwartiertje opsluit in de toiletten. Even rust en geen small talk. Klinkt echt heel droevig, en dat is het eigenlijk ook wel.
Even een upje. Weet niet helemaal of dit niet een beetje te ver reikt voor dit topic maar kon geen apart depressie-topic oid vinden.
Anyway, ik vroeg me af of er hier meiden zijn die ervaring hebben met ECT. Mag ook in PB natuurlijk.