Dankjewel voor je berichtje <3. Ja ik loop bij een coach en dat is wel heel fijn. En heb ook wel vriendinnen met wie ik erover kan praten, maar zij hebben allemaal happy family’s en soms kan ik dat even niet hebben (vet zuur, I know).
Soms gaat het ook wel oke hoor, maar vandaag is niet zo’ n dag. Ik neem mezelf het allemaal zo kwalijk en ik kan mezelf wel wat doen dan! En ik wil niet altijd mn vriendinnen lastigvallen dus dan pleur ik het hier maar weer neer:p.
Ik weet niet of je hier wat aan hebt maar ik heb begin dit jaar ook een break up gehad waar ik het heel moeilijk had. Ik dacht toen niet dat ik er ooit overheen zou komen, maar voel me nu een half jaar later weer zoo goed!! Dat had ik toen nooit gelooft. En ik kan me nog herinneren dat wat me toen heel goed hielp is lezen over break ups en liefdesverdriet. Hoe universeel het is, verhalen van mensen die door t zelfde zijn gegaan en waar de zon ook weer ging schijnen. Weten dat je niet alleen bent…
Dus ja daarom wou ik dit even met je delen. Je bent niet alleen. Het wordt echt echt beter. Je gaat je weer goed voelen en de zon gaat weer schijnen!
Je reageerde niet op mij maar ik wilde je bedanken voor je comment, ik zit op het randje van een breakup na 5 jaar en je comment voelt als steun en een “you can do this” 
Ik heb t gevoel dat het anders was gelopen als ik beter in mijn vel had gezeten. Dat zijn gevoel voor mij dan niet was weggegaan. En ik neem mezelf kwalijk dat ik me te veel door mijn onzekerheid heb laten leiden. Maar ik probeer dat nu met die coach los te laten en aan mezelf te werken enzo. En nu gauw slapen. Dat helpt hopelijk ook;).
@Taro Jij ook dankjewel! Heb ik zeker wat aan hoor!
Wil je ergens vertellen wát er gebeurd is of heb je daar geen behoefte aan? Door de posts over de situatie ben ik bezorgd en heb ik niet echt een idee waar ik aan moet denken maar misschien heb ik gewoon iets gemist. Maar doordat het in meerdere topics opduikt en telkens vrij cryptisch omschreven: what happened?
Pff, sterkte… <3
Sterkte!!
Update: het is inderdaad over… na 5 jaar… ik voel me gebroken en heel erg verdrietig, maar ook heel sterk. Meneer bleek namelijk vreemd te zijn gegaan (en met tientallen te hebben geappt de afgelopen 5 jaar WTF). Ik voelde me al heel lang niet meer gelukkig in onze relatie achteraf, er is zoveel helder geworden de afgelopen dagen. Ik ben ook trots op mezelf dat ik de stekker eruit heb getrokken, meneer wilde gewoon doorgaan? Ik kan er echt niet bij wat voor gedrag hij dus heeft vertoond m.b.t. aandacht zoeken buiten relatie om… het voelt gewoon zó onwerkelijk. En ik schaam me stiekem ook ofzo ervoor dat mijn vriend me bedrogen heeft? Of “ex” eigenlijk… maar dat voelt allemaal nog te vers. Hij was mijn eerste echte liefde en ook echt eerste serieuze relatie inclusief samenwonen (gelukkig blijf ik er wonen), ik vind het allemaal best wel pittig. Bah 
Wat naar! Focus je vooral op het trotse en sterke gevoel. Maar accepteer ook echt dat dit heel verdrietig en kut is.
Ik herken het gevoel van schaamte. Maar er is er echt maar één in dit verhaal die zich moet schamen. Wees trots dat jij iemand hebt vertrouwd.
Sterkte!!!
Superlief berichtje, dankjewel! Nu zit ik weer te huilen 
Wat een kutzooi allemaal. Sorry ik heb geen bemoedigende woorden maar ik vind het ruk voor je. :(.
Kutzooi. Vriendlief heeft twijfels, Hij zegt dat we uit elkaar zijn gegroeid. Maar op welke wijze kan hij niet zeggen. Net nu ik weer na therapie de draad weer wil oppakken met studeren.
Sinds deze week voel ik me zo moe maar ook weer niet echt moe. Niet het gevoel wat je soms hebt na een drukke dag maar gewoon opgebrand. Nergens meer fut voor, nergens zin in en ik voel ook weinig emotie. Niet blij, niet rot maar alleen maar moe dus.
Nu heb ik dit gevoel nooit echt zo gehad. Maar er is ook best wel veel gebeurd de afgelopen maanden. Niet per sé slecht maar ook weer niet goed. Gewoon veel gebeurd op allerlei vlakken.
Ik moet nog 5 dagen werken en dan heb ik vakantie. Hopelijk kom ik dan weer een beetje tot mezelf.
Op werk zei iemand vandaag ook: ‘you look exhausted.’ En ondanks ik dat altijd een beetje onnodige opmerkingen vind, dacht ik wel van; ‘ja het is ook gewoon zo.’
Misschien heb je dit al gedaan maar het kan geen kwaad een bloedonderzoek te vragen aan je huisarts als je zo moe bent om het een en ander uit te sluiten. Is zo zonde als je je zo lamlendig voelt door een ijzer, D3, b12 tekort of een te laag hb of iets in die hoek. Het is echt rot als je je uitgeput voelt en iets van een tekort is vaak vrij simpel opgelost. Daarnaast hoop ik dat je vakantie je ook goed doet.
Ik ken het gevoel, zelf denk dat het vooral mentaal moe is. Zoals je zij was er veel gebeurd dus het kan zijn dat het onbewust heel druk in je hoofd is en daar wordt je moe van.
Vitamine en ijzer checken is altijd goed want dan weet je of het aan iets anders licht.
Neem ook de tijd/rust om te verwerken hè? Blij zijn dat het nu weer ‘rustiger’ is staat los van wel moeten verwerken wat er allemaal gebeurd is.
Rare vergelijking maar bij iemand die kanker had en nu schoon is richten mensen zich ook heel erg op het positieve ‘het is achter de rug’, maar gaan voorbij aan de angst, gebrek aan vertrouwen in het lichaam, vermoeidheid… omdat ze dat niet kunnen zien.
Jij weet hoe je je voelt. De mensen die vinden dat je blij moet zijn bedoelen het vast goed en positief en bemoedigend, maar jij hebt het meegemaakt en jij voelt je zo en dat is oké.
Ik ben verdrietig omdat mijn ouders ver weg gaan wonen. Ze wonen nu op een kwartier afstand en straks op iets meer dan een uur. Het wordt allemaal zo anders. Ik kan niet even binnenwippen, iets wat ik zo ontzettend graag deed, ben nog erg gehecht aan mijn ouderlijk huis. Mijn moeder kan niet meer oppassen op mijn kind en op mijn hond en ik ben zwanger van een 2e kindje en dat kindje zal niet intensief met hen opgroeien. En zo zijn er wel honderden dingetjes op te noemen waar ik nu zo van geniet en die straks wegvallen. Ik weet dat er genoeg ouders alsnog oppassen etc terwijl er een grote afstand is maar mijn ouders zijn niet zo.
Mijn zus moet straks een uur en 3 kwartier rijden om mijn ouders te zien. Ik vind het echt heftig maar mijn ouders zijn best wel op zichzelf en lijken er totaal niet mee te zitten. Ik heb het gevoel dat dat niet ‘zo hoort’. Ik zie en hoor om mij heen juist alleen maar van die enorm betrokken ouders/opa’s en oma’s die voor geen goud bij hun kinderen weg zouden willen. Dat doet soms zeer.
Terwijl ik het zo opschrijf vind ik het zo overdreven klinken, dat zou ik bij een ander misschien ook vinden maar ik voel me echt verdrietig, sowieso alleen al omdat het ouderlijk huis met honderden herinneringen ‘verdwijnt’ en ik straks niks meer in m’n oude woonplaats te zoeken heb. Ik voel me ontheemd ofzo?
Het moet nog even een plekje krijgen maar zoiets kan bij mij soms lang duren…
Ik lees hier veel verdrietige dingen. Sterkte allemaal 
Ik snap dat je daar verdrietig om bent! Lijkt me ook echt niet leuk en ook extra gek als je ouders dat doen in plaats (hoewel ik het wel vaker heb gehoord met ouders). Ik woon zelf ook zo ver van mijn ouders, bij mij kwam het door keuzes die ik zelf heb gemaakt (en niet meer zo makkelijk terug kan draaien) en ik vind het ook zo jammer om die dingen te missen die jij beschrijft. Wat misschien niet echt opbeurend klinkt, haha sorry, maar ik bedoel meer het niet overdreven is dat je je ontheemd voelt. Al wordt dat echt minder na verloop van (veel) tijd. En een uur rijden is nog echt wel te doen als je elkaar in ieder geval wekelijks wil zien. Maar het blijft stom. Sterkte!
@Hectometer @Tedmosby ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, maar jullie ook sterkte. Ik hoop dat het snel weer iets beter gaat 
Heel herkenbaar, ik weet niet wat ik moet zeggen maar ik hoop dat het weer beter wordt
Ik ben oprecht verdrietig door wat een collega/vriendin heeft gedaan. En ik weet dat ik zelf ook in fout ben, maar dat maakt het niet minder verdrietig. Ik voel me nu zo eenzaam op het werk, doordat iedereen wel een maatje heeft en ik blijf weer alleen achter. Vroeger ben ik al veel gepest en buitengesloten geweest. Ik vraag vaak aan mijn lieve vriend of ik echt zo abnormaal ben dat ik blijkbaar bij niemand bijhoor? Ik moet het mij zo niet aantrekken, het is maar werk en collega’s, maar ik heb mijn lesje wel weer geleerd. Collega’s zijn geen vrienden, remember that Tobvit… 
We zijn nu al 1,5jaar collega’s en eigenlijk waren we ook wel goede vriendinnen geworden. We hebben buiten werk ook al afgesproken, ze is zelfs naar ons nieuwbouwhuis komen kijken. Ze heeft ook verteld, überhaupt 2 maanden geleden, dat ik meer ben dan een gewone collega. Dat vond ik heel leuk en lief!
Nu is het volgende gebeurd:
Als ik veel vragen stelde, wegens oprechte interesse in haar leven, begon ze kortere en kortere antwoorden te geven. Dat vond ik raar; had ze niet graag dat ik zoveel vragen uit pure interesse stelde? Geen idee, ze zei er nooit wat van dat het haar irriteerde.
Gisteren is de bom gebarsten toen ik uit vakantie terug kwam. Ze zei niks tegen mij, waardoor ik het gesprek aanging omdat ik voelde dat er iets niet juist was.
Haar letterlijk woorden zijn dat ik ALLES negatief benader, en ALLES afkraak van haar en andere mensen. En dat ze dat al vanaf het begin heeft gemerkt bij mij. Ze was ook blij dat ik erover begon, terwijl ik alleen maar denk: als het jou irriteerde, vertel het mij dan! Hoe kan ik dit allemaal weten?
Ik heb haar verteld dat het in mijn ogen niet negatief/afkraken is, dat ik gewoon oprechte vragen stel en oprecht goed advies wil geven omdat ik met haar inzit.
(klein voorbeeld:
ze was opzoek naar een koopappartement, ik had oprechte vragen dat ze maar een heel kleine berging had en geen fietsenstalling/berging buiten haar appartement. Haar vriend heeft namelijk een dure racefiets, dat zet je toch liefst achter slot en grendel? Dat vond ze negatief terwijl ik alleen maar met haar inzit en wil dat ze goede keuzes maakt in haar leven.
Nog een voorbeeld: ze was op meubelzoektocht, dus ik vroeg oprecht of ze al wat gevonden hadden. Na veel getrek en gesleur kreeg ik een merk A dat ze op het oog hadden. Ik zei toen dat ik daar ook naar heb gekeken omdat het een heel mooi en kwalitatief merk is, maar dat we toch voor merk B waren gegaan. Blijkbaar was dat ook negatief. Ookal heb ik wel gezegd dat het mooi en kwalitatief is, niks mis mee volgens mij?)
Ik heb haar ook gezegd dat het verkeerd kan overgekomen zijn, waarvoor mijn welgemeende excuses want ik ben oprecht blij dat ze een appartement gevonden heeft omdat ik weet dat ze weg wou bij haar thuis. Ik reageerde ook heel enthousiast dat ze iets gevonden had.
Maar door die negatieve spiraal, in haar hoofd, zag ze op den duur alles negatief wat ik zei en zag/hoorde ze mijn positieve input niet meer.
Nu gaat het contact nooit meer worden zoals het was, je kan mij niet veranderen. Ze gaat sowieso ook niet zoveel meer vertellen omdat die schrik gaat blijven dat ik veel vragen ga stellen / advies ga geven. Ik ben eenmaal een persoon die veel vragen stelt. En ik heb ook al veel meegemaakt waardoor ik soms mijn ongevraagde advies geef, dan is het aan jou om ermee te doen wat je wilt. Maar om mij dan te bestempelen dat ik ALLES negatief benader en ALLES afkraak? Dat vind ik niet zo netjes en ik vind niet dat ik zo een eerlijke kans heb gekregen. Als ze het eerder had gezegd dan had het zover niet moeten komen.