Weet niet goed waar ik dit moet plaatsen, maar ik post hier wel eens, dus ik kies even deze plek, sorry als het verkeerd is gepost!
Baal enorm van mezelf, want zit weer in mn hoofd en ben zo teleurgesteld in mezelf .Super dom dus en ik schaam me ook enorm naar virendinnen toe, want had beloofd het niet meer te doen, maar toch gebeurt het. Moet mezelf even een schop onder mn hol geven of toch echt mn schaamte opzij zetten en opnieuw hulp gaan zoeken.
Ik herken zoveel in wat je schrijft. Ik heb zelf heel erg lang boulimia gehad en het is zo moeilijk om dat te doorbreken. Gek genoeg is mijn zwangerschap mijn redding geweest, omdat ik toen dacht āoh well ik word toch dikā en mijzelf alles gunde. Al snel ontdekte ik dat het daardoor ook veel minder boeiend wordt (al was dit natuurlijk een proces met vallen en opstaan) Heb je zelf een beetje een idee van je valkuilen? Ik heb destijds een lijstje gemaakt van alle dingen die ervoor zorgden dat ik een eetbui kreeg. Dat inzicht hielp mij enorm. Ik weet natuurlijk niet wat bij jou de precieze oorzaak is, ik heb zelf een pest verleden en een verstoorde relatie met eten. Dat eerste kan ik niet oplossen maar dat tweede wel. Ik kan je het boek āthe fuck it dietā echt aanbevelen. Je mag me altijd een pb sturen!!
Oh dat lijkt me idd heel moeilijk, ik heb niet echt eetbuien, maar bij bepaald eten word ik zo ontzettend onrustig dat het eruit moet, misschien dat je dat gevoel herkent. En ik moet eigenlijk een manier vinden om niet in paniek te raken ervan. Misschien moet ik dat boek eens lezen, thanks voor de tip! En super lief aanbod ook 
Ja absoluut, heel herkenbaar dat gevoel! Uiteindelijk kwam ik er achter dat er eigenlijk niet zo gek veel gebeurde als ik het gewoon ābinnen hieldā, maar het is bizar dat ik pas tijdens mijn zwangerschap van mijzelf accepteerde dat ik daardoor misschien iets zwaarder zou worden. Niet gebeurd ook trouwens, ik was heel snel terug op gewicht. Is het bij jou dan vooral de angst om aan te komen?
Ja inderdaad heel erg de angst om aan te komen, het is nu in de lockdown ook een stuk erger, omdat ik enorm bang ben om grapjes te krijgen met āhaha coronakiloās!ā, niet dat dat zo is, maar omdat het gewoon kutgrapjes zijn die me echt triggeren. Wel fijn dat het bij jou nu veel beter gaat! Ik hoop ook echt dat je dat vast kan blijven houden, want die strijd is zo vermoeiend
Dat gevoel dat jij nu hebt op je werk herken ik enorm. Dat had ik tot een paar maanden geleden ook, inclusief de gedachte om daarmee naar een psycholoog te stappen. Ik heb spijt gehad dat ik die stap niet eerder heb genomen, want bij mij heeft die onzekerheid uiteindelijk tot een burn-out geleid. Toen ben ik alsnog bij een psycholoog beland.
Als jij het gevoel hebt dat onzekerheid je in de weg zit en denkt dat een psycholoog je daarbij kan helpen, dan kan ik je alleen maar aanraden om dat in gang te zetten. Er is niets beters dan investeren in jezelf toch?
Like voor de herkenning. Heb geen concrete tips, maar wil wel even zeggen dat de erkenning die je eraan geeft (āik merk dat ik dit weer meer/vaker doeā) al een hele goede stap is! Zet m op
Pff ik weet even niet meer wat ik wil met mn leven qua werk gezien. Het liefst doe ik weer iets creatiefs maar ik heb een hele tijd in de horeca gewerkt waardoor er op dat vlak een gat zit in mn cv en ik nergens meer tussen kom.
Werk nu bij een bank en ik ben op zich blij dat ik iets heb wat nog redelijk verdiend maar ik vind het echt helemaal niet leuk. Elke dag met tegenzin aan het werk. Ik zit er zelfs aan te denken om opnieuw te gaan studeren maar heb al een dikke studieschuld dus ik zie het even niet meer voor me wat ik nou moet doen. Word echt niet gelukkig van dit werk 
en dat beinvloed eigenlijk mn hele gemoedstoestand
Ik merk echt dat ik (weer) steeds vaker denk: wat oneerlijk dat ik leef.
En dan bedoel ik dus niet dat ik dood wil, of suicidaal ben, maar meer dat - als ik 25 jaar terug in de tijd kon en kon kiezen - ik niet voor mān geboorte gekozen had 
ik vind leven gewoon vermoeiend en ik heb āalles voor elkaarā dus het ligt niet aan externe factoren.
āT is niet dat ik 0 zorgen heb maar over het algemeen ben ik wel heel priviliged en zit ik nu in een mooi huisje dat ik prima kan betalen met mān hele fijne baan waar ik heel veel goeie vrienden uit kan nodigen. En toch ā¦ nja ik heb het volgens mij al eens uit proberen te leggen, ik vind leven gewoon overrated of zo 
Hele vermoeiende gedachten. Want het maakt het er niet leuker op.
Overigens: door de pandemie is wel alles waar ik deze gedachten even kon laten varen (uitgaan, vakanties and all that) verboden dus wel een mini beetje extern 
.
Ik kom hier even binnenvallen. Sinds een jaar heb ik het best moeilijk. Mijn lange relatie is verbroken door een hoop gelieg en vreemdgaan van zijn kant. Ik heb daarna hulp gehad bij een psycholoog omdat ik somber was en ontzettend angstig gedrag vertoonde als ik met iemand nieuws aan het daten was. Ik heb hier echter naar mijn idee weinig mee bereikt. Ik ben nu weer iemand anders aan het daten en ik merk dat de verlatingsangst ook weer terug komt, maar in steeds ergere mate. Ik had gisteren 2 dagen niks van hem gehoord en hij negeerde mij telefoontjes, dit triggert mijn angst zo erg dat ik gisteravond niet wist was ik met mezelf aan moest. -aangepast door moderator, zie huisregels- Uiteindelijk ben ik daarna wel in slaap gevallen. Ik vind het gewoon zo lastig war ik hiermee moet. Het is natuurlijk duidelijk dat ik iets hiermee moet, ik denk alleen dat als ik weer bij een psycholoog terecht kom dat ik dan weer niks bereik omdat ik het heel lastig vind om te verwoorden hoe ik mij voel en ik mij vandaag bijvoorbeeld weer niet zo slecht voel en het dan lastig vind om dat gevoel weer terug te halen. Mijn vraag is dus of jullie adviezen hebben welk pad ik nu het beste kan bewandelen voor hulp.
Ga terug naar je huisarts, doe je verhaal, dat het absoluut niet goed gaat en dan zal hij/zij jou doorverwijzen naar de juiste partij. Wij hebben niet de kennis in huis om jou hierover te adviseren. Uitgaande dat door de moderator iets weggehaald is dat door anderen hier als heftig/triggerend kan worden ervaren.
Toch weer via de huisarts lijkt me, ik weet niet hoeveel psychologen je gezien hebt maar het maakt best wel een verschil wie je tegenover je hebt. De specifieke behandeling kunnen zij het beste bepalen in overleg met jou.
Dit duidelijk maken aan je psycholoog, vooral dat je het lastig vindt om je gevoel onder woorden te brengen. En proberen je gevoelens en gedachten op te schrijven wanneer het niet goed gaat.
Pff ik ben blij dat ik morgen weer mag werken, wat heb ik mij de afgelopen dagen eenzaam gevoeld 
Ik ben op het punt dat douchen steeds een hele opgave is want ik ben ko en wil in bed liggen als ik thuis kom.
Mijn woonkamer wordt ook niet gebruikt trouwens. āT is thuis, eten, bed in.
Dit is wel echt mijn safe place trouwens, het forum / het internet, want ik weet bijna zeker dat hier mensen zijn die snappen hoe zwaar het kan zijn om jezelf onder de douche te slepen, terwijl mijn omgeving zou zeggen:
bah.
Douchen is zwaar als je niet lekker in je vel zit. I feel you!
Als je op bent, ben je op @boemboem en als anderen dan niet begrijpen dat iets ākleinsā zoals douchen of de vaat doen te veel is, dan is dat maar zo. Hopelijk houdt de survivalmodus het gauw voor gezien .
Ik wil zo graag een andere baan. Ben volop aan het solliciteren, maar al 3 keer afgewezen. Nu heb ik terug ergens gesolliciteerd en ik wil het zo graag. Alleen sluit alles maar af binnen een week dus moet sowieso nog wachten om eventueel opgebeld te worden. Mijn huidige baan lijdt er ook echt onder. ik kan me niet concentreren, krijg niets voor elkaar, voel mij heel slecht, ā¦ Ik geraak echt achterop met alle taken. Werk hier nu al bijna 10 jaar, maar heb er echt genoeg van. Ik hoop dat ik nu eens geluk heb en aangenomen wordt. Op zich heb ik een prima baan nu, maar de stress werkt echt door op alle domeinen van mijn leven en heel weinig vakantiedagen ook om te bekomen.
Ik zit niet zo lekker in mijn vel qua hoe ik mij zelf zie. Vooral op mijn uiterlijk gericht. Als ik in de spiegel kijk ben ik best okƩ alleen ik vergelijk mezelf veel met anderen. Zoals gisteren was ik even bij een plas en ik ben alleen maar naar anderen aan het kijken hoe mooi hun haar is, slank hun benen zijn etc.
Ik voel me echt een beetje een onzekere puberš¤¦āāļø.
Nu de sportscholen weer open zijn hoop ik weer wat beter in mijn vel te komen.
Allereerst een dikke knuffel! Ik herken je gevoel, ben het afgelopen jaar best veel aangekomen en ik vind mezelf nu op iedere foto enorm.
Maar, ik weet ook dat nog nooit iemand dunner is geworden van zelfhaat. Het is ook nog eens heel ongezellig. Probeer naar jezelf te kijken zoals je naar een goede vriendin kijkt. Zou je dan op haar buik letten en die veroordelen of zou je vooral gericht zijn op hoe leuk ze aan het spelen is met haar kind?
Daarbij zijn diƫten gericht op afvallen bijna altijd gedoemd te mislukken. Je valt af, houdt het op een gegeven moment niet meer vol omdat je steeds moet denken aan het soort eten wat je nu niet meer mag, geeft het op, komt weer aan en begint op maandag met een nieuw dieet.
Is er iets wat je kunt toevoegen aan je leven dat je meer energie zou geven? Meer groente en fruit, meer beweging, meer rust? Welke kleine dingen zou je kunnen veranderen die je leven net wat gezonder maken, zonder jezelf restricties op te leggen? Wat is haalbaar in jouw leven, wat past bij je, waar word je blij van?
Allemaal makkelijk gezegd hoor, ik vind het lastig om uit te voeren. Maar ik ben wel vaker op dieet geweest en uiteindelijk word ik hier een stuk blijer van.