De beste tip (maar ook lastigste) die ik je kan geven is: Probeer je gedachtes en gevoelens niet te proberen te verklaren en te begrijpen. Als je dat doet, ga je veel te veel leven in een ‘wat dan’ toekomst. Laat je gedachtes en gevoelens er gewoon zijn! Het is okay om je een tijdje wat minder te voelen, en nee dit betekent niet direct iets voor jou en/of de relatie. Als je jezelf er constant tegen verzet tussen ze je alleen maar meer stress geven en raak je in een visuele cirkel. Misschien kun je simpele mindfulness oefeningen proberen? Bijv een korte body scan of 10 keer diep in en uit ademen (en dan heel goed op je ademhaling letten), op momenten dat je t idee hebt heel erg afwezig te zijn en teveel op te gaan in je gedachten.
4 likes
Dat is wel een goed idee! Ik probeer ook soms gevoelens van me af te schrijven, maar ik merk dat er dan een soort van blokkade op zit en er vrij weinig uit komt.
@Plantengekkie Jaa, misschien heb je gelijk. Ik heb inderdaad niet echt een specifieke reden waardoor ik mij zo voel. Ik probeer idd te achterhalen waar het vandaan komt, maar daardoor blijf ik er constant mee bezig. Het is alleen heel lastig om dat los te laten als ik me constant zo naar voel en al helemaal omdat ik merk dat ik super veel mood swings heb en instabiel ben. In de ochtend ben ik bij wijze van spreken enthousiast, maar er hoeft maar een mini ding te gebeuren en ik kan me al dood ongelukkig voelen en buiten proportie reageren en huilen.
Je bericht was in ieder geval heel erg herkenbaar. Ik heb/had dit ook heel erg. En idd vooral de ontwetendheid en onverklaarbaarheid trokken echt aan me. Ook ik had zoveel emotie wisselingen op een dag. Soms stond/sta ik op en dacht ik: vandaag wordt een goeie dag, om ‘s middags huilend in bed te eindigen. Ik ben uiteindelijk naar de huisarts gestapt omdat ik zelf er niet meer uit kwam en volg nu ACT therapie (acceptance and commitment). Vanuit daar leer ik dus ook de gevoelens accepteren (ook al is dat soms heel lastig), maar ik ben me er iig van bewust geworden dat me actief verzetten geen zin meer heeft. Als je ACT interessant vind klinken kan ik trouwens The Happiness Trap aanraden als boek!
1 like
Dat boek lijkt me wel heel interessant, ik ga dat even bekijken! Ik twijfel dus ook al een tijdje om naar de psycholoog te gaan, alleen merk ik dat het toch een enorme drempel is en dan vooral omdat ik me niet constant slecht voel. Ik weet diep van binnen dat het onzin is en ik dan alsnog zou moeten gaan, maar op sommige momenten voel ik me wel goed en dan denk ik “zie je wel, het is niet nodig”
Ik lig in het ziekenhuis op de paaz, en het logisch niet top. Maar ik ben zo verdrietig en ik wil gewoon naar huis. Mijn vader is op vakantie (in Nederland) maar ik had zo graag gewild dat hij even langs gekomen zou zijn. Ik voel me eenzaam. Ik had gedacht morgen naar huis te mogen maar de verpleging deed daar vanochtend opeens heel vaag over, dus nu ben ik bang dat ik langer moet blijven. Wat misschien beter is, maar ook zwaar. Ik ben zo moe.
9 likes
Ik heb niet zo goed contact met mijn ouders en zie ze niet vaak. Ik probeer wel af en toe naar een verjaardag te gaan, want het contact verbreken lukt niet. Nu zag ik mijn ouders gisteren weer en het gaat niet zo goed met mijn vader. Hij is psychische helemaal in de war (hij begint soms opeens te schreeuwen of krijsen bijv.) en soms is hij even ‘in de werkelijkheid’, maar gaat dan niet in op het gesprek dat gaande is, maar begint gewoon met praten. Ik ben gisteren in een soort interne crisis geraakt en heb gelukkig mijn netwerk om op terug te vallen. Maar ik weet gewoon niet hoe ik dit allemaal nog moet handelen.
1 like
Het gaat beter! Lief dat je het vraagt. Vrijdag en gisteren was best verdrietig, maar slapen doet mij goed.
1 like
Ik volg een opleiding via mijn werkgever (die dus ook wordt vergoed). Maar nu heb ik van de week mijn examen opdracht ingeleverd. En ik heb mijn best gedaan en hard gewerkt maar ik ben zo nerveus. Ik ben zo bang om te falen en voel me dan helemaal slecht tegenover mijn werkgever omdat zij degene is die het betaalt en uiteindelijk mij ook een hogere functie gaat bieden als ik hiermee klaar ben. Dus nu zit ik al dagen in spanning en soms met buikpijn.
Het brengt ook weer helemaal kutte momenten naar boven die ik heb gehad tijdens mijn studie. Ik hoop zo dat ik morgen ofzo een goed uitslag krijg en dan eindelijk kan ontspannen dit weekend.
Ik ga voor je duimen dat je het hebt gehaald en de uitslag niet lang meer op zich laat wachten. Beter dan je best kan je niet doen. En als de uitslag binnen is, ongeacht het eindresultaat, jezelf even goed verwennen. 
1 like
Laat je het weten?
En je kunt niet beter doen dan je best.
1 like
Soms word ik echt zo gek van mezelf. Zo’n twee jaar geleden was ik super depressief, wist ik echt niet hoe het ooit wat ging worden met mijn leven en had ik dagelijks paniekaanvallen. Inmiddels ben ik bezig aan een super leuke interne opleiding in het ziekenhuis, heb ik vrijwel nooit meer paniekaanvallen, leuke collega’s, een eigen huis. Nouja allemaal goed dus.
Maar soms heb ik ineens zo’n periode dat ik even nergens meer motivatie voor kan opbrengen en alles ‘anders’ wil hebben. Dan ga ik allemaal andere opleidingen googelen die ik ook zou kunnen doen, ga ik op funda allemaal andere huizen bekijken waar ik wel zou willen wonen. Of bedenk ik me dat ik misschien wel op een datingssite moet gaan en een vriend zoeken en dat een gezin misschien wel leuk zou zijn.
Terwijl 1. Ik weet ook echt wel dat een heel ander leven niet gaat helpen en dat ik dan over een paar maanden ongetwijfeld weer hetzelfde heb. 2. Ik dit echt een mega stom first world problem vindt als je ziet hoe het twee jaar terug ging.
En ik weet dat het ook wel weer overgaat en ik dan gewoon weer tevreden ben met mijn leven. Maar ik vind het gewoon zo stom, vooral omdat ik gewoon niet weet waar het vandaan komt. Over het algemeen ben ik super tevreden met mijn leven en heel gemotiveerd. Ik heb soms het idee dat het een beetje voortkomt uit niet tegen onzekerheid kunnen. Dat ik voor NU goed zit, maar dat ik er niet in geloof dat dat altijd zo zal zijn. En dat ik dus alle onzekerheden dichtgetimmerd wil hebben: meerdere diploma’s voor meer kans op werk, de garantie dat ik ooit mijn droomhuis kan kopen, een partner voor meer financiële mogelijkheden en een ‘vangnet’ etc. Maarja zo werkt het natuurlijk niet en dat snap ik zelf ook wel. Daarom is het ook zo vermoeiend dat het steeds terugkomt. Of misschien dat ik snel verveeld ben, een sleur wil voorkomen en dus een plan A t/m Z wil hebben. Ik weet ook niet perse wat ik hiermee wil. Van me afschrijven ofzo, of misschien dat iemand het herkent.
Ik denk eigenlijk dat heel veel mensen dit hebben, ook die geen psychologische problemen hebben gehad. Mensen die een vaste baan hebben, koophuis, partner en kinderen die een bepaalde onrustigheid in zich hebben dan steeds het halve huis willen verbouwen. Of iemand die al heel lang met dezelfde partner is en soms fantaseert hoe het zou zijn om als single meer vrijheid te hebben.
We zijn altijd weer zoekende/
3 likes
Daar heb je misschien ook wel helemaal gelijk in inderdaad. Doelde ook niet perse op dat er een verband tussen zou zitten. Meer dat ik ‘vroeger’ altijd dacht: als ik ooit zonder paniekaanvallen kan functioneren, zou ik al blij zijn. Maar blijkbaar vergeet je dat heel snel weer als dat eenmaal gelukt is. Ik weet van mezelf ook dat ik snel verveeld ben/ graag heel veel verschillende dingen doe. Dus misschien is het ook wel gewoon dat idd. Dat mijn huidige leven nu leuk is, maar dat ik van mezelf weet dat ik waarschijnlijk geen 10+ jaar op eenzelfde plek wil werken en wonen.
Sinds het overlijden van mijn ouders, kort na elkaar, ben ik mezelf gewoon kwijt. Voel me vaak best verloren en heb vaak kortsluiting in mijn hoofd wanneer het besef er even is dat ze er echt niet meer zijn. Kan dan niet snappen hoe het kan dat terwijl ik ze haarscherp voor de geest kan halen, nog precies weet hoe hun stemmen klonken en hun hele doen en laten gewoon ineens er niet meer kunnen zijn? Voel me dan zo alleen. Begrijp me niet verkeerd, ik heb een goede en fijne relatie met veel begrip en steun, maar hoe oud je ook bent, soms heb je gewoon je ouders nodig. Gisteren hoorde ik op de radio dat de stem van je moeder je het beste gerust kan stellen. Toen dacht ik: makkelijk kletsen, moet ze er nog wel zijn.
Ik heb gesprekken met een psycholoog, emdr, exposure therapie en nog veel meer gesprekken en rouwverwerking. Maar het sloopt me. Ben gewoon niets waard momenteel.
11 likes
Dankjewel voor je mooie woorden. Mijn moeder is over 2 weken 4 jaar geleden overleden en mijn vader afgelopen juni 2 jaar. Vooral bij mijn moeder zat ik met een enorm schuldgevoel maar daar heb ik veel emdr voor gehad, het is bij mij ptss geworden, en nu begint het echte verdriet te komen zeg maar. Ook omdat het allemaal zo snel gegaan is, we waren 2 handen op 1 buik en toen werd ze ziek. Ik had mijn vader nog wel, en dat was een zekere geruststelling maar ook hij werd ziek en is in snelle tijd overleden. Heb er al heel wat uren therapie opzitten, en ben nog lang niet klaar, maar ik moet wel verder met mijn leven ook al ziet het er soms nog zo somber uit.
4 likes
Ik heb het gehaald! Zo blij en opgelucht. En nu achteraf denk ik weer: ‘waarom die stress?’
4 likes
Ik had hier een paar maanden geleden gepost dat ik graag een nieuwe baan wilde, nog steeds niets gevonden/ergens positief nieuws gehad. Heb nu wel volgende week een screening voor iets dat ik zeer graag wil dus hopelijk lukt dit. Het eerste gesprek liep alvast vlot en daardoor mag ik naar de volgende ronde. Het werkt echt zo op mijn humeur. Alles irriteert me nu ook op mijn huidig werk, maar ik wil ook niet teveel hoop koesteren dat ik nu wel zal aangenomen zijn.
4 likes
Ik herken je verhaal volledig. Bij mij zorgde het ervoor dat ik aan de verwachtingen probeerde te voldoen waarvan ik dacht dat anderen ze hadden. Ik ging super hoge eisen aan mezelf stellen en werd steeds onzekerder. Toen ik in een baan terecht kwam waarin verschillende personen bij kwesties zijn betrokken en allemaal vanuit hun eigen perspectief een andere rol van mij verlangen, werd het me te veel en viel ik uit met burn-out klachten. Mijn studie was te overzien en ook mijn eerste baan die ik als opstapje gebruikte om te bereiken wat ik wilde, maar bij deze (droom)baan werd de druk me helaas te veel.
Ik ben sinds een half jaar in gesprek met een psycholoog, maar ik moet je eerlijk zeggen dat ik nog niet weet of dat voor mij de aangewezen weg is. Ik blijf het een lastig traject vinden. Geen directe tips dus, maar ik volg zeker!
1 like
Denk dat het aan heel veel dingen kan liggen! Val je wel op tijd in slaap?
Je zou eventueel bij de huisarts een bloed onderzoek kunnen laten doen, wellicht dat je wat tekorten hebt. Zelf hou ik ook van slapen en met name overdag. Soms omdat ik me verveel, soms omdat ik me rot voel en soms omdat ik het gewoon lekker vind. Ik heb add en merk dat slapen ook prikkel verwerking voor mij is (of juist omdat ik me verveel). Ook merk ik dat als ik gezonder eet -vooral geen suiker- het wel beter gaat.
Uiteindelijk zul je het patroon moeten doorbreken en dat kun je in kleine stapjes doen. Niet meteen in één keer bergen verwachten! Je kunt ook wat nieuwe prikkels zoeken. Ik ga soms ook al heb ik niks gepland die dag, wel lekker wandelen/een dagje alleen op pad/naar de bioscoop/even een terrasje/etc etc. Ik weet gewoon als ik de hele dag thuis blijf dat ik dan sowieso een dutje ga doen.
3 likes
Dan is het misschien fijn om een keer met een poh of een psycholoog te gaan praten 
.
1 like