Ik ben op het punt dat douchen steeds een hele opgave is want ik ben ko en wil in bed liggen als ik thuis kom.
Mijn woonkamer wordt ook niet gebruikt trouwens. ‘T is thuis, eten, bed in.
Dit is wel echt mijn safe place trouwens, het forum / het internet, want ik weet bijna zeker dat hier mensen zijn die snappen hoe zwaar het kan zijn om jezelf onder de douche te slepen, terwijl mijn omgeving zou zeggen:
bah.
Douchen is zwaar als je niet lekker in je vel zit. I feel you!
Als je op bent, ben je op @boemboem en als anderen dan niet begrijpen dat iets ‘kleins’ zoals douchen of de vaat doen te veel is, dan is dat maar zo. Hopelijk houdt de survivalmodus het gauw voor gezien .
Ik wil zo graag een andere baan. Ben volop aan het solliciteren, maar al 3 keer afgewezen. Nu heb ik terug ergens gesolliciteerd en ik wil het zo graag. Alleen sluit alles maar af binnen een week dus moet sowieso nog wachten om eventueel opgebeld te worden. Mijn huidige baan lijdt er ook echt onder. ik kan me niet concentreren, krijg niets voor elkaar, voel mij heel slecht, … Ik geraak echt achterop met alle taken. Werk hier nu al bijna 10 jaar, maar heb er echt genoeg van. Ik hoop dat ik nu eens geluk heb en aangenomen wordt. Op zich heb ik een prima baan nu, maar de stress werkt echt door op alle domeinen van mijn leven en heel weinig vakantiedagen ook om te bekomen.
Ik zit niet zo lekker in mijn vel qua hoe ik mij zelf zie. Vooral op mijn uiterlijk gericht. Als ik in de spiegel kijk ben ik best oké alleen ik vergelijk mezelf veel met anderen. Zoals gisteren was ik even bij een plas en ik ben alleen maar naar anderen aan het kijken hoe mooi hun haar is, slank hun benen zijn etc.
Ik voel me echt een beetje een onzekere puber🤦♀️.
Nu de sportscholen weer open zijn hoop ik weer wat beter in mijn vel te komen.
Allereerst een dikke knuffel! Ik herken je gevoel, ben het afgelopen jaar best veel aangekomen en ik vind mezelf nu op iedere foto enorm.
Maar, ik weet ook dat nog nooit iemand dunner is geworden van zelfhaat. Het is ook nog eens heel ongezellig. Probeer naar jezelf te kijken zoals je naar een goede vriendin kijkt. Zou je dan op haar buik letten en die veroordelen of zou je vooral gericht zijn op hoe leuk ze aan het spelen is met haar kind?
Daarbij zijn diëten gericht op afvallen bijna altijd gedoemd te mislukken. Je valt af, houdt het op een gegeven moment niet meer vol omdat je steeds moet denken aan het soort eten wat je nu niet meer mag, geeft het op, komt weer aan en begint op maandag met een nieuw dieet.
Is er iets wat je kunt toevoegen aan je leven dat je meer energie zou geven? Meer groente en fruit, meer beweging, meer rust? Welke kleine dingen zou je kunnen veranderen die je leven net wat gezonder maken, zonder jezelf restricties op te leggen? Wat is haalbaar in jouw leven, wat past bij je, waar word je blij van?
Allemaal makkelijk gezegd hoor, ik vind het lastig om uit te voeren. Maar ik ben wel vaker op dieet geweest en uiteindelijk word ik hier een stuk blijer van.
Ik heb echt een slechte dag vandaag. Ben al sinds vanochtend aan het huilen en het lijkt ook alsof ik er niet echt uit kom. Maar waar het vandaan komt? Geen idee.
Ik kom hier ook even binnenvallen.
Ik heb jarenlang geen contact gehad met mijn familie, met niemand dus. Sinds een paar maanden heb ik weer contact met mijn ouders en met mijn zus.
In mijn jeugd heb ik te maken gehad met verwaarlozing en huiselijk geweld. Op mijn 15e ben ik uit huis gezet en heb ik in tehuizen gewoond. Weinig contact gehad met mijn familie destijds.
Op mijn 23e pleegde mijn jongere zusje zelfmoord en heeft het weer 6 jaar geduurd voor ik contact opzocht met mijn ouders. Via mijn zus hoor ik dat mijn moeder nog steeds op verschillende manieren wordt mishandeld. Zo hoorde ik gister dat er weer wat was voorgevallen.
Mijn ouders wonen in een dorp met mijn jongste autistische zusje (23). Zij is erg beschermend opgevoed en is verre van zelfstandig. Ze heeft een uitkering, heeft geen vrienden en dus geen contact met de buitenwereld. Basisvaardigheden als fietsen heeft ze ook niet.
Ik merk dat mijn mentale gezondheid achteruit gaat. Ik huil veel, krijg last van paniekaanvallen en voel mij machteloos tegenover mijn moeder. De hele situatie is verschrikkelijk. Heb ook aangegeven bij mijn zus dat ik er liever niks meer over wil horen.
Mijn leven is prima en beter dan het ooit geweest is. Ik heb een lieve vriend, fijne vrienden, een leuke baan, lieve katjes, etc.
Alleen voel ik mij nu zo klote. Ik voel mij ook een aansteller omdat ik zelf zoveel heb om dankbaar voor te zijn, maar ik voel me zo verdrietig en alleen. Sorry voor het lange verhaal, ik vind het wel fijn om het hier kwijt te kunnen.
Wat een heftige situatie. En wat enorm sterk van jou dat je hier zo goed bent uitgekomen.
Het lijkt me ergens niet meer dan normaal dat door terug contact op te nemen met je familie en zo’n zaken te horen je hierdoor verdrietig wordt.
Slim ook van jou dat je hebt aangegeven hier niets meer over te willen horen.
Uiteindelijk is het al extreem sterk en een enorme krachtmeet van jou geweest om jezelf na zo’n jeugd en situatie op de positie te krijgen waar je nu staat. En je bent alleen verantwoordelijk voor jezelf. Meer kan je van jezelf niet vragen of verwachten.
En je bent allesbehalve een aansteller.
Heel erg bedankt dat je de tijd nam om zo’n uitgebreide reactie te geven. Ook al ken ik jou niet, het betekent veel voor mij om dit te horen. Dus nogmaals bedankt voor je reactie, ik voel mij nu ook stukken beter. 
Je klinkt door dit bericht echt als een super sterke vrouw! Aansteller? verre van! Ook geen sorry voor je verhaal je mag dit delen je hoeft dat zeker niet alleen te doen. Heb je over dit onderwerp ook goede gesprekken met je partner? Misschien dat hij je met een aantal dingen kan helpen zodat je weer de rust terug vind. En grenzen aangeven is ook zeker niks mis mee. Kan ik alleen maar respect voor hebben.
Lief dat je het vraagt! Met mij gaat het wel weer goed en ben weer wat stabieler haha. Nu vind ik het wel zonde van mijn dag maarja soms heb je van die dagen en misschien moet ik dat ook wat meer leren accepteren
Hey, bedankt ook voor je reactie! Ja, mijn vriend zijn ouders hebben een soortgelijke verhouding met elkaar zoals mijn ouders. Er zijn veel paralellen dus mijn vriend begrijpt mij in veel opzichten wel.
Het is ook echt een lieverd, ik kan altijd wel bij hem terecht. Wat dat betreft ben ik wel echt blij met mijn sociaal vangnet.
@Gato Warrig bericht? Nee joh, jij ook bedankt en je hebt zeker gelijk. Ik dacht dat mijn wonden geheeld waren omdat ik niet meer thuis woon en er niet direct meer mee te maken heb, maar ik had het mis. Ik vind het gewoon kut voor mijn moeder dat zij nog steeds in dezelfde situatie zit. Ik zou het liefst willen ingrijpen en het voelt soms alsof ik mijn ogen ervoor sluit. Al weet ik ook dat mijn moeder verantwoordelijk is voor haar leven.
Ik vind het ook echt fijn om hierover gepost te hebben, ik denk dat ik daardoor mij sneller beter ben gaan voelen dus nogmaals bedankt voor jullie reacties!
Ik heb mentaal een terugval.
Heb echt een kut jaar gehad en het begint nu aan me te knagen… heb nergens zin in.
Ben altijd al stevig geweest maar door een gebroken elleboog en stress op het werk is het allemaal verergert.
praat hier nooit over met vrienden omdat ik na mn elleboog breuk al genoeg op ze heb moeten leunen.
Moet even de motivatie vinden om alles weer op te gaan pakken.
@ontherun Hoe voel je je vandaag? Ik hoop dat jij je inmiddels weer wat beter voelt.
Ik post hier even omdat ik niet wil dat mijn vrienden mijn gezeur zat vinden. Ik ben ook benieuwd hoe jullie het volgende zien.
Het gaat al een tijdje niet zo lekker tussen mij en mijn vriend.
Ik voel me eenzaam, het is niet altijd geweest zoals het nu is. Voorheen dan was hij wel meer attent met het plannen van dates en het geven van hele persoonlijke cadeaus. Sinds hij verhuisd is is hij meer bezig met zichzelf, parttime werk en zijn eigen bezigheden. Als ik voorstel hem te willen zien, dan stelt hij voor om alleen samen te slapen.
Ff kort wat ik verder vervelend vind:
Hij is koppig en biedt snel weerstand als ik aangeef iets niet leuk te vinden.
Ik mag zijn familie niet. Zijn familie stimuleert zijn onwenselijke gedrag door onredelijk tegen mijn vriend te doen en hem onterecht te bekritiseren. Vandaar ook zijn weerstand tegen kritiek.
Hij heeft niet echt vrienden en spendeert dagen achter elkaar alleen. Als ik hem bij sociale activiteiten betrek, dan kan hij vaker niet dan wel omdat hij bezig wil met zijn eigen bezigheden.
Hij belooft beter te worden in communiceren, meer rekening te houden met mij, meer leuke dingen in te plannen met mij, maar dat merk ik niet echt.
Ik heb geen idee wanneer ik hem weer zie om iets anders te doen dan samen te slapen. Ondertussen zie ik hoe mijn huisgenoot continu plannen maakt met zijn vriendin.
Ja, ik moet niet mijn relatie vergelijken met anderen maar als ik zie hoe zij omgaan met elkaar, als vrienden en geliefden en in contact blijven, dan word ik jaloers en verdrietig. Ik heb vooral het idee dat ik moeite doe om mijn vriend te zien.
Ben ik te veeleisend? Wat vinden jullie hiervan en zijn gedrag?
Ik weet niet hoe lang jullie al verkering hebben maar dit zou ik niet trekken. Heb de indruk dat hij niet staat te springen om zijn leven met jou te delen en enthousiast plannen maakt omtrent jullie toekomst samen. Hoe ik het nu hoort “tolereert” hij het dat je af en toe naast hem slaapt?? Sorry maar mijn vriend en ik zijn 2 jaar samen en elke avond dat we samen kunnen zijn/eten/praten/slapen zijn we dankbaar voor. Dit is de eerste keer dat ik weet van dit is hét, dit is hém en dat voel je gewoon aan alles. Wij zijn een team, willen lief en leed delen en zoveel mogelijk samen zijn en leuke plannen maken. Ik zou me in jouw situatie ook eenzaam voelen en niet aan mijn trekken komen dus voor mezelf kiezen.
Wat heb jij nodig in een relatie? Voldoet je relatie aan jouw noden? (En omgekeerd) Zo nee: weet hij dit en werkt hij er actief aan? Ik heb er geen lekker gevoel bij… sterkte meid.
Edit op je vraag “ben ik te veeleisend?” Nee, girl, jij verdient beter imo
Hey, bedankt voor je antwoord!
We hebben bijna 5 jaar een relatie. Vrij lang dus. Ik heb besloten om op mezelf te focussen en mijn eigen leven. Ik jat je toepasselijke quote als reminder. 
Dat hij samen wil slapen komt trouwens doordat ie tot in de avond door moet werken.
Ik zei net tegen hem dat ik niet kom slapen, dat ik liever weer ga daten en als hij iets wil doen met mij dan hoor ik het vanzelf wel. Kreeg ik meteen erna een reactie en vraag van hem of ik morgen met hem wil afspreken in de stad. Het is grappig hoe het werkt.
Ik ben blij dat jij een hele fijne relatie hebt, dat is ook hoe ik het liefst een relatie zou hebben. Lief en leed delen, tijd voor elkaar maken. Dat is ook hoe het ging en kan gaan tussen mij en mijn vriend, alleen laat ik hem deze keer moeite doen. Ik weiger om langer achter hem aan te gaan.
Ik kom hier zomaar binnenvallen, maar moet het even kwijt. Ik dacht dat alles goed ging, maar de laatste dagen voel ik me zo neerslachtig. Gisteren een leuke dag gehad en vandaag kan ik niet stoppen met huilen. Voor het eerst sinds een heel lange tijd mis ik zelfs mijn ex, terwijl ik een maand geleden alles definitief heb afgesloten (nadat we al een jaar officieel uit elkaar waren). Ik ben ook verliefd geworden op iemand anders, maar geen idee of het ooit iets zal worden. De toekomst lijkt zo onzeker en het voelt alsof mijn vriendinnen zoveel verder staan dan ik. Zou liefst gewoon een paar maanden naar het buitenland gaan, maar zoveel lef heb ik dus niet 
Wat is de reden dat je naar het buitenland wil? Ik heb dat gevoel soms ook maar dat is meer om alles te ontvluchten en omdat ik dan iedereen irritant vind en mss even weg moet om m’n leven thuis weer meer te waarderen ofzo. Maar als je echt wilt, waarom zou je het dan niet plannen? En je hoeft niet meteen een paar maanden te gaan, je kan ook voor een kortere periode gaan toch?
In ieder geval: rot dat je je zo voelt, ik hoop dat je eruit komt.
Jezus, wat een kutreactie van die collega. Je bent niet voor niets aan het re-integreren. Ik weet niet wat de reden van je ziekte en re-integratie is, maar in veel gevallen is het logisch dat je door een ziektebeeld minder aankan en dat slecht slapen in deze periode extra zwaar op je drukt. Als je het allemaal wel had aangekund zoals die collega van jou, dan was je wel gaan werken en niet re-integreren.
Toch snap ik het ook dat je het moeilijk vindt. Ik ben laatst ook begonnen met re-integreren (vanwege burn-out) en moest na een paar weken alweer rustiger aandoen. De bedrijfsarts was daar niet heel blij mee begreep ik uit zijn reactie. En hoe overtuigd ik er ook van ben dat ik de juiste keuze heb gemaakt en met de juiste voortvarendheid wel weer dingen oppak, toch knaagt het aan me en vind ik het moeilijk om met die verkapte kritiek om te gaan.
