Ugh ik ben er even zo klaar mee en moet even ranten. Ik heb adhd en dystyme stoornis en ben al 16 jaar bezig met behandelingen. Nu is weer een behandeling afgesloten omdat ze eigenlijk niks met mij kunnen. Ik functioneer in principe oke. Ik heb een stabiele baan en eigen huis. Maar elke dag na werk lig ik zonder energie op de bank te wachten tot ik eigenlijk naar bed kan. Ik heb geen hobbys en niet mega veel vrienden. Er is eigenlijk niks in de week waar ik echt naar uit kan kijken. Ik heb ook 0 energie om na werk te koken of maar iets in huis te doen. Afspreken doordeweeks lukt daardoor ook niet. Sporten heb ik geprobeerd maar vind ik vreselijk. Ik raak er overprikkeld van en raak ik de stress dat ik later thuis ben in de avond. Soms vraag ik mij dan echt af of dit alles is in het leven. Antidepressiva durf ik niet aan te beginnen wegens veel nare ervaringen hiermee in mijn omgeving. Al weet ik ook dat veel mensen er echt wat aan hebben. Ik sta nu op de wachtlijst om getest te worden op autisme. Maar als het geen autisme is weet ik het gewoon even niet meer.
Ah vind het echt rot voor je dat je je zo voelt :(. Weet niet of het helpt, maar deels herkenbaar. Superlastig om er uit te komen.
Sorry maar dit kan toch bijna niet? Er zijn zo veel sporten om uit te proberen. Al ga je gewoon lopen in het park (al mis je dan het sociale contact dat je bij bijvoorbeeld groepslessen bij de gym wel hebt).
Ik leef zelf ook al meer dan de helft van mijn leven met een chronische depressie en sporten heeft serieus mijn levenskwaliteit verbeterd.
Ik heb meerdere dingen uitgeprobeerd. Sportschool, dansles, spinning, bodypump, korfbal, thuis pilates. Ik krijg er stress van dat ik 's avonds na werk nog de deur uit moet of dat ik later thuis ben en voor mijn gevoel minder tijd heb. Wat nergens op slaat want het is niet alsof ik wat met die tijd doe behalve op de bank liggen
Gewoon wandelen lukt mij niet. Het is geen fijne buurt om 's avonds rond te lopen en ik âmoetâ een doel hebben als ik naar buiten ga.
Dansen vond ik vroeger super leuk. Maar nu stond ik telkens gewoon op de klok te kijken of ik al naar huis kon =â)
Maar misschien is de eerste stap naar verbetering het wel gewoon doen.
Ik heb het gedaan. Ook voor minimaal een half jaar zodat het een âgewoonteâ zou worden. Maar het helpt niet en wordt geen gewoonteâŠ
Ik denk dat het een patroon is wat je moet doorbreken, en dat is eng.
Ik heb geen indicatie maar ik zat ook vast in een patroon. Na werk was ik moe, wou ik douchen, pyjama aan, op de bank liggen en wachten tot het 21:00 uur was en naar bed. Ik snapte niet dat mensen na werk nog wat deden, laat staan sporten, sociale contacten met bijvoorbeeld een etentje, naar de bios, boodschappen doen, of misschien zelfs de stad in. Het voelde namelijk dat mijn tijd thuis na werk kostbaar is en dingen doen in de tijd na werk zorgde voor een error, want zonde van de kostbare tijd - terwijl ik niets anders deed dan wachten totdat ik naar bed mocht.
Maar langzaam heb ik dat patroon doorbroken door gewoon te doen. In de winter vind ik dat moeilijk want bij 5 uur donker wil ik gewoon naar bed. Maar het gaat steeds beter, en het is OK om om 18:00 uur te sporten, al voelt dat nog steeds heel vervelend, want ik wil nog steeds op de bank liggen met mijn pyjama aan, maar toch doe ik het en achteraf valt de error enorm mee.
Ik snap dat dit weer ook niet mee speelt, maar probeer misschien eens een rondje te lopen vlak voor het schemer, of boodschappen doen. Misschien kun je het daarna stretchen en andere activiteiten doen.
Probeer het patroon te doorbreken.
Ik heb zelf een dysthyme stoornis en bij mij werkt escitalopram goed. Heb wel eens zonder geprobeerd maar dat ging echt niet. Waar ben je precies bang voor?
Man man lezen is ook een vak. @Pepernoot zegt toch dat ze dat langere tijd geprobeerd heeft? Soms is de oplossing niet âzo simpelâ
Heb je een vriendin of kennis die samen met je een vorm van beweging zou kunnen doen? Bijvoorbeeld elke woensdag avond wandelen ( en eventueel combineren met samen eten).
Of desnoods alleen een dag in het weekend.
Vaak helpt een stok achter de deur van een vaste afspraak en het liefste met iemand die zich daar ook aan kan houden natuurlijk.
Als je het spannend vindt om dit te vragen snap ik dat heel goed, maar ik weet uit ervaring dat als je aangeeft dat jij het fijn zou vinden dat iemand dit samen met je zou willen doen, er verrassend veel mensen zichzelf âaanbiedenâ.
En als (grote als. Ik ga niemand diagnosticeren) @Pepernoot autisme heeft, dan snap ik ook wel dat je dan geen energie hebt om te sporten.
Het batterijtje is dan gewoon op en haar hersenen hebben even de tijd nodig om alle indrukken van die werkdag te verwerken. Daarnaast is het in een sportschoolââs avonds redelijk gezellig druk. En dan moeten je hersenen die informatie ook nog verwerken.
@Pepernoot is het mogelijk voor jou om te fietsen naar werk? Dan krijg je ook je beweging binnen.
Thanks voor alle tips en het meedenken!
@Schaakmat ik heb deze maand een fiets gekocht en ga hem vandaag met mijn zwager in elkaar zetten 
Dan wil ik inderdaad met de fiets naar mijn werk gaan! Ik ga nu met het ov, wat wel 10 min naar de halte lopen is. Maar fietsen is toch wat actiever dus misschien doet dat me goed.
@Uprooted ik heb helaas geen vrienden of kennissen in de buurt die hier tijd voor zouden hebben. Veel werken veel in de avonden of op mijn vrije dagen. Meestal ben ik op woensdag of in het weekend met mijn moeder en dan gaan we wat doen. Geen hele actieve beweging maar we lopen dan wel vrij veel.
@Sproetjes ik heb meerdere cliënten en kennissen gezien die de eerste weken heel angstig en depressief werden. Ook zag ik dat ze toen onwijze last kregen van tremoren en gewichtstoename. Dat zijn allemaal dingen die mij tegen houden 
@Neena ik herken mij heel erg in hoe jij het beschrijft inderdaad!
Edit: ik ben wel steeds meer aan het nadenken over antidepressiva. Zag laatst ook berichten van mensen die zeiden dat bepaalde taken ineens geen hele opgave meer waren en ze het gewoon konden doen. Dat is wel wat ik uiteindelijk ook hoop te bereiken.
Ah dit klinkt dan toch al hardstikke goed dat je dat met je moeder doet!
En er âmoetâ ook niks he? Tuurlijk bewegen is goed voor onze mentale toestand, maar zo te horen heb je al wat kleine stapjes genomen ( wandelen met je moeder, fiets naar werk) om dit te bewerkstelligen. Niet iedereen houdt van sport of haalt er de juiste dingen uit, klein bewegen is ook goed.
Ik ga ook wel eens in divers stretch houdingen ( kleermakers zit of gewoon wat rekken en strekken) op het kleed voor de tv zitten. Dan kijk ik toch tv of een serie maar ondertussen doe ik wel wat.
Ik denk echt dat medicatie je zo goed zal gaan helpen. Als je bang bent voor de bijwerkingen in de eerste weken dan kan er extra langzaam opgebouwd worden, bijv via Citalopram-druppels.
Volgens mij heb ik nog nooit tremoren gezien bij SSRIâs, in elk geval nog nooit iemand weer laten afbouwen of omgezet om die reden. Gewichtstoename bestaat als bijwerking, maar het âgrappigeâ is dat - mĂłcht je er last van krijgen - het je mogelijk helemaal niet zo erg vindt, doordat het spul wel werkt voor al die andere dingen die je noemt.
@Pepernoot wat een lastige situatie, ik snap dat je die niet zomaar ombuigt. Wellicht kan medicatie juist net het zetje de âgoedeâ (je bent natuurlijk nu ook al goed zoals je bent) richting opgeven waardoor je je net wat fijner voelt. En mocht je nog op een tip zitten te wachten
ik heb veel gehad aan de videos op youtube van Walk with Leslie (Sansone) Gewoon simpel meelopen met Leslie en een stel breed glimlachende Amerikanen
Heb je al thuis gesport met YouTube of een app?
En ik zou antidepressiva misschien toch proberen, mocht het niet werken kun je altijd afbouwen.
Verder herken ik best veel in je verhaal (van mezelf en mensen in mijn omgeving) en weet ik dat het heel zwaar kan zijn je zo te voelen.
Dit was precies mijn ervaring toen ik jaren geleden ivm dysthemie aan de SSRIâs ging. Ik weet nog precies het moment na een paar weken dat ik op mijn toenmalige werk weer eens op de wc zat om mijn moed voor de rest van de dag bij elkaar te rapen en dacht âŠâŠik kan nu gewoon verder gaan met mijn dag? Ik voelde ineens die enorme tegenzin en vermoeidheid niet meer. Ik heb zelf weinig last gehad van bijwerkingen en heb heel langzaam opgebouwd en ben ook altijd op een lage dosis gebleven. Inmiddels ben ik er alweer jaren vanaf. Maar die ervaring van âik heb nog energie om iets te doenâ en âs ochtends uit bed komen en gewoon mijn dag beginnen ipv de wanhoop van wĂ©Ă©r een dag heeft echt mijn leven gered. Alles ging beter, werk, vriendschappen, patronen doorbreken.
En als je het heel rationeel bekijkt: wat is eventueel een paar weken vervelende bijwerkingen en/of een paar kilo erbij versus jezelf jaren door het leven slepen? Als het niet werkt weet je dat ook weer. Medicatie heeft een slechte reputatie gekregen en ik denk dat dat ook komt omdat het niet altijd in de juiste situatie voorgeschreven wordt. Bijvoorbeeld om een extern probleem op te lossen, of niet in combinatie met andere therapie of aanpassingen. Maar juist bij dystheme stoornissen pakt het het probleem in mijn ervaring precies aan: je hersenen maken gewoon niet op de juiste manier de juiste stofjes aan en daar helpt een SSRI bij. Ik gun het je echt om dat te ervaren.
Je moet toch ook helemaal niet sporten? En je zoekt iets waarvan je hoopt dat je postieve energie krijgt, naast het leven dat al heel veel energie neemt. En dat kunnen toch ook andere dingen zijn, schilderles (noem iets wat niet veel energie kost maar je misschien ooit wel leuk vond en bij schilderles is iedereen in rust ;)) op de dinsdagavond of een half uur lopen met een luisterboek is voor de beweging ook prima. En dan zien waar het je brengt?
En het is ook niet erg dat je na werk niet zoveel puf hebt, misschien dat de weekenden meer bij je passen
Verder vind ik t wel interessant wat de rest over medicatie zegt!
Dit is ook waar: omdat je geen âechteâ depressie of angststoornis hoeft te behandelen, kun je vaak ook lager blijven in de dosis. En (blijvende!) bijwerkingen zijn bijna allemaal dosis-afhankelijk, dus de kans is dan ook kleiner dat je die krijgt. @Pepernoot
Er zijn ook positieve âbijwerkingenâ: bij mij kwam pas laat in beeld dat ik eigenlijk ook heel veel last had van angst. Daar hielp de citalopram ook enorm mee.
Ik ben gestopt na een paar jaar omdat ik vermoedde dat ik genoeg had opgebouwd om zonder verder te kunnen (tbh ik weet niet zeker of dat indertijd nou een goed idee was). Maar ik zou zo weer beginnen als ik weer veel last van onverklaarbare somberheid zou krijgen. Depressieve stoornissen bij vrouwen zitten erg bij mij in de familie en bijv mijn oma heeft er altijd maar mee moeten dealen. Dat deze medicatie voor mij beschikbaar was/is vind ik echt een wonder.