En als (grote als. Ik ga niemand diagnosticeren) @Pepernoot autisme heeft, dan snap ik ook wel dat je dan geen energie hebt om te sporten.
Het batterijtje is dan gewoon op en haar hersenen hebben even de tijd nodig om alle indrukken van die werkdag te verwerken. Daarnaast is het in een sportschool’’s avonds redelijk gezellig druk. En dan moeten je hersenen die informatie ook nog verwerken.
@Pepernoot is het mogelijk voor jou om te fietsen naar werk? Dan krijg je ook je beweging binnen.
Thanks voor alle tips en het meedenken!
@Schaakmat ik heb deze maand een fiets gekocht en ga hem vandaag met mijn zwager in elkaar zetten 
Dan wil ik inderdaad met de fiets naar mijn werk gaan! Ik ga nu met het ov, wat wel 10 min naar de halte lopen is. Maar fietsen is toch wat actiever dus misschien doet dat me goed.
@Uprooted ik heb helaas geen vrienden of kennissen in de buurt die hier tijd voor zouden hebben. Veel werken veel in de avonden of op mijn vrije dagen. Meestal ben ik op woensdag of in het weekend met mijn moeder en dan gaan we wat doen. Geen hele actieve beweging maar we lopen dan wel vrij veel.
@Sproetjes ik heb meerdere cliënten en kennissen gezien die de eerste weken heel angstig en depressief werden. Ook zag ik dat ze toen onwijze last kregen van tremoren en gewichtstoename. Dat zijn allemaal dingen die mij tegen houden 
@Neena ik herken mij heel erg in hoe jij het beschrijft inderdaad!
Edit: ik ben wel steeds meer aan het nadenken over antidepressiva. Zag laatst ook berichten van mensen die zeiden dat bepaalde taken ineens geen hele opgave meer waren en ze het gewoon konden doen. Dat is wel wat ik uiteindelijk ook hoop te bereiken.
Ah dit klinkt dan toch al hardstikke goed dat je dat met je moeder doet!
En er ‘moet’ ook niks he? Tuurlijk bewegen is goed voor onze mentale toestand, maar zo te horen heb je al wat kleine stapjes genomen ( wandelen met je moeder, fiets naar werk) om dit te bewerkstelligen. Niet iedereen houdt van sport of haalt er de juiste dingen uit, klein bewegen is ook goed.
Ik ga ook wel eens in divers stretch houdingen ( kleermakers zit of gewoon wat rekken en strekken) op het kleed voor de tv zitten. Dan kijk ik toch tv of een serie maar ondertussen doe ik wel wat.
Ik denk echt dat medicatie je zo goed zal gaan helpen. Als je bang bent voor de bijwerkingen in de eerste weken dan kan er extra langzaam opgebouwd worden, bijv via Citalopram-druppels.
Volgens mij heb ik nog nooit tremoren gezien bij SSRI’s, in elk geval nog nooit iemand weer laten afbouwen of omgezet om die reden. Gewichtstoename bestaat als bijwerking, maar het “grappige” is dat - mócht je er last van krijgen - het je mogelijk helemaal niet zo erg vindt, doordat het spul wel werkt voor al die andere dingen die je noemt.
@Pepernoot wat een lastige situatie, ik snap dat je die niet zomaar ombuigt. Wellicht kan medicatie juist net het zetje de “goede” (je bent natuurlijk nu ook al goed zoals je bent) richting opgeven waardoor je je net wat fijner voelt. En mocht je nog op een tip zitten te wachten
ik heb veel gehad aan de videos op youtube van Walk with Leslie (Sansone) Gewoon simpel meelopen met Leslie en een stel breed glimlachende Amerikanen
Heb je al thuis gesport met YouTube of een app?
En ik zou antidepressiva misschien toch proberen, mocht het niet werken kun je altijd afbouwen.
Verder herken ik best veel in je verhaal (van mezelf en mensen in mijn omgeving) en weet ik dat het heel zwaar kan zijn je zo te voelen.
Dit was precies mijn ervaring toen ik jaren geleden ivm dysthemie aan de SSRI’s ging. Ik weet nog precies het moment na een paar weken dat ik op mijn toenmalige werk weer eens op de wc zat om mijn moed voor de rest van de dag bij elkaar te rapen en dacht ……ik kan nu gewoon verder gaan met mijn dag? Ik voelde ineens die enorme tegenzin en vermoeidheid niet meer. Ik heb zelf weinig last gehad van bijwerkingen en heb heel langzaam opgebouwd en ben ook altijd op een lage dosis gebleven. Inmiddels ben ik er alweer jaren vanaf. Maar die ervaring van ‘ik heb nog energie om iets te doen’ en ‘s ochtends uit bed komen en gewoon mijn dag beginnen ipv de wanhoop van wéér een dag heeft echt mijn leven gered. Alles ging beter, werk, vriendschappen, patronen doorbreken.
En als je het heel rationeel bekijkt: wat is eventueel een paar weken vervelende bijwerkingen en/of een paar kilo erbij versus jezelf jaren door het leven slepen? Als het niet werkt weet je dat ook weer. Medicatie heeft een slechte reputatie gekregen en ik denk dat dat ook komt omdat het niet altijd in de juiste situatie voorgeschreven wordt. Bijvoorbeeld om een extern probleem op te lossen, of niet in combinatie met andere therapie of aanpassingen. Maar juist bij dystheme stoornissen pakt het het probleem in mijn ervaring precies aan: je hersenen maken gewoon niet op de juiste manier de juiste stofjes aan en daar helpt een SSRI bij. Ik gun het je echt om dat te ervaren.
Je moet toch ook helemaal niet sporten? En je zoekt iets waarvan je hoopt dat je postieve energie krijgt, naast het leven dat al heel veel energie neemt. En dat kunnen toch ook andere dingen zijn, schilderles (noem iets wat niet veel energie kost maar je misschien ooit wel leuk vond en bij schilderles is iedereen in rust ;)) op de dinsdagavond of een half uur lopen met een luisterboek is voor de beweging ook prima. En dan zien waar het je brengt?
En het is ook niet erg dat je na werk niet zoveel puf hebt, misschien dat de weekenden meer bij je passen
Verder vind ik t wel interessant wat de rest over medicatie zegt!
Dit is ook waar: omdat je geen “echte” depressie of angststoornis hoeft te behandelen, kun je vaak ook lager blijven in de dosis. En (blijvende!) bijwerkingen zijn bijna allemaal dosis-afhankelijk, dus de kans is dan ook kleiner dat je die krijgt. @Pepernoot
Er zijn ook positieve ‘bijwerkingen’: bij mij kwam pas laat in beeld dat ik eigenlijk ook heel veel last had van angst. Daar hielp de citalopram ook enorm mee.
Ik ben gestopt na een paar jaar omdat ik vermoedde dat ik genoeg had opgebouwd om zonder verder te kunnen (tbh ik weet niet zeker of dat indertijd nou een goed idee was). Maar ik zou zo weer beginnen als ik weer veel last van onverklaarbare somberheid zou krijgen. Depressieve stoornissen bij vrouwen zitten erg bij mij in de familie en bijv mijn oma heeft er altijd maar mee moeten dealen. Dat deze medicatie voor mij beschikbaar was/is vind ik echt een wonder.
Ja zo eens met dit. “Oma is verdrietig omdat de blaadjes van de bomen vallen” werd er bij ons gezegd. Achteraf zie ik dat de blaadjes het hele jaar door van de bomen vielen
Ik slik al jaren sertraline, (volgens mij?) een lichte vorm van antidepressiva. Het heeft de scherpe randjes erafgehaald, ben stabieler en heb er nooit enige bijwerking van gemerkt. Ik heb een eetstoornis en was heel bang om aan te komen, maar dat is niet gebeurd.
Mijn oma heeft zo vaak tegen me gezegd ‘ik zou er zelf niks aan doen maar het hoeft voor mij gewoon echt allemaal niet’. Wat een hel om zo 96 jaar door het leven te gaan.
Ik had precies dezelfde redenen om niet aan antidepressiva te beginnen en uiteindelijk toch overstag gegaan. Ook met het idee, werkt het niet dan stop ik er weer mee.
Ik slik het nu ongeveer 3 weken en tot nu toe pakt het alleen maar positief uit.
Wanneer je het via een psychiater voorgeschreven krijgt, zit er ook meer controle op ipv via de huisarts.
Wat @grace ook zegt. Je hersenen maken niet voldoende stofjes aan. En als je bijvoorbeeld diabetes zou hebben, dan zou je daar wel medicatie voor slikken.
In die tijd was er natuurlijk helemaal weinig aandacht voor en het zou me niks verbazen dat je ook sneller als hysterische labiele vrouw werd gezien. Achteraf zie ik het ook echt terug bij mn moeder. Bepaalde gedragingen waarvan ik nu denk ja dat kwam eigenlijk voort uit een je net te vaak ongelukkig voelen.
Ja, dat denk ik ook. Mijn ouders hebben beiden depressies gehad en slikken ook al jaren antidepressiva. Maar in die jaren was het toch meer ‘hup, schouders eronder en door’. Wanneer je een been breekt of een andere zichtbare ziekte hebt vond niemand het raar als je hulp hebt in de vorm van medicijnen. Maar als er iets in je hoofd wat anders werkt zou dat een kwestie zijn van ’ je eroverheen zetten’.
Ik voel me recent weer zo verdrietig en overladen door vanalles. Aan de ene kant is heel veel in m’n leven goed (lieve vrienden, vriend, etc), maar ik ben eigenlijk regelmatig erg bezorgd over m’n moeder die een aantal chronische ziektes heeft die regelmatig opspelen. Daarnaast heb ik zelf een blessure (met pijn gedurende de dag) waardoor mn uitlaatklep momenteel geen optie is en loopt op werk ook niet soepel bedrijfstechnisch wat mijn werk weer enorm beïnvloed /of direct mee te maken heb.
En ik weet dat ik doe wat ik kan maar dat voelt niet als genoeg. En tegelijk voel ik me zo’n zeur. Naar m’n vriend toe die super lief is maar we zijn nog niet zo lang samen plus zijn familie dynamiek is heel anders. Op werk want ze zijn wel flexibel en heb veel ruimte om zelf in te richten maar het voelt alsof ik aan alles enorm moet trekken. En ik zou er meer voor m’n moeder willen zijn (en eigenlijk hoop ik zo hard dat ze weer in een stabiele periode komt maar dat is nu al een paar jaar niet zo) maar weet gewoon niet hoe ik alle ballen in de lucht moet houden.
Weet niet zo goed wat ik met deze post wil maar fijn om het ergens te delen.
#adultlife is soms echt lastig he? Vooral met ouder wordende ouders en alles wat daarbij komt kijken. En dan ook nog je eigen leven managen. Ik snap het gevoel heel goed. Sterkte met alles 
. Weet dat je niet de enige bent die zich zo voelt!
Wat vervelend. Zo’n voortdurende focus op eten lijkt me heel irritant.
Wat triggert het in jou? En wat voor zorg heb je over je collega’s?
Heel herkenbaar hoor! Ik heb zelf een eetstoornisverleden, maar daarnaast vind ik het ook gewoon heel erg irritant als mensen in goed en slecht eten praten, of in zwak en sterk. Op mijn dagbesteding wordt bijvoorbeeld vaak gezegd ‘wow jij bent sterk dat je geen koekje neemt’ en daar word ik (inwendig) ook heel boos van.
Gewoon die stomme dieetcultuur in het algemeen. Live a little.