Ja zo eens met dit. “Oma is verdrietig omdat de blaadjes van de bomen vallen” werd er bij ons gezegd. Achteraf zie ik dat de blaadjes het hele jaar door van de bomen vielen
6 likes
Ik slik al jaren sertraline, (volgens mij?) een lichte vorm van antidepressiva. Het heeft de scherpe randjes erafgehaald, ben stabieler en heb er nooit enige bijwerking van gemerkt. Ik heb een eetstoornis en was heel bang om aan te komen, maar dat is niet gebeurd.
2 likes
Mijn oma heeft zo vaak tegen me gezegd ‘ik zou er zelf niks aan doen maar het hoeft voor mij gewoon echt allemaal niet’. Wat een hel om zo 96 jaar door het leven te gaan.
5 likes
Ik had precies dezelfde redenen om niet aan antidepressiva te beginnen en uiteindelijk toch overstag gegaan. Ook met het idee, werkt het niet dan stop ik er weer mee.
Ik slik het nu ongeveer 3 weken en tot nu toe pakt het alleen maar positief uit.
Wanneer je het via een psychiater voorgeschreven krijgt, zit er ook meer controle op ipv via de huisarts.
Wat @grace ook zegt. Je hersenen maken niet voldoende stofjes aan. En als je bijvoorbeeld diabetes zou hebben, dan zou je daar wel medicatie voor slikken.
4 likes
In die tijd was er natuurlijk helemaal weinig aandacht voor en het zou me niks verbazen dat je ook sneller als hysterische labiele vrouw werd gezien. Achteraf zie ik het ook echt terug bij mn moeder. Bepaalde gedragingen waarvan ik nu denk ja dat kwam eigenlijk voort uit een je net te vaak ongelukkig voelen.
2 likes
Ja, dat denk ik ook. Mijn ouders hebben beiden depressies gehad en slikken ook al jaren antidepressiva. Maar in die jaren was het toch meer ‘hup, schouders eronder en door’. Wanneer je een been breekt of een andere zichtbare ziekte hebt vond niemand het raar als je hulp hebt in de vorm van medicijnen. Maar als er iets in je hoofd wat anders werkt zou dat een kwestie zijn van ’ je eroverheen zetten’.
4 likes
Ik voel me recent weer zo verdrietig en overladen door vanalles. Aan de ene kant is heel veel in m’n leven goed (lieve vrienden, vriend, etc), maar ik ben eigenlijk regelmatig erg bezorgd over m’n moeder die een aantal chronische ziektes heeft die regelmatig opspelen. Daarnaast heb ik zelf een blessure (met pijn gedurende de dag) waardoor mn uitlaatklep momenteel geen optie is en loopt op werk ook niet soepel bedrijfstechnisch wat mijn werk weer enorm beïnvloed /of direct mee te maken heb.
En ik weet dat ik doe wat ik kan maar dat voelt niet als genoeg. En tegelijk voel ik me zo’n zeur. Naar m’n vriend toe die super lief is maar we zijn nog niet zo lang samen plus zijn familie dynamiek is heel anders. Op werk want ze zijn wel flexibel en heb veel ruimte om zelf in te richten maar het voelt alsof ik aan alles enorm moet trekken. En ik zou er meer voor m’n moeder willen zijn (en eigenlijk hoop ik zo hard dat ze weer in een stabiele periode komt maar dat is nu al een paar jaar niet zo) maar weet gewoon niet hoe ik alle ballen in de lucht moet houden.
Weet niet zo goed wat ik met deze post wil maar fijn om het ergens te delen.
3 likes
#adultlife is soms echt lastig he? Vooral met ouder wordende ouders en alles wat daarbij komt kijken. En dan ook nog je eigen leven managen. Ik snap het gevoel heel goed. Sterkte met alles 
. Weet dat je niet de enige bent die zich zo voelt!
2 likes
Wat vervelend. Zo’n voortdurende focus op eten lijkt me heel irritant.
Wat triggert het in jou? En wat voor zorg heb je over je collega’s?
1 like
Heel herkenbaar hoor! Ik heb zelf een eetstoornisverleden, maar daarnaast vind ik het ook gewoon heel erg irritant als mensen in goed en slecht eten praten, of in zwak en sterk. Op mijn dagbesteding wordt bijvoorbeeld vaak gezegd ‘wow jij bent sterk dat je geen koekje neemt’ en daar word ik (inwendig) ook heel boos van.
Gewoon die stomme dieetcultuur in het algemeen. Live a little.
3 likes
Heel naar zeg! Kan me goed voorstellen dat dit je geen fijn gevoel geeft. Het zet me ook direct aan het denken en herken ook wel een en ander bij mijn eigen collega’s.
Misschien toch maar de drempel overstappen en zeggen dat je het vervelend vindt?
1 like
Ik zit eraan te denken me voor een paar dagen ziek te melden op werk om even tot rust te komen. Heb nogal een intense en pittige periode waar ik middenin zit. Het enige is dat m’n collega’s juist iets voelden aankomen en dat daar een gesprek over ingepland is. Ik heb daar nu echt even geen zin in, maar wil ook niet zo zichtbaar afwezig zijn want dan gaan bij hun gelijk alarmbellen rinkelen dat ik overspannen ben ofzo. Ze zijn wel heel aardig hoor maar merk dat ik nu even geen schijnwerpers op me wil. Wil gewoon even in anonimiteit tot rust komen…wat zouden jullie doen?
3 likes
Aahh ik herken dit wel hoor. Als je in zo’n lamlendige periode zit is het zo fijn als er iemand in huis is die je er (zonder dat hij er echt wat voor hoeft te doen) er weer wat uit kan halen. Ik zou toch proberen wat meer met anderen af te spreken! En wat voor mij altijd werkt als ik geen zin heb om op te ruimen ik een wekkertje van tien minuten zet (of een nummer dat zo lang duurt) en met mezelf afspreek dat ik daarna weer mag stoppen. Heb je toch weer iets gedaan!
2 likes
Nou sinds ik ben afgestudeerd en verhuisd ben naar een nieuwe stad heb ik geen vriendinnen meer die ik wekelijks zie dus mijn vriend is toch wel meer dan 80% van mn sociaal contact in de week (buiten werk om) want hij is gewoon in de buurt + het vervelende nu is dat ik vakantie heb en anderen niet. Want ik werk in het onderwijs. En mn vrienden werken full time en veel wonen niet in de buurt (1+ uur onderweg met ov). Dus door de weeks overdag afspreken gaat niet en savonds door de weeks afspreken is ook met veel mensen niet echt handig. Dus dan ben je toch al snel de hele dag alleen? + Ik heb genoeg hobbies en ben daar ook wel mee bezig en haal daar wel plezier uit maar soms heb ik daar ook even geen zin in en ik heb gewoon behoefte aan mensen om me heen. En ookal haal ik plezier uit hobbies, ik haal gewoon nooit plezier uit in mijn eentje boodschappen doen, koken, eten, en het opruimen, als ik dat moet doen voel ik me gewoon gelijk lamlendig
Heb wel meerdere eet afspraken staan deze weken. Maar toch vind ik het lastig want er zijn ook wel dagen dat ik met niemand afspreek en dan kom ik snel in een neergaande spiraal terecht
3 likes
Maar zoals je het in je eerste bericht omschrijft is het ergens toch wel zorgelijk dat de afwezigheid van je vriend dit met je doet? Je zegt dat niks lukt nu hij er niet is - slapen, opstaan, eten, opruimen, je nergens zin in hebt nu hij er niet is, alles voelt doelloos… vind ik wel anders klinken dan gewoon iemand missen of het dagelijks leven met iemand leuker vinden. Misschien ervaar je het zelf anders of is het in het echt genuanceerd maar ik zou hier toch eens op kauwen waarom dit zoveel invloed heeft op je eigen gemoedstoestand en wat je daarmee wil of kan.
25 likes
Moet eerlijk zeggen dat ik ook lang niet altijd braaf kook als ik alleen eet. Vind het dan zo ongezellig alleen aan de eettafel. Ben dan sneller geneigd om een frietje te halen of mijn grote vrienden van thuisbezorgd langs te laten komen.
4 likes
Maar het gaat toch niet om het alleen koken en eten stukje uit haar bericht?
2 likes
Citaat
Klopt. Maar dit is een stukje wat ik zelf ook herken.
2 likes
Dat heeft niks te maken met mijn post, vooral lekker doen als je alleen bent. Iemand die in een soort dal belandt omdat haar vriend er niet is vind ik echt iets totaaaaaaal anders dan eten bestellen als je even geen zin hebt om dan te koken
9 likes
Mijn opa is in maart overleden en ik was heel close met hem. Natuurlijk heb ik daar veel verdriet van. Maar ik merk ook dat ik in mijn dagelijks leven sindsdien bepaalde mentale klachten heb. Lusteloos, geen concentratie, geen overzicht kunnen houden, soms ook moeite met naar buiten gaan of persoonlijke verzorging. Werk is heel begripvol gelukkig maar het is meer dat ik mezelf bepaalde verwachtingen opleg omdat ik niet anders gewend ben, en dan weer gefrustreerd raak als dat niet lukt. Er zitten echt nog wel veel dagen tussen dat ik helemaal niet productief ben en gewoon veel naar mijn laptop zit te staren. Ik weet echt niet zo goed wat te doen om hieruit te komen. Ik heb de bedrijfsarts een paar weken geleden gesproken en die gaf aan dat het tijd nodig heeft. En de praktijkondersteuner zei hetzelfde, dat het niet gek is dat ik me zo voel en mijn verwachtingen even moet parkeren om aan verwerking toe te komen. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan… ik plan leuke dingen met vriendinnen en dat helpt wel een beetje, maar ik woon alleen en ga al heel snel veel in mijn hoofd zitten. Ik wilde dit even van me afschrijven en mocht iemand nog tips hierover hebben dan houd ik me zeer aanbevolen 
4 likes