Heel heftig. Ik vraag me ook weleens af wat ik in deze situatie zou doen. Kan me goed voorstellen dat het ‘wat als’ door je hoofd blijft spoken.
Heel goed naar je gevoel luisteren is het beste wat je kan doen. Hoe lastig dat soms ook kan zijn.
1 like
Heftig zeg! Kan me voorstellen dat je altijd wel met wat twijfel blijft zitten, dat is denk ik menselijk. Hebben jullie hiervoor/ voor deze beslissing ook hulp gezocht qua therapie of heb je dat helemaal zelf gedaan? Sorry als het te persoonlijk is, lijkt me gewoon zo’n moeilijk vraagstuk!
Lijkt mij ook een hele moeilijke keuze.
1 like
Ongevraagde bemoeienis van mij hier maar ik heb hetzelfde meegemaakt en kwam van de week dit lied tegen dat voor mij echt heel mooi verwoordde wat ik voelde:
!! alleen luisteren als je op een plek en moment bent waar je kunt huilen eventueel !!
https://www.youtube.com/watch?v=Npq_ieGCzes
Songtekst:
Jill it’s Amanda just waving from London
I know that you’re going tomorrow, the hardest decision
And I’ve been on the side of the phone for a month
And I know you’re in hell and you know that I know what you’re feeling
Life’s such a bitch, isn’t it?
When you have a baby, they throw you a party
And then when you die they get together for a cry
But no one’s gonna celebrate you
No one’s gonna bring you cake
And no one’s gonna shower you with flowers
The doctor won’t congratulate you
No one on that pavement’s gonna
Shout at you that your heart also matters
I’m not sure that you’ll get this in time
I don’t know if you’re checking your voicemail at all
But in case it’s the morning
And you’re off at the green line and walking through Copley
I want you to stop for a second, I want you to listen
You don’t need to offer the right explanation
You don’t need to beg for redemption or ask for forgiveness
And you don’t need a courtroom inside of your head
Where you’re acting as judge and accused and defendant and witness
It’s a strange grief but it’s grief
Look at all the women in the street
You know the statistics, Jill
Even though they may not help
Isn’t it amazing
How we can never tell
Who is in an identical hell
No one’s gonna celebrate you
No one’s gonna bring you cake
And no one’s gonna shower you with flowers
The doctor won’t congratulate you
No one on that pavement’s gonna
Shout at you that your heart also matters
No one’s gonna compliment you
No one’s gonna nod their head
And wink in league with what you are pursuing
No one’s gonna tie surprise balloons
Onto your desk at work
And no one’s gonna ask you how you’re doing
But I’ll be back in Boston by next Thursday
Why don’t I come over?
I can bring some friends if you want us to come
We can bring you cake and we can bring you flowers
We can bring you wine and we can talk for hours
Ukulele by request
We’ll throw you the best
Abortion shower
12 likes
Nee (nog) geen hulp gezocht. Voor man hoeft dat ook niet, die vind het moeilijk om mijn verdriet te zien maar staat achter zijn beslissing. Misschien moet ik het wel een keer met iemand gaan praten, om me heen hebben al mijn vriendinnen nu ‘opeens’ baby’s of zijn zwanger en dat maakt het wel moeilijk. Maak het mezelf misschien ook lastig omdat ik ook vind dat mijn keuze is om bij man te blijven dus moet ik ook maar dealen met de consequenties.
Wat ik zo indrukwekkend vind aan de verhalen hier, de meeste beslissingen worden genomen omdat ze het beste zijn voor degene zelf, hoe moeilijk ook. Dat vereist zoveel moed.
1 like
Ik heb je verhaal al eens eerder gelezen. Heel heftig…
Mijn moeilijkste beslissing is juist de andere kant van dit verhaal. Ik heb namelijk twee weken geleden besloten om uit elkaar te gaan met mijn vriend omdat hij geen kinderen wil en ik wel.
Heb twee jaar lang nagedacht of ik mijn toekomst zonder kinderen voor me zie/gehoopt dat hij ze misschien toch zou willen, maar het zit er helaas niet in.
Ik weet van mezelf dat ik het hem kwalijk ga nemen als ik niet eens de kans krijg om in ieder geval te proberen voor kinderen te gaan. Ik ga dan toch liever voor de onzekerheid dat ik misschien nooit meer zo’n leuke vriend ga vinden en misschien ook wel nooit kinderen krijg of het uiteindelijk alleen ga doen. Maar dan heb ik het in ieder geval geprobeerd. Voor mijzelf had ik er niet mee kunnen leven als ik het niet had geprobeerd, althans zo denk ik er nu over. Maar ik begrijp ook helemaal als je een hele goede relatie niet wilt opgeven voor iets wat misschien niets eens gaat gebeuren. Vandaar dat het mij ook twee jaar duurde om tot deze beslissing te komen…
Sterkte 
17 likes
Wat stoer, echt respect en sterkte voor jullie! Nieuwste afl van Damn Honey de podcast gaat over kinderen/kinderloos zijn. Best heftig maar ook wel interessant
2 likes
Wat naar. Veel sterkte ! <3
1 like
Heftig! Je hebt helemaal niet kunnen genieten van de kraamtijd, als ik het zo lees. Je hoeft hier geen antwoord op te geven, maar ben benieuwd of je een postpartum depressie hebt gehad?
1 like
Wat moet dat een heftige periode zijn geweest 
3 likes
Klinkt als een hele heftige beslissing maar als je het inderdaad al zo zeker weet dan is het echt heel goed dat deze stap hebt genomen. Want het lijkt me hoe dan ook wel heel verdrietig. Maar je weet nooit wat de toekomst brengt en nu weet je wel zeker dat je wel altijd de mogelijkheid hebt geprobeerd. Dus snap wel dat je er zo lang over gedaan hebt. En er zijn tegenwoordig ook wel veel meer mogelijkheden om niet in een ‘conventionele relatie’ moeder te worden. Vind ik ook altijd wel ene mooi idee. Maar toch: sterkte!
(Bij mij speelt ook mijn leeftijd wel mee, dan zou ik echt binnen 2 jaar man moeten vinden/zwanger moeten zijn anders vind ik mezelf echt te oud.)
@Kamerbreed. Dank je wel! Vriendin wees me laatst op dat boek. Was er erg blij mee want het is inderdaad prettig geschreven en ben lid geworden van haar facebookgroep. Zat al wel in een andere groep hierover maar daar maken die vrouwen er echt een drama over en betrekken alle zwangere vrouwen, ook onbekende, op hunzelf. Zo vermoeidend en in mijn ogen ietwat aanstelliger. Podcast ga ik nog luisteren!
3 likes
Wat erg, heel veel sterkte! Hoop dat het nu beter met je gaat.
1 like
Veel heftige beslissingen!
Voor mij was dat het contact met mijn ouders verbreken (2 verschillende momenten, aangezien ze gescheiden zijn). Ik heb het contact met mijn vader verbroken na hier heel lang over nagedacht te hebben. Ik wist dat als ik geen contact meer met hem opnam, hij dat ook niet zou doen. Het was vooral lastig, omdat ik heel erg vermoedde dat er psychisch iets niet met hem in orde is en dat hij zich daardoor niet “normaal” kon gedragen, maar tegelijkertijd was er bij ons thuis sprake van veel psychische mishandeling. Dus ik worstelde vooral met de vraag: hoeveel verdraag je van iemand, als hij er (misschien) (deels) niet kan aan doen?
Toen ik besloot om het contact met m’n moeder te verbreken, woonde ik nog bij haar. Ik heb toen behoorlijk impulsief al m’n spullen ingepakt, ben bij m’n toenmalige schoonouders ingetrokken en heb al haar berichten genegeerd. Ik heb pas daarna beseft hoe nodig die beslissing was. Ik heb een paar jaar nodig gehad om op m’n plooi te komen. Ondertussen heb ik weer af en toe contact met haar, maar ik wil de afstand bewaren.
3 likes
Nee, hij heeft inderdaad geen contact meer gezocht, maar dat was sowieso al het geval sinds hij bij ons thuis was moeten vertrekken. Hij sprak wel met me af als ik het initiatief nam, maar er kwam niets van uit hemzelf. Mijn broers hadden op dat moment ook al geen contact meer met hem, omdat zij weigerden de eerste stap te zetten en hij dus ook geen pogingen deed. Hij was sowieso al altijd extreem onhandig/incapabel in dit soort situaties. En hij had ook vaak van die vage kronkels en onlogische redenaties van wat hij van anderen verwachtte. Dus ik wist wel zeker wat het zou betekenen als ik besloot te wachten tot hij me zou bellen/iets zou sturen. Dat vond ik ook zo moeilijk, want ik vond hem wel echt heel zielig in die periode (ondanks alles wat er vroeger gebeurd was).
Ik kreeg een hele tijd later nog wel 2 hele vage en zakelijke brieven, maar die heb ik genegeerd, want ik kon er niet zoveel mee (de ene was met de vraag of ik iets wilde ondertekenen dat hij, volgens mij, tegen m’n moeder wilde gebruiken in de rechtbank; de andere was met allerlei vage beschuldigingen en complottheorieën).
Heb je ook het contact verbroken met (1 van) je ouders?
3 keer stoppen met een studie
Accepteren dat ik toch echt autisme heb en dus dingen anders zal doen
Het contact verbreken met mijn vader (maar toen was ik een jaar of 10, heel jong nog dus)
De keuze moeten maken om 2 katten in te laten slapen. 1 van de 2 was echt mijn maatje en had ik sinds ik 1.5 was. Hij is alweer zo’n 13 jaar dood, maar mis hem bij vlagen nog steeds.
5 likes
Wat een verhalen! wow. Zo zie je maar. Zo een respons had ik niet verwacht toen ik dit topic opende. Thanx voor de openheid!
4 likes
Relatie verbreken met mijn ex.
Heftig om te lezen dat hier zoveel mensen de relatie met hun ouder(s) hebben verbroken.
Stoppen met mijn droomstudie om medische redenen en een wajong aan te vragen.
En wat recenter: hulp zoeken voor mijn PTSS. Ik ben er nog lang niet, maar ooit ben ik op het punt waar ik wil zijn. Dat weet ik zeker 
3 likes
Ik denk ook echt stoppen met mijn relatie, is nu bijna drie jaar geleden en kan eindelijk zeggen dat ik er over na kan denken en praten zonder een knoop in mijn maag.
1 like