Wow, ik voel me ook heel erg gepriviligeerd als ik dit allemaal zo lees.
Bij mij is denk ik het hardste het verbreken van een relatie geweest, waarbij ik iemands hart heb gebroken. Dat was natuurlijk ontzettend naar, maar niks vergeleken bij wat er hier verder voorbij komt. Ik vind jullie allemaal heel stoer en dapper 
Ik denk dat toch wel het besluit om de laatste kans om mijn vader te leren kennen voordat hij dood zou gaan niet te nemen. Heb hem nooit gekend en toen kreeg hij kanker wat hij niet zou overleven. Ik had hem in die laatste maanden nog van alles kunnen vragen, hem leren kennen maar ik heb er voor gekozen om het niet te doen. Op dat moment de juiste keuze? Ja, zeker weten. Nu heb ik er wel eens spijt van.
Kiezen om mijn eigen dromen waar te maken/volgen. Of permanent werken in het bedrijf van mijn ouders vanwege ziekte van mijn vader en moeder en een zwangere zus, waardoor ik eigenlijk niet echt meer een keus had
Hoe cliché het ook mag klinken, bepalen of je een huisdier laat inslapen of dat je het dier weer op laat lappen en niet weten wat het verdere verloop gaat zijn. Of het een korte opleving is of dat het dier nog enkele leuke jaren zal hebben.
Wat een heftige situatie zeg
Mijn moeilijkste beslissing ooit was het verbreken van het contact met mijn vader. Dit is nu 4 jaar geleden. Ik heb het er wel af en toe nog moeilijk mee maar omdat hij niet bepaalde stappen wil maken richting de verbetering van onze relatie, blijft het voorlopig zo.
Als ik al jullie beslissing lees, heb ik een heel makkelijk leven tot nu toe. Ik vond de beslissing om mijn huis te verkopen en baan op te zeggen om te gaan samenwonen moeilijk. Vooral de aanloop ernaartoe. Toen ik eenmaal de knoop had doorgehakt dat ik het ging doen, was het goed.
Verder heb ik heel veel respect voor mensen die het contact met een ouder hebben verbroken. Ik zie mijn vader nooit, maar ik wil niet degene zijn die het contact verbreekt. Met zijn verjaardag stuur ik dus nog een kaart (zolang hij dat met mijn verjaardag ook doet)⊠Vaak belt hij daarna, terwijl dat voor mij niet meer per se hoeft.
Hulp zoeken omdat ik zo vast zit met mezelf en ik mezelf echt geen raad meer weet en niet meer weet hoe ik mezelf hieruit moet helpen.
Om nu voor mezelf en mijn zoontje te gaan kiezen 
Met alleen nog een paar vakken + scriptie te gaan besloten om te stoppen mijn opleiding. Nog geen seconde spijt van gehad trouwens.
Stoppen met mijn hbo opleiding (in het 4e jaar!!) omdat ik ziek was
Lijkt me lastig. Sterkte!
Het uitmaken met mijn vriend na 10 jaar en onze levens die compleet vervlochten waren met elkaar.
Daarna ontzettend opgebloeid.
Nadat mijn oma (plotseling) overleden was: wel of niet kijken in de kist.
Mijn oma en ik hadden de allersterkste band ooit en was voor mij zoân belangrijk persoon. Was verrot toen ze overleden was en had direct besloten dat ik haar niet dood wilde zien. Toen allerlei mensen tegen mij zeiden dat het âgoedâ was om afscheid te nemen en dus toch te kijken en ik niet meer terug kon komen op de beslissing heb ik toch gekeken. (Zo labiel als ik was mij daarin laten sturen door mensen die het echt goed bedoelden).
Grootste.fout.ooit. Ik had haar zo graag juist willen herinneren zoals ze was. Niemand heeft tegen mij gezegd dat je natuurlijk ook niet meer terug kan als je wél heb gekeken.
Het uitmaken met mijn ex vriend. Absoluut.
Ik bewonder jou zo enorm. Wat een doorzettingsvermogen ook om toch te blijven studeren.
Erg om te lezen dat zoveel van jullie de band met een familielid hebben moeten verbreken. Dat heb ik gelukkig nog niet hoeven doen, wel heb ik de banden met sommige familieleden laten verwateren en me minder laten binden aan ze nadat ik heb gezien dat ze niet goed zijn voor mij en andere familieleden.
Een beslissing die ik moest maken (of eigenlijk gemaakt was voor mij door een uitschrijving) is stoppen met mijn studie. Ik moest nog een scriptie schrijven en had een paar herkansingen, maar ik kon niet meer. Ik was op. Burn out, geen zelfvertrouwen, nog minder energie en grote financiele gevolgen, maar wel een goede beslissing. Nog een moeilijke beslissing was om te blijven werken of vrijnemen om aan mijn herstel te werken. Besloten om te blijven werken waardoor het herstel langer duurde, maar ik overtuigd was dat ik in een depressie zou raken als ik met alles moest stoppen. Stoppen met studie was al een klap, werk opgeven kon ik niet. Heb jarenlang het gevoel gehad dat ik heb gefaald, maar ben er sterker uitgekomen en weer fulltime (regelmatig weken van 50 uur) aan het werk en zelfs aan het nadenken om weer te gaan studeren.
Het uitmaken met mijn ex. Hoewel we zo gek op elkaar waren (en altijd zullen zijn) kan ik niet leven met de manier waarop hij zijn leven leidt. Ik heb er zoân schuldgevoel aan gehad dat ik voor mezelf koos. Ik hoop nog altijd dat dat schuldgevoel minder wordt met de tijd:)
In therapie gaan voor mijn angststoornis, toen ik eindelijk ging inzien dat ik het in mijn eentje niet op ging lossen.
Stoppen met mijn studie, ondanks het feit dat ik alleen mijn scriptie nog moest.
En besluiten om nooit meer in contact te willen komen met de familie van mijn vaders kant en dus ook nooit meer naar dat land te gaan, gecombineerd met de dag dat ik besloot me niks meer van mijn vaders emotionele gemanipuleer aan te trekken omdat hij niets over mijn leven te zeggen heeft. We hebben nog wel contact, maar ik zal dus niet meer bij hem aankloppen voor mentale steun.
Alledrie heel moeilijk, maar wel de beste beslissingen die ik voor mân mentale gezondheid had kunnen maken.
Ontslag nemen omdat werken niet meer ging door ziekte.
Ontslag nemen en toegeven dat ik er mentaal door heen zat.
Kiezen voor mezelf en daardoor mensen âlaten vallenâ/contact verwateren.