Ja, ik snap je bezorgdheid voor het kind zeker wel, maar ik vind het nogal wat om dan te denken dat iemand het daardoor niet zou mogen of zou kunnen. Ik heb zelf psychische problematiek (en helaas mijn familie ook), en ondanks dat ik dat heel heftig vind en vond, vind ik het ook heel heftig als mensen daardoor zouden vinden dat ik niet aan kinderen zou mogen of horen beginnen. Moeten we dan voor de rest van haar leven gedoemd zijn om de gevolgen van haar psychische kwetsbaarheid te dragen en geen mama te mogen worden?
We zullen altijd gevoelig blijven voor een terugval, maar voor hetzelfde geld doet haar juist heel goed - zoals het ook vaak gaat. Daarnaast is ze nu gewoon gezond en stabiel (volgens mij was die terugval nog voor Hunter toch?) heeft een partner en netwerk die er ook voor haar is, etc.


