Het hangt samen met het bewustzijn van hun eigen collectieve verleden en de wijze waarop ze zichzelf/hun land/de cultuur willen behouden. Je zou het kunnen zien als een extreme rechtvaardiging van (bijna) alle mogelijke middelen om het volk niet weer slachtoffer te laten worden. Alleen eindigt dat er vaak in dat ze dan zelf de agressor worden, maar wel altijd uit een oogpunt van het eigen volk beschermen en eigen behoud, hoe krom dat ook lijkt voor een buitenstaander.
In de ogen van veel Israëliërs voelt het ook veel dreigender dan dat wij dat van buiten zien, juist vanwege dat verleden. En daarom krijg je ook die extremere reactie, het is niet dat ze besloten hebben “oké deze ronde zijn wij de baddies, boeie dat we beter zouden moeten weten”, het is eerder dat buitensporig optreden tegen kleinere (mogelijke) bedreigingen genormaliseerd wordt met de gedachte “we kunnen dit niet opnieuw laten gebeuren met ons”.
Het is nog veel complexer dan dit, maar het is niet bewust zo hypocriet als het lijkt zeg maar.