Same here. Ik woon ook nu pas samen, en wil op dit moment echt nog geen kinderen en hij ook niet en dat stresst me wel omdat de klok wel gaat lopen binnenkort.
Ja, dit is denk ik het belangrijkste en ook heel logisch eigenlijk. Het gebeurt toch wel, dus ik moet me gewoon niet zo druk maken.
Dit is ook zeker waar. Ik heb alleen het gevoel dat die voordelen toch minder zwaar wegen dan de fijne dingen die ik nu heb, maar dat kan ik nog helemaal niet weten natuurlijk.
Oh lol ja mijn vriend is jonger dan ik, ik denk serieus dat dat meespeelt.
Hier heb ik ook veel aan, dankje! Soms word ik ook wel moe van die drang om jong te moeten blijven. Ik heb nu ook altijd dat ik jaloers ben op pubers, terwijl dat echt niet per se een fijne periode in mijn leven was. Die rust en alles kunnen loslaten lijkt me wel heel fijn.
2 likes
Ik vind het vooral erg, dat ik het dus blijkbaar vervelend vind dat ik rimpels krijg? Grijze haren had ik al erg vroeg en worden er gelukkig niet veel meer dus het valt niet op en ik verf ze toch regelmatig. Maar rimpels en dan met name een frons rimpel? Dat vind ik dan in een keer not done. Ik wil niet ijdel zijn, maar ben het blijkbaar toch.
Verder merk ik eigenlijk na mijn 25e dat ik steeds beter ben gaan reflecteren en ik kijk soms echt met pijn op dingen terug dat ik denk had ik maar zus, had ik maar zo. Maar het heeft er ook voor gezorgd dat ik meer in het nu leef en besef dat het leven kort is en dat als ik er iets van wil maken ik dat nu moet doen. In dat opzicht vind ik het dan dus weer totaal niet vervelend om ouder te worden en ben ik eigenlijk vooral benieuwd wat de tijd gaat brengen nu twee jaar later. Ik huur, ben alleen, geen kinderwens. Wie weet waar ik over vijf jaar sta. Het beangstigd me juist niet dat ik niet helemaal voldoe aan de eisen van de maatschappij van iemand van 27. Ben er (meestal) juist gelukkig mee en hoop zo ouder te mogen worden.
Wel heb ik soms het gevoel alle controle te verliezen. Ik ben vergeetachtiger geworden, heb moeite mijn huishouden bij te houden, meer gaan drinken/uitgaan etc.- wat roekelozer geworden denk ik. En af en toe ben ik dan toch weer even bang, maar dat hoort er bij denk ik. Dat schrijf ik toe aan de quarter lifecrisis haha.
Ik vind ouder worden vooral eng als in de gedachte dat mensen om je heen een relatie krijgen, trouwen en kinderen krijgen. Dat benauwd mij soms wel, dat ik nu beetje in de fase ben aangekomen, en dat ik bij geen van 3 opties nog niet ben aangekomen. Angst om alleen over te blijven 
Wel vind ik het veel fijner om wat zelfverzekerder in het leven te staan, als ik nu terug kijk naar 5 jaar geleden was ik echt super onzeker. Nu heb ik zoiets van, boeien, maakt toch niet uit wat iemand ervan vind, en denk dus niet super veel na om kleine onnozele dingen
3 likes
Ik herken dat ik pijn voel over wat ik allemaal anders had moeten doen, en dat het nu te laat is om er nog wat aan te veranderen. Ik vlieg echt bij de muren op bij die gedachte. Het is net alsof ik altijd aan het wachten ben geweest tot mn leven begon, en nu opeens het leven al voorbij is ofzo? Klinkt wat dramatisch, maar ik had veel minder afwachtend moeten zijn steeds.
2 likes
De gedachte dat mijn ouders op mijn leeftijd al zwanger waren van mijn broer, heftuug. Vooral omdat dat echt een ver-van-mijn-bed-show is. Daar zit ik dan met mijn leven 0 op orde, living the yolo life.
Aan de andere kant vind ik het ook heel fijn dat ik dit allemaal nog niet heb. Ik krijg het ziek benauwd van vrienden die nu een koophuis hebben en hun puberteit en studentenleven hebben overgeslagen. Ik maak nu wel echt leuke dingen mee. Plus ik zie er jong uit, dus niemand schat mij mijn echte leeftijd. Kan soms nog steeds door als 18 jarige haha!
2 likes
Tenzij je 70 bent, lijkt me dit nogal heftig. Je leven al voorbij?
Ik heb dat gevoel een tijd lang gehad tot ik besefte dat door zo te denken ik alleen maar stil bleef staan en je leven uiteindelijk nog niet ‘begint’. Het was veilig om in het verleden te blijven hangen, maar het lost niets op. Dat heeft alleen tijd nodig. Het leven is echt nog niet voorbij 
3 likes
Hier kan ik ook over mee praten. Ik vind het ook moeilijk dat de meeste mensen van mijn leeftijd samen wonen, getrouwd zijn, kinderen hebben etc. Ik ben single en ik heb soms echt het gevoel dat ik achterloop. Ik zou echt heel graag een leuke relatie willen. Mijn vorige relatie was namelijk niet zo leuk.
En is het puur tijd waardoor je uit die gedachtegang bent gekomen? Want ik gun mezelf die tijd niet denk ik, juist omdat ik me oud voel. En ik wil wel heel graag uit dat spijtgevoel komen, maar het komt steeds terug
Ik overdrijf idd graag, maar het studentenleven van yolo en alles nog kunnen want je bent jong en het maakt allemaal niet meer uit is wel daadwerkelijk voorbij ben ik bang:(
Ja tijd, maar ook ziekte van mij vader die altijd erg veel spijt had en plotseling de dood in de ogen keek. Hij is daardoor geen leukere man geworden (jaloers en hangend in wat als…) en toen heb ik eens naar mezelf gekeken en herkende ik veel van mijzelf terug maar nog niet zo extreem. Dat vond ik mega erg en nu 2 jaar later kan ik zeggen dat dat niet meer zo is.
Is het te laat om iets te doen aan de dingen waar je spijt van hebt? Of iets anders te veranderen waardoor je positiever naar de toekomst kunt kijken?
Blijkbaar lopen we tegenwoordig allemaal achter: https://www.volkskrant.nl/mensen/eigen-huis-vaste-baan-kinderen-twintigers-beginnen-er-steeds-later-aan~b83d743f/
Maar we zijn dan ook een andere generatie, met andere omstandigheden en mogelijkheden dan de vorige. (https://www.volkskrant.nl/columns-opinie/stop-met-het-framen-van-twintigers-een-failliet-systeem-raakt-iedereen~bef896d1/)
Ik voel me ook wel ‘oud’ hoor, in die zin. (Edit: ik ben 28.) Ik heb geen huisje/boompje/beestje/BAAN. Niets eens uitzicht daarop. Die vastigheid ga ik voorlopig nog niet hebben.
O en wat betreft katers die langer duren… Dat is wel een beetje jammer inderdaad. Iemand nog tips?