Ik vind ouder worden vooral eng als in de gedachte dat mensen om je heen een relatie krijgen, trouwen en kinderen krijgen. Dat benauwd mij soms wel, dat ik nu beetje in de fase ben aangekomen, en dat ik bij geen van 3 opties nog niet ben aangekomen. Angst om alleen over te blijven
Wel vind ik het veel fijner om wat zelfverzekerder in het leven te staan, als ik nu terug kijk naar 5 jaar geleden was ik echt super onzeker. Nu heb ik zoiets van, boeien, maakt toch niet uit wat iemand ervan vind, en denk dus niet super veel na om kleine onnozele dingen
Ik herken dat ik pijn voel over wat ik allemaal anders had moeten doen, en dat het nu te laat is om er nog wat aan te veranderen. Ik vlieg echt bij de muren op bij die gedachte. Het is net alsof ik altijd aan het wachten ben geweest tot mn leven begon, en nu opeens het leven al voorbij is ofzo? Klinkt wat dramatisch, maar ik had veel minder afwachtend moeten zijn steeds.
De gedachte dat mijn ouders op mijn leeftijd al zwanger waren van mijn broer, heftuug. Vooral omdat dat echt een ver-van-mijn-bed-show is. Daar zit ik dan met mijn leven 0 op orde, living the yolo life.
Aan de andere kant vind ik het ook heel fijn dat ik dit allemaal nog niet heb. Ik krijg het ziek benauwd van vrienden die nu een koophuis hebben en hun puberteit en studentenleven hebben overgeslagen. Ik maak nu wel echt leuke dingen mee. Plus ik zie er jong uit, dus niemand schat mij mijn echte leeftijd. Kan soms nog steeds door als 18 jarige haha!
Ik heb dat gevoel een tijd lang gehad tot ik besefte dat door zo te denken ik alleen maar stil bleef staan en je leven uiteindelijk nog niet ābegintā. Het was veilig om in het verleden te blijven hangen, maar het lost niets op. Dat heeft alleen tijd nodig. Het leven is echt nog niet voorbij 
Hier kan ik ook over mee praten. Ik vind het ook moeilijk dat de meeste mensen van mijn leeftijd samen wonen, getrouwd zijn, kinderen hebben etc. Ik ben single en ik heb soms echt het gevoel dat ik achterloop. Ik zou echt heel graag een leuke relatie willen. Mijn vorige relatie was namelijk niet zo leuk.
En is het puur tijd waardoor je uit die gedachtegang bent gekomen? Want ik gun mezelf die tijd niet denk ik, juist omdat ik me oud voel. En ik wil wel heel graag uit dat spijtgevoel komen, maar het komt steeds terug
Ik overdrijf idd graag, maar het studentenleven van yolo en alles nog kunnen want je bent jong en het maakt allemaal niet meer uit is wel daadwerkelijk voorbij ben ik bang:(
Ja tijd, maar ook ziekte van mij vader die altijd erg veel spijt had en plotseling de dood in de ogen keek. Hij is daardoor geen leukere man geworden (jaloers en hangend in wat alsā¦) en toen heb ik eens naar mezelf gekeken en herkende ik veel van mijzelf terug maar nog niet zo extreem. Dat vond ik mega erg en nu 2 jaar later kan ik zeggen dat dat niet meer zo is.
Is het te laat om iets te doen aan de dingen waar je spijt van hebt? Of iets anders te veranderen waardoor je positiever naar de toekomst kunt kijken?
Blijkbaar lopen we tegenwoordig allemaal achter: https://www.volkskrant.nl/mensen/eigen-huis-vaste-baan-kinderen-twintigers-beginnen-er-steeds-later-aan~b83d743f/
Maar we zijn dan ook een andere generatie, met andere omstandigheden en mogelijkheden dan de vorige. (https://www.volkskrant.nl/columns-opinie/stop-met-het-framen-van-twintigers-een-failliet-systeem-raakt-iedereen~bef896d1/)
Ik voel me ook wel āoudā hoor, in die zin. (Edit: ik ben 28.) Ik heb geen huisje/boompje/beestje/BAAN. Niets eens uitzicht daarop. Die vastigheid ga ik voorlopig nog niet hebben.
O en wat betreft katers die langer duren⦠Dat is wel een beetje jammer inderdaad. Iemand nog tips?