Ik droomde dus laatst dat ik zwanger was en het voelde zo echt en ik wilde zo graag een baby toen ik wakker werd. En een paar dagen later nog steeds wel eigenlijk.
Maar ik ben dus zo single als maar kan en tegelijkertijd moet ik ook weer niet aan die verantwoordelijkheid denken nu…alsof ik nog niet volwassen genoeg ben haha (ik ben bijna 32 maargoed). Ik word momenteel ook wel echt doodgegooid met zwangerschapsaankondigingen/ geboren baby’s op elke vorm van social media, dus dat zal het ook wel zijn. Dat steekt ergens een beetje, voelt als een ver van m’n bed show.
En ik ben dus eigenlijk afgelopen jaar juist gaan twijfelen of ik wel echt kinderen wil. Ik wil eigenlijk gewoon vooral een baby maar niet per se dat zo’n baby dan ook ouder/ een puber wordt etc. Maar weet niet of die twijfels zijn omdat ik echt twijfel of ik t wil of dat t meer is dat ik twijfel of ik wel in staat ben om goed een kind op te voeden. En twijfels of ik wel iemand vind waarmee ik een kind zou willen en die dat ook met mij wil (en dan nog even los van of het ons dan überhaupt gegund zou zijn).
Begin juni '22 heb ik een paar belangrijke werkdingen waarbij het niet handig is als ik er dan niet ben. Dus ik zat met vanaf okt/nov beginnen in mijn hoofd, maar aan de andere kant hoe groot is de kans dat het na één keer raak is en hoe onoverkomelijk is het dan. Haha waar een mens zich al niet druk om kan maken 
zit echt al een jaar te wachten op de ‘go’ van mijn vriend en word soms he-le-maal gek van mezelf, echt vreselijk.
want het is wel een definitief iets, een kind.
Voel me soms een beetje bedrogen en hierdoor twijfel ik ook vaak aan mezelf en of het misschien aan mij ligt dat hij het nu niet lijkt te willen.