Ik heb geen flauw idee of dat haalbaar is. Het beleid slaat natuurlijk kant noch wal, maar het virus is helaas nog steeds onvoorspelbaar. Ik weet niet echt of ik goed onder woorden kan brengen wat ik voel en bedoel want mijn hoofd zit erg vol, maar hier een poging:
Ik begrijp dat mensen denken dat het niet meer vol te houden is, en liever zouden zien dat de samenleving weer is wat het was. Maar het zorgpersoneel (en onderwijs, politie brandweer etc, maar daar weet ik zelf minder van) gaat gewoon door, met alle gevolgen van dien. Voordat de zorg uit deze crisis is; dat gaat nog even duren. Er moet continue rekening gehouden worden met opschaling en dat is stressvol. Ik voorzie voor mijzelf en mijn collegaās ook lange termijn effecten, die we pas gaan merken als de druk eraf gaat. Blijkbaar kan je vrij lang in de overlevingsmodus handelen.
Een virus houdt geen rekening met mensen, gevoelens of rationaliteit. En; misschien een hele impopulaire mening van mijn kant; je kunt meer dragen dan je denkt. Ergens heel hard tegenaan schoppen kost gewoon meer energie dan met de stroom meegaan. Maar dat willen veel mensen niet meer. Wat ik ergens ook kan begrijpen, want je leeft maar 1x en je wil daar zoveel mogelijk uit halen. Maar mijn hart breekt voor oa mijn oma die nu, op haar 86e, een half jaar moet wachten op haar nieuwe knie. En voor mijn kwetsbare patiƫnten die niet meer in hun vertrouwde omgeving behandeld kunnen worden. Zij verdienen ook een kwalitatief leven en dat is nu en voorlopig niet mogelijk.
Het is niet gezegd dat dit nooit meer gaat gebeuren. Ik hoop wel dat er in de toekomst anders gekeken wordt naar het omgaan met zoān virus. Bedrijven en individuen mogen imo in de basis niet meer de dupe zijn van een falend systeem. Ik begrijp de reden achter bepaalde regels en de maatregelen soms ook niet. Maar ermee stoppen en zien waar het schip strandt, dupeert (alweer) de groep mensen die er de afgelopen twee jaar voor iedereen zijn geweest.