Mijn ouders zijn beiden nogal van het kletsen en mijn man is een beetje introvert en niet zo van de ‘small talk’ dus dat gaat niet zo heel goed samen. Volgens mij voelen mijn ouders zich daardoor best opgelaten (als er stiltes vallen)
Onze families aan beide kanten hebben alles afgeblazen. Te veel mensen en in zo’n kerstdiner-setting is het lastig afstand houden. Bij m’n schoonfamilie had het wat betreft de regels gekund, maar veel kleine (basisschool)kinderen, dus toch besloten het uit te stellen.
Maar ken eigenlijk vrij weinig mensen in m’n omgeving die de plannen hebben aangepast.
De vader van mijn man leeft niet meer en hij heeft geen contact met zijn moeder. We grappen weleens dat hij dan mijn ouders of specifiek mijn vader een beetje leent als ze samen iets gaan klussen. Vind mijn vader heel leuk en ik en mijn broertje missen totaal het klus-gen. Maar het is soms ook wel heel verdrietig voor mijn man om mijn familie dan zo samen te zien. Wordt het nog duidelijker dat hij dat niet heeft en nooit heeft gehad.
Mijn broertje en ik zijn echt tegenovergestelde persoonlijkheden dus dat botst nog wel eens, zeker met alcohol erbij. Tot nu toe konden we ons met kerst altijd inhouden maar dat lukte dit jaar niet helemaal.
Ik denk dat iedereen dat wel is. Volgens mij zijn er best veel woorden die voor ons al normaal zijn validistisch. En ik denk niet dat ieder valide persoon zich er 24/7 van bewust is wat een invalide persoon niet kan. Want anders waren er al heel veel dingen aangepast in onze maatschappij.
Grote kans dat dit het bij mij nu ook wordt.
- Fiets
- Auto
- Scooter/brommer
- Motor
- Anders
0 stemmers
- Ja
- Nee
0 stemmers
- 0-5
- 5-10
- 10-15
- 20+
- Ik heb nog geen rijbewijs.
0 stemmers
- 1
- 2
- 3
- 4+
0 stemmers
Rijbewijs 15-20 jaar (maar dichterbij 15, dus gekozen voor de optie eronder).
Dit zijn allemaal dingen die iemand nooit zou moeten horen! Jeetje wat enorm naar en verdrietig…
Meer dan 20 jaar, als enige in de poll. Had al wel door dat ik iets ouder ben dan de gemiddelde forummer hier maar dit is wel heel confronterend
Oh wacht, de poll is pas net geplaatst, dat geeft hoop op andere 20+ ers
Ik heb een elektrische scooter. Echt leuk
Doet me eraan denken dat ik nooit ben vergeten dat ik op t forum las dat iemand geen enkele goede reden zag om een wasdroger te hebben.
Nou ik hoop voor je dat je altijd de kracht zal hebben om was op te hangen, dacht ik toen. Of een butler ofc.
@Eddie en als je dan “beter” bent (volgens wie beter, en wat is beter?), oftewel als je een behandeling hebt gehad en die klaar is en je officieel bent genezen. Dan gaat de buitenwereld ervan uit dat het klaar is en weer allemaal goed.
Ondanks dat je nog steeds leeft met de gevolgen, langdurige bijwerkingen en alle mentale shit die daar bij hoort. Dat wordt dan niet begrepen, want :“je bent toch genezen”
Ik heb een stuk taart geannexeerd
Denk dat het ook uitmaakt of je ziet hoe het echt ingrijpt op het dagelijks leven van iemand. Vaak zien mensen alleen de goede dagen of momenten, waardoor al snel een vertekend beeld ontstaat bij bijv. een chronische ziekte. Is geen excuus overigens. Moet zeggen dat ik wat dat betreft ook best veel heb geleerd door hier mee te lezen. Denk dat meer in het algemeen mensen het moeilijk vinden om hun eigen kwetsbaarheid onder ogen te zien (het kan iedereen gebeuren), terwijl dat juist de basis kan vormen van solidariteit.
Of het vergelijken met elkaar
Die is ook autistisch en die kan wel voltijds werken, hoezo kan jij dat niet
En het frustrerende is dat jij jezelf ook vaak genoeg vergelijkt met anderen die hetzelfde hebben, dus krijgen jouw negatieve gedachtes meer waarde hierdoor.
Never forget de arbeidsdeskundige van het UWV die tegen me zei: “maar ik zie niks aan je, als je nou je been gebroken had ofzo…”. Thanks vriend, volgens mij ligt heel mijn GGZ dossier voor je inclusief vastgestelde persoonlijkheidsstoornissen, maar de volgende keer doe ik wel ff gips om mijn been.
Ik heb vorig jaar ook een jaar op de wachtlijst van de plaatselijke GGZ gestaan “want het zag eruit alsof het wel goed met je ging”. Alsof ik me voor de lol had laten doorverwijzen?! En dit zijn dan nog maar de professionals he.
Ik weet nog dat ik tegen mijn manager zei dat ik liever tegen een boom aan rijd en 2 gebroken benen heb dan een burn-out. Omdat het gewoon zo onbegrepen voelt want je ‘ziet’ niks.
Het scheelt dat ik het autisme diagnose pas op mijn 21ste kreeg. Als ik dat begin van mijn puberteit had gekregen, had ik waarschijnlijk dat wel gedaan