Mijn kind had dus een fase dat hij begon te janken om het janken, bij afscheid nemen op het kinderdagverblijf. Blijkbaar floepte ik er toen een “niet huilen” uit en werd ik even tot de orde geroepen door de leidster, die zei “huilen mag altijd, emoties tonen is niet erg” dus sindsdien probeer ik er wel beter op te letten. Ik denk wel dat het - in de extreme doorgetrokken - kan leiden tot emotieregulatieproblemen, maar er zijn nog zo veel situaties te bedenken die hieraan bijdragen.
Ik probeer wel echt bewust te kijken naar mijn kind en de emotie en wat hij dan van mij als moeder nodig heeft en ook daarop te reageren.
Als ik zelf gewoon kalm ben en haar laat uithuilen, gaat de boosheid het snelst voorbij waardoor we het kunnen bespreken. Dusja, voor een voorbijganger ziet het er waarschijnlijk uit of ik er niets aan doe.