Teach me master Echt het moeilijkste ooit vind ik dat.
Heeft bij mij ook even geduurd hoor!
En ik zeg niet dat ik nooit meer een leuke relatie wil. Als het op mân pad komt sta ik er voor open. Maar ben er helemaal niet meer mee bezig of naar op zoek. En dat voelt heel goed!
Richt je âgewoonâ op jezelf. Op je vrienden, familie, werk, sport, hobbyâs. Er is zoveel meer in het leven dan het wel of niet (aandacht) hebben van een man. Stop al die energie die je op een man zou richten lekker in jezelf.
amen
Ja dit is natuurlijk een heel fijne, relaxte en positieve houding naar jezelf en je leven toe, en ben het helemaal eens met wat je zegt. Maar daarnaast denk ik dat het ook heel normaal en menselijk is om te voelen dat je soms graag een partner naast je wilt, dat je wilt thuiskomen en je verhalen van de dag of je avond wilt delen met iemand die thuis âop je wachtâ (klinkt heel cliche I know). Ik denk gewoon dat de meest gezonde instelling is om te proberen erin te staan zoals jij het omschrijft, maar jezelf ook toestaan om te voelen dat je af en toe een partner mist en te accepteren dat dat gemis er nu eenmaal ook is en dat dat niet zwak of stom of onwenselijk is.
Of iemand die voor je zorgt als je ziek bent en je troost als je een rotdag hebt.
Lol zo dom, ik las je zin alsof je bedoelde âmen should be more decentâ
Wat helaas ook waar is
Heb je eventueel boeken gelezen die je hierbij hebben geholpen?
Ik vind het echt lastig dat ik een soort âslaafâ ben van mijn verlangen naar deze specifieke man. Het gaat ook meer om dat verlangen naar verbinding met hem, want mân verstand zegt wel dat ik echt een sukkel ben en dat hij het Ă©cht Ă©cht Ă©cht niet voor mij is. Maar mân hart zegt iets anders
Je kan boeken lezen tot je een ons weegt maar volgens mij moet jij voor jezelf besluiten dat het klaar is en daar naar handelen. Stoppen met bezig zijn met iemand en jezelf niet meer toe staan daar elke dag aan te denken. Overal verwijderen zodat je ook niet meer geconfronteerd wordt met hem. En ja dat is allemaal moeilijk maar je leven wordt er ook niet makkelijker op als je elke keer blijft hangen in dit verlangen en verdriet.
je vroeg het niet aan mij maar ik ben nu het boek loud van drew afualo aan het lezen. het gaat niet specifiek over dit onderwerp, maar ze behandelt het wel. ook het aandacht geven aan mannen die het niet verdienen in het algemeen, et cetera. aanrader maar love haar sowieso
Ik vond de podcasts van Louise Rumball (Healing Honeys) altijd wel prettig, veel over (anxious) attachment en de rol van je zenuwstelsel bij daten.
Maar dit werkt toch als een roze olifant? Tenminste dat was bij mij zo, enige wat uiteindelijk echt helpt is verwijderen en blokkeren.
Je kunt je gedachten ergens wel corrigeren denk ik. Tenminste, als ik heel erg bezig ben met een man kan ik daar echt wel veel hersenruimte aan besteden. Piekeren, nadenken over een bepaald gesprek, bedenken hoe dingen âzouden kunnen zijnâ. Dan kun je wel streng tegen jezelf zijn en zeggen dat je daarmee moet kappen. Kan hij soms nog wel ineens in je gedachten voorbijkomen, maar het is dan aan jezelf om die gedachte af te kappen en er geen extra tijd/energie aan te besteden. Dat helpt echt en na een tijdje ben je wel afgekickt.
Ja dat zou het beste zijn, maar ik kan deze persoon niet verwijderen en blokkeren want een kind samen
Nee maar wel stoppen met volgen op social media bijv. Mogelijkheden genoeg om het te beperken tot wat noodzakelijk is omdat jullie samen een kind hebben. Ik zou voor jezelf echt grenzen stellen aan op welke manier en in welke mate je bezig bent en blijft met hem.
Kunnen jouw buren vanavond bij jou mee eten als ze dat zouden vragen rond 17.00?
- Ja, kan wel
- Ja, even een paar kleine aanpassingen en misschien langs de winkel maar geen probleem
- Ja, beetje vreemd wel maar vooruit
- Nee, dat zal niet gaan vanwege iets
- Nee, het zou wel kunnen maar ik wil het niet dus ik wijs dat (vriendelijk) af
0 stemmers
Ik heb echt irritante kut buren, het type dat zegt âje mag op zondag je auto niet wassenâ, dus nee dankje.
Ja, zeker. Ik heb ook niemand zwak genoemd. Ik snap dat die gevoelens er ook zijn en ik benoem ook dat ik het niet uit de weg zou gaan. Maar de instelling waarin ik nu zit, en dat is ook dat ik het niet mis om in de avond tegen een volwassene te praten omdat ik dat ook met mân vriendinnen kan, is gewoon heel fijn.
Oh nice, vind haar ook heel leuk, zie dat ze haar boek zelf heeft ingesproken als luisterboek op Spotify. Dus die ga ik luisteren.
ja iedereen heeft toch behoefte aan mensen dicht bij en gezien en gehoord en geliefd worden, juist het missen van echte waardering en connectie is waar de ~movement vandaan komt.
ik denk dat een onderdeel van decentering men juist community om je heen bouwen is en je leven niet meer inrichten naar het binaire beeld van of een (mannelijke) partner hebben of âalleen zijnâ. dat je niet afhankelijk ben van 1 man/partner om je verbonden en mens te voelen.
bepaalde delen van âdecentering menâ zijn imo niet los te zien van grotere maatschappelijke kwesties zoals in dit voorbeeld individualisering en verlies van saamhorigheid, je moet het denk ik niet zien als jezelf van alles ontnemen maar ruimte maken om iets nieuws te bouwen/creĂ«ren.
Jij verwoordt het beter dan ik helemaal mee eens.