Ik ken het ook van huis uit, en moet mezelf ook wel eens toespreken dat het voor mij nu niet van belang is. Ik krijg geen geldproblemen als een koffie wéér duurder is geworden. De enige bij wie ik dus schaamteloos kan zeiken hoe duur iets is, is mijn familie 
Maar ik vind het er zelf al niet gezelliger op worden ook al denken/zeggen we beiden hetzelfde. Je legt er dan samen zo de focus op.
Met ander gezelschap houd ik mezelf in, maar ook inwendig vind ik het een vervelend gevoel. Want wtf heb je eraan om bij stil te staan en je erover te verbazen of in mijn geval dus te ergeren.
Dit gaat dus over het geval dat je géén geldproblemen hebt, als je wel krap bij kas zit vind ik uitspraken daarover doen logisch(er).
Ik snap bij mijn familie ook waar het vandaan komt; elke uitgave overwegen was nodig om rond te komen, maar ik weet niet of het nodig was om dan uit te spreken.
Óf je komt tot de conclusie dat het eraf kan, óf je komt tot de conclusie dat het niet eraf kan en dan moet je je daar ook gewoon bij neerleggen en niet wél doen maar dan alsnog erover tegen je kinderen blijven uiten. Ja dit ijsje x aantal gezinsleden veel geld, maar het wordt er niet lekkerder van zo? Je voelt je eerder schuldig.
Ben jij er vanaf gekomen? (Of hoe ook @Kauai. Of kan dit misschien beter in een topic dat specifiek over geld gaat? Want ik kan me voorstellen dat het voor mensen die weinig tot niks te besteden hebben heel dom is om over te lezen)
