Weet je zeker dat het klopt met je verhuisdatum en wanneer de vergoeding wordt uitbetaald?
Bij mij loopt de reiskostenvergoeding een maand achter, dus ik krijg mijn reiskostenvergoeding over oktober pas eind november uitbetaald.
Overigens krijg ik ook maar 10 cent per kilometer (ook in een sector met grote personeelstekorten) dus moet ik iedere maand zelf flink bijleggen. Vind dat ook echt idioot, maar heb het net als jij erg naar m’n zin op m’n werk dus wil ook niet zomaar wisselen.
Ik vond m’n werk altijd heel leuk. Tuurlijk frustraties en moeilijke dingen (en soms drama) hoort erbij maar ik heb nu echt 0 zin meer. Door verschillende omstandigheden gaat het niet echt goed met het bedrijf, werk ik weer met minimum / geen budget, niemand deelt de info die ik nodig heb om m’n werk te doen, het is echt leuren om maar beetje info en daar heb ik eigenlijk genoeg van.
Maar, heb eigenlijk ook niet echt de motivatie om iets anders te zoeken. Ik heb wel echt hele leuke collega’s en een assistent waar het enorm mee klikt en goede secundaire voorwaarden. Ik heb me best een tijd alleen gevoeld en ben bang dat ik bij een nieuw bedrijf datzelfde weer heb.
Sorry ik moet dit even kwijt en wist even niet zo goed waar anders.
Is het ook niet zo dat de eerste zoveel kilometer voor jezelf zijn?
@Shadina Ja, dat zit er. Max 60 km per dag, daar kom ik ook overheen.
@L.C 9 oktober, dus er missen 5 werkdagen (SV-dagen)
@quarterlife Er staat niet in de regeling dat dat van toepassing is als ik verder van huis verhuis, dus ik ga daar niet vanuit. Ik had uitgezocht dat een traject vrij voor mij het meest voordelige zou zijn; 295 euro. Onderwijs heb ik inderdaad ook in gewerkt, dat was net zo’n drama. 
@Sundance Oh dat zou ook nog een optie kunnen zijn. Nou goed, even afwachten wat de salarisadministratie me gaat vertellen.
Nee maar ze kijken naar hoeveel km van werk je af woont. Dus je krijgt niet automatisch 60 km per dag vergoed als je maar op 15 km enkele reis woont bijvoorbeeld (dan krijg je max 30 per dag). Dus ik weet niet of je recent verder weg bent verhuisd, maar dan zou het misschien kunnen dat je dus voor een deel van de maand op minder km afstand woonde waardoor je dus ook minder vergoeding hebt gekregen.
Nee is ook zo maar is voor het eerst in de tien jaar dat ik werk dus voelt beetje vreemd. Heb ook een (relatief) nieuwe manager waar het wat stroef mee loopt dus zal wel beetje alles samen zijn. Dankjewel voor dit in ieder geval, soms gewoon fijn om van iemand anders te horen dat het er mag zijn.
Dit berichtje had ik even nodig als reminder. Motivatie van niks laatste tijd. Stoppen kan niet ivm de rekeningen en zo slecht is het hier ook niet.
Ik ben blij met m’n nieuwe werk, maar als ik zie wat mijn vriend betaald krijgt voor het werk wat ik hiervoor ook deed dan word ik daar wel sad van. Ik verdien nu weer evenveel als 7 jaar terug en ben niet minder gaan werken oid dus soms maakt dat dat ik toch minder blij ben met m’n werk.
Hij krijgt loonsverhoging op loonsverhoging en oke, hij werkt wel onregelmatig dus die toeslag mis ik sowieso en ik vind het ook fijn om nu regelmatig te werken. Maar au. Het scheelt echt veel.
Geen ervaring mee maar: gewoon doen! Je moet nog 40 jaar werken, liever in iets dat je leuk lijkt dan je dagen slijten op kantoor als dat je niet ligt (en 30+ waar hebben we het over, als je nou 60 was snap ik de twijfel hoor maar come on).
Er is een tekort dus daar zullen ze vast wel op zitten te wachten! En je denkt aan een bol opleiding lees ik, maar je kunt ook bbl doen (gewoon werken naast je opleiding, wellicht krijg je het met de krapte op de markt zelfs wel voor elkaar dat ze je opleiding betalen) of een omscholing van een jaar of minder is er ook vast wel.
Bij een bbl betalen ze sowieso je opleiding, eigenlijk sowieso in de zorg wel.
Je zou ook kunnen kijken naar duaal afhankelijk van je vooropleiding.
Duaal is meer hbo, bbl is vaak mbo.
Juist de ‘oudere’ generatie zitten mensen op te wachten. Wil je ook perse in het ziekenhuis werken? Andere zorgsectoren staan ook te springen om personeel. Er is ook een zorg topic als je eventueel nog vragen hebt.
Leuk dat je enthousiast bent.
Ik hoor alle stagiairs al bijna huilen met hun vergoedingen van max. 300.
Misschien ook kijken naar de opties voor deeltijd? En even je vraag stellen in het zorgtopic voor ervaringen en tips!
Ik zou wat rondzoeken of bellen naar zorgorganisaties bij je in de buurt. Die kunnen je vast meer vertellen over hun omscholingstrajecten. Maar je zal mbt je salaris waarschijnlijk wel eerst een offer moeten maken denk ik
Heel herkenbaar! Bij mij niet mijn vriend maar mijn huisgenoot. Die heeft thuiswerkdagen, hoger salaris, een relatief vrij rustige baan en krijgt voor alles bonussen en compensaties. Ik krijg alleen maar meer werk, maar niet meer salaris. Dus ik heb meer stress, maar per maand meer kosten en minder te besteden. Terwijl hij dan in alle rust thuis zit te werken, met al zijn bonussen.
En ik zou niet willen ruilen, want computerwerk is gewoon niks voor mij. Dus eigenlijk mag ik dan ‘niet klagen’, maar af en toe vind ik het idd gewoon even oneerlijk en word ik er een beetje sad van.
@vruchtenthee Ik ben zelf omgeschoold van kantoor naar zorg! Ik ben een interne HBO-opleiding in een ziekenhuis gaan doen. Dan werk je gewoon in dienst van het ziekenhuis met een relatief ‘normaal’ salaris (ik heb nu 2100 bruto voor 32 uur), is geen vetpot maar het is iig geen stagevergoeding, en je opleiding wordt volledig betaald. Leeftijd zou ik me ook geen zorgen over maken! Ik heb een aantal lesdagen per jaar met mensen uit andere ziekenhuizen en het is echt van alle leeftijden wat. Van begin 20 tot echt mensen in de 50.
Ik zit met iets waar ik zelf niet zo uitkom. Ik heb de kans om iets gaafs te doen. Of het kan/mag is nog onzeker, maar het is vast bij me gepolst en ik mag ook nee zeggen. Het gaat om een klus in het buitenland, buiten Europa. Ik zou dan zeker een week van huis zijn. Aan de ene kant denk ik: wat gaaf dat ik dit mag doen, zou gek zijn om nee te zeggen, daarmee laat ik zien dat ik nieuwe dingen aandurf. Aan de andere kant houdt een soort paniek/angst me tegen. Ver weg van huis, bang dat er in die tijd iets gebeurt, vreemde omgeving zonder mensen die ik (goed ken). Ben dan geneigd om in mijn veilige bubbel te blijven. Heeft iemand ervaring met iets soortgelijks en wat hielp je toen om een besluit te maken?
Sowieso doen. Het wordt spannend, eng, je gaat misschien huilen. Maar daarna ben je zo trots op jezelf en dit heb je nodig om te groeien
Heel leuk dat ze dat vragen. En het is ‘maar’ een week. Wat gebeurt er nou normaal in een week? Komt vast helemaal goed!
Wat tof! Ik zou het zeker doen, dit soort dingen komen vast niet heel vaak langs en je kunt er heel veel van leren. Over 10 jaar denk je er waarschijnlijk nog steeds aan en ben je trots dat je het hebt gedaan.
Doen! Super vet, en JA, je gaat dingen tegenkomen waar je je ongemakkelijk bij voelt of angstig, en daar ga je mee dealen en daarna ben je heel trots op jezelf!