Hallo daar!
Hoe gaat het met jullie?
Hier de adhd het afgelopen jaar steeds beter onder controle gekregen. Juiste medicatie gevonden en bijna een jaar geleden alweer bewust gekozen voor een adhd-vriendelijker leven met meer rust, regelmaat, nieuwe baan etc.
Afijn, we hebben de boel zo goed als onder controle, toch? TOCH? Fout! Verkeer inmiddels in een soort identiteitscrisis.
Eigenlijk merkte ik 5 jaar geleden al voor het eerst op dat er iets niet helemaal juist was. Maar ik snapte niet goed wat er misging. Adhd verklaarde paar jaar later veel, maar niet alles.
Het begon toen ik mijn eerste grote mensenbaan kreeg en alleen nog maar op geschoolde posities wilde solliciteren. Na nog geen jaar, met o.a. (weet ik nu) autistische burnout, vertrok ik. Ik ging zelfstandig aan de slag, ging prima.
Na enkele maanden weer een kantoorbaan en wéér was ik inhoudelijk goed, maar ook langzaam, snel overweldigd en communicatief een ramp. (Dacht altijd juist heel communicatief te zijn…). Ik dacht dat ik ieder moment zou omvallen.
Ik vertrok na nog geen half jaar naar weer een nieuwe kantoorbaan en daar wéér hetzelfde liedje: inhoudelijk goed, kennis goed, sociaal, communicatief en tempo: rampzalig. Ik dacht ook altijd dat ik sociaal was, maar eigenlijk vond men mij helemaal niet zo sociaal en gezellig. En ik had in tegenstelling tot mijn jongere en adhd-stuiterende zelf, als volwassene ook opvallend minder de behoefte om altijd enthousiast te zijn (of te doen?).
Wederom diende de autistische burnout zich aan en vertrok ik ruim 1,5 jaar later naar een ander bedrijf. En je raad het al: ook híer is het weer hetzelfde liedje. Sterker nog: ik presteer onwijs goed, maar door de inrichting van de functie (met the bare minimum zo hoog mogelijk presteren) lijk ik nu nóg asocialer, omdat ik graag rustig 4 meter verderop in mijn hoekje zit dan steeds omringd door herrie van het overkoepelende team. Mijn eigen team telt maar een handjevol mensen, waarbij ik eerst 2 dagen maar inmiddels 1 dag per week met iemand anders samenwerk. Met andere woorden: ik moet meestal in mijn eentje heel veel werk verzetten. Maar met één collega erbij, ben ik tenminste sociaal.
Vooral in deze positie werd het echter prominenter dan ooit (met botsingen met leidinggevende direct vanaf het begin omdat ik heel bot/arrogant zou zijn terwijl ik me van geen kwaad bewust ben, mijn nieuwe collega’s die denken dat ik raar ben omdat ik te geconcentreerd ben op mijn werk): meer dan ooit leek ik opeens super autistisch te zijn. En hoe beter ik de adhd onder controle krijg, hoe sterker het autistisme naar de oppervlakte treedt.
Echt alles wijst erop dat ik naast adhd ook autistisch ben. Heb me eigenlijk altijd wel een vreemde eend gevoeld (vanwege sociale adhd-kant veel goede kennissen voor de leuk, maar weinig echte vrienden; altijd het gevoel gehad dat ik hard voor vrienden moest werken maar mensen alsnog nooit echt écht bewust voor mij kozen) maar dat had ik eigenlijk geaccepteerd. Had niet veel nodig om gelukkig te zijn. Als volwassene wel hele lieve oprechte mensen ontmoet, maar ik kan het slecht onderhouden. Verder veel online vrienden en een handje oude vrienden van de middelbare school, die zelf ook vermoedelijk ND zijn.
Zijn er anderen die door hetzelfde (zijn) (ge)gaan? Ik heb trouwens nog geen diagnose, maar ik denk dat ik wel het onderzoek ga laten doen omdat het (weet ik nu) vooral mijn werk de afgelopen 5 jaar zoveel beïnvloed heeft. Het is zo’n ontdekking.
Ik dacht op een gegeven moment: ik ga op dit tempo in de bijstand belanden. Hoewel ik steeds beter begrijp hoe ik de afgelopen 30 jaar heb overleefd, is het belangrijk dat ik de komende maanden ga oriënteren op functies in mijn vakgebied die ik leuk vind en die ook veel individueler en geschikter zijn. Ben in principe wel blij met het bedrijf waar ik nu zit. In onze sector heeft het ook een hele goede naam. Maar wat vaststaat is dat er in ieder geval geen toekomst is in mijn huidige functie, dus we hebben wat skills te versterken om binnen het bedrijf hopelijk te verhuizen. 
Bedankt voor het lezen als je het einde bereikt hebt 
Ze was dus serieus en vertelde dat ze alles wat ik had ook herkende en dat ook terugziet in mijn zus en broer, dus ik had nog uitgelegd van joh autisme en ADHD hebben wel wat overlap dus de kans is wel groter dat het ADHD is dan autisme als ik die diagnose krijg.
wat ik begreep is dat je eigen klachten leidend zijn in zo’n situatie, en dat het alsnog helpt om een ouder/iemand anders van vroeger te spreken ondanks dat diegene er niks van moet weten. Ik hoorde dat hulpverleners daar vaak doorheen prikken.