ADHD-topic

Gezondheid
#2814

Dit herken ik wel. Ik ben pas op latere leeftijd echt ‘last’ gaan krijgen van hoe mijn brein werkt. Dat wil zeggen vanaf het moment dat ik kinderen kreeg en voor meer dingen en mensen verantwoordelijk was dan voor alleen mijzelf. Chaos.

Als ik nu lees over ADHD’ of naar podcasts luister over dit onderwerp of met gediagnosticeerde ADHD vrienden praat denk ik: het kán niet anders dan dat ik dat óók heb. Ik herken zoveel dingen.

Maar als je dan terug kijkt naar mijn jeugd was ik het voorbeeldige meisje wat alles maar goed wilde doen en deed om niemand tot last ze zijn en iedereen te pleasen. En nu nog steeds overigens naast alle rollen die ik verder heb. ( om nu vervolgens al een paar maanden thuis te zitten met een burn out en angststoornis).

Ik denk niet dat iemand uit mijn jeugd ( ouder, docent, klasgenoot) mij dan zeg maar zo kent als ik nu ben. En dit weerhoudt mij er ook van om mij er op te laten testen, want ben bang dat het dan toch alsnog niet ‘goed’ komt. Mijn partner kent mij bijna alleen wel zo, dus bij hem zou het wel ‘ goed’ komen, maarja die kent mij niet vanuit m’n jeugd.

Ik kan eind januari gelukkig wel bij een psycholoog terecht, voor het eerst in m’n leven deze stap durven nemen. Misschien heb ik genoeg aan handvatten om toch te leren omgaan met ‘dit’.

2 likes
#2816

Ja dit is toch heel typisch haha

6 likes
#2817

Ik ben ook drastisch geminderd in hoeveel medicatie ik neem. Ik had voorheen 15/20 mg per keer voor het werkte. Nu ben ik ouder en zwaarder en slik ik 7,5 mg in de ochtend en 5 mg in de middag. Ik merk bij mezelf dat het de randjes van m’n adhd er nu afhaalt maar ik niet aan het raaskallen ben en een soort van geen controle over mezelf heb. Zoals het nu is voelt het ook alsof het vol te houden is.

1 like
#2818

Omdat ik nu een tijdje niet in NL ben en ik zo zat te strugglen met die hoge dosis heb ik nu een paar dagen geen medicatie op. Ik hoef echt 0 te doen gedurende de dag, dus het is geen probleem. Ik erger me vooral kapotttt aan luide mensen buiten, in ov enz. Verder heel veel snacken. En hyper en moe gevoel afwisselend maar verderrrr valt het me mee. Geen opgefokt gevoel in mn hoofd en hart.

1 like
#2819

Ik dacht voorlopig even klaar te zijn met het gezeik door na 8 maanden de juiste medicatie en dosering gevonden te hebben, but no. Mijn huisarts wil de recepten voor de medicatie niet uitvgeven/overnemen van ADHDcentraal nu de behandeling daar gestopt is. Dat is niet gebruikelijk, maar de HA is het niet verplicht en mag dus gewoon weigeren. De enige oplossing is een nieuwe huisarts die dit wel doet, maar er zijn hier geen huisartsen die nieuwe patiënten aannemen. :+1::+1::+1:

Advies welkom. Ik ga toch nog maar proberen een gesprekje met de HA te plannen, maar man man man alles in mij schreeuwt “Gdvrdmm fml”

#2820

Waarom zou je dat niet willen?!

Wat onwijs stom! Als je eigen huisarts niet wil en je een andere gaat zoeken, kan het misschien helpen om direct uit te leggen waarom je wil overstappen.

2 likes
#2821

Jeetje wat kut dit.
Kun je met ADHD Centraal bellen om te overleggen of ze vanuit daar je medicatie nog kunnen regelen?

2 likes
#2822

Narrater: she could not.

18 likes
#2823

Heb ik vanmiddag gedaan, en ze kunnen verder niets voor me betekenen op dit moment :unamused:.

Mocht de huisarts nog een keer uitgebreid willen bellen voor advies of informatie dan is dat wel mogelijk, maar dan moet die er natuurlijk wel voor open staan.

Was überhaupt al trots dat ik gebeld had :smiling_face_with_tear:

4 likes
#2824

Tering wat kak, zeg. Zou zeker een afspraak bij je huisarts maken om dit voor te leggen.
Echt kut als je eindelijk door dat hele traject en uitproberen bent en dat je dan alsnog je medicatie niet kunt krijgen.
En idd echt supergoed dat je al had gebeld :clap:t3:

1 like
#2825

Wat fucking bizar? Als je een recept van het ziekenhuis krijgt voor insuline omdat je alvleesklier niet goed werkt zegt de huisarts toch ook niet nee dat ga ik niet voorschrijven?
Moeilijke situatie. In mijn situatie was het vaak zo dat als de dosering stabiel was de huisarts het wel wilde voorschrijven maar zo klinkt het bij jou ook.
Is een vrijgevestigde psychiater misschien iets? Wel goed kijken of je het niet zelf moet betalen

2 likes
#2826

Ik zou hier graag een vraag willen stellen als partner van iemand met ADD: hebben jullie tips om iemand ergens op aan te spreken (in dit geval opruimen van eigen spullen nadat ze gebruikt zijn, vaat in de vaatwasser ipv op aanrecht, beleg opruimen nadat brood gesmeerd is etc) zonder dat diegene dit meteen als enorme kritiek ziet?

Ik hou het altijd al heel erg bij mezelf (ik vind het lastig dat, ik zou het fijn vinden als etc), maar elke keer als ik het ter sprake breng ontketent het een stroom aan verdediging maar ook aanval op mij, door dingen te noemen die ik zelf in het verleden niet heb opgeruimd of andere oude koeien uit de sloot.

Ondertussen verandert er niks maar hebben we wel dagenlang ruzie omdat het ontzettend groot wordt door de discussie die achteraf altijd volgt.

1 like
#2827

Oef, denk niet dat die reactie per se aan de ADD ligt. Mijn vriend heeft het ook en plempt soms ook overal alles maar neer, maar als ik er wat van zeg dan reageert ie normaal en ruimt het gewoon op.

Ik denk dat je toch een wat serieuzer gesprek moet hebben over die reactie van je partner.

13 likes
#2828

Sorry maar ADD is hier geen excuus voor.

14 likes
#2829

Ik heb een partner zonder ADD maar wel zonder opvoeding want dat ben ik al 15 jaar aan het doen.

Hij vindt het onzin om tussendoor vuile vaat op te ruimen en is het liefste van plan ‘ ‘s avonds de schone vaatwasser van de avond ervoor uit te ruimen en dán pas weer in te ruimen. Gevolg is dat de hele dag vuile vaat / beleg op het aanrecht staat.
Zelfde geldt voor nooit vaatdoekjes / keukendoeken of beddengoed vervangen.

Ik noem dit basis hygiëne, hij flipt dan echt en zegt dat ik overdrijf en haalt mijn ( inmiddels herstelde) smetvrees erbij.

Zijn ouders hebben ook echt een smerig huis dus het komt niet van een vreemde. Mijn kinderen mogen hun neus afvegen aan mijn schoonmoeders kleren. ( schiet mij maar lek).

Ik vind het zelf wel echt heel vervelend want ik word er juist heel onrustig van. Heb een overzichtelijk en opgeruimde keuken / woonkamer nodig om rust in mijn hoofd te krijgen. Het antwoord van hem luidt ook altijd: “ het is jouw probleem”

( je hebt hier dus helemaal niks aan bedenk ik mij nu :sweat_smile:, sorry)

1 like
#2830

Ok ik dacht dat het slecht kunnen omgaan met kritiek en dat in het extreme trekken (bijv richting ik ben waardeloos) wel een kenmerk was van AD(H)D.

2 likes
#2831

Mwah ja als in emotionele dysregulatie, als mijn partner mij ergens op aan spreekt word ik vet snel emotioneel en moet ik huilen omdat het voor mij dan snel als een algemene afwijzing voelt of alsof ik iets heel ergs heb gedaan, maar dan ga ik niet mezelf helemaal verdedigen of hem aanvallen, ik klap dan gewoon dicht en ben even zwaar overprikkeld. Als dat voorbij is dan kan ik er wel gewoon over praten.

ADHD zelf is nooit het excuus, meer een uitleg waarom iets wat anders bij mij werkt.

12 likes
#2832

Ja, daar sluit ik op aan. Kan voorkomen doordat je bijvoorbeeld (mede) door ADHD veel faalervaringen hebt wat bijdraagt aan een negatief zelfbeeld waardoor je kritiek snel als een aanval opvat. Daarnaast komen emotieregulatieproblemen idd ook vaak voor bij ADHD, dat heeft te maken met een minder goed ontwikkelde impulsbeheersing. Overigens wel dingen die je als ADHD’er (alsnog) heel goed kunt aanleren op latere leeftijd met bijvoorbeeld coaching of therapie @Zitzak

4 likes
#2833

Ik vergeet best vaak iets te doen en ik merk dat ik het zelf fijn vind als mijn vriend gewoon zegt ‘je bent dit en dat vergeten’ zonder ergenis. zoals net ook gezegd door @vitaminwater en @Honey , als hij het streng zegt of ik merk dat hij zich er aan ergert dan ga ik in de verdedigingstand/ wordt ik emotioneel.

Hij weet nu dat als hij er zegt dat ik het dan alsnog doe, dus dan is hij ook niet meer geëerd, maar dat heeft een tijdje geduurd voordat we hier waren haha

2 likes
#2834

Haha lol als mijn vriend mij aanspreekt op m’n rommel voel ik me echt compleet afgewezen en niet gezien in alles wat ik wel doe en hoe hard ik mn best doe!!! Nee maar context maakt natuurlijk wel uit

Ik vind wel dat samenleven ook twee kanten opwerkt en dat het soms ook kan betekenen dat je niet van een ander verwacht dat 'ie volgens jouw standaarden leeft :grin: maar natuurlijk moet je elkaar ook op dingen kunnen aanspreken. Misschien helpt het om te begrijpen waarom hij zo heftig reageert? Heb je het daar wel eens met hem over gehad, wat er precies gebeurt dat hij reageert/zich voelt zoals hij doet? Zal uiteindelijk ook voor iedereen anders zijn

7 likes