Dat het invloed heeft op alles begrijp ik inderdaad. Maar voor veel dingen heb ik zelf een soort van oplossing kunnen bedenken. Ik heb totaal geen normaal slaap-waakritme, dus werk ik onregelmatige diensten. Ik kan niet plannen, dus heb ik een baan waarin ik dat niet hoef. Ik werk maar 28 uur, zodat ik genoeg dagen even niks hoef (en dan krijg ik dus stress van het idee dat ik weer ergens wekelijks therapie zou moeten plannen). Ik heb verder ook geen structuur of niks, maar ik vind dat niet heel erg en ik heb het geluk dat dat ook gewoon kan. Ik ga naar mijn werk, en voor de rest improviseer ik zonder duidelijk plan. Het klinkt heel triest misschien, maar het werkt voor mij (in de zin van dat ik nu in ieder geval wel gelukkig ben).
Wat jij zegt over andere diagnoses is waar ik bang voor ben. Eerst was ik depressief, toen was het PDD NOS, daarna een bipolaire stoornis. Het heeft me heel veel tijd (en geld) gekost, maar ik had er voor mijn gevoel niks aan. En dat wil ik niet nog een keer. En dan snap ik uiteraard dat medicatie geen wondermiddel is, maar wel het laatste wat ik zou willen proberen.
🫠
Ik vroeg me af of mensen het volgende herkennen.
Dat ik nu ineens denk: ooooh mijn brein werkt gewoon anders! Daarom sta ik ook constant in een soort overlevingsmodus.
maar ik heb dat ook. Ik herken me niet zozeer in het autisme beeld, maar ook niet in het adhd beeld. Mijn psychiater zei dat dat is omdat ze elkaar in zekere zin compenseren. Je bent wat minder star dan een ‘normale autist’ maar ook niet zo extravert of avontuurlijk omdat daar juist weer een rem op zit vanuit het autisme.