Als je nog eens tijd/toegang hebt om dat soort artikelen te delen later ben ik wel benieuwd! Want volgens mij wordt er al sinds de jaren 80 heel veel geld in onderzoek gepompt dat de neurobiologische achtergrond van DSM classificaties zoals ADHD zouden moeten ontrafelen, zonder resultaat.
Vaak worden er onjuiste conclusies getrokken in zo’n onderzoek, en als de onderzoekers (en tijdschriften, reviewers etc) er al contentieus mee omgaan wordt het wel verkeerd geïnterpreteerd door anderen. Zulk onderzoek wordt voor zover ik weet tot nu toe nog altijd gedaan door mensen met en mensen zonder het label ADHD op groepsniveau met elkaar te vergelijken. Vervolgens worden er soms (kleine) verschillen gevonden op groepsniveau, zoals gemiddeld genomen iets kleinere hersenen/hersendelen of minder dopamine in de hersenen, waaruit dan ten onrechte geconcludeerd wordt dat mensen met ADHD kleinere hersenen hebben/minder dopamine oid. Nog los van dat dat “bewijs” echt heel minimaal is, en bijvoorbeeld dan wel significant is als je alleen de jongens uit het onderzoek neemt en niet als je de meisjes neemt, kun je uit zulke vergelijkingen van gemiddelden op groepsniveau niet concluderen dat dat verschil op individueel niveau ook bestaat (en volgens mij is wel eens gepoogd zulk onderzoek op individueel niveau te doen en dan komt er dus niets uit).
Onderdeel van de hardnekkige mythe dat mensen met ADHD een tekort aan dopamine en noradrenaline hebben is dat medicatie tegen klachten die binnen de classificatie vallen, werken op die neurotransmitters. De conclusie wordt vaak getrokken dat een tekort (of andere verhouding) van die neurotransmitters het “ADHD-gedrag” veroorzaakt, maar dat iets werkt betekent niet dat het probleem een tekort was aan dat middel (paracetamol helpt tegen hoofdpijn, betekent dat dan dat de hoofdpijn veroorzaakt werd door een tekort aan paracetamol?).
(Excuses voor het essay. Dit is al tien jaar m’n favoriete onderwerp en tevens m’n grootste frustratie, want ik denk dat het om veel redenen heel schadelijk is om “de oorzaak” van klachten rondom psychiatrische classificaties ten onrechte in de hersenen te zoeken.
En disclaimer: het laatste wat ik wil is mensen hun klachten bagatelliseren! Dat heeft mijn inziens dus helemaal niets te maken met of er een oorzaak in de hersenen is of niet. Dat mensen serieus klachten ervaren is evident. Ik ben zelf twee jaar geleden trouwens ook geclassificeerd met adhd en gebruik nu ook medicatie e.d. en dat helpt mij erg.)
en over die mensen in je omgeving: als hun enige problemen worden verholpen met medicatie is dat misschien prima, maar als je denkt dat er andere dingen aan ten grondslag liggen dan is het misschien inderdaad kwalijk als het label adhd wordt gegeven en hulp daarbij stopt, want inderdaad, adhd en zéker die overtuiging van dat het een “hersenziekte” is/allemaal neurobiologisch te verklaren, maakt dat het het gesprek eindigt in plaats van opent.
en daarin heb ik dan nog geluk dat ik geen verslavingsproblematiek heb, niet actief/regelmatig suicidaal ben, geen anorexia heb etc, want dan worden je opties nog minder. sorry dit is misschien iets meer gericht op het zorgsysteem maar ik geloof en hoop dat als cptss wat meer ‘een ding’ wordt dat er uiteindelijk ook betere therapievormen (in de vergoede ggz) gaan komen waar mensen met comorbiditeiten veilig terecht kunnen.
Maakt het ook heel hardnekkig.