Zijn hier meer mensen met best wel regelmatig fysieke klachten? Ik heb dus het idee dat het een en ander wel gelinkt is aan de adhd; ik heb gewoon heel vaak iets, en het irriteert me mateloos. Ik heb heel erg onrustige benen snachts, ik heb nu weer veel last van mijn kaak door ook kaakklemmen snachts, last van stijve nek/schouders. Het houdt gewoon niet op, terwijl ik voor mijn gevoel nu niet echt mentale stress heb. Wel mijn usual onrust maar niet 1 specifiek stressvolle gebeurtenis.
Ja, mdma doet bij mij nagenoeg niks of ik keer heel erg in mezelf en wordt juist alles behalve een sociale vlinder. Ik dacht altijd dat ik misschien te weinig gebruik maar nee, het effect is gewoon echt anders bij mij. Lang niet zo leuk als wat ik altijd zie bij anderen haha heb mezelf er nu maar bij neer gelegd en gebruik het dus ook amper meer want weinig voordelen. Speed (in xtc) zorgt wel dat ik minder vermoeid ben en langer kan dansen, maar ik val gewoon in slaap als ik dat gebruikt heb. Net als met dat ik van cafeïne eerder moe wordt dan opgepept
1 like
Kaakklemmen herken ik ja! Ik kan mijn kaak niet ontspannen houden? In de nacht niet, maar overdag ook niet, er staat altijd spanning op.
Toevallig was ik vorige week met mijn man (ook ADHD) bij de fysio. Hij heeft een frozen shoulder rugklachten en gespannen/verkrampte bekkenbodem. En toen legde ze uit dat haar ervaring was dat het bij mensen met ADHD moeilijker was om dit soort klachten te verhelpen. Dat ze het moeilijk vinden om te ontspannen en vaak een iets verhoogde spierspanning hebben. Waardoor je dus misschien ook vaker iets lichamelijk hebt. Ook zonder perse iets stressvols. Niet onderzocht verder of iets, maar dat was haar ervaring. Klinkt ergens ook wel logisch vind ik. ADHD zorgt voor meer mentale onrust dan gemiddeld, en dat je dat toch lichamelijk ook gaat merken soms.
3 likes
Ik heb niet echt iets fysieks, als in bijna nooit last, maar heb zonder dat ik het meestal merk een sterke spierspanning. Niet echt in mn kaak gelukkig, maar als ik bijvoorbeeld een massage op mn schouders krijg dan hoor je het echt breken zeg maar, soort klikjes omdat er dus zoveel spanning opstaat.
1 like
Ik heb echt ontzettend veel spanning op m’n kaken 's nachts. Laatst zelfs zo erg dat ik er kiespijn van kreeg (er zat een spierknoop die op een zenuw drukte). Ik heb nu een fijne fysio gevonden die dry needling doet waardoor de kiespijn is verdwenen en ik denk dat ik misschien wel maandelijks een sessie wil om het bij te houden, want het is echt vervelend 
Heb ook al een bitje en dat helpt wel voor het beschermen van m’n gebit, maar heb nu ook weer hoofdpijn door de gespannen kaken. Wil er graag van af, maar heb ook het gevoel dat het erbij hoort met adhd ofzo. Sta wel op de wachtlijst voor botox via de kaakfysio. Dan gaat de specialist in samenwerking met de fysio opzoek naar de spierknopen en dan spuiten ze daar botox in. Ik vind het wel een beetje spannend of zo, maar ben ook klaar met dit gezeik. Ik loop er nu al zo lang mee!
De onrustige benen herken ik ook! Soms is het zo erg en dan droom ik wel eens dat m’n onderbenen eraf gaan en dat ik dan eindelijk rust heb. Zo overdreven 
Maar ik heb daar ook dry needling voor gehad en na die sessies was het ook veel beter. Mijn kuitspieren zijn bijna standaard heel stijf. Ik had nog niet gedacht aan dat het een adhd-ding is, maar het verklaart wel waarom ik er zo lang last van heb haha
2 likes
Ik heb en had dit ook. Al jaren, vooral ten tijde van veel stress mega kaakpijn, zo erg dat m’n mond niet open kon een keer.
Verder chronisch nek en schouderblad pijn.
Inmiddels ben ik herstellende van een burn out en gebruik sertraline voor mijn angst/paniek, en sinds ik dit optimaal gebruik heb ik echt totaal geen schouder en nekklachten meer.
De kaakklachten zijn wel nog aanwezig tijdens tijden van stress ( wat er hedendaags veel minder zijn gelukkig) maar dit komt waarschijnlijk echt door kaakklemmen ‘s nachts. Ik wil ook een keer een kaak fysio aandoen, hoewel Botox mij echt beter lijkt.
1 like
Nee het is niet mijn ervaring en als je het kritisch wetenschappelijk gaat bekijken is er volgens mij ook geen reden om te denken dat het hebben van een adhd label invloed heeft op hoe je drugs ervaart. Hardnekkige mythe
Als je medicatie voor adhd gebruikt kan ik mij wel voorstellen dat dat effect heeft; zowel als je het genomen hebt op het moment dat je mdma neemt (dat het de werking mogelijk afvlakt, in elk geval met dexamfetamine) of gewoon omdat je dagelijks medicatiegebruik een tolerantie heeft opgebouwd/ook al werkt op deels dezelfde systemen, waardoor het (leuke) effect van de drugs minder is (en je de (ongewenste) bijwerkingen misschien meer voelt)
Volgens mij is hier wel degelijk wetenschappelijk bewijs voor. Het werkt beide op dezelfde neurotransmitters (dopamine en noradrenaline) en bij adhd is de verhouding nou eenmaal anders dan bij een neurotypisch persoon. Een vriendin die klinisch neuropsycholoog is, heeft hier ook onderzoek naar gedaan. Heb nu even geen toegang tot databases snel maar ik weet zeker dat hier wel bevestigend onderzoek in is geweest!
2 likes
Als je nog eens tijd/toegang hebt om dat soort artikelen te delen later ben ik wel benieuwd! Want volgens mij wordt er al sinds de jaren 80 heel veel geld in onderzoek gepompt dat de neurobiologische achtergrond van DSM classificaties zoals ADHD zouden moeten ontrafelen, zonder resultaat.
Vaak worden er onjuiste conclusies getrokken in zo’n onderzoek, en als de onderzoekers (en tijdschriften, reviewers etc) er al contentieus mee omgaan wordt het wel verkeerd geïnterpreteerd door anderen. Zulk onderzoek wordt voor zover ik weet tot nu toe nog altijd gedaan door mensen met en mensen zonder het label ADHD op groepsniveau met elkaar te vergelijken. Vervolgens worden er soms (kleine) verschillen gevonden op groepsniveau, zoals gemiddeld genomen iets kleinere hersenen/hersendelen of minder dopamine in de hersenen, waaruit dan ten onrechte geconcludeerd wordt dat mensen met ADHD kleinere hersenen hebben/minder dopamine oid. Nog los van dat dat “bewijs” echt heel minimaal is, en bijvoorbeeld dan wel significant is als je alleen de jongens uit het onderzoek neemt en niet als je de meisjes neemt, kun je uit zulke vergelijkingen van gemiddelden op groepsniveau niet concluderen dat dat verschil op individueel niveau ook bestaat (en volgens mij is wel eens gepoogd zulk onderzoek op individueel niveau te doen en dan komt er dus niets uit).
Onderdeel van de hardnekkige mythe dat mensen met ADHD een tekort aan dopamine en noradrenaline hebben is dat medicatie tegen klachten die binnen de classificatie vallen, werken op die neurotransmitters. De conclusie wordt vaak getrokken dat een tekort (of andere verhouding) van die neurotransmitters het “ADHD-gedrag” veroorzaakt, maar dat iets werkt betekent niet dat het probleem een tekort was aan dat middel (paracetamol helpt tegen hoofdpijn, betekent dat dan dat de hoofdpijn veroorzaakt werd door een tekort aan paracetamol?).
(Excuses voor het essay. Dit is al tien jaar m’n favoriete onderwerp en tevens m’n grootste frustratie, want ik denk dat het om veel redenen heel schadelijk is om “de oorzaak” van klachten rondom psychiatrische classificaties ten onrechte in de hersenen te zoeken.
En disclaimer: het laatste wat ik wil is mensen hun klachten bagatelliseren! Dat heeft mijn inziens dus helemaal niets te maken met of er een oorzaak in de hersenen is of niet. Dat mensen serieus klachten ervaren is evident. Ik ben zelf twee jaar geleden trouwens ook geclassificeerd met adhd en gebruik nu ook medicatie e.d. en dat helpt mij erg.)
13 likes
niet perse relevant/persoonlijke vraag
ik heb geen adhd diagnose of heel veel kennis, maar vind het wel interessant en houd me er wel mee bezig, iig psychologie en de ontwikkeling van de dsm in het algemeen. en ik zie mbt adhd om me heen echt veel mensen die (in mijn ogen) een diagnose adhd hebben gekregen voor symptoombestrijding terwijl ze allemaal complex trauma en/of persoonlijkheidsproblematiek hebben, en als ik zelf nu een adhd test zou doen zou ik hoogstwaarschijnlijk ook de diagnose krijgen. ik heb het gevoel dat adhd soms onbedoeld een soort blanket diagnose kan zijn wanneer het om welke reden dan ook niet duidelijk is dat er dingen onder liggen. en door dex/rita voel je je ook gewoon beter, helderder, stabieler, wanneer je cptsd/persoonlijkheidsproblematiek hebt dus het is niet alsof het niet ‘helpt’ of je aan de medicatie merkt hey dit is niet het kernprobleem. diagnosticeren voor een psychische aandoening is gewoon zo anders dan iets fysieks, en de classificaties en indelingen veranderen eigenlijk continu wel door nieuwe ondervindingen. dus ben heel erg benieuwd hoe bepaalde dingen waaronder ook adhd zich verder gaan ontwikkelen.
maargoed wat ik wilde vragen is of ik wel benieuwd ben of je dit soort afwegingen ook tegen komt in onderzoeken en als je er al zo lang mee bezig bent ben ik ook wel benieuwd hoe je daar zelf naar kijkt!
3 likes
Totaal niet wetenschappelijk maar ik kom deze vraag en dit onderwerp echt veel tegen op insta. Ik twijfel bij mijn eigen diagnose ook of het cptss is of echt add, maar heb het voor nu geaccepteerd in de hoop dat er ook trucjes zijn die helpen als je niet zozeer een aangeboren add hebt.
Ook gaat Gabor Maté uit van de veronderstelling dat ADHD geen aangeboren genetisch defect is maar tot uiting komt door inderdaad trauma en omgevingsfactoren.
3 likes
Ik sluit mij aan bij @Hippe_kikker, dat ik ook heb getwijfeld of de diagnose klopt omdat mijn symptomen ook verklaarbaar waren door heel aanwijsbare omgevingsfactoren, die mij heel erg hebben gevormd. Ik vond het boek Scattered van Gabor Maté (love die man) hierin heel verhelderend. Hij legt inderdaad uit hoe een omgeving een bepaalde kwetsbaarheid kan triggeren, hoe dan adhd gedrag kan ontstaan.
Laatst had De Dag een pocast over Adhd (#1917, iedereen aan de Ritalin) waarin een adhd behandelaar en onderzoeker aan het woord kwam. Hij zei (even in mijn eigen verwoording): het label is slechts een beschrijving van gedrag, de oorzaken van dat gedrag variëren tussen mensen en kunnen heel complex zijn. En dat de uitspraak “ik kan niet concentreren want ik heb adhd” niet klopt, omdat het label adhd alleen een gedragsbeschrijving is. Je zegt dan eigenlijk “ik kan niet contreren want ik kan niet concentreren”. Je kan je niet concentreren vanwege onderliggende redenen, en díe wil je onderzoeken voor jezelf. Ik vond dit echt een heel helpende take voor mijn eigen begrip van wat zo’n diagnose betekent. Het hielp ook mijn eigen gevoel dat een diagnose wel een heel makkelijke verklaring is en mijn eigen verantwoordelijkheid wegneemt, een beetje te ontmantelen. Sorry als het nog vaag klinkt hoe ik het uitleg. In elk geval wellicht een luistertip!
6 likes
ja ik zit echt in een cptsd spiraal, niet alleen op insta maar ook onderzoeken en boeken, maar nu zie ik overal cptsd in, haha.
maar met adhd kan ik me ook weer voorstellen dat er ook gewoon ‘pure’ adhd’ers zijn (die evt wel weer laag zelfbeeld en dat soort symptomen ontwikkelen omdat de maatschappij en het schoolsysteem heel strak en rigide ingericht zijn).
maar ook met bpd bijvoorbeeld, dat je bpd gewoon cptsd kan zijn of dat je trauma’s/cptsd ‘erbij’ krijgt omdat je met een heel gevoelig bpd breintje geboren bent.
oke ja vaag verhaal en het zijn geen statements maar meer overpeinzingen, maar ik vind het echt zo teringinteressant allemaal, ook de definitie van trauma in de dsm 5 die vind ik niet toereikend is tot emotional neglect trauma (en daarbij emotional flashbacks tov flashbacks aan specifieke/eenduidige gebeurtenissen), die wel worden besproken in boeken over cptsd, waar veel onzichtbare cptsd vandaan komt imo (het is immers makkelijker cptsd te diagnosticeren als je fysiek mishandeld bent vs dat je ouders er gewoon waren en je verzorgden)
@Higgs_boson oja nice uitleg! wel goed ook, ik volg adhd dingen niet heel erg maar ik heb wel het idee dat het een heeeele tijd de opvatting is geweest dat het iets heel aanwijsbaar en specifiek neurologisch is, eigenlijk waar het hiervoor al over ging: adhd = dopaminetekort en bij iedereen is dat hetzelfde in het brein en dat is adhd. terwijl niet iedereen met de diagnose een dopaminetekort heeft (toch?) en niet bij iedereen met een dopaminetekort adhd de oorzaak is
5 likes
Ik zit even te denken hoe ik het beste hier op kan reageren want er zit veel in je bericht dus ik ga maar gewoon ratelen oke?
echt heel lang onsamenhangend verhaal
Ik denk dat het om te beginnen echt heel belangrijk is om helder te hebben wat dsm classificaties zijn: een categorisering van gedrag (dat afwijkt van de norm). Dat geldt voor alle classificaties, dus het geldt voor adhd en het geldt voor persoonlijkheidsstoornissen etc. (het klinkt alsof je dit weet maar het is echt belangrijk om te houden als je nadenkt over psychiatrische stoornissen/classificaties en je niet te laten verleiden die classificaties tot een ding te maken).
Dit vind ik lastig, m’n gedachten hierover: kinderen die geadopteerd zijn gebruiken vaker ADHD medicatie dan kinderen die bij hun biologische ouders zijn opgegroeid; het is heel goed denkbaar dat dit (ook!) te maken heeft met het feit dat adoptiekinderen in hun vroege leven stressvolle gebeurtenissen hebben meegemaakt. Waarom ik het aanhaal is dat ik bedoel te zeggen is dat het natuurlijk goed mogelijk(/waarschijnlijk) is dat bepaald gedrag dat we adhd noemen (voor een deel) een gevolg is van de omgeving/vroege ervaringen. Datzelfde geldt natuurlijk voor persoonlijkheidsproblematiek. Gedrag dat daaronder valt komt voor het overgrote deel natuurlijk ook voort uit ervaringen uit de vroege kindertijd.
Als de mensen om je heen er tegenaan lopen dat ze zich niet goed kunnen concentreren (bijvoorbeeld) en ritalin/dexamfetamine helpt daarbij, tja, waarom niet? Die medicatie is sowieso symptoombestrijding, en geen oplossing oid. Ik heb dus op m’n 29e de classificatie adhd gekregen omdat m’n therapeut er mee kwam dat ze vermoedde dat dat misschien wel “speelde”; mega conflict voor mij want ik ervaar wel concentratieproblemen etc maar dacht inderdaad dat dat meer te maken had met (faal)angst, hoge eisen etc. Nouja onderzoek gedaan, ook met m’n moeder over mijn kindertijd en dat ik daar al dromerig was en enorm rommelig en rigide etc en met mn partner over nu etc en daar kwam dus inderdaad adhd “uit”. Ik vond dit heel ingewikkeld omdat ik vond dat ik er geen recht op had om medicatie te gebruiken maar ik probeer het nu een jaar en het helpt mij heel erg op het gebied van concentreren, dagelijkse taken uitvoeren, etcetera. En dat is eigenlijk het enige wat telt, wat zijn je klachten en wat helpt tegen die klachten? Maar ik heb zeker ook andere klachten en daar heb ik ander soort hulp bij nodig (waarover later meer lol )
Ik denk dat classificeren/labelen sowieso niet helpt bij het begrijpen of pinpointen van het kernprobleem, omdat het labelen echt niets anders is dan gedrag beschrijven. Labels zeggen sowieso niets over de oorzaak; in feite zijn alle labels een blanket term die niets zeggen over wat er onder ligt. Als je een persoonlijkheidsstoornis hebt, dan zegt dat label eigenlijk niets over jou en hoe je geholpen kan worden. Natuurlijk is zo’n label vaak wel een startpunt voor hulp, niettemin door hoe de zorg is ingericht, dus als je gelabeld wordt met een persoonlijkheidsstoornis dan is de volgende stap misschien schematherapie, en daarin ga je als het goed is met een psycholoog proberen te begrijpen wat het kernprobleem is en hoe je daar anders mee om kan gaan. Dat is uiteindelijk wat helpt.
Kijk als je het hebt over bpd, ja allicht ligt daar “trauma” aan ten grondslag! Je wordt daar echt niet mee geboren, maar tegelijkertijd, het maakt niet uit of je het bpd of cptss noemt, wat belangrijk is zijn je klachten. En het kan wel helpen om te begrijpen waar die vandaan komen, maar daarvoor heb je gewoon een goede therapeut nodig, een label helpt daar niets bij omdat het niets zegt over oorzaak.
Bij mij is een vermijdende persoonlijkheidsstoornis gesteld toen ik twee jaar geleden in therapie ging. En toen ik een paar jaar eerder in therapie was ging het om depressie en een angststoornis. Die labels zeggen allemaal helemaal niets over de oorzaak van m’n klachten en ook niets over de oplossing, alleen iets over de uiting. Die paar jaar geleden kreeg ik psychosociale psychotherapie, en nu schematherapie, en het hielp/helpt mij allebei heel erg (schematherapie nog veel meer om tot de kern te komen). Ja ik weet zeker dat mijn klachten terug te lijden zijn naar emotionele verwaarlozing als kind, een depressieve, emotioneel onbetrouwbare moeder, etc. Heb ik dan onzichtbare cptsd? Helpt het mij om het zo te noemen? Ik denk het niet. Ik vind het soms nog wel helpend om te denken in termen van hechtingstheorie als het gaat om hoe ik relaties met anderen heb/aanga en mij daar in voel, maar het helpt mij het meest om gewoon hardcore wekelijks met een therapeut uit te pluizen hoe dingen voor MIJ zijn/voelen.
Enerzijds maakt het label niets uit, anderzijds kan misdiagnose natuurlijk wel echt een probleem zijn vanwege stigma en onterechte aannames over die classificaties, en rigide over labels denken ook. Nog niet zo heel lang geleden was het idee dat persoonlijkheidsstoornissen niet te behandelen waren (en er zijn zeker en vast nog steeds zorgverleners die dat denken), tja dan is dat natuurlijk niet bepaald helpend voor je herstel 
en over die mensen in je omgeving: als hun enige problemen worden verholpen met medicatie is dat misschien prima, maar als je denkt dat er andere dingen aan ten grondslag liggen dan is het misschien inderdaad kwalijk als het label adhd wordt gegeven en hulp daarbij stopt, want inderdaad, adhd en zéker die overtuiging van dat het een “hersenziekte” is/allemaal neurobiologisch te verklaren, maakt dat het het gesprek eindigt in plaats van opent.
Een vriend van mij was op een zeker moment bij iemand die een soort venn-diagram tekenende met daarin de labels van m’n vriend: adhd, bpd en verslaving; waar de cirkels elkaar overlapte stond de naam van m’n vriend en het idee van die psychiater was dus, voor adhd medicatie, voor verslaving verslavingszorg en voor bpd therapie, alsof het losstaande problemen waren die allemaal apart behandeld moesten worden?? Terwijl alle drie de problemen dezelfde oorzaak hebben/met elkaar verweven waren
Mensen hebben de neiging om op zoek te gaan naar een label om zichzelf/anderen beter te begrijpen, maar mensenlijk gedrag categoriseren levert niet meer begrip op. En steeds nieuwe labels verzinnen ook niet (zoals neurotypisch/neurodivergent). Mensen reageren namelijk op die nieuwe labels, er ontstaat een nieuwe manier om jezelf te bekijken en om jezelf te gedragen. Dit essay zette mijn wereld tien jaar geleden echt op z’n kop en sindsdien ben ik eigenlijk altijd bezig geweest met classificaties, labels, taal en de gevolgen daarvan: Ian Hacking · Making Up People: clinical classifications
En boekentips: het werk van trudy dehue, betere mensen en de depressie-epidemie, floortje scheepers’ mensen zijn ingewikkeld, en ik heb dit zelf (nog) niet gelezen maar laura batstra pleit ook voor het demedicaliseren van menselijk gedrag en heeft een boek geschreven dat heet adhd macht en misverstanden.
6 likes
ahh ik zit dus in de sollicitatieprocedure voor een phd plek over taal in de samenleving rondom psychatrie/adhd en ik merk nu weer hoe hard ik hier op aanga, ik hoop zo dat ik de plek krijg
5 likes
oke sorry ik wil nog één ding toevoegen, ook niet vergeten dat dsm classificaties alleen bestaan ten opzichte van een arbitraire, (cultureel bepaalde!!! en daarmee over tijd veranderende) norm! En zeker met een classificatie als adhd is het belangrijk dat in ogenschouw te houden, omdat we bijvoorbeeld van kinderen vragen zich te concentreren in steeds groter wordende klassen, en van volwassen vrouwen om zowel een fulltime baan, als zorg voor de kinderen als zorg voor het huishouden te dragen, al allicht dat dat niet iedereen lukt??
En daarmee wil ik dus opnieuw niet de ervaren klachten van mensen bagatelliseren, want die zijn echt, maar het is wel belangrijk om de oorzaak van die klachten niet (alleen) in het individu te zoeken maar óók in de (sociale/culturele) omgeving/maatschappij.
Ging hierover ook in de volkskrant: https://www.volkskrant.nl/mensen/is-er-eindelijk-oog-voor-de-zorgvraag-van-vrouwen-met-adhd-of-bezwijken-ze-onder-maatschappelijke-druk~bb5c9341/
4 likes
.
zeker! en zo kijk ik er ook naar. wat ik er wel een ‘ding’ aan vind, en waarmee ik ook wil reageren op de rest van je bericht, is dat de diagnoses vaak dicteren wat voor behandeling of soort therapie mensen aanvankelijk wordt aangeboden. wat ik in mijn omgeving en ook op reddit veel zie dat mensen ‘iets’ hebben en een leven lang last en problematiek en 5 verschillende diagnoses hebben. ik zie het op de bpd & cptsd subreddits regelmatig voorbij komen dat mensen gediagnosticeerd zijn met adhd, autisme, angststoornis, bipolaire stoornis, bpd, ptss, depressie, eetstoornis, etc etc allemaal door elkaar heen.
mijn beste vriendin heeft dit ook en het is zo frustrerend en ze blijft daardoor idd ook maar bezig met ‘nieuwe’ diagnoses zoeken omdat ze niet de goede hulp krijgt en alles wel past maar dan ook weer niet.
en naast dat je elke keer weer een ander soort therapie krijgt waarbij sommigen gekleurd zijn door stigma en sommigen pure symptoombestrijding, is het gewoon heel verwarrend voor mensen. en ook mbt medicatie: dex voor je adhd, antidepressiva voor je depressie, een pammetje voor je angsten. het zou misschien anders zijn als de ggz beter geregeld zou zijn maar in de praktijk zie ik dat het echt veel verwarring en problemen veroorzaakt.
het is superfijn dat jij goede therapie hebt gehad en daar mag je echt mee in je handjes knijpen denk ik, en voor jou heeft de diagnose cptss dan inderdaad geen meerwaarde. maar voor mensen zoals bovenstaand of mensen als jouw vriend denk ik wel.
en specifiek mbt de met adhd gediagnosticeerden in mijn omgeving zie ik dat die of meerdere diagnoses hebben en een leven lang strugglen en nooit echte goede therapie krijgen, of dat die al vroeg gediagnosticeerd zijn met adhd en dat dat het dan was, en alles is dan ‘de adhd’ terwijl ik van bepaalde mensen ook echt weet dat ze een traumatische jeugd hebben gehad, maar dat zo goed onderdrukken en soort van high functioning, maar wel emotioneel afgestompt of hartstikke gedisreguleerd zijn. maar ze hebben al een keer hulp gezocht en adhd is de diagnose en c’est tout.
een vriendin van mij die imo echt overduidelijk een jeugd heeft gehad waar veel emotional neglect heeft plaatsgevonden, naar psyq is gegaan, ook over haar jeugd heeft verteld, heeft toen de diagnose adhd gekregen. en GELUKKIG was zij zich bewust genoeg om dat af te wijzen en een andere therapievorm te vinden, maar niet iedereen heeft die kennis van zichzelf of psychologie an sich.
daarnaast komt daar ook nog stigma vanuit de maatschappij en de zorg bij. dus in die zin vind ik de classificaties en hoe die in de praktijk effect op de zorg en client hebben echt heel belangrijk.
lees nu je bericht nog een stuk verder, was al begonnen met reageren, maar inderdaad precies wat je zegt. alleen het ding met cptsd is dat ik dat niet zozeer een nieuwe classificering vind die er dan bij komt maar meer de kernoorzaak is, en de effecten van cptsd eigenlijk enorm veel van bovenstaande diagnoses kan omvatten. en ik denk dat als er meer kennis over is en onderzoek naar de juiste therapievormen en vooral insteek van de therapie er zo mega veel mensen bij geholpen zijn die nu steeds tussen wal en schip vallen of continu alleen symptomen of kleine stukjes problematiek kunnen aanpakken zonder dat dat geintegreerd is met elkaar (niet zeker of ik dit woord zo goed gebruik maar je snapt wat ik bedoel.).
idd wat je zegt over die vriend van je, het is toch eigenlijk waanzinnig dat iets dat eigenlijk veel voorkomt en die comorbiditeit allemaal los aangepakt moet worden terwijl er uiteindelijk 1 kernoorzaak is.
het is alleen heel complex en ja kost natuurlijk geld.
ben benieuwd naar dat essay, ga het op een rustiger moment ns lezen
en ja @ je toevoeging, helemaal mee eens dat met bepaalde klachten en ik denk zeeeker adhd maar ook depressie en ergens autisme (iig de klachten die mensen kunnen ervaren) ook een hele grote oorzaak ligt in sociaal maatschappelijk klimaat! er staat zoveel druk op mensen, we worden continu aangevallen door prikkels, mensen zijn eenzaam en voelen geen verbinding en zingeving, er is extreem weinig ruimte om buiten het stramien te lopen. heeft zo vreselijk veel invloed op je algemene (mentale) gezondheid.
sorry nog veel meer brabbelig dan jouw heldere bericht, heb elke alinea ook door elkaar heen aangevuld maar ff geen zin om t op de computer helderder te maken, hoop dat je er doorheen komt
nog toevoeging mbt therapie
ja ik wilde nog ff toevoegen dat bepaalde therapie ook schadelijk kan zijn. cbt bij dus trauma/cptss bijv. en ook door hoe het traumadeel in bpd vroeger minder erkent werd en het stigma dat er (nog steeds) op zit kunnen bepaalde vormen van therapie ook echt veel kwaad doen. dus ja nogmaals ik vind het heel belangrijk en ik heb zelf ook extra zorgtrauma oa hierdoor opgelopen. ik vind schematherapie fantastisch maar zelfs daar is het misgegaan omdat mijn behandelaar niet genoeg trauma informed was en dat heeft een gevaarlijke en langdurige (maanden) crisissituatie voor mij opgeleverd. maar voor gerichte traumabehandeling is de problematiek dan weer te complex 
en daarin heb ik dan nog geluk dat ik geen verslavingsproblematiek heb, niet actief/regelmatig suicidaal ben, geen anorexia heb etc, want dan worden je opties nog minder. sorry dit is misschien iets meer gericht op het zorgsysteem maar ik geloof en hoop dat als cptss wat meer ‘een ding’ wordt dat er uiteindelijk ook betere therapievormen (in de vergoede ggz) gaan komen waar mensen met comorbiditeiten veilig terecht kunnen.
1 like
Ik ga dit later uitgebreider lezen maar de DSM is natuurlijk ook een verzameling van symptomen die een naam zijn gegeven. Dat geldt voor adhd, maar ook persoonlijkheidsproblematiek, depressie, etc. Wij mensen willen nou eenmaal graag dingen in hokjes stoppen.
Dat is ook wel mijn heuvel als psycholoog: jij bént niet de adhd of depressie, je hebt symptomen en als je er genoeg hebt wordt het zo genoemd zodat het voor de mens beter behapbaar is. Ik had overigens wel echt het idee dat er neurobiologische verschillen zijn gevonden, althans wat ik heb gehad in mijn master klinische neuropsychologie. Ik kan alleen niet meer bij die artikelen dus zal eens kijken of ik er nog aan kan komen!
Overigens is het ook zo dat als mensen veel meegemaakt hebben, de symptomen van allerlei stoornissen gaan overlappen en onderscheid steeds moeilijker wordt omdat alles in elkaar blend. Het is zo complex om goede diagnostiek te doen; en de ene psycholoog focust op adhd en de ander weer op ptss en er komt natuurlijk ook wel een bias in het onderzoek dan.
Mijn ervaring is wel dat er ook makkelijk wordt gezegd ja heb ADHD kan ik niks aan doen, terwijl het dus geen oorzaak is maar inderdaad een verzamelnaam. Ik ben er wel van overtuigd dat het onderzoek altijd vooral op jongetjes is gericht en dat vrouwen hele andere uitingsvormen hebben vanwege de neiging tot meer aanpassen (vanuit sociale druk? Maatschappelijke verwachting?) en het langer onzichtbaar blijft dat ze strugglen. Als ik naar mezelf kijk ook: ik heb een angststoornis gehad, depressie, burn-out en eetstoornis. En de diagnose adhd was voor mij wel meer onderliggend waarom ik maar blijf strugglen, maar het blijft geen oorzaak. Mijn tekortkomingen in mijn jeugd daarentegen wel, en dat ik nooit heb geleerd om te gaan met onrust/continu aanstaan/emotioneel en fysiek onbereikbare ouders.
Sorry voor deze halfbakken woordenkots terwijl ik nog niet helemaal bijgelezen ben en waarschijnlijk dingen dubbel zeg maar wou graag al reageren
5 likes
Ik denk dat we het eens zijn in de zin: classificaties over menselijk gedrag zijn mijn onderwerp omdat ik het zóoooo interessant en belangrijk vind, omdat het zulke vergaande gevolgen heeft voor hoe we onszelf en de wereld begrijpen. Maar ik denk ook dat het onszelf en de wereld vormgeeft ipv ontrafelt. Dus ja ik ben het helemaal met je eens in de zin van wat ik eerder schreef: misdiagnose kan natuurlijk wel echt een probleem zijn vanwege stigma, onterechte aannames over die classificaties, rigide denken over labels en hoe je daar mee om gaat etc. Het ís heel belangrijk omdat er ten onrechte een bepaalde objectiviteit en “waarheid” aan die labels kleeft, waarop wetenschappelijk onderzoek gebaseerd wordt en waarop vervolgens beleid gemaakt wordt en de zorg wordt ingericht. Wat overigens ook voor veel zorgverleners enorm moeilijk en frustrerend is. Ik heb voor m’n masterscriptie onderzoek gedaan naar hoe dsm classificaties in praktijk gebruikt worden door zorgverleners in een academisch ziekenhuis, en hoe taal, beleid, systemen etc met elkaar samenhangen en hoe het soms heel moeilijk is om “goede zorg” te verlenen door al dat.
Ik begrijp ook dat “het juiste” label (mede daarom) voor mensen heel belangrijk is, omdat het nogal wat invloed heeft op of/hoe/wat voor zorg ze kunnen krijgen. Om nog te zwijgen over de positieve gevolgen in eerste instantie: legitimiteit van je klachten, het idee dat het niet “aan jou” ligt (terwijl die labels het probleem uiteindelijk juist wel in het individu leggen ipv in de samenleving/omgeving) .
Ik denk dat je gelijk hebt dat cptsd misschien meer begrip brengt omdat het wel wat zegt over de oorzaak van klachten, maar ik denk ook dat het evengoed een label is voor iets dat er voor iedereen anders uit kan zien. Ik weet niet, ik denk dat het veel helpender en verbindender is als we niet in termen van labels met elkaar praten (kijk, professionals onderling a la), maar in termen van klachten en waar die vandaan komen. Ik denk dat het veel helpender is om dingen te zeggen als “ik voel mij anders dan anderen”, “ik voel mij vaak waardeloos”, “ik vind het moeilijk om anderen te vertrouwen”, “ik ben heel de tijd bang dat je bij mij weggaat”, “soms wil ik dood en ik weet niet waarom” etc, en om daaruit te gaan kijken van waar komt dat gevoel vandaan? Waarschijnlijk kom je dan uit bij vroegere ervaringen/gevoelens (of noem het trauma), en hoe je daar mee om bent gegaan wat je toen hielp maar wat je nu in de weg zit. Ik denk dat een goede therapeut die ook kritisch is op zijn/haar vak eigenlijk precies dat doet, ik ken veel psychologen die het eigenlijk gewoon niet hebben over labels met hun patienten. Maar goed, ze moeten zo’n classificatie wel stellen om (vergoedde) zorg te kunnen bieden.
Ik bedoel: ja classifications matter, maar het zou beter zijn als we richting een systeem en samenleving gaan waarbij dat niet op deze manier zo is 
Ja ik denk dat je dan artikelen hebt gelezen/onderwijs hebt gehad over artikelen die idd verschillen op groepsniveau hebben gevonden. En het is ook zo dat ook bronnen waarvan je zou denken dat ze betrouwbaar zijn, het hele discours rondom adhd over hebben genomen dat dus is gebaseerd op verkeerde aannames, onjuist conclusies of foutieve interpretatie van onderzoek. 
Maakt het ook heel hardnekkig.
Ik vind het wel grappig want je lijkt zelf toch een soort denkfout te maken: je zegt terecht en heel helder inderdaad dat die classificaties verzamelnamen zijn en geen oorzaak, maar daarna zeg je dat vrouwen een andere uitingsvorm van adhd hebben. Van wat dan? Door dat te zeggen, zeg je eigenijk dat adhd wel iets is dat “tot uiting kan komen”.
En ook dat adhd bij jou onderliggend is, maar geen oorzaak. Wat bedoel je dan precies? Als je zegt onderliggend, klinkt het alsof het toch “iets” is dat onder je struggles ligt.
Ik bedoel dit trouwens niet kut haha!! Het illustreert mijn inziens heel mooi hoe hardnekkig dit taalgebruik rondom dit soort labels is, zelfs als men heel helder heeft wat die labels zijn trappen mensen in de reïficatie valkuil
3 likes
Ik vind dat iedereen die deze enorm lange Posts volledig leest haar adhd label moet inleveren, ik was na 3 zinnen van de tweede post al klaar qua concentratie.
Heb jij een trauma?
- Ja
- Nee het is pure adhd
0 stemmers
8 likes