Jammer dat ze zo reageert. Ook duidelijk dat ze een verkeerd beeld heeft van ADHD. Het is niet (alleen) dat drukke jongetje in de klas. Helaas hebben veel mensen dat beeld. Ik zou als moeder denken dat het goed en sterk van je is dat je je wil laten testen, al is het alleen om iets uit te sluiten. Misschien helpt het om wat modellen van adhd te laten zien en te vertellen waar jij je in herkent? Hopelijk werkt ze mee!
Ik weet niet of dit echt heel adhd is maar dit zijn gesprekken met mij 100% (alleen soms komt het punt nooit want nieuw verhaal bedacht).
En er niet tegen kunnen als anderen niet to the point zijn.
Of:
Iemand: ik was gister… ik: ja daar en daar hè, leuk hoor hoe was het???!
Godverdomme laat de mensen even uitpraten
Haha vooral dat is zoooo waar!
Ik moet trouwens oude schoolrapporten laten zien
Mijn juffen schreven enkel dat ik goed was in taal en rekenen, verder niks inhoudelijks
Hadden jullie wel echt uitgebreide rapporten?
Waar ik nu werk op de basisschool heb je hele digitale mappen vanaf groep 1, dat gaat nu veel gemakkelijker denk ik allemaal
Nee staat echt amper wat in. Zie het hier wel vaker voorbij komen dat dit moet/nodig is bij de diagnose stellen, maar was bij mij niet zo. Werd wel wat gevraagd over vroeger en hoe dat ging, maar dat was genoeg. Wat over de middelbare school ging was vooral hoe ervaren en nog iets van wat de mentor had gezegd. Dat mocht gewoon uit het hoofd besproken worden zonder ergens schriftelijk bewijs, gelukkig maar want dat is ook nergens. Die rapporten zijn net zo kaal.
Begrijp eerlijk gezegd ook niet goed waarom ze rapporten zo belangrijk vinden. Vooral ook omdat blijkt dat het bij meiden/vrouwen amper opvalt. Wat voor bijzonders zou je dan terug moeten zien wat je niet zelf kan vertellen?
Ja daarom en begon al te twijfelen aan mijn school haha.
Ik heb uitgelegd dat ik op de basisschool gemakkelijk mee kon komen en nooit huiswerk maakte thuis maar in de pauze in 5 min alles kon invullen vlak voor het inleveren. Meer kon ik niet terughalen eigenlijk.
Ja dat dromerige en snel afgeleid maar kan ik ook niet echt bewijzen.
Nu komt de volgende keer mijn moeder mee die tegen alle medicijnen enz is. Dat wordt dus ook niks denk ik.
En hier heb ik 18 weken op gewacht 
OK frustratie is er weer uit haha
Super lastig dat je moeder tegen medicijnen enzo is. Heb je dit aangegeven bij de therapeut? Het is natuurlijk niet de bedoeling dat je moeder alles al bij voorbaat gaat censureren (of hoe noem je dat). Het kan fijn zijn als de therapeut al weet hoe zij er in staat.
In principe is de bedoeling dat er een duidelijk beeld komt van hoe je vroeger als kind was, zo breed en objectief mogelijk. De vragen worden ook wel op die manier gesteld is mijn ervaring. En anders als je het niet vertrouwd met je moeder, geen idee hoor of dat wel niet zo is maar stel dat, dan kan je misschien iemand anders vragen uit je omgeving? Van vroeger of juist van de laatste jaren. Ik weet niet of dat bij jou ook zo is, maar de meeste klachten waren er bij mij al en kwamen helemal tot uiting toen alles anders werd qua baan, huis etc.
En dat van die rapporten ligt niet aan jou, hier idem dito, haha
Ja ik heb niet zoveel mensen om me heen en ik heb geprobeerd mijn moeder uit te leggen dat het niet haar schuld is / dat ik niet voor altijd aan pillen ga (ze noemt t ook Speed, mygod) en ze wil me wel steunen op zich, maar ik moet wel als het perfecte kind op papier uitzien.
Heb het wel een beetje uitgelegd aan de therapeut! Zij zei ook dat ze er vast doorheen kon kijken en dat t niet het onderzoek maakt of breekt.
Ben er wel suuuuupernerveus voor maar komt vast goed. En anders sleep ik mijn pa ook mee maar die was nooit thuis vroeger.
Ik heb toevallig laatst mijn rapporten gevonden. Staat dus ‘B. doet mee met spel- en muziekactiviteiten. Soms is ze wat afwezig, ze “vergeet” dan mee te zingen’, ‘B. vindt het soms moeilijk om haar aandacht bij het werk te houden. Ze snapt de opdracht meestal wel, maar heeft dan moeite met het geconcentreerd afmaken van een werkje.’ en ‘B.’s concentratie is soms wat zwak, waarmee het werktempo ook omlaag gaat.’
Latere rapporten zijn zonder uitgebreide tekst en staat er alleen bij concentratie en werktempo voldoende - matig.
Maar goed al deze rapporten had ik nog niet gevonden toen ik in het onderzoek zat. Mijn moeder was in tegenstelling tot sommigen van die van jullie juist overtuigd dat ik het wel had (achteraf, toen ik er zelf mee kwam). Maar wij dachten allebei dat het in mijn jeugd niet heel duidelijk was, omdat ik niet voor grote uitdagingen stond (school was geen probleem ook zonder concentratie). Ik was enkel wat dromerig hadden wij het idee. Maar de vragen zijn wel zo dat je het denk ik niet per se gemakkelijk richting een bepaalde uitkomst kunt sturen bewust.
Ik herken dit wel heel erg, en ook dat er niet tegen kunnen als anderen niet to the point zijn. Ik erger me er kapot aan bij mijzelf.
Maar ik heb nog altijd het beeld dat ik gewoon beter moet oefenen een verhaal te structureren. Dat mijn aanpak anders kan. En dat mensen die to the point zijn, dat na veel oefening inmiddels goed onder de knie hebben.
Ik ben wel benieuwd of er mensen meelezen die dit herkennen. Dat ze eerst heel warrig en uitgebreid vertelden maar hebben geleerd hoe ze, ondanks alle afleidingen en zijpad-gedachten, een verhaal goed kunnen overbrengen?
Ik ben er altijd heilig van overtuigd dat mijn verhalen goed opgebouwd, gestructureerd en to the point zijn maar ik krijg eigenlijk altijd terug ‘hoe bedoel je dat?’ ‘huh zeg dat nog eens?’ 
Ik geef o.a. les en workshops en heb het idee dat ik inmiddels steeds duidelijker kan vertellen.
Misschien gek, maar wat me daarin helpt is het maken van Instagram stories, omdat je daarin maar 15 seconden hebt om iets te vertellen. In het begin maakte ik ze, keek ik terug en dacht ik: ‘wat wil je nou eigenlijk zeggen?’ Door het daarna opnieuw te doen, leerde ik steeds beter en sneller to the point te komen.
Maar. Het blijft lastig. Want als ik iets in het echt vertel, komt het best vaak voor dat m’n brein er allerlei informatie bij verzint, dingen die misschien wel relevant zijn, maar niet noodzakelijk zijn om op dat moment te vertellen.
Ik wil altijd alles tegelijk vertellen, want ik mijn hoofd verlopen die processen ook zo. Ik ben er pas sinds een jaar achter dat de meeste mensen wat meer lineair denken. Als ik wat wil vertellen probeer ik het als een les te benaderen, het doel voor ogen houden en stap voor stap uitleggen, beetje net als @heeleventerug . Maar soms vergeet ik dat en dan komt er een soort verbale diarree uit.
Over de mensen wiens moeder niet mee werken, bij mij is het het tegenovergestelde. Ik denk namelijk dat ik het van mijn moeder heb en zij denkt dat ook. We kunnen nu juist heel goed praten over de dingen waar we tegenaan lopen en elkaar tips geven omdat we het een beetje samen doorlopen. Ik hoop niet dat dat verkeerd overkomt bij jullie, dat is ook totaal niet de insteek. Ik had dit weekend even het besefmoment dat het heel fijn is dat mijn moeder (h)erkent dat ik het heel moeilijk vind om in een groep te functioneren omdat ik vaak net iets anders over dingen nadenk.
Ja ik vind het ook herkenbaar hoor. Heb zelf ook wle eens het idee dat ik de draad gewoon zelf kwijt ben. Zeker als ik heel druk ben en mijn hoofd overloopt kan ik mezelf niet volgen. Is het ook herkenbaar dat je gewoon niet kan stoppen met praten soms? Als je moe bent ofzo m
Fijn dat het herkenbaar is! Ik heb alleen niet echt dat ik maar door blijf praten. Ik ben voornamelijk hyperalert op signalen dat de ander het niet meer volgt of niet meer boeiend vindt en die angst wint het gauw bij mij denk ik.
Wat @heeleventerug zegt kan ik mij helemaal voorstellen! Gedwongen worden te focussen op wat je wilt zeggen helpt, dat is ook een goede oefening. En zoals acculader, stap voor stap. Alleen is het vaak lastig te bepalen wat de relevante en noodzakelijke stappen zijn om mee te nemen 
Soms denk ik dat het alleen de werking van mijn brein is waardoor ik moeite heb helder te vertellen, maar ook het weinig oefening erin door die angst dat de ander zal afhaken, of al überhaupt niet geïnteresseerd is.
Verhalen die ik vaker succesvol heb verteld komen er namelijk wel goed uit, met overtuiging en dat de ander ook echt luistert en reageert op de clou (ipv verward)
Ik twijfel nog steeds of ik het wel wil laten onderzoeken, aangezien ik best goed functioneer en het duidelijk is dat andere zaken die ik heb en de coronacrisis ook wel maken dat ik momenten heb dat het wat slechter gaat. Dat van veel praten en van de hak op de tak, minder lineair, herken ik ook. Nu moet ik wel zeggen dat een docentenopleiding en een achtergrond in hoe bijvoorbeeld verhalen worden verteld (narratologie), ervoor hebben gezorgd dat mijn verhalen tegenwoordig structureel wel goed in elkaar steken, tenzij ik super enthousiast ben.
Op rapporten staat bij mij ook dat ik gauw afgeleid was, maar dat kwam dan wel omdat ik vaak veel sneller klaar was met de opdrachten en voor liep wat betreft mijn ontwikkeling. En op dat gebied heb ik verder weinig bewijsmateriaal omdat sommige mensen niet meer in leven zijn, als ze zouden willen vaststellen of ik adhd/add heb of niet.
Ja dit idd! Van oooooh ja en dit (iets dat ik vergeten was maar wel leuk of belangrijk), dus voor mij wel echt een ‘ding’ of leuk terwijl iemand anders denkt huh? Maar als je weer te to the point bent bij een verhaal is er soms ook weer niks aan, dus die balans is vet lastig.
een beetje van:
ziet een paarse glijbaan en heeft het daarover met persoon en heeft een verhaal over vergelijkbare paarse glijbaan op die ene vakantie in jaar X:
Ik was op vakantie daar en daar in jaar X en toen dit en dit en ooooooohja toen had ik dit (totaal niet relevant iets) gedaan dat vertelde ik laatst toch? → heel gesprek daarover en andere dingen → komt nooit op het verhaal over de paarse glijbaan en vriend denkt wtf random dat ze begint over de vakantie toen in jaar X???
Even een vraagje voor jullie. Ik ben al sinds de zomer bezig met een (eventuele) adhd diagnose te krijgen. In september heb ik een diva interview gekregen van een psycholoog, zij zei dat dit voldoende was en dat ik hiermee naar de psychiater kon voor een diagnose. Dit koste me 210 euro voor 2 sessies. (ik woon in België btw, en voor psychologische hulp krijgen we amper/niets terugbetaald)
Ondertussen heb ik een andere psycholoog (dichterbij waar ik woon, de vorige was de eerste die plaats had) en volgens haar heb je ook een iq test nodig en een concentratietest. Ik ben eerder geneigd om haar te geloven want ze klinkt veel zelfzekerder dan de vorige, de vorige kon me niet op alles ivm de diagnose antwoord geven en mijn huidige wel.
Dus deze week legde ik ook de iq test en de concentratietest af bij haar, samen koste dit 250 euro, verslag inbegrepen.
Mijn huidige psycholoog vroeg me om het verslag van de diva-test door te sturen, zodat ze dit eens kon bekijken. Ik stuurde haar gewoon de email met bestanden door van mijn vorige psycholoog waar ze ook in vroeg om nogmaals 50 euro te betalen voor het opmaken van het verslag. Onmiddellijk bij mijn volgende afspraak vroeg mijn huidige psycholoog mij hoeveel ik al betaald had. Ik zei dat ik haar net hetzelfde wou vragen, of dit niet erg veel was voor 1 test.
Zij zei dat de drie testen + verslagen bij haar in totaal 330 euro kosten, terwijl ik voor enkel de diva-test en verslag bij mijn vorige al 260 zou kwijt zijn! (ik heb de 50 euro nog niet betaald)
Nu vind ik het echt niet ok van de vorige psycholoog, en heb ik geen zin om nog eens 50 te betalen, voor een verslag wat eigenlijk geen verslag is want het zijn enkel haar notities (die ze hier en daar heeft aangevuld) ingescand.
Wat vinden jullie, moet ik nu nog die 50 euro betalen?
Ik heb vandaag mijn 4e (denk ik ongeveer?) afspraak met de POH-GGZ. Maar ik merk dat hij heel erg hamert op ‘wat gaat er wel goed?’ En ik zit nog heel erg in de fase ‘na x jaar frustratie wil ik mijn hart luchten over waar ik moeite mee heb’. Dat ga ik zo proberen aan te geven 
Ik spring nog liever door een brandende hoepel
Ik ben ruim twee jaar geleden gediagnosticeerd met ADHD. Dat was toen een hele opluchting, want er viel veel op zijn plek.
Helaas kamp ik ook met depressie- en angstklachten, en momenteel maak ik helaas een depressie door. Met mijn ADHD diagnose is niet veel meer gedaan, maar nu heeft de psychiater voorgesteld om medicatie te gaan proberen. De moeilijkheden die zich voordoen bij mij ivm ADHD zouden namelijk invloed kunnen hebben op mijn angst/depressieveklachten. Ik sta er 100% achter om het te proberen, maar ik vind het wel een beetje spannend om eraan te beginnen merk ik
