ADHD-topic

[Leverworst]

Ik had bedacht dat een handdoek kast handig was. Mijn handdoeken lagen nu altijd samen met lakens en dekens en niet handig (en wie houd ik voor de gek gewoon op de bank in de slaapkamer).

Dus kast netjes in de badkamer voor de handdoeken en deze staat er nu anderhalbe maand. Alleen was ik vergeten dat mijn brein niet zo werkt.

Elke keer als ik nu een handdoek nodig heb ga ik zoeken door mijn huis en snap ik niet dat er geen handdoeken meer zijn. Ga ik de was checken (gek ook geen vieze/net gewassen handdoeken te vinden). Ik ga de kast maar voor iets anders gebruiken en mijn handdoeken maar in het zicht ophangen

[littlenumbers]

Voor de mensen die medicatie gebruiken; wat is het verschil dat jullie merken?

Ik merk dus wel dat ik minder eetlust heb en zo’n droge mond ervan krijg, maar ik vind het lastig om te zeggen of ik verder nog wat merk in de positieve zin. Misschien is m’n dosis nog steeds te laag hoor en/of slaat dit middel bij mij niet goed aan (heb nu langwerkend methylfenidaat 36mg), maar ik weet denk ik vooral ook niet zo goed wat ik ervan moet verwachten? Het is natuurlijk ook niet alsof ik dan zomaar wel vanzelf ineens m’n werk allemaal gedaan krijg en een super schoon huis ineens heb, haha. Ik zit sowieso in zo’n soort sleur/spiraal van uitstellen etc en een week isolatie door corona zal ook niet meehelpen

Ik heb van de week weer een afspraak met de psychiater dus dan ga ik het sowieso wel voorleggen, maar ik ben eigenlijk wel benieuwd naar jullie ervaringen!

[LastYoungRenegade]

Ik heb meer focus, mijn gedachten zijn ook minder warrig en ik kom beter uit mijn woorden. Daarnaast heb ik ook minder last van de omgeving en raak ik minder afgeleid. Minder eetlust is hier sowieso ook een ding, net als kaakklemmen.

[littlenumbers]

Ooooh ja kaakklemmen, ik heb idd wel ook het idee dat ik wat verkrampter ben (ook in m’n schouders) en wat meer weer op m’n wangen bijt dan. Hopelijk zakt dat sowieso nog een beetje, heb jij gemerkt dat de bijwerkingen na verloop van tijd minder werden of blijft het wel gelijk? Die droge mond is bij mij al wel minder dan in het hele begin, dat vind ik wel echt een irritant gevoel. Die verminderde eetlust vind ik eigenlijk niet zo erg, haha. Ik kan ook nog gewoon prima normaal eten, alleen dat spontane hongergevoel is minder (normaal eet ik alles wat los en vast zit en heb ik de hele dag zin in eten ). De vrouw in de apotheek zat helemaal van dat ik per se MOEST ontbijten voor het nemen van de medicatie, alsof ik daarna ineens niet meer kan eten ofzo?

[LastYoungRenegade]

Bij mij blijven de bijwerkingen eigenlijk, maar toen mijn dosis hoger was, was het wel heftiger. En toen zaten er ook nog sombere gedachten bij. En van dat moeten zei mijn psychiater dus.

[Dieuwertjesara]

Ik merk dat ik zonder medicatie niet anders kan dan in alles op een 0 of op een 100 te zitten. Met medicatie heb ik iets meer controle en kan ik mezelf van de 100 naar de 70 brengen als ik merk dat het to much is, ipv meteen naar 0. Minder last van ratelende gedachten ook. Maar ik merk het vooral op de langere termijn. Als ik m’n medicatie een tijdje niet neem lijkt er ineens heel veel opgestapeld fout te gaan.(ineens m’n sleutels vergeten en mezelf buitensluiten, die opdracht van werk uit het oog verliezen, vergeten te eten een hele dag en me afvragen waarom ik zo weinig energie heb, naar het verkeerde kantoor gaan en een heel stuk terug moeten reizen en dat allemaal in een paar dagen bijvoorbeeld) Dus echt een verschil op de dag zelf merk ik minder. O en makkelijker uit hypericums komen als het niet handig uitkomt

[Mrs.Fraser]

Ik gebruik 63 mg langwerkende methylfenidaat en ik merk vooral het verschil in prikkelverwerking. Als ik zonder medicatie op werk ben hoor ik zo ongeveer iedere voetstap, ademhaling en deurklink, terwijl als ik mn medicatie wel inneem komen die prikkel veel minder binnen.
Ook zijn mn impulsen wat gecontroleerder, bijvoorbeeld de drang om te bewegen of te reageren en heb ik mijn emoties beter onder controle. Zonder medicatie heb ik hoge pieken, diepe dalen en best wel flinke stemmingswisselingen en met medicatie zijn die pieken en dalen wat minder hoog en diep en zijn die wisselingen ook minder heftig.

[Bbbaby]

Omg ja dat kaakklemmen. I can’t.

[chasingrainbows]

Over week de diagnostiekdag in Maastricht. Heb ik eerst in de ochtend een andere afspraak in het zh en dan 11 u op n andere locatie de diagnostiek. Ben er zo zo zo nerveus voor. Gaat vooral om welke medicatie beter aanslaat dan de kortwerkende methylfenidaat. Ik kom bij zulke gesprekken niet goed uit mn woorden en achteraf baal ik dan. Maar vraag me af wat ik daar urenlang moet doen. Heeft iemand ook zo’n dag gehad?

[Mrs.Fraser]

Kwam dit lijstje net tegen en wilde m toch even delen omdat ik t zo herkenbaar vond, haha. Sowieso volg ik een paar adhd accounts op insta, voor tips en (h)erekking, altijd leuk.

@chasingrainbows ik heb zelf lang geleden een middag gehad bij Psyq voor de diagnose wat vooral een gesprek was met allerlei vragen over vroeger en nu, maar zoals ik het lees heb jij al een diagnose want je slikt medicatie toch? Is het een idee dat je voor jezelf vast wat dingen (vragen, waar loop je tegen aan met je huidige medicatie) opschrijft, zodat je ze iig niet vergeet.

[Mrs.Fraser]

Zijn er hier mensen die zich hebben laten testen op autisme terwijl ze al een adhd diagnose hadden?

Ik heb steeds vaker het idee dat er meer is dan adhd en zou dit willen laten onderzoeken, maar voelt ook een beetje gek ofzo. Kan niet goed uitleggen waarom, maar ergens het idee dat het toch al 31 jaar goed gaat, dus waarom alsnog een diagnose willen. Terwijl als iemand anders dit tegen mij zou zeggen ik zou zeggen doe normaal, laat het uitzoeken

[unglaublich]

ik zit met exact hetzelfde! weet niet zo goed wat ik er mee moet. ben nu zelf op zoek naar info over adhd + autisme bij vrouwen en probeer er zelf mee aan de slag te gaan. heb in september een controle-afspraak bij de psychiater en wil het daar misschien dan aankaarten.

[littlenumbers]

Niet die specifieke diagnoses, maar ik heb op mn 32e nog wel moeite erin gestoken om juist de adhd diagnose te laten uitzoeken. Ik heb al langer de diagnose ontwijkende persoonlijkheidsstoornis, hiervoor ook sociale angststoornis, en bleef toch ook heel sterk het gevoel houden dat het niet het hele verhaal was. In eerste instantie vond ik het te veel gedoe en vroeg ik me af wat nou de toegevoegde waarde zou zijn, maar ik kon het toch niet loslaten. Achteraf ben ik blij dat ik de moeite toch heb genomen. Het lost niet direct iets op, maar ik vind het wel makkelijker om bepaalde dingen van mezelf te accepteren of probeer dat in ieder geval, en kan wat gerichter om hulp vragen (en ben aan het kijken of medicatie iets voor me kan betekenen). Dus vanuit mijn persoonlijke ervaring zou ik wel aanraden om het gewoon uit te zoeken, zeker als je er zo mee bezig blijft in je hoofd, ook @unglaublich

[MACkroket]

Na 3 jaar Adhd diagnose zag iemand van mijn eetstoornisbehandeling dat ik veel trekjes had van autisme. Toen alsnog op autisme getest en het bleek inderdaad zo te zijn.

[seveneleven]

Tell me you have adhd without telling me you have adhd:

Ik heb woensdagavond de tuin gesproeid en vanochtend schoot te slang van de buitenkraan omdat ik die blijkbaar niet dichtgedraaid had…

[LastYoungRenegade]

Kun je op papier zetten wat je vragen zijn? Ik herken dat niet goed uit mijn woorden komen. En ik mis dan ook dingen. Zo vroeg mijn huisarts een keer of mijn oude telefoonnummer nog altijd mijn nummer was en ik knikte, terwijl degene die mee was en me aankeek van: ‘Dat is jouw nummer toch niet?’

@Mrs.Fraser (en ook @unglaublich ) Hier is het wel andersom gegaan. Ik had mijn ASS-diagnose al, maar bij bepaalde dingen vond ik die diagnose gewoon niet kloppen. En toen las ik Druks van Francien Regelink en was het alsof ik over mezelf las.

[Nestley_Toulhouse]

Ik startte met methyl en dat deed niks voor mij. Ik leek juist ook chaotischer te zijn. Kreeg daarna dexamfetamine (Amfexa/Tentin) en werd bijna bang van de ongekende helderheid en rust in mijn hoofd. Ik moest presenteren en struikelde niet meer over mijn worden, onthield precies wat ik had bedacht, mijn brein was geen vergiet meer. De prikkels werden gefilterd. Het leek ook alsof mijn gehoor was veranderd, alsof ik jarenlang in ruis had geleefd en opeens het verschil hoorde tussen fluitende vogels, pratende mensen, en spelende kinderen in het park. Ik overdrijf niet als ik zeg dat het zo’n magisch en belangrijk moment was.

Inmiddels van kortwerkende dex naar langwerkend en nu heb ik het idee dat het is zoals moet zijn. Afhankelijk van mijn menstruatie en eisprong werkt de medicatie beter of minder goed. Op vakantie en op niet-werkdagen slik ik meestal niets. Maar dat merk ik dan ook wel. Zijn niet de meest efficiënte dagen. Op vakantie niet erg, maar in het weekend soms wel een verspilde dag.

Medicatie was voor mij echt een uitkomst. Ik werk fulltime en kom nog wel ‘normaal’ moe thuis, maar ben niet meer K.O. Toch is het ook geen heilige graal ofzo. Om het goed te laten werken moet ik minimaal 6 uur per nacht slapen, anders kan de medicatie de schade ook niet rechttrekken. Daarnaast iets van beweging (30 min lopen per dag ofzo) en regelmatig groenten en fruit binnenkrijgen.

Verder is mijn huis nog regelmatig een t*****zooi, wil ik nog altijd 800 uur in een week proppen en heb ik de afgelopen tijd weer honderden euro’s uitgegeven aan een herontdekte hobby, haha. Maar goed, kannie alles hebben

[littlenumbers]

Interessant om al jullie verschillende ervaringen te lezen met medicatie! Blijft toch een puzzel en uitzoeken wat werkt en of de bijbehorende bijwerkingen het waard zijn. Ik zit inmiddels op 54mg langwerkende methylfenidaat en ben niet overtuigd, dus komende week weer even overleggen met de psychiater. Volgens mij had hij het er in het vorige gesprek over dat het eventueel nog 1 stapje omhoog kon (al lees ik tegenstrijdige verhalen als ik google), of dat het een beter idee is om toch iets anders te gaan proberen… nou ja, ga het wel zien.

Waar ik trouwens ook wel benieuwd naar ben, ook eigenlijk naar aanleiding van gesprekken hierover met een vriendin van mij die ook ad(h)d heeft. Hoe ‘open’ zijn jullie over de diagnose richting jullie omgeving?
Die vriendin van mij is namelijk best wel terughoudend in het vertellen daarvan, adviseerde me bijv. ook om het op werk niet de diagnose zelf te benoemen maar alleen aan te geven waar ik specifiek moeite mee heb. En met daten staat zij er ook in dat het te vroeg vertellen van zoiets niet handig is en je daarmee op voorhand al dingen kunt verpesten.

Nou heb ik ook wel gemerkt dat sommige mensen behoorlijke vooroordelen over adhd hebben en al helemaal over medicatiegebruik - al geldt dat waarschijnlijk voor zo ongeveer alle psychische aandoeningen. Maar ik ben zelf tot nu toe eigenlijk juist best wel open erover geweest, ook omdat ik vind dat het juist niet zo’n ding is/ zou moeten zijn ofzo. Sowieso vertel ik wel relatief makkelijk over dat ik in therapie zit/zat voor andere dingen. Alleen ja, misschien ben ik daarin soms ook wel wat naïef? Ik kan me ook voorstellen dat het in bepaalde situaties weer beter kan zijn het niet te vertellen (dat het in de praktijk ook soms daadwerkelijk tegen je gebruikt kan worden), en dat mensen natuurlijk sowieso gewoon heel erg verschillen in hoeveel ze willen delen met hun omgeving. En dat het ook weer totaal anders is of je dingen deelt met collega’s, familie, vrienden/vriendinnen of (potentiële) dates. Er is denk ik ook verder geen goed of fout natuurlijk, maar lang verhaal kort: ik ben dus wel benieuwd hoe jullie erin staan.

[Acculader]

Ik was heel open, maar ben nu terughoudender. Ik merk bijvoorbeeld dat sommige collega’s (in het onderwijs nb) soms een verkeerd beeld hebben en me ergens minder capabel lijken te achten en problemen voor me verzinnen die ik niet heb. Toen ik het in eerste instantie vertelden zeiden er ook veel dat ze dan eerder aam add dachten omdat ik niet altijd druk ben, of dat ze het überhaupt niet hadden verwacht. Ik heb overigens nooit om hun mening gevraagd.
Ik deel niet heel veel over mezelf op mijn werk en ik merk dat de de adhd gebruiken om dingen voor me in te vullen en dat staat me tegen. Bijvoorbeeld door te vragen of ik psychische hulp help oid en dat gaat de betreffende collega geen reet aan. Het gaat namelijk prima en zelfs al had ik het zou ik het niet met diegene delen.

[LastYoungRenegade]

Ik ben heel open. Het is niet dat ik vantevoren denk: ‘Ik ga het nu melden.’ Maar ik maak vaak genoeg een opmerking als in: ‘Ja, dat komt omdat ik ADD/ASS heb.’ Mijn ASS heb ik jaren verzwegen en vertelde het nooit. Nu misschien soms te snel. Aan de andere kant: dat levert hopelijk een realistischer beeld op van wat ADHD en/of ASS inhouden. En dan snappen mensen misschien eerder waarom ik doe zoals ik doe.