Ik ben heel open. Het is niet dat ik vantevoren denk: ‘Ik ga het nu melden.’ Maar ik maak vaak genoeg een opmerking als in: ‘Ja, dat komt omdat ik ADD/ASS heb.’ Mijn ASS heb ik jaren verzwegen en vertelde het nooit. Nu misschien soms te snel. Aan de andere kant: dat levert hopelijk een realistischer beeld op van wat ADHD en/of ASS inhouden. En dan snappen mensen misschien eerder waarom ik doe zoals ik doe.
2 likes
Mijn vrienden en familie weten het, maar op werk heb ik niks gezegd. Mocht iemand het vragen/medicatie zien, ga ik niet liegen. Maar hoe graag ik liever ook open erover was geweest, is de realiteit dat een ‘label’ je behoorlijk kan tegenwerken (long live capitalism!
). Terwijl als je alleen symptomen van de dat label benoemt en aangeeft wat je nodig hebt, mensen minder snel negatieve associaties hebben.
Bij relaties boeit het me totaal niet. Meestal benoem ik het gewoon niet omdat ik geen gesprekken voer waarbij het benoemen van de adhd relevant is. Eén keer benoemde ik het wel tijdens een gesprek omdat we het specifiek over erfelijke aandoeningen hadden en het boeide de ander niet eens.
Als iemand geen zin in mij heeft vanwege adhd, blijft ie toch lekker weg 
Ik wil niet eens op date als een man zo’n groot probleem zou maken van zoiets kleins haha. Ik date momenteel niet, maar als ik het wel doe, is dat meestal voor een vaste relatie. Dan kan ik maar beter direct weten of niet alleen hij met mij wil zijn maar of ik ook überhaupt met hém wil zijn.
3 likes
Hier sta ik er net zo in. Als mensen me niet leuk vinden om mijn labels gaan ze maar weg. Ik heb die labeltjes en ze gaan niet weg. Maar Zelfde als dat ik niet zou daten met iemand die niet van katten/honden houdt.
3 likes
Ik zeg het altijd tegen iedereen, mocht het gesprek daar ruimte voor geven. Op school, tegen familie en tegen vrienden heb ik het tijdens de diagnose periode verteld en daarna bij dates eigenlijk altijd ook wel want het was toen zo’n groot ding in m’n leven en ik was best gefascineerd over hoe veel van mijn leven het beïnvloed. En toen ik m’n traineeship ging doen ook meteen. Toen ik vervolgens geplaatst werd en me er even druk om maakte zei dat bedrijf wel ineens dat ik het misschien niet moest benoemen bij het sollicitatiegesprek… vond dat heel stom maar er was ook niet echt een “moment” voor uiteindelijk. Wel gedaan toen ik er eenmaal zat want het heeft gewoon impact op heel veel dingen en er werd best goed op gereageerd. Ik heb ook wel eens mensen gehad die er niet zo in geloven, maar dat deed ik zelf eerst ook niet en m’n familie had er eerst ook veel moeite mee. (We hadden een heel stereotype beeld ervan. Nu inmiddels zien m’n beide ouders dat we het van hun hebben en dat ze heel veel van hun struggles als “normaal” zagen)
Dus als het nu gebeurd dat iemand negatief reageert waag ik 1 poging om uit te leggen wat voor impact het op mijn leven heeft, maar en als dat niet geaccepteerd wordt is het helaas geen persoon voor in mijn leven.
Ik benoem het op werk ook best vaak als het gaat over dingen waar ik moeite mee heb, want ik merk juist dat als ik gewoon alleen benoem dat ik er moeite mee heb het idee ontstaat dat ik dat wel even kan fixen met een smart doel. Maar zo werkt het gewoon vaak niet. Dus door te benoemen dat ik iets anders aan moet pakken vanwege m’n adhd lijkt er bij mij veel meer rekening mee gehouden te worden. Maar op m’n werk is ook een hele neurodiversity groep en zijn er voorzieningen enzo dus denk dat dat ook veel meespeelt
3 likes
ik weet niet of jullie hier wat aan hebben, maar bij deze!
heb net zelfs met DUO gebeld en het blijkt dat het niet geldt voor leningen, alleen voor het prestatiebeursgedeelte maar dat is bij mij al kwijtgescholden omdat ik een diploma heb gehaald.
1 like
oja en daar over gesproken, je moet het niet langer dan 5 jaar na je afstuderen melden dus ik was sowieso al te laat
maar ik hoop dat iemand hier er wat aan heeft
1 like
Ik heb morgen na 13 jaar mijn allerlaatste werkdag bij m’n huidige baan. Echt een ding. Zo definitief: ik moet morgen mijn sleutel natuurlijk inleveren en mijn werkaccount wordt afgesloten en ik moet nog zo veel dingen afronden en opruimen, wil eigenlijk nog een afscheidscadeau regelen of misschien zelfs wel voor alle collega’s iets apart, organiseer morgen een borrel…
En het enige waar mijn brein zich vandaag druk om maakt zijn mijn ex van 10 jaar geleden en mijn ouderlijk huis dat ik mis. Hoezo komt dit ineens naar boven en eist dat zoveel aandacht. Alles om mij af te leiden van die klusjes waar ik totaal geen zin in heb en die blijkbaar voor mij veel te beladen zijn ofzo? Zucht.
Even een dagboekpost. Want ach ja, daar heb ik ook nog wel even tijd voor.
1 like
Hoe was het nog gegaan? Vind ik ook altijd zo’n ding als je een periode van je leven af moet sluiten. En herkenbaar dat er ineens allerlei andere dingen door je kop spoken 
Dit is echt mijn leven 🫠
Sinds ik 1,5 week thuis heb gezet ivm corona kom ik helemaal niet meer in een ritme lijkt het ofzo en is alles te veel moeite. Het blijft zo’n teringzooi thuis maar het lukt me niet om het een beetje op orde te krijgen he. Neem het me steeds voor maar uiteindelijk zit ik alleen maar urenlang op mn telefoon of te netflixen (en ondertussen op m’n telefoon).
Nou komt er waarschijnlijk vrijdag iemand borrelen dus dat is misschien wel net dat beetje externe motivatie om het enigszins toonbaar te maken haha. Al komt dat waarschijnlijk neer op alles naar boven flikkeren zodat het uit het zicht is
3 likes
Ik heb vakantie, dit is precies mijn leven momenteel
1 like
Aah stom is dat he. Lukt het dan wel om een beetje te genieten van je vakantie?
Het is bij mij dan zo’n tegenstrijdigheid van aan de ene kant weet ik dat ik me fijner voel als ik het opgeruimd heb maar dat ik dan ook denk; ja hallo vakantie nu doe ik geen dingen waar ik geen zin in heb. Maar blijf er dan vaak wel tegenaan hikken en het geeft een soort onrust. Balans daarin vinden is nog lastig haha.
2 likes
Bij mij is het ook een gevecht met de tegenstrijdigheid. Ik doe nu elke dag een beetje. Ik heb toch 5 weken, maar dat ik dan ook meteen mijn valkuil. Ik merk dat het wel helpt elke dag iets te doen te hebben, dan ben ik bezig en breekt het de boel op.
Heb even getwijfeld of ik het moest posten of niet, maar ik denk ik wil toch even mijn ervaring kwijt.
Het heeft even geduurd voordat ik mijn afspraak bij ADHD centraal heb gehad. In februari heb ik een gesprek gehad en een afspraak gemaakt voor juli. Van te voren wat vragenlijsten moeten invullen en de dagen er voor krijg je smsjes met herinnering van je afspraak en ook nog een dagprogramma via de mail. Vond ik zelf heel fijn aangezien ik er van houd om te weten wat me te wachten staat.
De avond voor mijn afspraak heb ik wel echt last van mijn nerveusiteit/angst gehad, zelfs zo erg weer dat ik op een gegeven moment niet meer wilde gaan.
Had vooral de last er van; als het niet ADHD is, dan verspil ik iedereens tijd etc en moet ik wéér verder zoeken. dat soort gedachten.
Beetje stok achter de deur was dat er iemand mee ging en ik die persoon niet wilde afzeggen.
De ochtend zelf ging prima, de weg naar Nijmegen was goed. Makkelijk te vinden, parkeergarage in, oversteken, hoekje om en je bent bij ADHD centraal.
Vanaf centraal is het ook echt max 10 min lopen gok ik zo.
Receptie liet ons binnen en nam wat gegevens door en ook weer het dagprogramma. Daarna heb ik twee gesprekken gehad met verpleegkundig specialist, daarna psycholoog.
Vervolgens de QB test die ik echt heel vermoeiend vond maar wel nodig voor de meting. In het begin had ik zoiets van; zoveel mogelijk stil zitten en proberen normaal te doen maar daar prikt dat ding zo door heen.
Ook een beetje omdat ik na een paar minuten er al helemaal klaar mee was. Daarna gesprek gehad met nog een psycholoog en daarna heel even kunnen zitten in de wachtruimte (Die overigens super mooi is, lopen ook niet veel mensen de hele tijd heen en weer, bank super comfy. Eten en drinken is daar geregeld, mag je gewoon pakken)
Uiteindelijk gesprek met Psychiater en daar te horen gekregen dat ze er niet over twijfelen dat ik ADHD heb. Wel echt fijn om te weten wat het nu is, beetje het missende puzzelstukje wat dan compleet is. Voorstel gehad om proef medicatie te doen (Methylfenidaat 10mg) en de QB nog eens te doen. Mee akkoord gegaan en de medicatie genomen.
Half uurtje binnen gezeten voor de inwerking en toen zijn we nog even naar buiten gegaan om rondje te lopen.
Wat me daar direct opviel was dat ik niet direct geprikkeld werd door geluiden van auto’s, mensen die liepen en praten, vogel geluid etc.
Ik hoorde het wel, maar ik kon gewoon in mijn gesprek blijven met mijn vriend. dat vond ik al echt verwonderlijk. Waren even naar het station gelopen voor een koffie en daarna weer terug. Was echt bang voordat we gingen lopen dat het niet slim was om evt overprikkeld te raken maar heb nog nooit zo chill een rondje gelopen.
Daarna QB test nummer 2 gedaan en dat ging ook zo anders dan de eerste. Meer in de test zelf aanwezig zijn en niet bezig met al mijn miljoenen gedachten en hoe lang het nog zou duren etc. Wel even de realisatie natuurlijk dat het voor gevoel veel beter ging en daardoor klein beetje afgeleid maar niet zo erg als bij de eerste. Op het eind had ik ook zoiets van; oh dit was hem al? Terwijl het met 1 echt drama was voor mn gevoel.
Was ook te zien aan de test zelf want test 1 zag je gewoon heel veel onrust en in test 2 heb ik gewoon amper bewogen, test ook meer in één lijn qua klikken/gedrag.
Echt bijzonder dan z’n uitkomst. Daarna nog even gesprek gehad met verpleegkundig specialist. bloeddruk/hartslag nog eens bekeken en nu twee weken proef medicatie en kon ik naar huis! (Met een hoop afspraken er bij)
Proef medicatie gaat eigenlijk best prima, was beetje aanvoelen in welke tijd ik het moet innemen maar dat lijkt nu redelijk goed te gaan.
Al is het nu wel heel gevaarlijk om heel snel door te pakken omdat alles nu ‘kan’. Heb bijv heel wat lijstjes op papier kunnen zetten die heel lang in mijn hoofd spookte, zaken kunnen regelen die moesten etc. en mezelf daarna nog overladen op 1 dag naast mn werk.
Van het weekend zou ik alleen 3 kledingzakken uitzoeken (Ben aan het verhuizen), heb ze uitgezocht, stapels gemaakt wat weg kan/moet blijven. De rest van de kleding netjes opgevouwen/opgeruimd, paar verhuisdozen nog uitgepakt/uitgezocht.
Nog een stuk gelezen uit een boek welke me werd aangeraden door @keekie , DRUKS van Francien regelink (waardoor ik nu op het moment zoiets heb van; wow dit is dus ADHD en geen karakter eigenschap?) en uiteindelijk compleet gesloopt was.
Had verwacht dat ik zondag dan compleet chago zou zijn en uitgeput maar dat viel echt heel erg mee.
Het is nu vooral even de rem en balans zoeken, heb nu ook heel vaak het idee dat ik teveel ben of me aanstel tegen over mijn vriend. (Hij heeft zelf ook ADHD dus hij vind van niet maar dat gevoel houd ik dan toch)
Alles is nu gewoon nieuw, en de mogelijkheden die het geeft zijn nogal overweldigend. Daarnaast is het ook spannend want ik moet een soort van opnieuw uitvinden wat bij mijn “stempel” (Hekel aan dat woord) hoort en wat je karakter is.
Volgende week medicatie gesprek en daarna kan ik ook met de psycholoog beginnen aan therapie. Dus alle plannen die ik in mijn hoofd heb om te doen heb ik maar even op papier gezet in een rommellijstje en laat ik even in de ijskast zitten. Ondanks dat ik echt heel graag alles nu wil doen. (Laat ik het zo zeggen dat rijbewijs verder weer oppakken dezelfde prio voor mij heeft als nu bijv met naailes beginnen, terwijl rijbewijs wel belangrijker is denk ik. al voelt het niet zo)
(En mocht je het tot onderaan deze post hebben gered; wow held. het heeft wel een dagboek gehalte maar ik moest het gewoon even kwijt in het algemeen)
OJA en borduren gaat ook echt super chill met de meds.
15 likes
Ah lief, dankje. Fijn dat het ook herkenbaar is. Ik vind het zo raar en irritant zulke dingen.
Ik had dus vrijdag mijn laatste werkdag en ben nu thuis nog m’n mail aan het opruimen enzo haha. Waarom doe ik dat niet gewoon in de laatste weken op m’n werk? Nouja is thuis ook wel weer lekker rustig. Alleen had ik in deze tijd zoveel andere klusjes kunnen doen die ook al weken wachten. Maarja.
Zo ging het altijd in deze baan. Altijd thuis nog dingen afmaken. Nooit lekker op tijd klaar voor een vakantie of zwangerschapsverlof.
Hoop zo dat dat in mijn volgende baan beter gaat maar ik neem natuurlijk wel mijzelf mee 
(we lachen er maar om)
1 like
Volgens mij was het bijna 3 weken geleden dat ik voor het laatst gestofzuigd heb. Fijn als er mensen langs komen 
Edit: ik wilde het eerst in het opbiecht topic zetten maar dacht dit is misschien fijner omdat het herkenbaar is.
Ik zag het wel, was ook nodig voor mijn allergieën maar Corona en de hitte en de negatieve stemmen werkte gewoon niet mee.
7 likes
Daarom heb ik een robotstofzuiger in mijn leven. Ik vond hem alleen slecht zijn werk doen de laatste tijd, wat blijkt: de app loog niet toen hij zei dat de zak en de filters vol zaten Ik ben wel trots op mezelf. Ik heb de zakken besteld die het snelst in huis waren, zonder urenlang op zoek te gaan naar de best deals om vervolgens niks te bestellen.
4 likes
En hoe ging het?
@Clancy ik heb je hele verhaal gelezen en ondanks dat het bij mij helemaal anders ging vind ik het fijn om jouw ervaringen te lezen. Ik kan na de vakantie beginnen met medicijnen dus ik vind alle verhalen daarover heel waardevol. Ook al weet ik dat het bij mij heel anders zou kunnen gaan hoor. Maar zo fijn dat je dingen klaarspeelt lijkt mij, ipv ze alleen in je hoofd hebben en er tegenaan hikt. 
2 likes
Oke misschien helpt het om het allemaal even van me af te schrijven, alvast excuus voor het hoge dagboekgehalte. Ik vind het echt lastig met de medicatie om te zeggen of het nou werkt of niet. M’n dosis is al 3x verhoogd ondertussen en nog steeds heb ik eigenlijk geen idee of het nou écht iets doet??
Sowieso heb ik jarenlang altijd alles maar uitgesteld en kom daar ook in m’n leven eigenlijk gewoon heel vaak mee weg als het ware. Ik word niet echt gedwongen om bepaalde dingen te doen. Ik heb geen kinderen en geen relatie/woon alleen dus ja who cares dat m’n huis een teringzooi is en ik niet fatsoenlijk kook/eet. Heb er met name mezelf mee, behalve met werk dan, maar daar is ook relatief veel ruimte en vrijheid.
Ik heb het idee dat ik heeeeel erg gericht ben op korte termijn en gewoon de discipline niet heb om niet aan al die impulsen toe te geven en de makkelijke uitweg te kiezen. Maar dus ook omdat dat al jaren (al dan niet mn hele leven) zo gaat, is het denk ik ook sowieso gewoon wel lastig om dat te doorbreken? En dan is misschien medicatie daar een hulpmiddel bij, maar ook geen wondermiddel en misschien zijn mijn patronen wel gewoon nog te hardnekkig? Ik voel zoooooo enorm veel weerstand om dingen te doen/regelen en het voelt alsof ik er echt niet de energie voor heb - terwijl dat 100% in m’n hoofd zit en niet echt zo is. Dus ik schuif het allemaal lekker voor me uit.
Het helpt denk ik ook niet dat ik kort geleden zo’n 2 weken alleen thuis heb gezeten ivm corona (en sowieso nog een beetje vage restklachten lijk te hebben), het nu zo warm is steeds waardoor alles sowieso moeite kost en het ook qua werk een beetje een gekke tussenperiode is waarin er genoeg werk is maar amper mensen en ook geen hele acute druk nog (en vanaf sept gaat mn leven er qua werk/studie-invulling ook gewoon anders uit zien, dus zit daar ook een beetje op te wachten nu). Allemaal van die factoren dat ik denk ja…ligt het niet ook deels gewoon daar aan nu 
Of zijn dat allemaal smoesjes om maar niks te hoeven doen en het voor mezelf goed te praten?
Ironisch genoeg lijkt het met medicatie misschien eerder alsof ik juist meer gefocust bezig ben met alles behalve wat ik zou moeten doen
Ik heb nu ook aan de ene kant de neiging om om tips te vragen of het internet af te struinen naar manieren om hiermee om te gaan… terwijl ik al zoveel daarover weet en gelezen heb, en meer erover lezen gaat er ook niet voor zorgen dat m’n huis ineens opgeruimd is. En zelfs met de beste tips & tricks moet ik alsnog gewoon dingen ook dingen daadwerkelijk gaan DOEN natuurlijk. Of misschien als ik het allemaal maar genoeg manifesteer dat m’n afwas dan zichzelf gaat doen en m’n huis ineens opgeruimd en schoon is als ik morgen wakker word? 
3 likes
Ah jeetje, bij jou is het dus niet zo goed gegaan het traject?
In het begin las ik hier veel wisselvallige verhalen over de medicatie en was een beetje bang daarvoor wat het met me zou doen. De dosering lijkt voor mijn idee goed te zijn, de eerste week was ik wat duffer (Zegt de apotheek ook) en moest ik enorm wennen aan wat nu opeens allemaal kan en nog steeds. maar nu merk ik dat ik de dagen beter volhoud qua energie en krijg ook meer dingen gedaan. nu moet ik alleen nog leren dat de medicatie natuurlijk niet alles weghaalt en dat vergeet ik soms een beetje.
@littlenumbers Het is wel herkenbaar wat je schrijft qua dingen doen. Zlef kan ik dingen heel makkelijk uitstellen tot het echt moet en kan ik ook zo bijv weken niet stofzuigen etc. met werk kan ik relatief wel alles goed afkrijgen, tenzij ik echt moet documenteren dan moet ik mezelf echt dwingen. (En het dan een uur voor deadline doen) . Zoals Rijbewijs en dingen die ik mezelf wil aanleren zoals coderen, stel ik iedere keer uit. dan begint iemand er weer over en dan krijg ik weer last van mn maag er van.
Bij ADHD centraal krijg ik cognitiviteits therapie binnenkort en ik hoop dat ik daarmee ook gewoon wat mee verder kom. Nu wil ik dus alles tegelijkertijd ook weer, dus heb maar even een lijst gemaakt met de dingen die ik wil doen en dan kijken of ik 1 a 2 punten aan hun kan geven en zeggen van; hey hier loop ik tegen aan. welk trucje moet ik toepassen op mijn brein om wel te kunnen slagen hierin?
Ik heb sinds een week ook echt mijn bullet journal er weer bij gepakt. durfde ik lang niet in te schrijven omdat het perfect moest zijn en bladiebla. maar dat probeer ik nu los te laten. het moet een tool zijn en niet een perfect boekje. Aan de hand van een tiktok zag ik iemand gewoon schrijven en dan een index tab plakken met welke pagina iets had geschreven wat over dat onderwerp gaat. en dat werkt nu ookgoed. (Na 3 uur lang uitzoeken welke tabjes het leukst waren).
3 likes
Heeft iemand hier zowel methylfenidaat als dexamfetamine geprobeerd? Merkte je verschil? Ik ga namelijk volgende maand met dex beginnen (op eigen verzoek bij de psychiater) en ik ben dus heel benieuwd. Methylfenidaat heeft overigens wel effect. Ook benieuwd hoe mijn ASS erop gaat reageren, want merk nu ook al dat dat stukje in mijn hersenen anders reageert dan het ADHD-stukje in mijn brein.