In mijn geval zou ik trouwens sowieso weinig aan mijn vader gehad hebben, maar ik vind het inderdaad wel verdrietig dat mijn moeder er niet meer bij was. Weet overigens niet in hoeverre die echt geloofd zou hebben dat het door een diagnose beter zou worden, maar ik denk wel dat ze erbij had willen zitten.
En je zo goed aan kunnen passen is niet heel raar. Sowieso is dat de reden dat veel autistische vrouwen (die redelijk lijken mee te komen in het ‘normale’ leven) laat hun diagnose krijgen, maar dat geldt ook voor ADHD (en zeker bij vrouwen) natuurlijk. Mensen hebben sowieso nog altijd het stereotyperende type in hun hoofd. Een kennis van mij heeft bijvoorbeeld ook pas de diagnose ADHD gehad toen ze halverwege de 30 was nadat ze het boek Druks las (was voor mij ook een eyeopener).
Die vriend die bij het gesprek was, was ook 38 toen hij zijn ASS diagnose kreeg (maar soms twijfel ik of hij niet ook ADD heeft) en mijn ex ook 32 (ook alleen ASS). Praten over een ex vind ik niet per se gek trouwens hoor
En ja, ADHD is al lastig, maar ADHD en ASS nog net wat meer. Zo gaat de autist best redelijk op methylfenidaat (weinig meer overprikkeld, al wordt die dan soms wat overmoedig), maar de ADHD’er gaat zich vervelen en dan raakt die dus onderprikkeld. En vervolgens ga ik dan op andere plekken de prikkels zoeken (zoals ruzie gaan maken met mensen) waardoor de autist denkt: ‘help! teveel prikkels! overprikkeld!’ en de adhd’er denkt: ‘O, lekker, prikkels!’