Aansluitend op die post hierboven; ik word wel echt heeeeelemaal gek van mezelf. Het lukt me gewoon totaal niet om dingen te doen de laatste tijd?? Al wel langer op zich, maar er lukt steeds minder. En dan ongemerkt krijg ik daar toch heel veel stress van, waardoor ik nog minder uit mn handen krijg. Ik ga te laat slapen, ben niet uit bed te branden en ‘s avonds ben ik dan weer te wakker en/of allerlei nutteloze dingen op het internet aan het lezen waardoor ik weer te laag ga slapen, en zo maar door…
Samenvatting
Het lukt me ook gewoon niet om m’n huis een beetje fatsoenlijk op orde te krijgen en de afwas bij te houden, waardoor alles weer meer moeite kost. Als ik wil ontbijten/koken moet ik eerst dingen schoonmaken en dan kies ik vaak voor de makkelijke uitweg. Ook qua kleding etc bij elkaar zoeken voor werk, dan kan ik weer van alles uit wasmanden (met schone niet opgevouwen was) etc vissen en dan ben ik door de chaos weer veel langer bezig daarmee… en echt iedere keer neem ik me voor om er wat aan te doen maar steeds als ik uit werk thuiskom beland ik toch weer op de bank achter de tv of op mn telefoon (liefst allebei)/ laptop en zit ik weer uren tijd te verdoen op het internet terwijl ik ook steeds in mn hoofd zit van “ik moet echt opruimen/afwassen etc”, maar ik heb er gewoon geen puf voor? Los van dat ik op zich beter kan slapen is dat gevoel 100% mentaal.
Ook qua studie lukt t me allemaal niet echt. Vorig vak heb ik met last minute effort alsnog prima gehaald, maar echt van harte ging het niet. Alsof ik toch de grenzen blijf opzoeken en eerst eens goed echt op mn bek moet gaan? Terwijl… op deze manier is het toch helemaal niet leuk allemaal. Ik loop voor mn gevoel alsmaar achter de feiten aan met alles, niks lukt, en zo voel ik me dag in dag uit schuldig terwijl het me ook niet lukt om dingen te veranderen en te doorbreken. En ook qua studie; ik vind het echt leuk en ik wéét dat als ik eenmaal bezig ben dat ik het dan leuk vind om te doen, maar ik kan me er maar niet toe zetten. Ik word echt heeelemaal gek van mezelf 
en tegelijkertijd voel ik me ook weer niet echt slecht? Ik voel me eigenlijk meestal gewoon neutraal/ neutraal-positief terwijl ik soms dan denk; waarom kan ik me niet ff goed kut erover voelen en een potje janken en daarna wat gaan veranderen ofzo.
Het is gewoon zo zonde want ik ben nu eigenlijk buiten werktijd 95% vd tijd aan het verspillen met uitstellen en boos zijn op mezelf (temidden van de teringzooi) waardoor ik ook minder toe kom aan contacten onderhouden met vrienden/familie etc en ook qua studie heb ik er zo veel minder lol aan. Sporten lukt nog redelijk maar ook daar gaan vaak uren uitstel aan vooraf en vaak schuif ik dan toch weer ermee. Alles voelt zo als een enorme strijd en het kost ook allemaal zooooveel moeite.
Oke geen idee wat ik met deze post wil bereiken, maar misschien lucht het vooral wel even op om het eruit te gooien. Uiteindelijk zal het erop neerkomen dat ik toch echt zelf dingen moet gaan doen om veranderingen teweeg te brengen he. Het gaat zich niet vanzelf oplossen en het is ook niet zo dat ik “morgen” ineens op magische wijze wel de motivatie heb voor dingen die ik nu uitstel. Was het maar zo’n feest he… 
), maar ik wil wel even zeggen dat het mega herkenbaar is wat je schrijft, je bent dus echt niet de enige die zo worstelt!
) maar langs de andere kant is het misschien makkelijker voor hem later. Of dat hij al de diagnose heeft voordat hij naar de lagere school gaat.
), maar ik had dus toen ik een herhaalrecept nodig had m’n huisarts een bericht gestuurd met de vraag hoe dat werkte. En zij gaf aan dat ze dat dan in principe overnemen maar dat ze wel minimaal 1x per jaar fysieke controle deden en vaak 2x per jaar contact over het gebruik. Dus denk op zich dat dat niet zo gek is?