Nou 1 van de 2 verslagen is af.
De andere morgen, heb de wekker om 6 staan ahaha wat doe ik mezelf aan. Heb dan exclusief ontbijt en paaslunch tot 14.00 uur de tijd.
Ik bsef nu ook dat ik eind april ga verhuizen maar de 26e ga ik ook weg, dus als ik terugkom heb ik maar 1 week om alles in te pakken 
Ik dacht echt nog ruim een maand hahah
Hahaha oh, dit had ik ook zo kunnen zijn inclusief boodschappenlijstje halverwege ergens kwijtraken en terugvinden waar ik toch beweerde het niet eerder lag.
@Friemel
Tip: gedeelde boodschappenlijstjes met huisgenoten. Via de notities app.
Dan kan het niet kwijt en als iemand of ikzelf zeg ‘oh dit is op’ ga ik het dan onthouden? Haha tuurlijk niet.
Dus dan zet ik/iemand het op de lijst.
Aansluitend op die post hierboven; ik word wel echt heeeeelemaal gek van mezelf. Het lukt me gewoon totaal niet om dingen te doen de laatste tijd?? Al wel langer op zich, maar er lukt steeds minder. En dan ongemerkt krijg ik daar toch heel veel stress van, waardoor ik nog minder uit mn handen krijg. Ik ga te laat slapen, ben niet uit bed te branden en ‘s avonds ben ik dan weer te wakker en/of allerlei nutteloze dingen op het internet aan het lezen waardoor ik weer te laag ga slapen, en zo maar door…
Het lukt me ook gewoon niet om m’n huis een beetje fatsoenlijk op orde te krijgen en de afwas bij te houden, waardoor alles weer meer moeite kost. Als ik wil ontbijten/koken moet ik eerst dingen schoonmaken en dan kies ik vaak voor de makkelijke uitweg. Ook qua kleding etc bij elkaar zoeken voor werk, dan kan ik weer van alles uit wasmanden (met schone niet opgevouwen was) etc vissen en dan ben ik door de chaos weer veel langer bezig daarmee… en echt iedere keer neem ik me voor om er wat aan te doen maar steeds als ik uit werk thuiskom beland ik toch weer op de bank achter de tv of op mn telefoon (liefst allebei)/ laptop en zit ik weer uren tijd te verdoen op het internet terwijl ik ook steeds in mn hoofd zit van “ik moet echt opruimen/afwassen etc”, maar ik heb er gewoon geen puf voor? Los van dat ik op zich beter kan slapen is dat gevoel 100% mentaal.
Ook qua studie lukt t me allemaal niet echt. Vorig vak heb ik met last minute effort alsnog prima gehaald, maar echt van harte ging het niet. Alsof ik toch de grenzen blijf opzoeken en eerst eens goed echt op mn bek moet gaan? Terwijl… op deze manier is het toch helemaal niet leuk allemaal. Ik loop voor mn gevoel alsmaar achter de feiten aan met alles, niks lukt, en zo voel ik me dag in dag uit schuldig terwijl het me ook niet lukt om dingen te veranderen en te doorbreken. En ook qua studie; ik vind het echt leuk en ik wéét dat als ik eenmaal bezig ben dat ik het dan leuk vind om te doen, maar ik kan me er maar niet toe zetten. Ik word echt heeelemaal gek van mezelf 
en tegelijkertijd voel ik me ook weer niet echt slecht? Ik voel me eigenlijk meestal gewoon neutraal/ neutraal-positief terwijl ik soms dan denk; waarom kan ik me niet ff goed kut erover voelen en een potje janken en daarna wat gaan veranderen ofzo.
Het is gewoon zo zonde want ik ben nu eigenlijk buiten werktijd 95% vd tijd aan het verspillen met uitstellen en boos zijn op mezelf (temidden van de teringzooi) waardoor ik ook minder toe kom aan contacten onderhouden met vrienden/familie etc en ook qua studie heb ik er zo veel minder lol aan. Sporten lukt nog redelijk maar ook daar gaan vaak uren uitstel aan vooraf en vaak schuif ik dan toch weer ermee. Alles voelt zo als een enorme strijd en het kost ook allemaal zooooveel moeite.
Oke geen idee wat ik met deze post wil bereiken, maar misschien lucht het vooral wel even op om het eruit te gooien. Uiteindelijk zal het erop neerkomen dat ik toch echt zelf dingen moet gaan doen om veranderingen teweeg te brengen he. Het gaat zich niet vanzelf oplossen en het is ook niet zo dat ik “morgen” ineens op magische wijze wel de motivatie heb voor dingen die ik nu uitstel. Was het maar zo’n feest he… 
Wat balen dat het allemaal even niet lukt. Anderen kunnen daar idd weinig bij helpen (al zeggen ze dat adhd’ers elkaars huis zouden moeten opruimen ipv hun eigen, dan lukt het tenminste wel 
), maar ik wil wel even zeggen dat het mega herkenbaar is wat je schrijft, je bent dus echt niet de enige die zo worstelt!
Wat mij soms wel helpt is om in ieder geval alles op een lijstje te zetten, maar dan niet het hele to do lijstje af te willen werken op 1 dag. Kies elke dag een ding, de hoogste prio of iets waar je enige motivatie voor voelt en doe dat. Iets afstrepen geeft soms dopamine om toch ook aan het volgende te beginnen, maar dat hoeft dus niet van jezelf, hou het klein zodat je durft te beginnen met iets.
En de leuke dingen, zoals meeten met familie/vrienden wel blijven doen hoor, als het alternatief is thuisblijven en toch niks doen (want eerlijk is eerlijk, daar draait het meestal toch op uit ook al ben je van alles van plan…). Is ook belangrijk om je goed te voelen.
Helpt het dan niet om samen met iemand te gaan opruimen? Dat je door wat taken te verdelen dan wel gaat beginnen omdat je een ander dan ook bezig ziet?
Los van dat ik mij kan voorstellen dat het een grote drempel is om hulp te vragen op die manier.
Ik heb laatst namelijk wel een vriendin met adhd geholpen met iets opruimen waar ze al heel lang tegenop zag. Dat gaf veel opluchting bij haar en ik vind zelf opruimen heel leuk en het leuk om iemand te helpen.
Maar dat hoeft natuurlijk niet voor iedereen te gelden dat zoiets werkt.
Heel herkenbaar. Helaas, geen advies. Behalve: niet te streng zijn voor jezelf, want dat maakt het alleen maar erger. Misschien is er een reden dat je je nu zo voelt?
Het is voor mij op dit moment precies hetzelfde. Wel verklaarbaar (burn-out), maar toch vind ik het heel irritant en zeer frustrerend.
Sterkte! Dikke knuffel. En hopelijk gaat het snel weer beter 
Wat mij vaak helpt als het opruimen/afwassen/schoonmaken betreft is om een podcast op te zetten en dan net zo lang bezig te gaan als ie duurt.
Luister vaak broers podcast, duurt een half uurtje en moet er vaak om lachen en verbaast me altijd hoe veel ik in een half uurtje kan doen als ik m’n dopamine krijg van het luisteren. Dan vind ik het ineens veel minder saai om te doen.
Nog bedankt voor je mega uitgebreide antwoord. Had het nu pas gezien…
Ik heb ook een job met soort van verschillend projecten door elkaar en dat lukt wel. En net die afwisseling is net goed denk ik. Maar ik ben wel even de motivatie kwijt en de mails blijven maar opstapelen…
Ik heb trouwens een vermoeden dat mijn zoontje ADHD heeft hij is nu 5 jaar oud. En ik ben aan het twijfelen om hem te laten diagnosticeren. Langs de ene kant op zich lukt het nu wel ( met heel wat moeite dat wel maar mss is dat gewoon zijn karakter 
) maar langs de andere kant is het misschien makkelijker voor hem later. Of dat hij al de diagnose heeft voordat hij naar de lagere school gaat.
Geen idee wat ik moet doen. Ga wel eens informeren bij zijn leerkrachten op school en eventueel bij de huisarts.
Sinds oktober is mijn medicatie “overgedragen” van de psychiater naar de huisarts. Donderdag werd ik gebeld door de ha dat ik op gesprek moet komen. Ha wil mijn medicatie doorspreken en ook de lever freuqentie (nu krijg ik in 1x voor 3 maanden maar ze had het over 1 of 2 maanden). Iemand ervaring mee? Vind het zo gek dat ze daar nu mee komen.
Daarnaast hebben ze zelf dingen fout doorgegeven waardoor ik nu een voorraad heb voor een half jaar ipv 3 maanden 
Ook hier weer reageren was ik uiteraard lekker voor me aan het uitschuiven, haha. Thanks nog voor jullie reactie en suggesties! @JuneOsborne @flower @Troepje @Zemraluani (ik typ echt iedere keer de verkeerde letter als ik jou wil taggen, in m’n hoofd blijf je je vorige username haha).
Wat jullie noemen zijn wel goeie dingen en ik zou ook zeker mensen meer om hulp kunnen vragen soms, maar daar ben ik ergens ook te trots voor ofzo (ik kan het toch zelf wel) of ik wil niet dat ze de teringzooi zien.
Uiteindelijk komt het toch ook echt neer op dat ik gewoon dingen moet gaan DOEN. hoe klein ook. Ik kan allerlei trucjes bedenken en dingen proberen makkelijker te maken voor mezelf, maar alsnog moet ik het zelf doen. Het gaat zichzelf niet ineens oplossen. En ik word ook niet morgen ineens wakker met een dosis motivatie waarmee het me ineens allemaal wel lukt natuurlijk - al blijf ik op de één of andere manier geloven dat ik “morgen” toch echt dingen wel ga doen.
Qua studie vind ik het ook echt irritant. Ik kan mezelf er maar niet toe zetten om het structureel elke week te doen. Terwijl ik wéét dat ik het interessant vind en leuk vind als ik ermee bezig ben, maar toch doe ik het niet?? Uitstellen is echt zooooo mijn standaard. Echt met alles. Ik doe zo vaak niks of zit een beetje te wachten (niet per se ergens op). Vaak ook op werk, als ik dan gewoon klaar ben dan ben ik alsnog heel erg aan het treuzelen om naar huis te gaan - dan hang ik daar gewoon nog een beetje rond. Soms praat ik dan nog wel met een collega, maar ik kan ook een beetje op mn telefoon/laptop naar dingen aan het kijken zijn zonder echt wat nuttigs te doen. maar dan weet ik gewoon even niet zo goed wat ik met mezelf aan moet ofzo?
Sowieso ga ik in ieder geval als ik m’n salaris morgen heb een beeldscherm bestellen en m’n thuiswerkplek weer fixen zodat ik voor studie ook ergens kan gaan zitten ipv met de laptop in bed/op de bank/aan de eettafel. (Een groot scherm geeft zoveel meer overzicht ook). En misschien heb ik wel gewoon te weinig te doen in m’n leven? Dat ik te veel tijd heb om te treuzelen en niks te doen… Ik heb vooral beschamend veel schermtijd eigenlijk haha, en heb ook heel erg te neiging dan op internet op zoek te gaan naar informatie/oplossingen/dingen om m’n leven ‘beter’ te maken oid, maar dan komt het er hoogstens op neer dat ik weer van alles ga kopen wat ik uiteindelijk amper gebruik. Als ik nou eerst eens al die boeken die ik de afgelopen jaren besteld heb ga lezen…
Bij therapie ging het dus vaak ook over minder streng voor jezelf zijn, milder etc. maar ik heb soms wel echt gewoon een schop onder m’n kont nodig hoor. Dan ben ik echt net zo’n klein kind dat geen zin heeft in opruimen of afwassen ofzo. Zoals m’n moeder dan zou zeggen “dan maak je maar zin”. Ik bedoel dan kan ik proberen lief voor mezelf te zijn dat ik het dan niet hoef te doen oid, maar daar schiet ik al helemaal niks mee op
Bij mij hangt mijn dossier geloof ik nog bij de psychiater/instelling (geen idee waar ze mee bezig zijn en waarom ze het maar niet overdragen… heb nu even gekeken en nog steeds geen brief in mn online dossier 
), maar ik had dus toen ik een herhaalrecept nodig had m’n huisarts een bericht gestuurd met de vraag hoe dat werkte. En zij gaf aan dat ze dat dan in principe overnemen maar dat ze wel minimaal 1x per jaar fysieke controle deden en vaak 2x per jaar contact over het gebruik. Dus denk op zich dat dat niet zo gek is?
Ik dacht eerst dat je met lever frequentie iets met leverwaarden bedoelde hahahaha, maar snap 'm nu. Dat weet ik idd ook niet! Ik heb nu toevallig voor 3 maanden gekregen nog van de psychiater nadat ik gebeld had dat m’n dossier nog niet bij de huisarts las, maar weet verder niet wat normaal is en hoeveel in 1x het maximum is.
Ohhh thanks! Mij is nooit verteld dat 1x per jaar een gesprek normaal is.
Kreeg een tijd terug de aanslag voor belasting invullen binnen en gelijk keurig opgeborgen maar ook daadwerkelijk ingevuld? Nee. Wie heeft nu als een malle alsnog die shit moeten doen? 
Dus beschouw deze post als reminder mocht je net als mij het (bijna) vergeten bent.
Dat van op je werk blijven hangen als je klaar bent herken ik zo erg! (De rest ook wel trouwens). Dat heb ik dus ook altijd en ik baal ook altijd als er helemaal niemand meer is of alleen de mensen die ik verder nooit spreek.
Ik heb een eigenschap waar ik me heel erg aan stoor maar die ik niet uit kan zetten. En nou vertelde m’n moeder gister dat in groep 5/6 de juf ook al had gezegd dat ik alles opmerk en bijhoud. En dat is nu dus nog steeds zo.
Toen was het wie er naast de juf mochten zitten, wie er klassendienst hadden, welke les we waren etc.
En nu zijn het dingen als dat m’n man zegt dat die iemand een appje wil sturen en ik daar dus meermaals op een dag aan denk of die dat gedaan heeft of uitspraken op werk tijdens een vergadering die ik zo tot in detail herinner dat als iemand dan zegt nee dat was niet mijn taak ik nog precies kan vertellen wanneer diegene die taak heeft gegeven.
Dit zijn 2 voorbeelden maar het speelt vooral op werk gewoon heel erg. Ik voel me hierdoor echt een controlling bitch maar ik haat het om te zien dat iets niet gebeurt en het maar gewoon te laten. Want zelf zou ik er misschien ook aan herinnert willen worden.
Herkent iemand dit? En hoe wordt deze eigenschap minder.
Hmmm. Ik denk dat het heel lastig is om te stoppen met het opmerken in ieder geval. Beetje dat dat net zoiets is als dat iemand zegt “denk niet aan witte beren” en dan weet je meteen dat iedereen daaraan denkt. Hoe meer je ermee wilt stoppen hoe meer je er denk ik juist ook dan mee bezig bent… super frustrerend.
Misschien zou je wel in bepaalde gevallen aan de andere persoon kunnen vragen of diegene het fijn/handig vindt om eraan herinnerd te worden?
Oh zeker herkenbaar. Ik zie het niet perse als een hele vervelende eigenschap maar soms zit het wel in de weg. Bijvoorbeeld een vriendin die nog een zelftest moest doen, blijft in mijn hoofd maar na 2 of 3 keer vragen ben ik er wel klaar mee. Veel dingen zijn ook mensen hun eigen verantwoording.
Hmm ik realiseerde me laatst dus dat ik al sinds september geen migraine aanval meer heb gehad (en ook dat was een lichte), terwijl ik in de loop der jaren meerdere aanvallen per jaar had. Nog steeds niet enorm veel hoor maar het leek wel toe te nemen met de jaren, al zat ik nog steeds “maar” op 5x per jaar ofzo.
Misschien is het toeval (afkloppen), maar het is wel opvallend al zo lang niets. En eigenlijk is er niet per se iets veranderd, al heb ik sowieso nooit m’n triggers echt kunnen ontdekken. Het enige dat anders is is dat ik sinds de zomer dus medicatie heb. Ik ging even googelen en vond dat er mogelijk ook wel een link is tussen dopamine levels en migraine dus misschien dat daar toch ergens een verband zit?
Nou heb ik sowieso wel de neiging om te verdwalen in alle info op het internet en te zoeken naar allerlei verbanden die er mogelijk niet per se zijn, haha. Maar ik vind het wel interessant allemaal. Dat er schijnbaar sowieso wel een verband is tussen adhd en migraine al begrijpt men nog niet helemaal hoe dat zit. En zo heb ik ook studies gezien waarin adhd gelinkt wordt aan hypermobiliteit. Ik vraag me dan echt af hoe zulke dingen nou werken en ben wel benieuwd of we daar ooit achter gaan komen zegmaar.
Tot zover mijn recente braindump, haha
