ADHD-topic

Oh dit herken ik ook heel erg.

2 likes

Oh heel herkenbaar! Ik ben nog steeds niet over m’n ex heen (1,5 jaar geleden), kan heel moeilijk een andere jongen loslaten (al 8 jaar) en denk nog steeds bijna dagelijks aan vriendinnen waar in al 7 jaar geen contact meer mee heb. Ook situaties die ik maar in hoofd blijf afspelen.

Gek eigenlijk dat daar zo weinig over te vinden is!

7 likes

Ja als ik zoek op adhd dingen loslaten dan vind ik alleen blogs van moeders die hun adhd kind moeten loslaten haha

Heb wel dit gevonden!

3 likes

Ik ben ook altijd verbaasd als andere mensen dan een situatie wél los kunnen laten na een tijdje :joy:

Vandaag ipv mijn belangrijke taken bijwerken waar ik al maanden mee achterloop heb ik de keuken tot in de puntjes gepoetst. Voegen, plafond, afzuigkap, nieuwe kit, koelkast… Prioriteiten stellen is echt onmogelijk pff. Vind poetsen ook echt satisfying want je ziet meteen resultaat na een dag schrobben. Met mijn taken zie ik dan geen resultaat maar ja moet ze toch eens uitvoeren.

4 likes

Ja hier kan ik ook heel lang om iets blijven zitten of er zo overheen zijn alsof er nooit wat was. Weggooien is trouwens iets waar ik echt bijzonder slecht in ben want ja, dat is toch ook een vorm van loslaten in een zekere zin.

Tot deze reactie dacht ik het niet kunnen loslaten meer zat in geen closure hebben, nog doorwerkend trauma, etc., maar wie weet juist ook wel weer juist versterkt door the joys of probable ADHD?

Ja vreselijk! Ik heb onlangs op werk iets fout gedaan en kan het niet loslaten. Terwijl het is echt een mini iets, het is alweer opgelost en er is niets in de brand gevlogen. En toch blijf ik maar ermee bezig en tegen mensen soort van mijn excuses maken (terwijl die dan zoiets hebben van huh je hebt een vinkje verkeerd gezet en het weer opgelost daarna). Vind het vooral heel slordig van mezelf terwijl ik ook zo vaak dit soort dingen bij anderen opmerk en dan zoiets heb van ‘kan gebeuren’.

1 like

Rot :frowning: Zijn er manieren waarvan je weet dat ze werken om de binnenkomende prikkels wat te verminderen/filteren? En zijn het meer externe prikkels (als in: zonnebril als je het te fel vindt, of dempende oordopjes voor geluiden etc.) of overprikkeld door jezelf en je hoofd? Mocht het het laatste zijn zou het misschien kunnen helpen om een soort kleine gebruiksaanwijzing te maken van jezelf. Heb ik een tijdje geleden voor mezelf gedaan en helpt goed en was ook nog leuk om te doen haha. Staan dingen op die voor iemand anders misschien logisch zijn maar die mij toch altijd weer hersencapaciteit kosten (als ik in de winkel sta kan ik ineens niet meer bedenken wat ik lekker vind om te drinken of snacken, kleine reminders om mijn werkdag wat fijner door te komen, klusjes die ik in huis zou kunnen doen). Het is een beetje geïnspireerd op het ‘dopaminemenu’ maar dat is het niet - voor mij is het meer een reminder/keuzemenu haha. Kan je gebruiken als screensaver, telachtergrond, op de koelkast/in een kastje in de keuken plakken etc. Heb er in het voorbeeld even een paar van mezelf naast elkaar gezet.

Weet niet of het leesbaar is

Ik bedenk me net dat dit totaal ongevraagd advies is want je stelt helemaal geen vraag, maar wie weet heb je er iets aan!

18 likes

Zeker leesbaar en leuk vormgegeven! Hier haal ik echt inspiratie uit.

Ik wilde ook een checkpad maken voor ochtend en avonden, maar struggle nog wel met het idee om die op een zichtbare plaats te hangen. (nog geen diagnose dus ook nog wel wat schaamte) maar binnenkant van een kast vind ik echt een goede ook! Die deirtjes zijn toch dicht als er bezoek is.

Dank dank dank!

2 likes

Dat menu is zo leuk gemaakt! Heb je dit zelf vormgegeven?

Als ik merk dat ik overprikkeld ben heb ik vaak ook zn rush van doorgaan tot iets af is. Nu probeer ik die overprikkeling te herkennen en dan optijd even eruit te gaan.
Op werk ga ik even tien minuten op de wc zitten bijvoorbeeld met mijn ogen dicht. Vaak niet genoeg maar langer wegblijven vind ik dan ook weer niet kunnen. Thuis probeer ik even om toch rustig te zitten (valkuil) wat te eten of drinken en dan weer door te gaan. In het weekend geef ik mezelf soms een peuter time out door op bed te liggen. :sweat_smile:

1 like

Wat fijn en goed! Inderdaad gewoon op een plek bewaren waar jij je prettig bij voelt. Het is een hulpmiddel voor jou zelf, dus dat hoeft dan ook niemand anders te zien als jij dat liever niet wil.

@Clancy Kon ik dat maar!! Haha, is een gratis canva template (Emerald Green Yellow Handwritten Doodles Menu - als je dit zoekt dan vind je 'm en ik heb gewoon gedupliceerd en de kleuren aangepast voor de 2e bladzijde).

Jaaa dat ken ik ook! Dat je echt probeert om in zo’n zone te komen om nog even door te zetten terwijl je eigenlijk wel voelt dat dat niet kan. Wel een goeie om dat zo te doen, zo simpel eigenlijk maar nog nooit over nagedacht dat je daar gewoon even kan zitten met je ogen dicht. Ga ik proberen!

1 like

Oh, hou ons op de hoogte svp! Ik ben blij voor je, klinkt hoopvol! Mijn wachttijd is nu 60 weken… . En heb al een aantal keer met de zorgverzekering gebeld over zorgbemiddeling, maar ik heb nog nooit zo’n inhoudelijk gesprek gevoerd en wordt altijd met een kluitje het riet in gestuurd. Tot boosheid of janken (mijnerzijds) aan toe :grimacing:

Ik quote mezelf even, ik heb namelijk gisteren de officiële diagnose gekregen. Ben aan de ene kant opgelucht dat het nu duidelijk is, maar ook wel raar om op een andere manier naar mezelf te kijken, het voelt nu alsof ik een vergrootglas op mezelf heb gericht.

Nu even gaan kijken of ik via de huisarts medicatie kan krijgen of dat het toch via een psychiater moet.
Ben ook heel benieuwd hoe medicatie bij me gaat werken. Ik hoop vooral dat het minder druk in mijn hoofd is waardoor ik niet zo vergeetachtig ben.

4 likes

Oooh is dat voor jullie ook herkenbaar dat je weer eens iets er uit flapt wat zonder achtergrond informatie en context niet overkomt zoals je het bedoelt? Meer negatief of bot of weet ik het in elk geval niet zoals het moest.

Ik had weer eens zoiets en dan denk ik alleen maar ja nee fuck dat bedoelde ik helemaal niet en wat denken ze nu en moet ik dan nog een berichtje appen of het laten voor wat het was?! Dan slaat je hoofd totaal op hol voor iets waar de ander misschien al geen eens aandacht meer aanschenkt. Maar ja je wilt wel dat dingen goed overkomen en zo klonk dit niet dus ugh. Nou ja goed flapuit zijn is vaak prima maar soms totaal kut

7 likes

Iedere dag zowat😅

4 likes

NOBODY CARES ABOUT YOU LIKE YOU DO MARQUEZ

haha, ken je Schitts Creek? Daar zit ook iemand in die zich de hele dag zorgen maakt over hoe anderen zullen denken, of hij het moet laten of juist zichzelf uitleggen etc., maar uiteindelijk accepteert dat het alleen maar in zijn hoofd zit en anderen mensen nooit denken aan je op de manier waarop je dat zelf doet.

Anyway, dit had ik ook zonder het Schitts Creek verhaal kunnen vertellen maar ben het toevallig net aan het kijken en bovendien boeit het me niet of je dit een stomme post vindt. :stuck_out_tongue_winking_eye:

5 likes

Haha oeps dit is zeker waar :joy: Ik ken Schitts Creek niet maar nu ben ik natuurlijk zeer benieuwd.

3 likes

Half november naar de poh om te kijken hoe en wat, stap 1 is in ieder geval gezet :slight_smile:

8 likes

ik had vorige maand een advies/diagnose gesprek en de psycholoog zei dat als ik na 2-3 weken niks gehoord had, ik even contact op moest nemen. Dat is sowieso al een bold choice vond ik maar ik had netjes een reminder voor mezelf gezet die ik toen uiteraard eerst 5 keer gesnoozed heb toen het tijd was, toen vergat, en een week later pas een mail stuurde, en nu heb ik weer een week later nog steeds niets gehoord. Ik zal verder wel ongeduldig zijn natuurlijk maar ik vind het ook zo irritant dat ik sindsdien gewoon helemaal niets gehoord heb. Sowieso heb ik een slechte keuze voor behandelaar gemaakt denk ik maar ik wil ook niet ergns anders weer op een wachtlijst staan (niet dat mijn behandelaar slecht is hoor maar er zijn andere redenen waarom dit eigenlijk geen goede situatie is).

Ik vind het waarschijnlijk ook vooral irritant omdat er nu een hele hoop dingen zijn waar ik tegenaan loop en helemaal gek van mezelf word, maar ik het nergens echt kwijt kan :smiling_face_with_tear:

3 likes

Ik heb een heel verhaal getypt en wilde het weer weghalen want ik twijfel of je er iets aan hebt, ook omdat je niet om advies vraagt en ik dat nu wel ongevraagd probeer te geven. Maar ik post het toch maar voor het geval je er íets kleins uit kan halen.

Ik herken het niet één op één maar ik herken wel aspecten van je verhaal. Vanuit andere perspectieven (ik heb een hele tijd samengewoond met een heel goede vriend met ADHD classificatie sinds kind en grote worsteling daarmee, ik herken wat jij zegt over je vriend z’n gedrag erg uit die tijd. En ik ben zelf degene die nu weer therapie heeft voor allerhande somberheids- en angstklachten + ADD onderzoek nu, en denk dat ik soms een zware tol van m’n partner eis/voel me niet mijzelf maar kan het ook moeilijk veranderen - wel op termijn hoop ik).

Allereerst, echt héél vervelend voor je. Als ik het goed begrijp is het voor jou vooral moeilijk (of in elk geval, een grens over) sinds hij medicatie slikt? Dat er sindsdien dingen heel erg zijn veranderd op een manier die helemaal niet prettig zijn voor jou?

Want het lijkt mij wel heel erg belangrijk om daar met hem over te praten en eventueel ook met hulp voor jullie samen. Wat vindt hij zelf van de medicatie? Want als een groot deel door de medicatie komt of daardoor versterkt wordt lijkt het mij heel goed om samen serieus na te denken over of de kosten opwegen tegen de baten. En of er alternatieven zijn, etc.

Het klinkt alsof het moeilijk is om met hem te praten hierover, maar lijkt mij toch van groot belang dat hij inziet hoe heftig en zwaar het ook voor jou is? En dat er dingen moeten veranderen (en dat kan van alles zijn, in zijn gedrag, in jullie relatie, communicatie, in jouw begrip ervoor, in zijn begrip voor jou, jullie mogelijkheden om er wel of niet mee om te gaan etc). Ik weet niet of je eigenlijk al besloten hebt dat je niet met hem verder wil, of juist nog wel echt wil proberen jullie relatie te ‘redden’? Maar ik dacht, misschien is iets van relatietherapie een optie. Dat er aandacht is voor jullie allebei? Maar goed, dat wordt volgens mij nooit vergoed dus je moet er ook maar geld voor hebben.

1 like

Het klinkt als een hele vervelende situatie, is dat allemaal pas begonnen na de diagnose en/of medicatie? Ik heb wel eens mensen meegemaakt die na een diagnose minder hun best deden omdat ze nu een “reden” hadden om dingen niet te kunnen. Niet dat dat per se met jouw vriend aan de hand is hoor, maar als jij last hebt van zijn gedrag en hij wijt het aan de medicatie dan is het misschien tijd om even terug naar de voorschrijver te gaan.

adhd is geen excuus om een lul te zijn, zeker niet qua gaslighten etc. Misschien dat medicatie hem emotioneel wat afvlakt en dat hij daarom minder empatisch is tegenover jou maar ook medicatie is geen reden om kut te doen. Jij bent zijn partner en het is vast en zeker belangrijk om elkaars tekortkomingen te respecteren maar je zou uiteindelijk toch ook moeten willen dat je partner het niet zwaar heeft omwille van jou en je best doen om het niet te moeilijk te maken.

edit: ik wilde ook nog toevoegen dat ikzelf de partner ben met adhd gerelateerde problemen en ik me er 100% van bewust ben dat het voor mijn vriend echt niet leuk is wanneer ik irrationeel geirriteerd ben omdat ik overprikkeld ben, of hem niet met rust kan laten omdat ik geen geduld heb, of omdat ik hem 800 keer moet vragen wanneer hij nou training heeft en het dan alsnog vergeet. Maar daar ben ik me dus van bewust en dan kan ik mijn best doen zo niet te zijn, en dat lijkt jouw partner niet te doen. Als ik weet dat ik slecht ben in het bijhouden van wanneer mijn vriend de hond niet mee uit kan nemen, dan zet ik het in mijn agenda en zet ik een reminder voor mezelf dat ik de hond mee uit moet nemen. Dat gebeurt de helft van de tijd dan weer niet, maar dan heb ik wel de moeite gedaan daarvoor en dat waardeert hij dan weer. Als ik beperkt ben, dan betekent dat niet dat ik zomaar van hem kan verwachten dat hij alles van me overneemt, maar dat we desnoods samen een oplossing zoeken zodat we niet al te veel last hebben van mijn beperkingen.

Hij zou trouwens zelf naar de psycholoog moeten hiervoor, en het niet jou laten doen eigenlijk, heeft hij er zelf geen last van?

4 likes