In het oude stelsel had je een studieschuld gehad die zwaarder meetelde dan hij nu doet. Nu heb je een hogere schuld, die minder zwaar telt. Ik zou me in jouw positie om veel dingen zorgen maken, maar niet over of je over een jaar of vijf-tien jaar wel een hypotheek kan krijgen. Dat hangt van zoveel meer af dan die studieschuld. Krijg je een goed inkomen? Heb je straks vast werk? Stijgen de huizenprijzen door? Ben je straks met zijn tweeën of alleen op het punt dat je wilt kopen? Ik ken nagenoeg niemand die graag wil kopen en geen koophuis heeft puur vanwege een studieschuld, want eindstand is de vraag of je op basis van je inkomen een bedrag kunt financieren waarmee je een woning kunt betalen waarin jij jezelf ziet wonen en je met je spaargeld de bijbehorende kosten kunt dragen.
Ik ben ook achttien geweest, was ook eerste generatie student, ook uit een arm gezin en moest het zelf oplossen en ik had ook liever minder geleend. Dat is geen leuke positie, maar ik denk ook: je hebt daar zo weinig aan. Tuurlijk is het oude stelsel in absolute bedragen gunstiger dan het nieuwe maar daar ga ik echt met niemand over discussiëren want dat lijkt me iets waar iedereen het mee eens is. Ding is: je hebt het nu te doen met wat je hebt. Dit begon over een discussie over slechte informatievoorziening, rentepercentages en stress en het verplaatst zich steeds weer naar iets nieuws naar hypotheken, naar de twee stelsels. Dat bedoel ik met studenten die elkaar gek maken. Eindstand blijft het een redelijke lening, die rekening houdt met je draagkracht en waar je veel minder makkelijk mee in de problemen raakt. Rond je studie af, kijk tussendoor of je je leengedrag nog iets kunt beperken, ga een paar jaar werken, hoogstwaarschijnlijk kijk je hier dan op terug en vraag je je af waar je je nu zo’n zorgen om hebt gemaakt
En verder no hard feelings hoor, het is geen bitse discussie. Ik hoor je gewoon steeds iets nieuws zeggen wat in veel gevallen net niet helemaal klopt.
