Is er misschien iemand hier die last van hypochondrie of een hypochonder dichtbij zich heeft staan en mij wat tips wil geven? Mijn vriend is een hypochonder en hij gaat op dit moment door een slechte periode en ik weet niet zo goed wat ik kan doen om het beter te maken.
Hij heeft er in het verleden ook last van gehad en dit destijds onderdrukt met veel blowen. Daar is hij 4 jaar geleden met hulp van afgekickt en dat gaat goed, maar helaas zijn zijn angsten daardoor terug. Hier heeft hij al hulp voor gehad en hele tijd ging het goed, maar de Corona periode heeft e.e.a. getriggerd. In oktober had hij een fase waarin hij er van overtuigd was dat hij huidkanker had. Dat is ergens in januari gaan liggen nadat hij een paar biopten heeft laten nemen bij de dermatoloog. Daarna leek het even goed te gaan. Maar tijdens onze vakantie 4 weken geleden heeft hij een obsessie ontwikkeld met zijn darmen en ontlasting nu is hij er van overtuigd dat hij darmkanker heeft. Daar is onlangs bijgekomen dat hij door zijn rook verleden er nu ook van overtuigd is dat hij longkanker heeft. We wonen niet samen, en terwijl ik gisteren heerlijk lag te Netflixen heeft hij een paniekaanval gehad waar hij me vanochtend pas over vertelde. Hij gaat vrijdag op vakantie met zijn moeder, maar hij gaf aan deze eigenlijk liever te cancellen omdat hij er nu echt van overtuigd is dat hij kanker heeft en dan kunnen ze meteen met onderzoeken en behandeling beginnen. Ik schrok hier best wel van, want voor mijn gevoel was dit wel heel extreem. Ik heb hem gelukkig wel rustig kunnen krijgen. Hij gaat nu vanmiddag naar de huisarts (afspraak stond al voor zijn darmproblemen) en daar aankaarten dat de angsten toch extremer zijn dan hij in eerste instantie dacht.
We zijn 2 jaar samen, dus ik heb de afkickperiode en de therapie daarna niet meegemaakt. Ik merk dat ik hem graag wil stellen, maar dat ik niet zo goed weet hoe. Ik ben zelf vrij nuchter ingesteld en downgrade mijn symptomen vaak als ik me niet goed voel. Ik probeer dingen te rationaliseren, maar er is heel lastig op hem in te praten. Hij weet vanuit eerdere therapie dat symptomen Googlen uit den boze is, maar dat is juist wat hij blijft doen en waar hij niet mee kan en wil stoppen. Ik ben blij dat hij nu hulp gaat zoeken en heb ook aangegeven dat ik graag mee wil zodat ik hopelijk wat handvatten krijg hoe ik hem hier het beste in kan steunen. Maar ik weet dat het nog wel even kan duren voordat hij daadwerkelijk hulp heeft en tot die tijd zou ik hem zo graag willen helpen en de angsten iets verlichten. Ik weet alleen niet zo goed hoe ik dat het beste kan doen, alle tips zijn welkom.
) ipv dingen in te vullen. En dat hij er āgewoon isā zonder extra te focussen op mijn angst(aanval) zodat relativeren daarna makkelijker is. Dat mijn angst erkent wordt, dat geweten is dat het voor mij lastig is en ik het niet express doe. Dat hij dan gewoon bij me komt zitten of liggen. Ik vind het fijn dat hij niet met oplossingen aankomt, of zelf actief zoekt naar oplossingen. Dat kan ik zelf beter en wil niet het gevoel hebben dat ik te kort schiet in het āoplossenā van angst.
