Ik ken in mijn omgeving ook zulke verhalen.
Ook een kleine lieverd die bijna aan anorexia onderdoor ging.
Ook zij is door een behandeling buiten de ggz nu een zoveel opgeknapt!!! Een heel ander mens.
Zo kwalijk vind ik dat, ook dat er toch zo’n wachtlijst is voor iets wat niet iedereen kan helpen. 
Wat lief dat je voor mij wil reageren. Al deze berichten geven mij eerlijk gezegd niet echt hoop. Ik kijk het aan en anders ga ik idd opzoek naar een vrijgevestigde psycholoog. Erg eigenlijk hè. Je klopt niks voor niks aan bij ze. Sowieso de wachttijden zijn abnormaal.
Zo herkenbaar dit:( Ik ben weer met AD begonnen, maar de angst is er nog steeds. Ik heb 4 feb een intake en vind de negatieve ervaringen hier extra beangstigend. Ik wil zo graag “normaal” kunnen leven, maar het voelt alsof ik dichterbij een complete breakdown zit dan herstel.
Ik vond het interview met Marian Mudder uit de Volkskrant vorige week heel herkenbaar trouwens:
Ik heb ook goede ervaringen met een vrijgevestigde psycholoog. Voor mij werkte het goed dat diegene verder keek dan de standaard protocollen. Mijn angsten kwamen inderdaad ook voort uit een trauma, maar aangezien dat trauma uit mijn vroege kindertijd kwam was dat geen ‘standaard ptss’ dus geen trauma met dromen en herbelevingen, maar werd onbewust aangewakkerd door bepaalde situaties. Het verder kijken dan de protocollen en exacte dsm heeft voor mij dus heel goed geholpen.
Voor mij was het niet alleen negatief hoor. De behandelingen bij GGZ hebben ervoor gezorgd dat ik me bewust ben geworden van waar mijn klachten vandaan komen. Ze hebben me dan helaas wel een verkeerde kant opgestuurd (autisme) en konden niks met mijn trauma klachten, maar gelukkig weet ik nu beter wat ik wel nodig heb en waar ik naar moet zoeken.
Verder waren de wekelijkse gesprekken ook een goede houvast voor mij.
Niet echt genezen, maar nadat ik een jaar lang dagbehandeling in groepsvorm heb gekregen was ik van bijna al mijn klachten af. Heb een terugval gehad omdat ik steeds meer dingen ging vermijden (niet uit angst maar omdat ik gewoon graag thuis/alleen ben) en daarna namen mijn angsten weer toe.
Voor het beeld: voor de therapie durfde ik door pleinvrees en andere fobieën mijn eigen tuin niet eens in en had ik de hele dag en nacht paniekaanvallen, na de therapie ben ik meteen moeiteloos op een vliegtuig gestapt voor een week in Turkije
Daar hou ik me nu ook nog maar altijd aan vast, ergens in mij zit iemand die het nog wel kan 
Wow wat een grote stap en wat knap!
Ja het voelt vaak zo hopeloos allemaal, maar we zijn als mensen echt tot grote dingen in staat. Hoop heel erg dat het voor jou beter wordt of in ieder geval leefbaar! Is niet niks om met zoveel angst en paniek te leven
Ik was ook bang om alleen thuis te zijn of überhaupt naar de winkel onder mijn huis. Toen jaren erna genezen… kind gekregen en ook nog het vliegtuig gepakt naar Turkije. sinds Corona echter weer soms paniekaanvallen… anders dan ervoor dat is A maar de angst voor een terugval is elke dag een hel. Lijd er echt onder. Had vd week echt een dag met
Ik kan niet meer, ik ben op.
Geen zelfmoordgedachtes of iets.
Maar gewoon het niet meer kunnen vechten.
Hoe voelt/voelde een angstoornis/paniekstoornis bij jullie?
Soms ben ik bang (nog meer angst…) dat het meer is dan alleen angst, maar al m’n bloedonderzoeken enzo zijn altijd goed.
Bij mij uit zich vooral in het vluchten naar veiligheid.
Ik ga enorm hard trillen
Kokken
Hoge hartslag
Zweten
Bang zijn dat het mijn hart is
Bang dat ik controle kwijt raak over mijn gedachtes
Bang er nooit meer uit te komen.
Dus dan wil ik vluchten naar veiligheid.
Dit klinkt heel erg als hoe ik het ervaar! Mag ik vragen hoe jij je angstklachten behandelt/wat jou helpt of geholpen heeft?
Hoge hartslag, trillen, slap, honger, hoofdpijn, moe maar oog een soort hyperactiviteit. En dan kan ik niet meer slapen
Werken jullie wel allemaal? Vet knap! Ik zit hierdoor sinds mijn 21ste in de Wajong.
Ik heb "pas’’ op m’n 27e echt een angstoornis ontwikkeld met fysieke klachten (als kind al wel angstig geweest). Ik zou ook echt nooit fulltime kunnen werken, werk 32 uur sinds december en daarvoor 24. Vind 4 dagen al onwijs zwaar.
Ik heb een moonbird besteld… vind het zo veel geld, maar wil het toch proberen en er dagelijks mee oefenen.
Ik word zo onrustig van het feit dat alles weer open gaat. Ben echt bang dat de besmettingen gaan oplopen tot 120.000 ofzo en dat ik dan voor mn gevoel helemaal nergens kan komen zonder het op te lopen. De hele dag achter mn kassa zit “in gevaar”. En ik weet gewoon ook niet waar dat gevoel steeds vandaan komt. In mn hoofd ga ik gewoon dood als ik t krijg en dat gevoel raak ik gewoon niet kwijt.
Ik ben hier echt zo benieuwd naar.
Het helpt mij wel als ik tegen mijn man aan lig om mij op zijn hartslag/ademhaling te focussen. Maar ik kan alleen individueel slapen 
Ik hou jullie op de hoogte! Ik doe nu een beetje ademhalingsoefeningen met de app Breathe. Dan kun je instellen hoe lang je wil dat je in en uitademing is. Beetje zelfde idee, maar zo’n apparaatje lijkt me wat fijner/natuurlijker aanvoelen.
Ik ga erg zweten en wordt heel onrustig, ik kan niet stilzitten. Begin dan vaak ook vingers of elleboog te kraken. Daaruit ben ik heel bang om misselijk te worden, heb ook emotofobie.
Ik heb die vooral in een groep waarbij ik het gevoel heb niet meteen weg kan.
Ik vind corona daardoor fijn. Geen grote groepen meer en geef fysiek afdelingsoverleg meer op kantoor.
Edit, ik werk 40 uur in de week.
Wow echt zo knap!! Jullie zijn zoveel sterker als ik. Hoop dat ik ooit weer kan werken.